Οσα θα θέλατε να πληροφορηθείτε για την Οστεοπόρωση!

Πόσα  γνωρίζετε για την Οστεοπόρωση;

Το Λύκειον Ελληνίδων Μοντρεάλ σας καλεί στο πρώτο ετήσιο ιατρικό σεμινάριο με θέμα την Οστεοπόρωση.

Ελάτε να πληροφορηθείτε τα πάντα για την Οστεοπόρωση, το θανάσιμο εχθρό του ανθρώπινου σκελετού.

Οι ομιλήτριές μας, δρ. Σταυρούλα Χριστόπουλος (ενδοκρινολόγος), Κατερίνα Καλφάντης (διατροφολόγος) και  ‘Ιρμα Πάππας (φυσικοθεραπεύτρια) θα μιλήσουν διεξοδικά για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της Οστεοπόρωσης.

Το σεμινάριο θα συντονίσει η δρ. Γεωργία Βρυνιώτη.

Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου, 2017, 2-4 μ.μ.

Στην Αίθουσα Φουαγιέ του Ελληνικού Κοινοτικού Κέντρου,

5757 Av Wilderton, Montreal, QC H3S 2K8

Είσοδος δωρεάν χάρη στην ευγενική χορηγία των εταιρειών Phillips Lifeline και Slawner Ortho.

Η Οστεοπόρωση αρχίζει από τη γέννηση, γι αυτό όλες οι ηλικίες είναι ευπρόσδεκτες.

Η Ειρήνη της Αιώνιας Νεότητας!

Εφυγε σήμερα η Ειρήνη Αργύρη, γυναίκα του Στήβ Αργύρη, αγαπημένη θεία της εξ αγχιστείας της οικογένειας του Τέντ. Εφυγε χτυπημένη από το αήττητο θηρίο που λέγεται καρκίνος.Εφυγε με το κεφάλι ψηλά, αφού δεν δέχτηκε να παλέψει την ασθένεια με χημειοθεραπείες, μα πέρασε το τελευταίο καλοκαίρι της στη Λευκάδα περιμένοντας με γαληνότητα το τέλος.

Η Ειρήνη έζησε ένα ασυμβίβαστο τέλος γιατί ασυμβίβαστη υπήρξε σε ολόκληρη τη ζωή της. Παρά την ηλικία της έφερνε μέσα της μια μοναδική νεανικότητα, που πίστευες πως ποτέ δεν θα τελείωνε κι ας περνούσαν τα χρόνια κι ας ερχόταν η φθορά. Ηταν γεννημένη να ζει και να παλεύει σα νέα κι αυτό την ξεχώριζε από όλα τα άτομα της ηλικίας της, γυναίκες και άντρες.

Την Ειρήνη τη γνώρισα στα πενήντα της όταν αρραβωνιάστηκα τον Τεντ και μπήκα στην οικογένεια Αργύρη. Τη γνώρισα στη Βαλαωρίτου στην Αθήνα και τη θαύμασα για την κομψότητά της, τη γοητεία της και το γάργαρο γέλιο της. Ηταν μια Καναδή με Ελληνική καταγωγή, για την οποία παινευόταν. Και παρότι είχε γεννηθεί στο Μόντρεαλ μιλούσε άψογα τα ελληνικά και λάτρευε τη χώρα της καταγωγής της. Επέστρεφε στην Ελλάδα τα καλοκαίρια κι αλώνιζε με τις φίλες της τα νησιά κι ύστερα τον Αύγουστο προσγειωνόταν με το Στήβ στη Λευκάδα. Κι εκεί διασκέδαζαν τις παραλίες και τις ταβέρνες ακούραστα σα να μην υπήρχε αύριο.

Όταν ήρθα στο Μόντρεαλ να εγκατασταθώ η Ειρήνη άνοιξε την αγκαλιά της και το σπίτι μας σε μένα ειδικά, που προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην άγνωστη πραγματικότητα της χειμωνιάτικης πόλης. Μας καλούσε συχνά στο σπίτι της για δείπνο και μας περίμενε κάθε φορά σα νάταν μια μεγάλη γιορτή. Εστρωνε τα τραπεζομάντηλα, σέρβιρε στα ωραία πορσελάνινα σερβίτσια της, έφτιαχνε τα ωραιότερα και νοστιμότερα ελληνικά φαγητά για να μας ευχαριστήσει.

Εκείνες οι μέρες θα μείνουν χαραγμένες στην καρδιά και στη μνήμη μου για το μεγαλείο της γενναιοδωρίας και της φιλόξενης αγκαλιάς που άνοιξε η Ειρήνη σε μένα. Και θα μείνουν αξέχαστες γιατί αντηχούσαν ξένοιαστα γέλια, ωραίες παλιές ιστορίες της οικογένειας που πρόσθεταν στη γνώση μου για τους ανθρώπους.

Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα η Ειρήνη έκανε από ένα μεγάλο τραπέζι. Τα Χριστούγεννα είχε το γουρουνόπουλο ως κύριο πιάτο κι ένα σωρό άλλες υπέροχες λιχουδιές που τις έφτιαχνε με τα χέρια της υπό την καθοδήγηση του μακαριστού πατέρα της  Πίτερ Γλέζου. Και το Πάσχα σέρβιρε παραδοσιακή μαγειρίτσα φτιαγμένη από τον Πίτερ και αρνάκι στο φούρνο, σμιλεμένο και στολισμένο από τον Στήβ.

Η μητέρα της η Μαίρη και ο πατέρας της ο Πίτερ ήταν πάντα παρόντες στα μεγάλα γιορτινά τραπέζια της Ειρήνης. Κι εμένα μου άρεσε να ακούω την ιστορία πάλι και πάλι , πώς δηλαδή ο Πίτερ παντρεύτηκε κρυφά την πανέμορφη Μαίρη που ήταν «ξένη» και δεν την ήθελε η μητέρα των 11 παιδιών καθώς απαιτούσε γαμπρούς και νύφες μόνο με Ελληνική καταγωγή. Και ο Πίτερ Γκλέζος από τη Νάξο ήταν περήφανος για την καταγωγή του και ήξερε κάθε χωριό και παραλία του νησιού του κι ας μην είχε επισκεφθεί ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του τη μακρινή γαλανόλευκη Ελλάδα.

Εκεί, λοιπόν, στα μεγάλα τραπέζια η Ειρήνη ξεδίπλωνε τη νοικοκυροσύνη της που ήταν απευθείας κληρονομιά από τη γιαγιά της τη Γκλέζαινα της Νάξου. Ναι, η Ειρήνη είχε μια λατρευτική αδυναμία προς την Ελληνίδα γιαγιά της, της οποίας πήρε το όνομα και τη χάρη. Και καλλιεργούσε επίσης μεγάλη και στενή σύνδεση με τα ξαδέλφια της που είχαν καταγωγή από την πατρική της οικογένεια κι έμειναν δεμένοι έτσι μέχρι το τέλος. Πάντως, εκείνη η μητριαρχική φιγούρα της γιαγιάς Ειρήνης Γκλέζου έχει εντυπωθεί στις αναμνήσεις μου χωρίς να τη γνωρίσω παρά μόνο μέσα από τις αφηγήσεις της δικής μου θείας Ειρήνης.

Η Ειρήνη είχε κατορθώσει να ζεί με τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο Μόντρεαλ και τη Λευκάδα. Στο Μόντρεαλ ήταν η κοσμοπολίτισσα Καναδέζα δασκάλα της κομμωτικής που είχε τις παρέες της και διασκέδαζε σαν γηγενής μη παραλείποντας ποτέ τα καθήκοντα της ελληνικής καταγωγής της.

Στη Λευκάδα, όπου σύχναζε περισσότερο αφότου πήρε τη σύνταξή της έμενε στο ωραίο της σπίτι, φιλοξενώντας φίλους και συγγενείς από τον Καναδά. Εκεί μεταμορφωνόταν σε Λευκαδίτισσα μια και είχε αποκτήσει πολλές φιλίες εξαιτίας της συχνής επαφής με τον τόπο.

Η Ειρήνη αφήνει πίσω της τον λατρεμένο της άντρα τον Στήβ, που στάθηκε σαν ήρωας πλάι της μέχρι το τέλος. Αφήνει την μοναχοκόρη της Μαρία Αργύρη, που πήρε της μητέρας της τη νοικοκυροσύνη και την ανοιχτοσύνη του χαρακτήρα.

Κι αφήνει στη Λευκάδα ως παρακαταθήκη την πολυαγαπημένη εγγονή της Στέφανι, που την μεγάλωνε τα καλοκαίρια παρα θίν’ αλός. Η Στέφανι είναι παντρεμένη με τον Σωτήρη Κηρολίβανο κι έχουν κάνει μια υπέροχη κόρη, τη Βιολέττα.

Ειρήνη θα σε θυμάμαι πάντα για τη σβελτάδα σου, το κέφι σου, την αγάπη σου για τη Ζωή. Θα σε θυμάμαι πάντα Νέα, γιατί δεν άφησες να γεράσεις μέσα σου ποτέ ούτε όταν περνούσες τους μαρτυρικούς πόνους της ασθένειας.

Δώσε χαιρετίσματα στην Πεταλούδα μου και στους γονείς μου. Να μου φιλήσεις τη Μαίρη και τον Πίτερ.

Ωσπου να ξανασυναντηθούμε κάποτε στους ουρανούς…

Σε χαιρετώ

Η ανηψιά σου

Ιουστίνη

Η θεία Κέλλυ της ζωής μας!

 

Εφυγε η Κέλλυ Σακάκου, η ωραιότερη των παρουσιαστριών  της Ελληνικής τηλεόρασης. Τη θυμάμαι να αναγγέλλει τα προγράμματα στην πρωτοδημιούργητη τότε ΕΙΡΤ και να κάνει την καρδιά μου να τρέμει από θαυμασμό για την λάμψη της, τη μοναδική φωνή της, την εξαιρετική εκφορά του λόγου  και την αρχοντιά της. Ηταν εξοντωτικά λαμπερή και απόλυτα γοητευτική παρότι σε ασπρόμαυρη εικόνα.

Την Κέλλυ Σακάκου δεν την είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά, αλλά έμελλε να αποτελέσει μέρος της παιδικής μας ηλικίας. Μάλιστα, σωστά διαβάζετε , το όνομα της Κέλλυς Σακάκου έγινε αναπόσπαστο μέρος της οικογενειακής μας υπόθεσης καθ΄όλη τη δεκαετία του 70.

Βλέπετε, η Κέλλυ Σακάκου γοήτευσε προσωπικά τον μπαρμπα-Γιώργο, αδελφό του παππού παπα-Κώστα. Τον γοήτευσε τόσο από την τηλεόραση, που άρχισε να της στέλνει γράμματα θαυμασμού για την ομορφιά της και την ποιότητα της δουλειάς της.

Και η Κέλλυ ως καλόψυχη επαγγελματίας απαντούσε στα γράμματα του μπαρμπα-Γιώργου, τυπικά στην αρχή και μετά με μια ιδιαίτερη τρυφερότητα λες κι απευθυνόταν στον πατέρα της.

Τα γράμματα στην αρχή ήταν δύο το χρόνο, μετά πύκνωσαν κι έγιναν περισσότερα, σχεδόν αντάλλασσαν κάθε μήνα ένα γράμμα. Και ο μπαρμπα-Γιώργος τα κουβαλούσε πάνω του με λατρεία και τα διάβαζε φωναχτά σε όλους μας ακόμη και σε μας τα μικρά παιδιά. Κι ένιωθε πως κάπου υπήρχε ένα πρόσωπο που νοιαζόταν για κείνον πέρα από τις τυπικές οικογενειακές σχέσεις.

Ο μπαρμπα-Γιώργος ήταν αδελφός του παππού από το Σύβρο. Κι έπαιζε το βιολί, το ακουμπούσε στο σαγόνι του και με το δοξάρι μάγευε τις χορδές του. Επαιζε ακομπανιαμέντο στα πανηγύρια των χωριών και ήταν πάντα χαρούμενος και γλεντζές. Ηταν περίφημος βιολιτζής στα δημοτικά τραγούδια , μα όταν έπιανε το βιολί στο σπίτι έπαιζε ήχους αυτοσχέδιους, ρομαντικούς, ήχους που σε οδηγούσαν στον παράδεισο. Ηταν ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, απ΄αυτούς που γεννιούνται έτοιμοι να γράψουν ραψωδία. Μα η ζωή τους πήγε και τους έφερε σε άλλους δρόμους.

Ετσι ευαίσθητος που ήταν, μια αγνή καλλιτεχνική ψυχή, και με τη γυναίκα του να έχει τυφλωθεί από νωρίς, ο μπαρμπα-Γιώργος παρηγοριόταν με τις επιστολές στην Κέλλυ Σακάκου.

Είχαν γίνει η εμμονή και η παρηγοριά του. Αυτά τα γράμματα αβροφροσύνης της Κέλλυς προς εκείνον κι εκείνου προς την Κέλλυ καταγράφηκαν στην παιδική μου μνήμη ως η απόλυτη ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνεί με τα ινδάλματά του χωρίς τα σύνορα της λογικής και του καθωσπρεπισμού.

Και πάντως, καθώς ο μπαρμπα-Γιώργος μας διάβαζε τα γράμματα της Κέλλυς Σακάκου, εμείς τη νιώσαμε δικό μας άνθρωπο. Αισθανθήκαμε την οικειότητα της επικοινωνίας με το μπάρμπα-Γιώργο σαν δική μας οικειότητα.

Γίναμε σχεδόν οικογένεια, σε σημείο που τη θεωρούσαμε κάτι σα μακρινή μας θεία. «Εχεις γράμμα από τη θεία Κέλλυ;» τον ρωτούσαμε όταν κατέβαινε από το Σύβρο στη Λευκάδα κι εκείνος έβγαζε από το κοστούμι του (σακάκι, γιλέκο, πουκάμισο, ατσαλάκωτο παντελόνι) με επισημότητα την επιστολή και μας τη διάβαζε με την υπέροχη στεντορεία φωνή του.

Ετσι τη μνημονεύω σήμερα την Κέλλυ της ζωής μας, τη θεία Κέλλυ που έφυγε από βαριά και άφατη λύπη για την απώλεια του λατρευτού της συζύγου, ηθοποιού Σπύρου Φασιανού.

Τη μνημονεύω όχι ως παρουσιάστρια της ΕΙΡΤ ούτε ως δημόσιο πρόσωπο, αλλά ως ένα πλάσμα που ήταν γεμάτο αισθήματα και ανθρωπιά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει. Για μας υπήρξε η θεία Κέλλυ όταν μεγαλώναμε σαν μια μεγάλη οικογένεια στη Λευκάδα.  

Και είθε να τον συναντήσει το μπαρμπα-Γιώργο εκεί στη γειτονιά του ουρανού, να τον γνωρίσει επιτέλους για ν’ ακούσει τη μαγική μουσική που έπαιζε με το βιολί του.

Θεία Κέλλυ της ζωής μας αντίο από όλους εμάς, τους εν μέρει και πλήρως Κακαβούληδες!

Τζουστινάκι

Καλή Χρονιά! Απαλή σαν Χιόνι!

Οι χειμώνες στο Μόντρεαλ είναι μακρείς και εξαιρετικά παγωμένοι. Είναι ό,τι θα φανταζόσουν για το Βόρειο Πόλο. Χιονοθύελλες, παγοθύελλες και χαμηλές θερμοκρασίες μέχρι -30C. Στο Μόντρεαλ μετά βίας κινείσαι περπατώντας τέτοιες βαριές χειμωνιάτικες μέρες.

Κι όμως οι χιονοθύελλες είναι πάντα καλοδεχούμενες, πάντα εκπληκτικά όμορφες. Οι χιονοθύελλες μετατρέπουν την πόλη σε μια λευκή πριγκίπισσα. Η ησυχία της χιονόπτωσης της δίνει μια αίγλη και μια ακατανίκητη μαγεία.

Περπατώντας στο φρεσκοστρωμένο χιόνι νιώθεις πως περπατάς ανάλαφρα, πως τα βήματά σου βουλιάζουν στο βαμβάκι. Εχεις την αίσθηση πως η απαλότητα και η λευκότητα του χιονιού καθαρίζουν μέσα σου όλες τις πίκρες και τις αγωνίες. Πως σε μεταφέρουν στην αγνότητα της φύσης που απροσποίητα κινείται στους δικούς της ρυθμούς περιφρονώντας πολιτισμούς, ωράρια και προτεραιότητες.

Ναι το χιόνι μπορεί να είναι επικίνδυνο για την κυκλοφορία στους αυτοκινητόδρομους, αλλά αποτελεί την ωραιότερη επίστρωση ευτυχίας στους δρόμους της πόλης.

Καλή και Αγαπημένη Χρονιά να έχουμε , Απαλή σαν το Χιόνι!

Τζουστινάκι