Έφυγε με ένα παράπονο ο Ευπατρίδης Τζίμμης Μανωλάκος!

 

Έφυγε με ένα παράπονο ο Τζίμμης Μανωλάκος!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Έφυγε με το κεφάλι ψηλά, όπως έζησε σε όλη τη ζωή του. Ο Δημήτριος Μανωλάκος υπήρξε άρχοντας του Πατριαρχείου αλλά και άρχοντας στη ζωή με την κυριολεκτική σημασία του όρου.

Τον γνώρισα από την άφιξή μου στο Μοντρεάλ το 1989 και υπήρξε πάντα ένα πιστός και αφοσιωμένος φίλος που με καθοδήγησε στην στρουχτούρα της Ελληνοκαναδικής κοινωνίας.

Πνεύμα ελληνικό, οξύνους. διορατικός, δρομολόγησε τα ημερήσια σχολεία ΣΩΚΡATHΣ-ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ στο γαλλόφωνο σύστημα διδασκαλίας του Κεμπέκ, αποσπώντας επιχορηγήσεις που βοήθησαν στην εξέλιξη και επιβίωσή τους. Εκτός της επαγγελματικής του και ηγετικής του ταυτότητας, αυτό που τον ξεχώρισε στην Ελληνική παροικία του Μοντρεάλ, ήταν ότι ως νεαρός πρόεδρος ενσωμάτωσε τους Έλληνες νεομετανάστες του 50 και 60 στην Ελληνική Κοινότητα, την ώρα που οι προπολεμικοί Ελληνοκαναδοί τους απαγόρευαν ίσια δικαιώματα στα κοινοτικά πράγματα.

Ζήσαμε υπέροχες στιγμές μαζί του γιατί ήξερε να απολαμβάνει τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα της ζωής. Ακόμη και το περασμένο καλοκαίρι μιλούσαμε κάθε εβδομάδα με βιντεοκλήση συζητώντας για τα εκκλησιαστικά και τα παροικιακά δρώμενα. Δυστυχώς, ο θάνατος ήταν γοργός και δεν προλάβαμε να τον αποχαιρετήσουμε από κοντά αν και μιλήσαμε τρείς μέρες πριν αναχωρήσει για τους ουρανούς. Μαζί του ήταν οι πιστοί του φίλοι Ρεζά Κολαίνι, ο Κυριάκος Πολυμενάκος , η αδελφή του Ελένη και η ανηψιά του Κρισάν. Το χέρι του μέχρι την τελευταία προνή κρατούσε η δρ. Στέλλα Δεσποτόπουλος που του συμπαρατσάθηκε τα τελευταία δύο χρόνια της αργής του και αναπόδραστης ασθένειας.

Ο Τζίμμης Μανωλάκος, ο δικός μας αγαπημένος, πέταξε στα ουράνια με ένα παράπονο , το γεγονός ότι δεν κατατάχθηκε στις τάξεις της ιερωσύνης.

Είμαι πολύ περήφανη που μαζί με το Ελληνικό Κογκρέσο του Κεμπέκ κατάφερα εν μέσω αντιδράσεων να οργανώσω πρίν από δύο χρόνια ένα εξαιρετικό γκάλα προς τιμήν του όπου του αποδόθηκαν όσες τιμές δεν είδε τα τελευταία χρόνια της ύπαρξής του. 

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου. Ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου νωρίς και έγινες ο μέντοράς μου στο Μόντρεαλ.

'Ωσπου να συναντηθούμε για ένα τελευταίο ταγκό!

 

Δημήτριος Μανωλάκος:

Ο Πατριαρχικός Άρχοντας, ο Επίτιμος Πρόεδρος

Ο Μανιάτης, ο Έλληνας!

Ο Δημήτριος Μανωλάκος, Άρχων του Πατριαρχείου, πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Μουσείου του Μοντρεάλ, επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ, επίτιμος πρόεδρος της Επιτροπής Αλληλεγγύης για την Κύπρο, πρώην πρόξενος επι τιμή του Ομάν,πρώην πρόεδρος του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου, ο πρώτος ελληνικής καταγωγής αντιδήμαρχος στο Δήμο του Μοντρεάλ, συνταξιούχος συμβολαιογράφος και στέλεχος της ελληνικής παροικίας απο τα γεννοφάσκια του. Ο πατέρας του διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στο Μοντρεάλ και εκείνος ακολούθησε τα χνάρια του αναλαμβάνοντας την προεδρία της Κοινότητας μια γενιά αργότερα. Όπως λέει ο ίδιος:

«Η μεγάλη μου ευθύνη και τιμή ήταν να μετατρέψω τα αγγλόφωνα ελληνικά ημερήσια σχολεία ΣΩΚΡΑΤΗΣ σε γαλλόφωνα με αποτέλεσμα να χαίρουν μεγάλης οικονομικής επιχορήγησης απο την επαρχιακή κυβέρνηση του Κεμπέκ και να ανθούν μέχρι σήμερα».

O Δημήτριος Μανωλάκος γεννήθηκε το 1935, και μεγάλωσε στο Μόντρεαλ, αποτελώντας πρόσωπο-κλειδί της Ελληνικής και της Κεμπεκιώτικης κοινωνίας.  Αποφοίτησε από την Ακαδημία Strathcona το 1952, συνέχισε στο Sir George Williams το 1956 και υπήρξε πρόεδρος της τάξης των αποφοίτων. Έλαβε το πτυχίο Bachelor of Arts και για την εξαιρετική συνεισφορά του στις φοιτητικές δραστηριότητες, του απονεμήθηκε το Major Price.

Από νωρίς έγινε ενεργό και δραστήριο μέλος πολυάριθμων συλλόγων και συλλόγων χόκεϋ στα γυμνασιακά του χρόνια. Κατά τη φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο McGill έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας. Με στόχο να τελειοποιήσει τη χρήση της γαλλικής γλώσσας, συνέχισε τις σπουδές του στα Νομικά  στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ από όπου έλαβε το πτυχίο του το 1963. Μέλος του Καναδικού Δικηγορικού Συλλόγου, έγινε δεκτός στο Συμβολαιογραφικό Επιμελητήριο τον Μάιο του 1966 και έκτοτε ασκούσε το επάγγελμα του συμβολαιογράφου μέχρι πρόσφατα.

Διορίσθηκε στο Καναδικό Συμβουλευτικό Συμβούλιο για την Πολυπολιτισμικότητα το 1971 και η θητεία του ανανεώθηκε μέχρι το 1978. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, έγινε μόνιμος πρόεδρος της Επιτροπής για τη Μετανάστευση. Έθεσε επίσης τις βάσεις ώστε οι ελληνικοί σύλλογοι να πραγματοποιήσουν ένα συνέδριο και βοήθησε στις διαπραγματεύσεις για τη χρηματοδότηση της πρώτης συνδιάσκεψης από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Καναδά.

Ήταν ο πρώτος Κεμπεκιανός ελληνικής καταγωγής που διορίστηκε στο Advisory Board of Immigration Québec (1976-1980). Με αυτή την ιδιότητα συνεργάστηκε στενά με νεοαφιχθέντες μετανάστες, που άρχισαν να δημιουργούν κοινότητες και τους συμβούλευε για τη σημασία της ενσωμάτωσης στη γαλλόφωνη πραγματικότητα, ενώ συμμετείχε στην Επιτροπή Gendron για τα γλωσσικά δικαιώματα.

Εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο του Μόντρεαλ (1978-1982) και υπηρέτησε  αναπληρωτής δήμαρχος το καλοκαίρι του 1979 αφού διορίστηκε από τον δήμαρχο Jean Drapeau, εκπροσωπώντας την πόλη σε πολλές εκδηλώσεις.

Κέρδισε την προεδρία της Ελληνικής Κοινότητας του Μόντρεαλ το 1971 και είναι το πρόσωπο, στο οποίο πιστώνεται ότι έφερε στα μέλη και τους θεσμούς της την ενοποίηση με τη γαλλική πραγματικότητα του Κεμπέκ. Το 1971, η σχολή Anglo Greek Socrates υπό την προεδρία του είχε 200 μαθητές. Το 1972 υπό την ηγεσία του, η ελληνική εθνοτική κοινότητα ήταν η πρώτη που υιοθέτησε τη γαλλική γλώσσα διδασκαλίας μετατρέποντας το λαμπρό ιδιωτικό σχολείο Ecole Socrates-Demosthenes σε ένα κέντρο τρίγλωσσης διδασκαλίας (γαλλικά, αγγλικά, ελληνικά) με αποφοίτους που κατακτούν τα ανώτατα επαγγελματικά στρώματα του Κεμπέκ.

Γεννημένος στο Μόντρεαλ από γονείς μετανάστες, κατανόησε εγκαίρως τη σημασία της ένταξης των μεταναστών στον πολιτισμό και τη γλωσσική εκπαίδευση του Κεμπέκ. Ακούραστος στις προσπάθειές του, παρείχε συμβουλές σε πολλές νεοσύστατες εθνοτικές κοινότητες.

Από το 2013 έως σήμερα έχει αναδειχθεί Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας για τον συνεχή ρόλο του στη διατήρηση και ανάπτυξη της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μόντρεαλ, συμπεριλαμβανομένων των διευρυνόμενων σχολείων γαλλικής γλώσσας Σωκράτης-Δημοσθένης.

 

Η μονόχρωμη Κάμπια που έγινε πολύχρωμη Πεταλούδα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ένα μαγευτικό βιβλίο ενός μαγευτικού κόσμου έγραψε η σπουδαία λογοτέχνις Υπαπαντή Θερμού, παντρεύοντας όλες τις ιδιότητές της. Διότι η Υπαπαντή είναι κορίτσι της υπαίθρου, ποιήτρια, σύζυγος, μητέρα και προπάντων άτομο με βαθειά ενσυναίσθηση.

Πρόκειται για το παιδικό-εφηβικό βιβλίο με τίτλο «Η ΠΡΑΣΙΝΩΠΗ-Η Κάμπια που αγαπούσε τα βιβλία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΦΑΛΟΣ και απευθύνεται σε παιδιά 9-12 ετών.

Ποιά είναι η Πρασινώπη που με αναστάτωσε; Ποιά είναι αυτή η καταπράσινη κάμπια που ζούσε σε κουκουλόσπιτο έξω στον κήπο της μικρής Βασιλικής;

Η Πρασινώπη, λοιπόν, ήταν μια καταπράσινη κάμπια που ζούσε στον κήπο της Βασιλικής συμβιώνοντας με φυτά, δέντρα και υπέροχες μυρωδάτες γαυρφαλλιές. Εκεί γνωρίστηκαν η Πρασινώπη η κάμπια με την κοπέλα που ονομαζόταν Βασιλική, εκεί άνοιξαν το διάλογό τους.

Η Πρασινώπη ερχόταν απο το καμπιοχωριό όπου τα σπίτια ήταν κουκουλόσπιτα και οι κάμπιες πηγαινοερχόνταν κοροϊδεύοντάς την πως ήταν άσχημη διότι το δέρμα της ήταν μονοχρωματικό πράσινο.

Η Πρασινώπη βρήκε καταφύγιο στο δωμάτιο της νέας της φίλης της Βασιλικής και άρχισε να εξερευνεί τα βιβλία της μαθαίνοντας με μαγικό τρόπο τα ανθρώπινα γράμματα της αλφαβήτου.

Ωστόσο, η ολοπράσινη κάμπια είχε κατορθώσει να διαβάσει όλα τα καμπιοβιβλία της καμπιοβιβλιοθήκης όπου έμαθε για την φυλή της, για την ιστορία της και για όλα τα δεινά που προκύπτουν κάνοντας τις ισορροπίες να ανατρέπονται και τις συνήθειες να παρακάμπτονται.

Η Πρασινώπη περίμενε με ευλάβεια την φίλη της τη Βασιλική να της φέρνει κάθε μέρα φαγητό, δηλαδή πράσινα φύλλα από τον κήπο και εξερευνούσε με μεγάλη προσοχή το ανθρώπινο δωμάτιο κάνοντας φιλία με τα βιβλία της.

Η Βασιλική είχε μια φυσική απέχθεια προς το διάβασμα αλλά προσπάθησε να εντυπωσιάσει τους συμμαθητές της φέρνοντας την Πρασινώπη στην τάξη της. Η άφιξη της μικρής της φίλης ήταν επειδσοδιακή και μόνο γέλιο προκάλεσε στους συμμαθητές και όχι αποδοχή.

Η Πρασινώπη χώνεται σε μια τσάντα, υποφέρει, νιώθει ότι έχει χάσει το θαυμασμό της Βασιλικής μια και δεν μίλησε στα παιδιά όπως η φιλενάδα της τους είχε υποσχεθεί.

Αλλά συνεχίζοντας το παιχνίδι με τα ανθρώπινα βιβλία μαθαίνει ότι η ζωή της δεν θα είναι για πάντα έτσι, να σέρνεται δηλαδή τρώγοντας χλωροφύλλη αλλά μια μέρα θα γίνει χρυσαλλίδα και μετά τα μεταμορφωθεί σε Πεταλούδα. Κι αυτή που έρπει τώρα θα πετάει αύριο και θα είναι πανέμορφη με πλουμιστά χρώματα και θα βλέπει τον κόσμο από ψηλά και όλοι θα την θαυμάζουν.

«Μπορώ να πετάξω, μπορώ να ταξιδέψω . Είμαι έτοιμη να ανοίξω τα φτερά μου» , είπε η Πρασινώπη.Οσο για την Βασιλική γνώρισε τον κόσμο των βιβλίων και ανοίχθηκε σε καταστάσεις που δεν της ήταν οικείες αλλά πλέον τις ονειρευόταν γιατί έβλεπε τα πράγματα με το πέταγμα μιας κάμπιας που έγινε Πεταλούδα.

Το βιβλίο της Υπαπαντής Θερμού με διάφορα ποιήματα ανάμεσα στις σελίδες του πεζού λόγου, είναι καλογραμμένο, με ωραίες γραμμένες εικόνες και προπάντων με σπουδαία μηνύματα για παιδιά και μεγάλους.

Συγκινήθηκα πολύ που επέλεξε να γράψει ένα παιδικό βιβλίο το οποίο καταλήγει στους φωτεινούς ορίζοντες μιας Πεταλούδας καθότι και η δική μου ζωή έχει ταυτισθεί εδώ και είκοσι χρόνια με το πέταγμα της Πεταλούδας.

Το συνιστώ στους γονείς και στους δασκάλους. Είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα με υπέροχες στιγμές, με επίκεντρο τη φιλία των ανομοίων, το ξεπέρασμα των εμποδίων και το πέταγμα σε κόσμους μαγικούς!

 

Ένα μικρό βιογραφικό της συγγραφέως

Η Υπαπαντή Θερμού γεννήθηκε το 1987 στην Εγκλουβή Λευκάδας. Αποφοίτησε από το τμήμα Πληροφορικής με εφαρμογές στη Βιοιατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Μετά το τέλος των σπουδών της επέστρεψε στη Λευκάδα όπου εργάσθηκε ως εκπαιδευτικός ενώ αργότερα έκανε τη δική της επιχείρηση στην Εγκλουβή.

Πήρε ΜΒΑ από το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας και έχει λάβει διάφορα βραβεία επιχειρηματικότητας.

Ασχολείται με τη λογοτεχνία τόσο σε επίπεδο ποιητικού όσο και πεχζού λόγου. Βραβεύτηκε στον 1^ο  Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας του λογοτεχνικού περιοδικού ΚΕΦΑΛΟΣ, ενώ έχει κερδίσει και άλλα βραβεία για την ποίησή της.

Σήμερα αργάζεται ως εκπαιδευτικός και είναι μητέρα δυό παιδιών.

 

 

 

Είκοσι Χρόνια Λείπεις!

 

Είκοσι χρόνια λείπεις!

 

Μικρή μου Μώβ Βεντάλια,

Πάνε είκοσι χρόνια, ναι πάνε είκοσι ολόκληρα χρόνια που εσύ έφυγες για τους ουρανούς μεταμορφώνοντας το σώμα σου σε πεταλούδα που τριγυρνάει διαρκώς γύρω μας.

Τα χρόνια ήταν δύσκολα, πονεμένα με μια βαθειά χαρακιά στο στήθος που δεν μπορούσε ποτέ να βγάλει ένα ολάκερο αναστεναγμό αλλά κοβόταν στη μέση από το βάρος της απώλειάς σου. Κι όλο μικρούς αναστεναγμούς έβγαζα και κοβόταν η αναπνοή μου στη μέση κάθε φορά που σε σκεφτόμουν στο κρεβάτι του πόνου να σε τρυπάνε για τη χημειοθεραπεία ή για τις μεταγγίσεις του αίματος. Εκείνο το καλοκαίρι στο νοσοκομεία ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ με τη μαμά να κλαίει βουβά κι εσένα να ρωτάς με τα βαθυπράσινα λοξά σου μάτια αν θα γίνεις καλά, εκείνο το καλοκαίρι ήταν η προσωποποίηση της ανθρώπινης αποσύνθεσης σε επίπεδο ψυχικού πόνου για όλους εμάς και σωματικού πόνου για σένα.

Και έφυγες σαν το πουλάκι όπως το είχαν προβλέψει οι γιατροί στο Μόντρεαλ, τρείς μήνες μετά τον Ιούνιο που έκανες όλες τις εξετάσεις στο νοσοκομείο McGill. ¨Ηταν Σεπτέμβρης κι εμείς είχαμε πάει στην Κούβα να βρούμε ακόμη και αυτόν τον απατεώνα με το φάρμακο του μπλέ σκορπιού που δήθεν ήταν θεραπευτικό για τους καρκίνους.

Περπατούσαμε στην άμμο σε εκείνη  την παραλία που κάποτε κολυμπούσαμε μαζί ανέμελες, όταν πήρε ο Αποστόλης και μας ανήγγειλε το τραγικό γεγονός της φυγής σου. Ή μήπως δεν ήταν φυγή και ήταν το πέταγμα της Πεταλούδας;  Πολλές φορές αναρρωτιόμουν αν η επίγεια ζωή σου ταίριαζε ή μήπως ήσουν καμωμένη μόνο για τους αιθέρες. Να πετάς νέα με αλαβάστρινο πρόσωπο , στητό στήθος , με τις υπέροχες ολόλευκες γάμπες σου να σκίζεις τον ορίζοντα, να φτάνεις στα ύψη και να μας κοιτάζεις από ψηλά σχεδόν περιφρονητικά που μείναμε πίσω να σε θρηνούμε...

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, σχεδόν μια ζωή. Και έφυγαν η μαμά και ο πατερούλης για να σε ανταμώσουν καθώς η ζωή τους είχε γίνει μόνο δάκρυα...Σε ακολούθησαν σ’ αυτή την αφύσικη φυγή σου και άλλα ξαδέρφια μας, ο Κωτσοπάτσος, η Ντίνα, η Λίτσα και φέτος ο γλυκός μας ο Κωτσομήτσος... Τουλάχιστον έχεις παρέα στους ουρανούς και δεν σε νιώθω μόνη σου.

Ο Αλεξανδρίνος σου μεγάλωσε, έγινε άντρας , παντρεύτηκε την όμορφη Λέξια από την Ήπειρο και από το Σικάγο και έφεραν στον κόσμο ένα αγοράκι, τον Θεόδωρο-Παύλο. Αυτός ο μικρός. που ήταν μια αμοιβάδα, έχει γίνει ένα παιδάκι που ρωτάει για τη ζωή με μεγάλη απορία κι εγώ του γράφω στο ημερολόγιό του τις απαντήσεις πάντοτε με αναφορά σε σένα. Και πήρε εκείνα τα υπέροχα γκριζοπράσινα μάτια σου και τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά σου. Θα παρατηρούσες το βλέμμα του και θα αντιλαμβανόσουν πόσες σταγόνες ομορφιάς πήρε από σένα, τη μεγάλη του θεία Πεταλούδα! Και θα χαιρόσουν χαράν μεγάλην.

Αγαπημένη μου,

Η ζωή τα έφερε έτσι που εσύ ήσουν η αιτία να ασχοληθώ μέσω του Λυκείου των Ελληνίδων του Μοντρεάλ (όπου έχουμε δημιουργήσει μια δυναμική ομάδα γυναικών) με το θέμα του καρκίνου των ωοθηκών. Και όταν η φίλη μου η Γιούλα Κισκήρας με έφερε σε επάφη με την ομάδα της δόκτωρος Lucy Gilbert στο νοσοκομείο του McGill (εκεί που μας έδωσαν την πρόωρη αναγγελία του θανάτου σου) για το Dovee Project ,δηλαδή για την έρευνα της πρόωρης διάγνωσης του καρκίνου των ωοθηκών, τότε πήρα την πρωτοβουλία να κάνουμε εκδηλώσεις για να συγκεντρώσουμε χρήματα γι αυτή την έρευνα .

Το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ κυριολεκτικά πρωτοστάτησε τόσο στις ερανικές προσπάθειες όσο και στην ενημέρωση των γυναικών του Μοντρεάλ προκειμένου να συμμετάσχουν στην κλινική έρευνα Dovee Project της δοκτωρος Gilbert που έχει ανακαλύψει ένα εργαλείο το οποίο πηγαίνει βαθειά στον κόλπο της γυναίκας φθάνοντας ως τις σάλπιγγες και παίρνει υγρό το οποίο αποστέλλεται σε μοριακό εργαστήριο κι εκεί διαπιστώνεται αν υπάρχουν προκαρκινικά κύτταρα τα οποία θα εξελιχθούν σε καρκίνο των ωοθηκών. Διότι η διάσημη Ινδοκαναδή γυναικολόγος, ογκολόγος, χειρουργός μετά απο χιλιάδες εγχειρήσεις σε καρκίνους των ωοθηκών διαπίστωσε ότι ο καρκίνος αυτός γνωστός ως «σιωπηρός δολοφόνος» δημιουργείται ψηλά στις σάλπιγγες και όταν επικάθηται ως όγκος στις ωοθήκες είναι πλέον στο τρίτο και τέταρτο στάδιο.

Η κλινική έρευνα σε δείγμα 4000 γυναικών από τις οποίες τις 3000 κινητοποίησε η μεγάλη καμπάνια του Λυκείου των Ελληνιδων Μοντρεάλ, αποδείχθηκε επιτυχημένη και το νέο τέστ της δρος Gilbert θα σώσει εκατομμύρια ζωές γυναικών που θα έφευγαν σαν έσένα νέες και αποετοίμαστες για αυτή την τραγική αρρώστεια. Με αυτό το νέο τέστ θα μπορεί να προληφθεί ο καρκίνος των ωοθηκων και του ενδομητρίου.

Πολύχρωμη Πεταλούδα μου,

Εσύ με το πνεύμα σου από ψηλά με οδήγησες σε αυτή την έρευνα και είκοσι χρόνια μετά τη φυγή σου η δρ. Lucy Gilbert ήρθε σε επαφή με τον δικό σου ογκολόγο, τον διευθυντή της Ογκολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Αλεξάνδρα Θάνο Δημόπουλο και του υποσχέθηκε πως το νοσοκομείο McGill θα δώσει δωρεάν το νέο προληπτικό τέστ για τον καρκίνο των ωοθηκών στο πανεπιστημικακό νοσοκομείο Αλεξάνδρα και σε όλο το σύστημα της δημόσιας υγείας της Ελλάδας.

Μικρή μου μώβ βεντάλια,

Εκεί που άφησες την τελευταία σου πνοή, στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα κάτω από την άγρυπνη ευθύνη του δρος Δημόπουλου, εκεί θα γίνει η εστία της πρόληψης του καρκίνου των ωοθηκών. Και στο δικό σου όνομα θα σωθούν χιλιάδες Ελληνίδες. Κι εσύ θα χαμογελάς από ψηλά επειδή εσύ ήσουν η αιτία που μάθαμε για αυτή την έρευνα, που γνωρίσαμε τη δρα Gilbert και το Doveegene Project, που το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ έβαλε τη σφραγίδα του σε αυτόν τον τιτάνειο αγώνα της προληπτικής ιατρικής.

Δεν σε ξεχνώ ούτε μια μέρα, δεν λησμονώ την ομορφιά που μοιραστήκαμε σαν κοριτσάκια, σαν γυναίκες... Και όταν βλέπω τα πρασινόγκριζα μάτια του μικρού Θεόδωρου-Παύλου ξέρω πως εσύ χάρισες το χρώμα της νέας ζωής στην οικογένεια.

Σε φιλώ

Η αδελφή σου

Ιουστίνη

 

 

 

 

 

 

Δυό Θοδώρες σε Μιά Γειτονιά!

 

Δυό Θοδώρες σε Μιά Γειτονιά!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τις συνάντησα  στη Λευκάδα αυτό το καλοκαίρι και τις δύο σε διαφορετικά σημεία την καθεμία, τις συμμαθήτριές μου τις Θοδώρες που έμεναν στο ίδιο σοκάκι, τρείς δρόμους πάνω από το σπίτι μας. Και οι δυό τους μικροσκοπικές, και οι δυό τους Θοδώρες αλλά ξεχωριστές!

Η μία είναι η Θοδώρα Κοψιδά, με έντονα γαλανά μάτια και ένα χαμόγελο που σε κατακτάει. Έτσι ήταν απο παιδί, γαλανομάτα με καστανά μαλλιά και μιά παιδική αυθάδεια. Είχε αδερφό τον Τάκη που πήγαινε στην ίδια τάξη με τον δικό μου αδερφό , τον Αποστόλη. Νιώθαμε μια οικειότητα καθώς ήμασταν κάπως παιδιά μιας όμοιας προέλευσης.

Η Θοδώρα Κοψιδά έμενε δίπλα από την ξαδέρφη της τη Μαρία και τη θεία της την Τσάντα, αδερφή της μητέρας της και γι αυτό ποτέ δεν την εύρισκες μόνη. Μεγάλωσε με αυτές τις γυναίκες γι αυτό-θαρρώ-πως ωρίμασε πολύ νωρίτερα από την ηλικία της. Πήγαινε τα βράδυα βόλτες στην αγορά μαζί τους, τη θυμάμαι σαν τώρα να κρέμεται απο το μπράτσο της μεγάλης ξαδέρφης της Μαρίας, γεγονός που της επέτρεπε να βολτάρει πάνω-κάτω στο παζάρι. Την ζήλευα γι αυτή της την ελευθερία, δανεική λόγω ξαδερφοσύνης, αλλά ελευθερία.

Δεν ερχόταν ποτέ στη δική μου γειτονιά να παίξει, όπως κι εγώ δεν πήγαινα στη δική της γειτονιά να παίξω, γιατί  οι μαμάδες μας ήθελαν να έχουν τον έλεγχό μας και καλώς έπρατταν, καθώς εκείνους τους καιρούς στη Λευκάδα κυκλοφορούσαν παιδεραστές και μάλιστα πολλοί αποφυλακισμένοι και δαχτυλοδεικτούμενοι παιδεραστές! Ένας από αυτούς μάλιστα πουλούσε γλυκά μήλα έξω από το προαύλειο το σχολείου μας (πώς του επέτρεπε η χωροφυλακή πέσμου;)

Η Θοδώρα ερχόταν σπίτι μας να δανειστεί εγκυκλοπαίδεια όταν χρειαζόταν να γράψουμε εργασία για κάποια προσωπικότητα της εποχής. Στ΄αλήθεια κοιτάζοντας τα τετράδιά μου , διαπιστώνω πόσο διαφορετικοί ήταν οι δικοί μας ήρωες από τους σημερινούς ήρωες!

Η Θοδώρα παντρεύτηκε νωρίς, έκανε μια μοναχοκόρη και σήμερα ζεί στο Καλλιγώνι υπηρετώντας την κόρη και τα εγγόνια της, αλλά ασκώντας ταυτόχρονα και εναλλακτική γεωργία, όπως μου έλεγε όταν την ξαναείδα πρόσφατα στο νησί. Φαίνεται κατασταλαγμένη, δυνατή και καλά μέσα στην ωραία της περιφέρεια ,την οποία η ίδια έχει ορίσει εδώ και χρόνια, αφήνοντας απέξω τον περιβάλλοντα χώρο της.

Λίγο πιό πάνω και απέναντί της έμενε η Θοδώρα Παπαδοπούλου, ένα όμορφο κορίτσι με μακριά μπουκλωτά μαλλιά. ¨Ηταν καστανόξανθη, με μακριά μαλλιά όλο μπούκλες που της τα χτένιζε η υπέροχη και ευγενική μαμά της (έφυγε γιά τους ουρανούς πρόσφατα).

Η Θοδώρα ζούσε σε ένα υπέροχο διόροφο σπίτι με κήπο και μια σκαλιστική σιδερένια πόρτα, που όταν έκλεινε δεν έμπαινε κανείς μέσα. Μου θύμιζε τις πριγκηπέσσες που τις κλείδωναν στους κήπους με φρουρούς γύρω-γύρω μην έρθει κανένα φτωχός και τις αρπάξει...

Στη Θοδώρα σπάνια πήγαινα και μόνο όταν χρειαζόταν να μου δείξει κάποιο μάθημα λόγω ακούσιας απουσίας μου (συνήθως αυτό τον ρόλο τον είχε αναλάβει η Μίνα Βανδώρου) και ένιωθα διαρκώς ένα τράκ απέναντι στη μαμά της και τη γιαγιά της ,που ενώ ήταν καλοδεχούσες κι ευγενικές, δεν με άφησαν ποτέ να μπώ μέσα στο σπίτι. Μόνο στην αυλή έβγαινε η πανέμορφη Θοδώρα, η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, όπως μέσα μου την αποκαλούσα. Είχε μια γλυκειά φωνή κι ένα ήπιο ύφος. Μου φαίνεται πως ποτέ δεν είχε μαλώσει με καμιά συμμαθήτρια στο σχολείο και το παρεάκι της ήταν η γειτονοπούλα της ,η Θοδώρα η Κοψιδά. Μαζί πηγαινοερχόνταν στο σχολείο και φαινόνταν να είναι φιλενάδες εκείνα τα άγουρα χρόνια του Δημοτικού.

Σήμερα η Θοδώρα έχει παντρευτεί το γιό της αγαπημένης μας οικογένειας Καταγή, που ερχόταν πάντα στην εκκλησιά μας όταν ήταν στη Λευκάδα. Ήταν μια βαθειά θρησκευόμενη οικογένεια και οι γονείς μου λάτρευαν τους Καταγήδες. Η Θοδώρα και ο άντρας της ζούν και δραστηριοποιούνται επαγγελματικά  στην πόλη, μένοντας στο πριγκηπικό σπίτι της νιότης της. Εχουν αποκτήσει τρία παιδιά.

Τη Θοδώρα την Παπαδοπούλου τη συνάντησα επίσης αυτό το καλοκαίρι δύο φορές, μία στη γειτονιά μας όπου ανταλλάξαμε στο πόδι πληροφορίες για την εξέλιξη της ζωής μας (είχα να την συναντήσω είκοσι χρόνια) και στη συνάντηση των Συμμαθητριών στην Όαση όπου καθόμασταν μακριά κι έτσι δεν μιλήσαμε παρά μόνον χαιρετηθήκαμε.

Οι Θοδώρες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στα παιδικά μου χρόνια, διότι μαζί με τη Νίνα Θερμού έμεναν λίγα στενά πιό πέρα και τις ένιωθα και τις τρείς οικείες κι αγαπημένες, παρότι δεν εξελίχθηκε ποτέ η σχέση μας σε φιλία.

Καληνύχτα Θοδώρες, τόσο πανέμορφες και τόσο διαφορετικές μεταξύ σας!

 

 

 

 

 

Εσύ γιατί έφυγες νωρίς;

 

”Ο Κωστάγγελος, ο μεγαλύτερος της φαμίλιας είχε ήδη αποδημήσει στην Αθήνα. Αφού ξεκαθάρισε με τον εαυτό του και με τους γονείς του πως δεν ήταν για γράμματα, πήρε των ομματιών του για τη μεγάλη πολιτεία πλάθοντας όνειρα να γυρίσει πίσω μια μέρα πετυχημένος επιχειρηματίας. Είχε πιάσει δουλειά σε σουβλατζίδικο και καπνιζόταν το παιδί τις νύχτες για το μεροκάματο. Ομως, δεν παραπονιόταν ούτε ζητούσε απ’ την οικογένεια βοήθεια. Είχε αναδειχθεί σε βιοπαλαιστή που γνώριζε το παραμύθι της αυστοσυντήρησης και τις ευθύνες που του αναλογούσαν. Η μάννα του δεν έβγαζε πέρα τον καημό πως ο πρωτότοκός της είχε φύγει για τα ξένα. Τον αποζητούσε βουβά τις νύχτες όταν καθόταν συλλογισμένη μπροστά στο τζάκι. Αλλά δεν έλεγε τίποτε για να μη προκαλεί άσκοπες συζητήσεις. Μόνο προσευχόταν σιωπηλά να τον έχει καλά ο Θεός τον αγαπημένο της.

 Κι ύστερα όταν ο Κωστάγγελος τηλεφωνούσε κάθε εβδομάδα, έτρεχαν όλοι στη μαύρη τηλεφωνική συσκευή Siemens να τον ακούσουν. Ηταν ένα μικρό πανηγύρι για το σπίτι. Και ονειρεύονταν να πάνε μια μέρα στην Αθήνα κι αυτά, να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το χωριό και το πατρικό χώμα. “

 Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «ΠΕΤΑΕΙ,ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ», που το έγραψα το 2003 βασισμένο στα απομνημονεύματα του μακαριστού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη.

 Ο πρωταγωνιστής σε αυτές τις δύο παραγράφους, ο επονομαζόμενος για τη μυθοπλασία Κωστάγγελος,  ήταν ο πρώτος μου εξάδελφος Κώστας Κακαβούλης του Μήτσου ή Κωτσομήτσος, ο οποίος έφυγε Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2024 δίχως να προλάβει να μας αποχαιρετήσει εμάς τα ξαδέρφια του που μεγαλώσαμε μαζί οργώνοντας τις αυλές του Μπαγανάτου στο χωριό Σύβρος όπου είχε ξεμείνει μόνο η δική του οικογένεια.

 Έτσι θρηνήσαμε  τον πρόωρο χαμό του Κώστα Κακαβούλη, του μεγαλύτερου γιού του θείου Μήτσου. Ο θείος Μήτσος ήταν το μόνο από τα 8 ορφανα απο μητέρα παιδιά του μακαριστού παπα-Κώστα Κακαβούλη, ο οποίος έμεινε στο Σύβρο υπηρετώντας την πατρική γή. Ήταν το καμάρι του παππού μας και μάς μάζευε όλα τα παιδιά και τα εγγόνια στην μεγάλη και χαρούμενη αυλή του Μπαγανάτου , όπου γιορτάζαμε το γενέθλιον της Παναγίας στις 8 Σεπτέμβρίου στο παραδοσιακό πανηγύρι του Σύβρου.

 Ο Κωτσομήτσος μας μαζί με τα τρία αδέλφια του , τη Ντίνα (μας έφυγε κι εκείνη πρόωρα), τον Πάνο (ζεί στη Λευκάδα) και το Νιόνιο (ζεί στην Καλιφόρνια της Αμερικής)  είχε κληρονομήσει τα γαλαζοπράσινα μάτια και την ολόλευκη κακαβουλέικη επιδερμίδα. Τα γράμματα δεν του άρεσαν κι έτσι από16 χρονών βρέθηκε στη σκληρή βιοπάλη της Αθήνας.

 Ανέβηκε στην πρωτεύουσα αμούστακο παλικάρι κι έπιασε δουλειά σαν ψήστης σε σουβλατζίδικο. Δύσκολη δουλειά μα καλοπληρωμένη.

Στον ζυγό της βιοπάλης δέθηκε για πάντα, υποταγμένος στην κοινωνική συνθήκη χωρίς ποτέ να διαμαρτύρεται για όσα δύσκολα του επιφύλαξε η ζωή του.

 Με αποκαλούσε χαίδευτικά ‘ξαδερφούλα’ και ποτέ μα ποτέ δεν έλειψε από τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου. Ήταν περήφανος για τις γραφές μου και για όλα όσα όμορφα έδεναν τα εγγόνια του παπα-Κώστα Κακαβούλη.

 Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τις ατέλειωτες ώρες της βάναυσης δουλειάς του και όταν τον έβλεπες άνοιγε η καρδιά σου με την καλοσύνη του και με το αβίαστο αληθινό χαμόγελό του. Ήταν ταπεινός οδοιπόρος μιας ζωής που στο διάβα της είχε πολλά αγκάθια.

 Ο Κωτσομήτσος μας αφήνει πίσω του την αγαπημένη του σύζυγο Γιώτα και τον υπέροχο μοναχογιό του Δημήτρη Κακαβούλη που του έδωσε μόνο χαρές. Πετυχημένος ως μηχανικός στο επάγγελμά του και σπουδαίος οικογενειάρχης με δυό κοριτσάκια και μια όμορφη γυναίκα, ο Δημήτρης χάρισε στον πατέρα του τις πιό όμορφες στιγμές της ζωής του.

 Έφυγε χωρίς να μας πει ένα αντίο ο Κωστσομήτσος του Σύβρου μας. Έφυγε γερμένος από το βάρος του καρκίνου θυσία κι αυτός στο βωμό της παλιααρρώστιας.

 Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω λατρεμένε μου ξάδελφε, ήρεμη δύναμη, αγωνιστή, βιοπαλαιστή, λαμπρό αυτόφωτο αστέρι του Κακαβουλέικου.

Να δώσεις χαιρετίσματα στην Πεταλούδα, στην αδελφή σου τη Ντίνα, στο Λιτσί, στον Κωτσοπάτσο μας.Μαζευτήκατε μια ολάκερη γειτονιά εκεί πάνω.

 Και να τους πεις πως εμείς τους αγαπάμε και ούτε μια στιγμή δεν τους ξεχνάμε. Όπως δεν θα σε ξεχάσουμε κι εσένα αγαπημένε μας!

Ώσπου να ξανασυναντηθούμε!

 

Η ξαδερφούλα σου

 

Ιουστίνη

 

Ο απολογισμός του Πολιτιστικού καλοκαιριού της Λευκάδας

 

Ο απολογισμός του Πολιτιστικού καλοκαιριού της Λευκάδας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Αποχωρώντας από το νησί κι επειδή βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα για ένα εξοδολόγιο που δεν αφορούσε εμένα προσωπικά ούτε στην παράσταση ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ από το Τορόντο έχω να καταθέσω τα εξής:

1.   Τα μέλη του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ πλήρωσαν τα έξοδά τους εισιτήρια και μεταφορά από και προς Λευκάδα ιδιίοις χρήμασι. Ενας προϋπολογισμός για χρήση λεωφορείου ύψους 2000 ευρώ που είχε προϋπολογισθεί από την ΠΕΔΙΝ, ακυρώθηκε .

2.   Για την διαμονή και τα δύο γεύματα του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ ξοδεύτηκαν 5000 ευρώ στο ξενοδοχείο και 1200 για φαγητό. Σύνολο 6.200 ευρώ.

 

Αυτά τα 6200 ευρώ ήταν τα έξοδα που πληρώθηκαν ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ του έργου αλλά για την διήμερη διαμονή και τη σίτιση του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ από το Τορόντο.

 

Αυτά ως προς αυτό το κομμάτι, όπου είδα ότι η ΠΕΔΙΝ προϋπολόγισε 1500 ευρώ πληρωμή για βιντεοσκόπηση και φωτογραφίες. Η βιντεοσκόπηση παραδόθηκε μισή (χωρίς την εισαγωγή και τις συγκινησιακές στιγμές του τέλους), τις φωτογραφίες δεν τις αντίκρυσα ποτέ. Η ΠΕΔΙΝ διατείνεται ότι πλήρωσε το έξοδο ακριτί και δεν έχει καμία υποχρέωση να δημοσιεύσει το υλικό και αν το χρειάζομαι θα πρέπει να υποβάλω αίτηση για να μου το αποστείλει.

Όσο για το Πολιτιστικό του Δήμου με παρέπεμπε διαρκώς στην ΠΕΔΙΝ για το βίντεο και για τις φωτογραφίες. Καμία υπευθυνότητα, καμία συνοχή και επαφή με το εξοδολόγιο και το αποτέλεσμα της παρουσίας του βιντεογράφου και φωτογράφου στην παράσταση.

(Σήμερα πάντως, έλαβα επιτέλους το υλικό , το οποίο θα πρέπει να κατεβάσω και να δω)

 Σε σχέση με την αίθουσα τέχνης ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ έχω να πώ τα εξής; Φέτος ζαλιστήκαμε από τις πολλές εκθέσεις πολλών και άξιων καλλιτεχνών στην Αίθουσα Τέχνης ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ.

Όλο το καλοκαίρι ζήσαμε το «φύγε εσύ, έλα εσύ»

Οι καλλιτέχνες και τα έργα τους πρέπει να μένουν τουλάχιστον ένα δεκαπενθήμερο στην γκαλερί για να απολαμβάνει το κοινό τη συνολική δουλειά τους. 

Θα πρότεινα στο Δήμο αντί να βλέπει το εικαστικό κομμάτι της πόλης ως μια αλυσίδα προσωπικών εξυπηρετήσεων, να συμβουλευτεί κάποιον εικαστικό της Λευκάδας και να κατανείμει τις εκθέσεις ανά δεκαπενθήμερο μέσα σε ολόκληρο το χρόνο!

Να μην το ξαναζήσουμε αυτό!

Επίσης θέλουμε να δούμε παράλληλα και εκθέσεις Λαογραφικού χαρακτήρα, της τοπικής καφασοβελονιάς, των πορσάνικων μαχαιριών, των υφαντών του αργαλειού κλπ. Η τέχνη δεν είναι μονοδιάστατη!

Για το υπόλοιπο πολιτιστικό καλοκαίρι θα πω ότι η αποτυχία του Ανοιχτού θεάτρου, ενός ακριβού και ακατάλληλου κτίσματος με ακατάλληλα καθίσματα και γενικά χωρίς καμία σοβαρή μελέτη παρέσυρε στην αποτυχία πολλές παραστάσεις.

Η βοή του αέρα στα μικρόφωνα όταν φυσούσε (και φέτος φύσηξε ελάχιστα) ήταν τραγική απόδειξη της λανθασμένης τοποθέτησης του θεατρου στο χώρο, με αποτέλεσμα να υπάρχει αντήχηση επιβαρυμένη με τον εξωτερικό θόρυβο του δρόμου. Θα πρέπει να διορθωθούν τα καθίσματα (δεν είμαστε στην αρχαιότητα) και να υψωθεί ένας τοίχος προς την πλευρά του δρόμου που θα κόβει τον αέρα καθώς και τον θόρυβο των περαστικών αυτοκινήτων και μηχανών.

Το πολιτιστικό καλοκαίρι του 2024 μονοπώλησε, εξάλλου,  η υπόθεση των 200 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου επικού ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη με εσωστρεφείς, περίεργες και ανακόλουθες παραστάσεις που ήγειραν πολλά ερωτήματα.

Η Φιλαρμονική, ο Ορφέας, η Νέα Χορωδία απέδειξαν ότι αντέχουν σε όλους τους καιρούς προσφέροντας τις υπέροχες παραστάσεις τους.

Πλήθουσες οι παρουσιάσεις βιβλίων με κορυφαία σε κόσμο και συγκινησιακό ενδιαφέρον την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του Ηλία Γεωργάκη που έφερε πολλές αναμνήσεις από την πορεία των 40 χρόνων του στη δημοσιογραφική και τη δημιουργική γραφή.

Ιδιαίτερη λόγω του περιβάλλοντος χώρου και πλήθουσα ήταν η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Παναγιώτη Σκληρού με τίτλο ‘Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»καθώς τοποθετήθηκε με ιδιαίτερη προσοχή και συμβολισμό στις παλιές Αλυκές του Αλέξανδρου Λευκάδας, όπου είχαν πρωταγωνιστήσει η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτισσες στην επεξεργασία και το κουβάλημα του αλατιού τις δεκαετίες του 50 και του 60.

Ο σχεδιασμός του πολιτιστικού καλοκαιριού της Λευκάδας αφέθηκε από όσο φάνηκε στο χειροκρότημα, σε άτομα τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την ιστορία και το περιβάλλον της πόλης γι αυτό έμειναν απέξω τόσο μια παράσταση στη μνήμη του μεγάλου ηθοποιού Ηλία Λογοθέτη όσο και της ανάμνησης της Μαρίας Κάλας επί σκηνής φεστιβάλ Λευκάδας πρίν από 60 χρόνια.

Γενικά, το πολιτιστικό καλοκαίρι έπασχε απο εσωστρέφεια και άγνοια του περιβάλλοντος χώρου και των απαιτήσεων μιας Λευκάδας που μεγαλούργησε και μεγαλουργεί σε διάφορους τομείς.

Τέλος το φεστιβάλ, παρότι φτωχό σε συμμετοχή ξένων συγκροτημάτων, μου άρεσε σε επίπεδο παρέλασης των εθνών στην κεντρική αγορά γιατί είχε τάξη και τα συγκροτήματα έκαναν διαρκώς μίνι παραστάσεις καθ΄οδόν.

Επικρίνω τη ρίψη  βεγγαλικών διότι είναι επικίνδυνα για φωτιά στο Ανοιχτό θέατρο όπου το 80% της επιφάνειάς του είναι καλυμμένο με ξύλο. Επίσης, ο Δήμος δεν πρέπει να έχει κοντή μνήμη και θα πρέπει να είναι πολιτικά ορθός. Εδώ στην αρχή του καλοκαιριού κόντεψε να καεί η Ύδρα απο τα βεγγαλικά που εκτοξεύθηκαν εν μέση θαλάσση απο κρουαζιερόπλοιο ... Επίσης ο Δήμος απαγόρευσε τη χρήση των εξωτερικών ψησταριών στα σπίτια και καλώς έπραξε, πώς επιτρέπεται να ρίχνει ο ίδιος βεγγαλικά ;

Αυτά και εύχομαι του χρόνου καλύτερα!