Η Κόκκινη Μαρία, ένα λογοτεχνικό κόσμημα

Η Κόκκινη Μαρία

Τον βρήκα στο μπάρ όπου συχνάζει και γράφει τα υπέροχα δικά του. Ο λόγος για τον Κυριάκο Αθανασιάδη, τον εξαιρετικό επιμελητή εκδόσεων και  χειμαρρώδη συγγραφέα. Κρατούσε ένα χειρόγραφο και μου είπε σχεδόν ψιθυριστά ότι ήταν το νέο του μυθιστόρημα. Και μάλιστα εφηβικό. Για τα παιδιά των Φαναριών. Οχι τελειωμένο, αλλά το υπόλοιπο μου το αφηγήθηκε  χειμαρρωδώς στ΄αυτί. Κι εγώ ήξερα απο εκείνα τα πρώτα του λόγια πως «Η Κόκκινη Μαρία» δεν ήταν ένα μυθιστόρημα μόνο για εφήβους αλλά ένα ταξίδι για ενήλικες στο σκοτεινό κόσμο των Φαναριών.

Πολύ σύντομα, εν ριπή οφθαλμού θα έλεγα, μου έστειλε το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή. Κι  εγώ το διάβαζα αργά και απολαυστικά βουτώντας στα πρόσωπα, τις εικόνες, τη μυρωδιά των υπογείων της Αθήνας. Βουτώντας στις λέξεις που σε ταξιδεύουν, που στήνουν χορό δερβίσικο για να σε κάνουν κοινωνό της εξέλιξης.

Ο Αρης ένα παιδί στα όρια της εφηβείας παραμονή Χριστουγέννων είδε τη μικρή ξανθιά στα φανάρια να ζωγραφίζει πουλώντας τους πίνακές της.  Και καθώς ήταν ορφανεμένος απο μητέρα, ζήτησε στον πατέρα του αντι για Χριστουγεννιάτικο δώρο να του φέρει στο σπίτι την κοπέλα , την κοπέλα που δεν ήξερε αλλά μάντευε πως ήταν σπουδαία.  Την πρόλαβαν στα φανάρια και την έφεραν στο σπίτι. Μια κοπέλα που δεν μιλούσε , ήταν μουγγή αλλά ζωγράφιζε και έγραφε. Εγραψε με κηρομόλυβο το όνομά της Ζένια και ο Αρης ήταν ευτυχισμένος για την παρουσία της στο σπίτι τους.Ο Αρης που άρχισε να ντρέπεται για τους χολυγουντιανούς ήρωες των αφισών του και  άρχισε να σκέφεται τις ζωές των άλλων.

Η συνέχεια είναι καταιγιστική, ο Αρης και ο πατέρας του χάνουν τη Ζένια απο τα Φανάρια, την παίρνει ένας μοστοσυκλετιστής. Ο Αρης ακολουθεί την Ζένια στις υπόγες μιας συμμορίας παιδιών που παίρνουν εντολές από ανίερους αρχηγούς. Που κάνουν συμμαχίες επιβίωσης. Παιδιά που ήρθαν απο άλλους κόσμους αλλά βούλιαξαν στην απραξία και την ανέχεια του καινούριου κόσμου, εκτελώντας χρέη συμμοριτών.

«Ο Άρης είδε τα παιδιά, τα χαμένα, ξεχασμένα, ανύπαρκτα παιδιά, και ήταν όλα τους φτιαγμένα από δάκρυα, και ήταν όλα τους φτιαγμένα από πολλά, από αστείρευτα, αστείρευτα κρύα δάκρυα.

Κάποια γλιστρούσαν (όπως γλιστρά το δάκρυ στο μάγουλο και φτάνει στο στόμα και το πίνουμε) και έρχονταν στο Νησί, και γίνονταν το Νησί, γλιστρούσαν και κατέβαιναν στα χάδια και στα φιλιά του Νησιού, χαμένες, χαμένες ψυχές, ψυχές από δάκρυα που δε θα έκλαιγαν πια άλλο γιατί αρκετά είχαν κλάψει, γιατί αρκετά, αρκετά είχαν κλάψει πια.»

Δεν θα συνεχίσω με το μύθο του βιβλίου, που περιπλανεί στην ανοίκεια συνθήκη ζωής των παιδιών και των μεγάλων της ξενόφοβης Αθήνας. Η Μαγκνταλίνα η μητέρα της Ζένιας γίνεται η κορυφαία ηρωίδα του δράματος της διαφυγής απο τις αλυσίδες της υποταγής. Γίνεται η Κόκκινη Μαρία, που βάφει με το αίμα της τη γενναιότητα προς την ελευθερία.

Η γραφή του Κυριάκου Αθανασιάδη εξαιρετική. Η γλώσσα, τα ευρήματα, οι εκφράσεις, οι συμβολισμοί δημιουργούν το πλαίσιο της καταγραφής του φαινομένου της γκετοποίησης ενός ολόκληρου κόσμου που έρχεται στην Ελλάδα καθ΄οδόν προς μια καλύτερη μοίρα και καταλήγει στις υπόγειες διαδρομές.

Η γραφή   γλυστράει σαν βαγόνι σε υπόνομο. Υπαινικτική, αγαπησιάρα και για τα όμορφα και για τα άσχημα, εισβάλει στη βολεμένη ζωή μας και ανατρέπει την οπτική γωνία μας.

Μια γραφή που ακολουθεί τον πόνο των ανθρώπων και τη δυσανεξία των πολλών στην δυστυχία των λίγων. Προσωπικά, θεωρώ ότι "Η Κόκκινη Μαρία» είναι η καλύτερη στιγμή του συγγραφέα Κυριάκου Αθανασιάδη και πιστεύω πως το μυθιστόρημά του είναι υλικό πρός βράβευση...

Νιώθω συγκινημένη και περήφανη για την Κόκκινη Μαρία του Κυριάκου Αθανασιάδη. Και για τις εκδόσεις «Διόπτρα», που ανέλαβαν να εκδώσουν ένα λογοτεχνικό αριστούργημα.

Στους χαλεπούς καιρούς της κάλπικης λογοτεχνίας, «Η Κόκκινη Μαρία» λάμπει με τις πολλές ασύμμετρες κοπές του διαμαντιού.



Τζουστινάκι

Οταν η Μέρα του Παιδιού είχε νόημα!

Μπορεί και να ήμουν απο τα λίγα παιδάκια που γνώριζα την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού ακόμη και πριν τη σχολική μου ηλικία στα μέσα του 60. Θυμάμαι τον πατερούλη να με πηγαίνει στο νεοκλασικό σπίτι της δεσποινίδος Τούλας Λάζαρη , η οποία με μάθαινε να αποστηθίζω ένα ποίημα για τα αδικημένα παιδιά, ένα ποίημα για την Παγκόσμια ημέρα του Παιδιού.

Το σπίτι της βρισκόταν στο στενό του Ρεγάντου και ήταν μια κομψή δεσποινίς με γυαλιά, που εργαζόταν για την Κοινωνική Πρόνοια της Λευκάδας. Με το σεμνό της στύλ και την ευγένειά της μου μάθαινε την απαγγελία και με χειροκροτούσε με τα λεπτά χεράκια της κάθε φορά απο αποστήθιζα μια στροφή.

Οταν αργότερα  πήγαινα στο σχολείο και είχα μάθει τη λειτουργία της αποστήθισης, επισκεπτόμουν τα φθινοπωρινά απογεύματα στο σπίτι της δεσποινίδος Τούλας για να μου μάθει να τονίζω τις φράσεις, να μου διδάξει πώς θα ανοίγω τα χεράκια σε κάθε γύρισμα του τόνου ή του νοήματος. Η δεσποινίς Τούλα ήταν η πρώτη μου αυτοδίδακτη δασκάλα στη δημόσια απαγγελία.

Υστερα η μαμά με έντυνε όμορφα, μου χτένιζε τα μαλλιά και μου φορούσε κορδέλλα με λουλούδια ή μου τα έδενε αλογορουρά και μου στόλιζε με φιόγκο το δέσιμό της. Φιόγκο ασορτί με το ρούχο μου.  Και μαζί με τον πατερούλη με συνόδευαν στο Πάνθεον, το λαμπρό κινηματοθέατρον της εποχής όπου έδινα την απαγγελία ενώπιον του Μητροπολίτου Δωροθέου, της νονάς Ιουστίνης, των νομαρχαίων , δημαρχέων και άλλων παραγόντων της πόλης.

Ανάμεσα στους μεγάλους που έκαναν περίτεχνους και μακροσκελείς λόγους για τα παιδιά της πείνας, της ανέχειας, τα παιδιά του πολέμου και της κακουχίας, το δικό μου ποίημα ήταν μια ανάλαφρη χροιά στην αμτόσφαιρα. Ενα παιδικό φτερούγισμα στα λόγια των μεγάλων.

Η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου γιατί συμμετείχα σ΄αυτήν. Κι όταν τα βράδυα επιστρέφαμε στο σπίτι ο πατερούλης μας έλεγε τις φρικτές ιστορίες των πολέμων, της ασιτίας και της ανέχειας των ανήλικων πλασμάτων. Εμαθα να σέβομαι τα παιδιά, κατανοώντας πλήρως ότι είναι τα πιό αδικημένα θύματα των γεωπολιτικών παιχνιδιών, τα πιό απροστάτευτα όντα στη μήνι ή την αδιαφορία των μεγάλων.Αναλόγως!!!

Σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού είναι μια επέτειος σχεδόν χωρίς σημασία καθώς προστίθεται αριθμητικά στην Παγκόσμια Ημέρα της Γραμματέως, του Νοσοκόμου, του Γιατρού, του Χαμόγελου, της Θλίψης  και τόσων άλλων επετείων. Παρότι η UNICEF επιτελεί σπουδαίο έργο, ο ίδιος ο γιορτασμός της ημέρας έχει χάσει τη σπουδαιότητά του.

Θα ήθελα να ευχηθώ στα παιδιά του κόσμου να είναι καλά, πολύ καλά. Και στις οργανώσεις που ασχολούνται με τα παιδιά της Ελλάδας και του κόσμου να προσπαθούν να διασώσουν τα όμορφα χαμόγελα της αθωότητάς τους.

 Τζουστινάκι


ΥΓ. Δυστυχώς δε μπόρεσα να ανεβάσω φωτογραφίες γιατί ο Γούγλης είχε τα δικά του!!!

 

Οι Ξυπόλυτες στην Αμμο απο την Ελένη Τσαμαδού

Η Ελένη Τσαμαδού είναι μια συγγραφέας με εξαιρετική πέννα και αστείρευτο πάθος για τη  γραφή. Μοιράζεται την αγάπη της για τη λογοτεχνία γενναιόδωρα με τους φίλους της. Είχα την τιμή να είναι ομιλήτρια στην εκδήλωση για τις Ξυπόλυτες στην Αμμο  στο βιβλιοπωλείο ΘΕΜΑ. Τα λόγια της μεστά κι αγαπημένα:


Χθες βράδυ στο βιβλιοπωλείο "ΤΟ ΘΕΜΑ'' μαζευτήκαμε φίλοι ,φίλες, αλλά και συμμαθήτριες της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη στην παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου της    " Ξυπόλυτες στην άμμο".΄Ηταν μια ξεχωριστή βραδιά, γεμάτη αγάπη και συγκίνηση  Μιλήσαμε τέσσερις φίλες αλλά και μια συμμαθήτρια της συγγραφέως  ενώ αποσπάσματα διάβασε με πολύ συγκίνηση ο ηθοποιός και συμμαθητής της Ιουστίνης Δημήτρης Βερύκιος.
 Για όσους δεν τα κατάφεραν να έρθουν ακολουθεί το κείμενο της δικής μου ομιλίας.

                                                      ΞΥΠΟΛΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

 Νάνσυ, ΄Εμυ, Αθηνά, Καίτη, Μαρία  πέντε γυναίκες, πέντε ζωές, πέντε διαφορετικές προσωπικότητες, πέντε διαφορετικοί προσανατολισμοί ζωής, πέντε αγάπες και πέντε χωρισμοί.. Πέντε ώριμες γυναίκες που υπήρξαν κάποτε πέντε έφηβες που βιάζονταν να φορέσουν ψηλά τακούνια και να αδράξουν τη ζωή και γευτούν τις χαρές τις, τον έρωτα και την επιτυχία. Πέντε φίλες, συμμαθήτριες, που ορκίστηκαν στο κατώφλι της ζωής που τις περίμενε  να μη χαθούν και να  βρεθούν ξανά μαζί  στη στροφή των σαράντα τους χρόνων και να κάνουν αποτίμηση της ζωής τους.

Τα χρόνια πέρασαν, οι φίλες σκόρπισαν, η  μία ζει στη Γαλλία, δύο  στην Αθήνα, στο νησί τους τη Λευκάδα οι άλλες δύο,  κι όμως  ένα αόρατο νήμα τις ενώνει όλες, αλλά και ένας ποταμός αίματος τις χωρίζει.  Αυτό που τις ενώνει είναι ο τελευταίος κρίκος στο χορό τους, η έκτη φίλη η πολυαγαπημένη Τζούλια και αυτό που τις χωρίζει, αυτό που ως ένα βαθμό επηρέασε και τη δική τους ζωή, είναι  αυτό που σημάδεψε για πάντα τη ζωή της Τζούλιας και την πήρε μακριά τους πέρα στην άλλη άκρη του  Ωκεανού. Το τραγικό συμβάν της αυτοκτονίας του πατέρα της την ημέρα ακριβώς που η μοναχοκόρη του και οι φίλες της γιορτάζουν την αποφοίτηση του από το σχολείο και ορκίζονταν να μείνουν για πάντα φίλες και να ξαναβρεθούν είκοσι χρόνια μετά. Η Τζούλια έγινε  επιτυχημένη ζωγράφος και το έργο της έχει  διεθνή αναγνώριση, έχει όμως εξορίσει κάθε άλλο χρώμα από την παλέτα της εκτός από το κόκκινο του αίματος, του αίματος του αυτόχειρα πατέρα της. Επιζητεί τη λύτρωση μέσα από το ξαναβάφτισμα στη φιλία και εν μέρει το κατορθώνει, όχι απόλυτα όμως. Το κόκκινο εξακολουθεί και μετά τη συνάντηση με τις φιλες  να κυριαρχεί στη ζωή και το έργο της.

Το καινούργιο βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη είναι η συνέχεια του πολύ ωραίου και αγαπημένου, «Ψηλά τακούνια για πάντα» Σε εκείνο το βιβλίο η συγγραφέας μας παρουσίασε τα κορίτσια στην άνθηση της νιότης τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους αλλά και  τη  βίαιη  ενηλικίωση  τους που ήρθε με την αυτοκτονία του πατέρα της πιο αγαπημένης φίλης τους. Γνωρίσαμε τις φίλες μέσα από την ταραγμένη ιστορία της Τζούλιας που παλεύει είκοσι χρόνια μετά με τα φαντάσματα του αιματοβαμμένου παρελθόντος της,

Στο καινούργια βιβλίο «Ξυπόλυτες στην ΄Αμμο», Η Ιουστίνη Φραγκούλη προχωρεί την ιστορία των κοριτσιών πιο πέρα. Στο προηγούμενο βιβλίο μας έδωσε μια εικόνα, μια πρόγευση, για το πώς εξελίχθηκε στο πέρασμα των χρόνων η ζωή της Τζούλιας και των πέντε κοριτσιών. Η συγγραφέας με δεξιοτεχνία και  διεισδυτικότητα ακολουθεί την ιστορία της Τζούλιας και συμμαθητριών της στο πέρασμα των χρόνων. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία όχι μόνο να μάθει τις επί μέρους ιστορίες των κοριτσιών, αλλά και να παρακολουθήσει τις αλλαγές που έφερε ο χρόνος και η ζωή. Αλλαγές  όπως, ο θάνατος και την απώλεια που έρχονται σαν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλαγές στην εμφάνιση, όπως οι ρυτίδες, τα πεσμένα μετατάρσια,  αλλαγές ύστερα από αρρώστιες και εγχειρήσεις αλλά και όπως είναι φυσικό, αλλαγές στο τοπίο και το περιβάλλον. Τίποτε, φεύ, δε μένει το ίδιο στο πέρασμα του χρόνου

Στο βιβλίο της η Ιουστίνη Φραγκούλη πέρα από αυτές τις εμφανείς φυσικές αλλαγές ασχολείται κυρίως με τις  αλλαγές στα όνειρα και συνακόλουθα  στην προσωπικότητα της κάθε μιας από τις συμμαθήτριες. Η συγγραφέας, σαν έμπειρη ψυχολόγος, ανατέμνει με λεπτότητα και ακρίβεια χειρούργου, ψυχές, πραγματοποιώντας   μια σε βάθος ανάλυση της γυναικείας ψυχής. Αναζητεί τα αίτια και τις περιστάσεις που συνετέλεσαν στην αλλαγή της προσωπικότητας των κοριτσιών. Για κάποιες η αλλαγή συντελέστηκε μέσα από την επίδραση εξωτερικών παραγόντων, ένας αποτυχημένος γάμος, μια διάψευση φιλοδοξιών, ένας αδιέξοδος έρωτας., το τέλμα μιας συμβιβασμένης επίπεδης ζωής… ΄Ολες ζητούν μια διέξοδο, όλες, ή σχεδόν όλες, έχουν αποδεχθεί ως κάποιο βαθμό τη ματαίωση των εφηβικών ονείρων τους. Η   βοηθός ακτινολόγου Καίτη  χωρίζοντας από τον άπιστο και αδιάφορο σύζυγο της βρίσκει διέξοδο ακολουθώντας  το παλιό όνειρό της να κάνει καριέρα   στο θέατρο. Η αστροφυσικός Αθηνά  μετά μια απώλεια και μια περαστική περιπέτεια, μια προσωρινή αναλαμπή μιας παλιάς σβησμένης φλόγας,  αφοσιώνεται στην έρευνα. Η παχουλή  και προσγειωμένη  νηπιαγωγό ’Εμυ που ζει ένα συμβατικό γάμο, διοχετεύει την  ενεργητικότητα της στον αγώνα κατά τον περιττών κιλών και δεν αφήνει τις σειρήνες αλλοτινών ερώτων να την παρασύρουν.  Η φιλόλογος  Μαρία, επιτυχημένη στην Πανεπιστημιακή καριέρα της, αλλά δεμένη στο άρμα ενός τελματωμένου γάμου,  υποτάσσεται τελικά στη λογική του συμβιβασμού θυσιάζοντας τον έρωτα για χάρη της οικογένειας. Αντίθετα η Νάνσυ, η επαναστάτρια, η πιο δυναμική απ΄όλες αυτή που έχει κάνει πραγματικότητα το όνειρο της φιλενάδας της Τζούλιας, αλλά και όλων των κοριτσιών, διαπρέποντας ως δικηγόρος, πιστεύει πως εξορκίζει τη φθορά του χρόνου αναζητώντας εφήμερες σχέσεις που όπως  ισχυρίζεται, όχι μόνον δεν βλάπτουν το γάμο της, αλλά απεναντίας του δίνουν κάθε φορά νέα διάσταση. 

Πιο πολύ όμως απ΄όλες η αλλαγή συντελείται στη Τζούλια, Την παρακολουθούμε την επαύριον της συνάντησης με τις φίλες της. Ζούμε την αγωνία και την απόγνωσή της. Η συνάντηση με τις φίλες της δεν της έφερε τη λύτρωση που περίμενε. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Η πληγή μέσα της ξαναμάτωσε. Οι  πικρές αναμνήσεις την κατέκλυσαν.  Αποκομμένη χρόνια από τις ρίζες της δεν είναι εύκολο να ξαναδέσει το  νήμα, να ξετυλίξει το   κουβάρι της Αριάδνης που θα τη βγάλει από το λαβύρινθου  του πόνου, της οργής και των ενοχών που κουβαλάει μέσα της χρόνια τώρα και  δεν την αφήνει να  στιγμή να ησυχάσει. 

 

Η Τζούλια θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για την αυτοχειρία του πατέρα της, απορροφημένη ολοκληρωτικά στα δικά της όνειρα της εφηβείας, τις παρέες και τις χαρές της ζωής, δεν αντιλήφθηκε το δράμα που παιζόταν στην ψυχή του πατέρα της. Την υπαρξιακή αγωνία που τον κατείχε και που όμως έκρυβε με επιτυχία από τους άλλους την ίδια και τη μητέρα της. Τη μητέρα της που η Τζούλια θεωρεί άκαρδη, επιπόλαιη και όλα αυτά χρόνια δεν έχει, δε θέλει να έχει σχέση μαζί της γιατί τη θεωρεί υπεύθυνη για την απομάκρυνσή της από την πατρίδα της και τις ρίζες της. Η μητέρα της πιστεύει πως το έκανε  για να την προστατέψει από τα σχόλια του κόσμου, αλλά και από το αναπόφευκτο καθημερινό ξαναμάτωμα της πληγής που θα είχε η συνέχιση της ζωής στο ίδιο περιβάλλον που βιώσε  το δράμα του πατέρα της νεκρού από το χέρι του στη μπανιέρα του σπιτιού τους, Η Τζούλια όμως, άλλα πιστεύει, της προσάπτει ότι το έκανε για να την ξεφορτωθεί η ίδια. Απουσίες, σιωπές, σκέψεις πικρές που δηλητηριάζουν τη ζωή της..

Και όμως να που η συνάντηση με τις φίλες έχει ένα απρόσμενο αποτέλεσμα, ενώ αυτή καθεαυτή η συνάντηση δε λυτρώνει, εντούτοις βοηθά τη Τζούλια να συνειδητοποιήσει  ότι μόνη της, χωρίς δεκανίκια, τη σχέση με τις φίλες της ή την απόλυτη αγάπη του άντρα της που τη στήριξε και τη στηρίζει χρόνια τώρα, πρέπει να κάνει το μεγάλο βήμα, τη βουτιά στο βάθη της ψυχής της για να ζητήσει την αλήθεια και τη λύτρωση.  Σταδιακά και με πολλά πισωγυρίσματα. κάνει τα βήματα που θα τη συμφιλιώσουν με το παρελθόν της.  Παίρνει τη μεγάλη απόφαση, να ζητήσει βοήθεια από ειδικό.

 

Οι συνεδρίες που  με δισταγμούς και αναβλητικότητα υποβάλλεται με τη βοήθεια ενός Έλληνας ψυχολόγου, είναι  που τη βοηθούν να βρει την άκρη του νήματος της Αριάδνης για να βγει από το λαβύρινθο. Το γεγονός ότι ο ψυχολόγος είναι Έλληνας και η Τζούλια μπορεί να ανοίγει την ψυχή της στη γλώσσα της, τη γλώσσα που κοντεύει να ξεχάσει ζώντας χρόνια στον Καναδά και μη μιλώντας τη με τον Γαλλοκαναδό άντρα της, είναι το κλειδί, ο καταλύτης στη σχέση ψυχολόγου ασθενούς. Σιγά σιγά οι πέπλοι που καλύπτουν την ψυχή της πέφτουν  αφήνοντας τη ελεύθερη από τα δεσμά του κόκκινου, από την κυριαρχία του  κόκκινου χρώματος στη ζωή της, το χρώμα του αίματος του πατέρα της ...

Το καινούργιο βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται με αδιάπτωτο ενδιαφέρον, δεν είναι ένα χαζοχαρούμενο βιβλίο  λουσμένο σε ρόδινο φως.  Είναι ένα βιβλίο για αυτούς που αγαπούν τη λογοτεχνία που θέτει ερωτήματα και δίνει απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα. Η Ιουστίνη Φραγκούλη μας έχει δώσει ως σήμερα βιβλία που αγγίζουν μεγάλα προβλήματα και ερωτήματα της ζωής. Στο « Για την αγάπη των άλλων» καταπιάστηκε με το θέμα της θυσίας του εγώ για τη σωτηρία  αυτών που αγαπούμε.

Στο «Έρωτας στην Ομίχλη» την απασχόλησε το μεγάλο πρόβλημα της διπολικής διαταραχής, Στα Ψηλά Τακούνια η εφηβεία, τα όνειρα και η πραγματικότητα . Τώρα με το καινούργιο της βιβλίο η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη μιλά για την ωριμότητα. Την ωριμότητα  που δεν έρχεται δυστυχώς σε όλους και μόνο με το πέρασμα του χρόνου, αλλά  σε εκείνους  μόνον που αποδέχονται τις αλλαγές  του χρόνου, της φθοράς και της  απώλειας. Η διαδικασία της ωρίμανσης δεν είναι εύκολη, απαιτεί αυτογνωσία και αποδοχή.

Ο  τίτλος του βιβλίου ακριβώς αυτό υπονοεί. Οι γυναίκες, οι πέντε από τις έξη φίλες,  έχουν αφήσει κατά μέρος τα ψηλά τακούνια, άλλοτε σύμβολα της θηλυκότητας τους. Οι πέντε, όχι η Νάνσυ που εξακολουθεί να πιστεύει στα ψηλά τακούνια και να θεωρεί πως παρατείνει έτσι τη νιότη, αποδέχονται πως δε μπορούν πια να βαδίζουν ανώδυνα πάνω σε αυτά, στα όνειρα που ματαιώθηκαν, και αποδέχονται τις αλλαγές όπως αποδέχονται σαν αναπόφευκτο κακό τα πονεμένα μετατάρσια. Βαδίζουν πια στη ζωή προσγειωμένες, ελεύθερες, ξυπόλυτες,  απαλλαγμένες από τα βαρίδια που ως τώρα κουβαλούσαν. ΄Εχουν ωριμάσει ξέρουν που βαδίζουν, έχουν βάλει τα όρια και έχουν κάνει τις επιλογές τους, τι και αν είναι συμβιβασμοί για κάποιες, εφόσον το γνωρίζουν και το αποδέχονται είναι  ελεύθερες, γιατί η γνώση είναι αυτή που ελευθερώνει. .Βυθίζονται στην άμμο, όπως βυθίζονται στη ζωή και τις πίκρες και τις όποιες χαρές της  και  η Τζούλια μαζί τους, κοντά στον άντρα της ζωής της το Στέφαν, μέσα από την αυτογνωσία και την αποδοχή  θα δει ξανά όλα τα χρώματα της ζωής όχι μόνο το κόκκινο που τη σημάδεψε.

Το καινούργια βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη είναι ένας ύμνος στη γυναίκα και το συνιστώ σε όλους, όχι μόνο τις γυναίκες αναγνώστριες, αλλά και τους άντρες, γιατί και αυτοί θα έχουν κάτι να μάθουν για το πώς σκέφτονται οι γυναίκες τους κάτι να διδαχτούν για τις κακοτοπιές που πρέπει να αποφεύγουν, γιατί κακά τα ψέματα δε χρειάζεται μόνο οι γυναίκες να ωριμάζουν αλλά και οι άντρες που τις πιο πολλές φορές είναι μεγάλα παιδιά που νομίζουν πως όλα τους επιτρέπονται και όλα είναι δεδομένα.

Ιουστίνη Φραγκούλη Αργυρη, φιλη μου, σου εύχομαι πάντα να γράφεις έτσι ωραία βιβλία και να μας βοηθάς να βρούμε και εμείς το νόημα της αλλαγής και να το αποδεχτούμε. Σε ευχαριστώ και σου εύχομαι πάντα με ούριο άνεμο να ταξιδεύουν τα βιβλία σου.

Πρεμιέρα για το "Αμάρτημα της Μητρός μου"

«Το Αμάρτημα της Μητρός μου» ανέβηκε φέτος για πολλοστή χρονιά από το θίασο του Ηλία Λογοθέτη και της Μαρίας Ζαχαρή σε μια παράσταση που άφησε το κοινό κατασυγκινημένο. Η φίλη και συνάδελφος Μαίρη Σάββα-Ρουμπάτη που παρακολούθησε την πρεμιέρα της παράστασης, καταγράφει την καλλιτεχνική αξία της αλλά και τα συναισθήματά της ως θεατού που την έχει απολαύσει ήδη τέσσερις φορές...

 

Σαν ένα νέο "αμάρτημα" ...

Άγνωστο είναι, πόσες φορές πρέπει να δει κανείς την παράσταση "Αμάρτημα της Μητρός μου" του Γεωργίου Βυζυηνού για να τη βαρεθεί.   Κάθε φορά είναι εντελώς διαφορετική, αλλιώτικη απο κάθε προηγούμενη, σαν ένα "άλλο" καινούργιο αμάρτημα.

Η τέταρτη φορά για μένα ήταν χθες, στην πρώτη παράσταση της χρονιάς αυτής, της όγδοης για τον Ηλία Λογοθέτη και τη Μαρία Ζαχαρή, που δίνουν την ψυχή τους πάνω στο σανίδι  (στο Θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών, στην οδό Πειραιώς) για να ενσαρκώσουν τη συγκλονιστική ιστορία που βασίζεται στο αυτοβιογραφικό διήγημα του Βιζυηνού.

Με ερμηνείες μοναδικές,  οι καλλιτέχνες προσφέρουν στο θεατή μιάμιση ώρα μυσταγωγίας, συνταρακτικής σιωπής μπροστά στο απροσδόκητο, το εξομολογητικό, το αποκαλυπτικό, το καθηλωτικό και συγκλονιστικό "Αμάρτημα της Μητρός μου" χωρίς αλλαγές ή περικοπές στη γλώσσα.    Εκείνη, μάνα τραγική, κρατά το μυστικό της σφαλιστό, γιατί το αμάρτημα ήταν τεράστιο, καταιγιστικό, ολοσχερές και δεν το ομολογεί ούτε στον εαυτό της.  Αφιερώνει μονάχα τη ζωή της σε αλλεπάλληλες υιοθεσίες κοριτσιών, προσπαθώντας να επουλώσει τη βαθειά πληγή της.   Εκείνος, σαν παιδί που δεν κατανοεί γιατί υπάρχει έλλειμα  γι αυτόν στην αγάπη της μάνας του, αισθάνεται αποπαίδι κι επιστρέφει στο σπίτι μετά απο χρόνια για να του αποκαλυφθεί το μεγάλο μυστικό...

Η αφήγησή του Ηλία Λογοθέτη, μας μάγεψε.  Μας ταξίδεψε με την οικονομία και τον πλούτο του ταυτόχρονα.  Τεντώσαμε τα αυτιά και τα μάτια μας και απολαύσαμε τα χειμαρρώδη εκφραστικά του μέσα.   Ύστερα χαλαρώσαμε...  Λυτρωθήκαμε με τη συνταρακτική ερμηνεία της αποκάλυψης του μυστικού απο την θεατρική μητέρα του Γιωργή... Σαν να μην το διαβάσαμε ποτέ, σαν να μην το διηγηθήκαμε, σαν να μην το είδαμε ποτέ άλλοτε πριν σε παράσταση, η Μαρία (μάνα) μας αποκάλυψε τις λεπτομέρειες για το σταυρό του μαρτυρίου της τραγικής αυτής γυναίκας, με τρόπο συνταρακτικό και απρόσμενο, με λόγια και με σιωπές, με κίνηση και ύφος, και τελικά με την ίδια την ψυχή της.

Χάρηκα ιδιαίτερα που βρέθηκα στην "πρώτη" τους για φέτος.  Ο λευκαδίτης καλλιτέχνης χαρίζει στο κοινό του για όγδοη συνεχή χρονιά , πολύτιμες στιγμές, απόσταγμα γνώσης κι εμπειρίας, σπάνιας, ισότιμα με το λόγο και την επιβλητική παρουσία του Βιζυηνού, που μας άφησε έργο τραγικό, αναλοίωτο στο χρόνο, τη βιωματική του ιστορία.  Αξίζει να σημειωθεί οτι τα τραγούδια που ακούγονται είναι ποιήματα του Βιζυηνού, που μελοποιήθηκαν ειδικά για την παράσταση.

Κι’ από τότε που θρηνώ
Το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φώς μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός τού κόσμου

Σαν ποίηση και μουσική ο λόγος του θρακιώτη συγγραφέα πλημμυρίζει τη σκηνή και την αίθουσα και, μολονότι γραμμένο το 1883, το ψυχογραφικό και ηθογραφικό "Αμάρτημα της Μητρός μου" στέλνει αλλεπάλληλα μηνύματα, πλούσια και λιτά μαζί, στα αυτιά του θεατή.  Πλούσια και λιτά μαζί, σαν την παρουσία των πρωταγωνιστών της παράστασης.  Τους ευχαριστώ.


Θέατρο ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ- Πειραιώς 256 (Ταύρος) 
Ηλεκτρικός-Στάση καλλιθέας.
Σάββατο 6μμ και 8.30 και Κυριακή 7.30