Δέκα χρόνια χωρίς τη μαμά!

Φέτος έκλεισαν 10 χρόνια αφότου η μαμά έφυγε για την αγκαλιά του ουρανού να συναντήσει το στερνοπάιδι της, την Κωνσταντίνα. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια της ήταν έντονη η απουσία της αλλά και η άυλη παρουσία της, καθώς πολλές φορές αναμετρήθηκα με τα βιώματά μου.

Η μαμά μας ήταν τόσο μαμαδένια, που πληρούσε θαρρείς απόλυτα τον ορισμό της μητρότητας. Μας λάτρευε και τα τρία αλλά έδειχνε περισσότερη αδυναμία στον αδελφό μας τον Αποστόλη, που ήταν ο μοναχογιός-καμάρι της ύπαρξής της.

Μας έπαιρνε αγκαλιά, μας χάιδευε, μας φιλούσε. Ηταν δοτική, εκδηλωτική, είχε μια ζαχαρένια μυρωδιά και η αφράτη της αγκαλιά ήταν το μεγάλο μας καταφύγιο όταν πέφταμε στο κυνηγητό και χτυπούσαμε τα γονατάκια μας κάνοντας κάτι μεγάλες πληγές.

Η μαμά μαγείρευε υπέροχα, έστρωνε κάθε μέρα το τραπέζι με τραπεζομάντηλο και μας έβαζε όμορφες πετσέτες κι αργότερα μοδάτες χαρτοπετσέτες γύρω απο τα πλουμιστά της πιάτα . Μας κοίταζε με απεριόριστη λατρεία κάθε φορά που μας έντυνε για την εκκλησιά, φορώντας στον Αποστόλη το κοστουμάκι του και σε μας τα καλοραμμένα φουστανάκια μας.

Η μαμά ήταν ταγμένη να υπηρετήσει τη μητρότητα γιατί εκείνη στερήθηκε τη δική της μητέρα όταν ήταν άγουρο κοριτσάκι 12 ετών. Τη σκότωσαν οι αριστεροί αντάρτες στο χωριό γιατί ήταν η γυναίκα του παπά. Κι έτσι άφησε πίσω της 8 ανήλικα ορφανά παιδιά, μαζί με τη δική μας τη μαμά.

Η μαμά δεν συγχωρούσε στους αριστερούς ότι της σκότωσαν τη μάννα, δεν καταλλάγιασε ποτέ ούτε αποδέχτηκε την ορφάνια της. Την πολέμησε την ορφάνια μέσα της κι έξω της. Δεν την αφομοίωσε, την περιφρόνησε, την πάταξε, μετατρέποντας τον εαυτό της σε μια μητέρα απόλυτης δοτικότητας.

Η μαμά ήταν κομμουνιστόφοβη, πολύ βαθειά, μέχρι τα κόκκαλά της. Αλλά όταν εγώ πήγα στο πανεπιστήμιο και μπήκα στο Ρήγα Φεραίο, φέρνοντας νέα αριστερά ήθη στην οικογένεια, η μαμά μετέτρεψε το παλιό της μίσος σε μια μορφή συμπάθειας για τους ιδεολόγους αριστερούς. Μια μικρή δικαιολογία άρχισε να φυτρώνει μέσα της, σταμάτησε να μιλάει για τη δολοφονία της δικής της μάννας.

Κι όταν αργότερα άρχισα να γράφω στην «Πρώτη», την λαϊκή εφημερίδα του ΚΚΕ με το κόκκινο τριαντάφυλλο στο μότο της, η μαμά δεν είπε κουβέντα. Μόνο την έπαιρνε καθημερινά και τη διάβαζε όλη, με ιδιαίτερη έμφαση στα δικά μου κομμάτια. Η μαμά έθαψε εκείνο το βαθύ της τραύμα, γιατί η δύναμη της μητρότητας υπερίσχυσε ακόμη και της αιτίας για τη δική της ορφάνια.

Η μαμά είχε εμπνεύσει στον πατέρα μας τον απόλυτο σεβασμό γι αυτή την υπέροχη μοναδική μητρότητά της. Κι έτσι κάθε πρώτη Κυριακή του Μαίου,ο πατέρα μας ετοίμαζε ένα μπουκέτο λουλούδια  να της το προφέρουμε  τιμώντας τον απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο ρόλο της, αναγνωρισμένο όχι μόνο απο μας αλλά και απο τη γειτονιά ολάκερη. Η μαμά ήταν απο τις ελάχιστες τυχερές της εποχής εκείνης που γιόρταζε τη Γιορτή της Μητέρας, όταν στη Λευκάδα δεν υπήρχαν καν ανθοπωλεία.

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε και  η μαμά ποτέ δεν έγινε φίλη μας. Κράτησε τον αυτοκρατορικό ρόλο της μητρότητας, αρνούμενη να συμβιβαστεί με τα νέα ήθη της εποχής. Δεν ήθελε να της ψιθυρίζουμε τα μικρά άνομα μυστικά μας. Επέμενε να τα διαχειριζόμαστε μόνοι μας και ποτέ δεν ανακατεύθηκε στις αθώες μέρες της νεότητάς μας.

Η μαμά έμελλε να περάσει τον μέγιστο πόνο της μητρότητας, χάνοντας τη μικρή της κόρη στην κορυφή της νεότητας απο τον ακατανίκητο καρκίνο των καιρών. Ποτέ δεν συναλλάχθηκε με τον απύθμενο πόνο της απώλειας της κόρης της, τα μάτια της ήταν βουρκωμένα μέρα και νύχτα, νύχτα και μέρα. Εμεινε μόνη με τη μητρότητά της να πενθεί το παιδί της που τόσο αφύσικα και παράλογα έφυγε πριν απο κείνη.

Η μαμά γνώρισε διπλά τον πόνο της μητρικής απώλειας. Σαν παιδί που ορφάνεψε απο μητέρα και σαν μητέρα που ορφάνεψε απο παιδί. Τυλίχτηκε στο μαύρο σύννεφο του πένθους μέχρι το τέλος της ζωής της εκείνο τον υγρό και καυτό Ιούλιο του 2010.

Πολλές φορές τη σκέφτομαι και την αναπολώ όλα αυτά τα δέκα χρόνια της απουσίας της. Κι αναρρωτιέμαι τι απέγινε εκείνος ο τεράστιος όγκος της μητρικής στοργής της . Αν χάθηκε κάτω απο τα χώματα του νεκροταφείου Λευκάδας ή αν κυκλοφορεί ακόμη στα πέρατα του ουρανού «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός».

Μαμά αυτά ήταν τα λουλούδια που σου έστειλα για τη δεκαετία της απουσίας σου!

Να μου φιλήσεις την Πεταλούδα και τον Πατερούλη!

Η κόρη σου

Ιουστίνη

Στην αγκαλιά του ουρανού η κυρία Χαρά!

 Στον ύπνο της ήσυχα σαν πουλάκι έφυγε πλήρης ημερών η κυρία Χαρά Καράμπαλη, μητέρα της παιδικής μου φίλης Δήμητρας Καράμπαλη και του Δημήτρη Καράμπαλη.

Η κυρία Χαρά ήταν ένας άγγελος, μια ‘αγία ψυχή’, όπως την αποκαλούσε ο πατερούλης καθώς ήταν πιστή στην Εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, παρούσα τις Κυριακές και τις γιορτές. Ήταν μία απο τις αγαπημένες Κυριακάτικες μορφές στα στασίδια των παιδικών και των νεανικών μας χρόνων.

Η κυρία Χαρά ήταν όμορφη με ένα γκριζογάλανο βλέμμα που το κατέβαζε όταν βρισκόταν στο πλήθος, καθώς η σεμνότητα και η ταπεινότητα ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της. Μου έδινε την αίσθηση πως ήταν παρούσα στο σώμα αλλά απούσα στο πνεύμα, καθώς η βαθειά θρησκευτική της προσήλωση έμοιαζε να την κάνει να προσπερνάει τις επίγειες δυσκολίες και να ανεβαίνει στα ουράνια ακόμη και στην καθημερινότητά της.

Υπήρξε φίλη της μαμάς απο την περίοδο του Κατηχητικού, οι δύο άλλες αδελφές της ήταν επίσης κολλητές της μαμάς, η Βερονίκη και η Κατερίνα που έμεναν στη Λευκάδα. Και όλες είχαν δεθεί στον ιστό των ιδανικών μιας νιότης που πέρασε απο Κατοχή, απο Εμφύλιο, απο Δικτατορία , αφήνοντας τα σημάδια πάνω στις ψυχές τους. Αλλά δεν το έβαζαν κάτω, αγωνίζονταν κάθε μια απο το μετερίζι της για ένα καλύτερο παρόν και αύριο εκεί στα περιορισμένα πλαίσια της μικρής Λευκάδας.

Η κυρία Χαρά μετά το τέλος της λειτουργίας, πάντα εύρισκε χρόνο να συνομιλεί με τη μαμά, να λένε τα δικά τους τα γυναικεία και να μιλούν για τα αγόρια τους που σπούδασαν στην Αμερική ή για τα κορίτσια τους (τη Δήμητρα κι εμένα) που είχαμε κάνει καριέρα και γάμο στα ξένα.

Η κυρία Χαρά παρότι δεν είχε περγαμηνές, ήταν μια έξυπνη γυναίκα με επιχειρηματικό πνεύμα. Την εποχή που η Λευκάδα ήταν ακόμη κοιμισμένη, εκείνη νοίκιαζε τουριστικά δωμάτια και έκανε εμπόριο εργοχείρων με καρσάσνικη βελονιά, αποκτώντας το δικό της εισόδημα και την οικονομική αυτονομία της.

Μεγάλωσε τα παιδιά της με τρομερή στοργή και αφοσίωση και κατόρθωσε να τους δώσει τα φτερά της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης. Τόσο ο Δημήτρης όσο και η Δήμητρα τελειώνοντας πολυτεχνείο και πανεπιστήμιο αντίστοιχα, κατόρθωσαν να πάρουν Phd στα μεγάλα και τρανά πανεπιστήμια της Αμερικής, καταλαμβάνοντας ιδιαίτερη σχέση στην ακαδημαϊκή κοινότητα της Ελλάδας και των ΗΠΑ αντίστοιχα.

Με την κυρία Χαρά δέθηκα περισσότερο όταν άρχισε να επισκέπτεται τη Δήμητρά της στη Νέα Υόρκη, όπου μεγάλωναν ο μικρός Νίτιαν και η Χαρούλης που πήρε το όνομά της. Εκείνη έπλεε σε πελάγη ευτυχίας με τους δύο εγγονούς της κι εμείς επισκεπτόμασταν συχνά το Μανχάτταν για να βλέπουμε τη Δήμητρα, τα αγόρια της, τον άντρα της τον Παραμέσουραν και την ίδια τη γιαγιά Χαρά .

Συνήθως έφτανε μετά τα Χριστούγεννα και έμενε μέχρι μετά το Πάσχα. Δεν έχανε τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας στην ελληνορθόδοξη εκκλησία που βρισκόταν κοντά στο διαμέρισμά τους. Ήταν ευτυχισμένη και ένιωθε πληρότητα που μπορούσε να δώσει ένα χέρι βοήθειας στην κόρη της, απολαμβάνοντας τη σχέση με τους εγγονούς της.

Τα καλοκαίρια στη Λευκάδα ο Νίτιαν έκανε παρέα με τον Αλέξανδρο καθώς μεγάλωναν ανέμελα με όλα τα παιδιά των φιλενάδων μου. Και οι γιαγιάδες- η μαμά μου και η κυρία Χαρά- καμάρωναν που μιλούσαν ελληνικά με την παρέα τους και που έχιζαν μια βαθειά ελληνικότητα με θέα το Ιόνιο πέλαγος.

Όταν τη συναντούσα τις Κυριακές στην εκκλησιά μας, πάντα μιλούσαμε για εκείνη την πολύτιμη φιλία των αγοριών που κρατάει μέχρι σήμερα κι ας έχουν μεσολαβήσει αποστάσεις και χρόνια.

Πέρσι η κυρία Χαρά αρρώστησε απο πνευμονία και νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο της Λευκάδας. Κι εκεί γνώρισα σε βάθος την αγάπη της Δήμητρας και του Δημήτρη, που εκδηλωνόταν με τρυφερότητα και με μια τεράστια αγωνία να συνέλθει για να την ζήσουν λίγο ακόμη.

Η κυρία Χαρά έσβησε απαλά στον ύπνο της και η Δήμητρα δεν πρόλαβε να τη δει ζωντανή για τελευταία φορά. Αλλά έτσι είναι η μοίρα των ξενητεμένων, να ζούν την απώλεια με τον πόνο της απόστασης. Είναι το τίμημα της αυτονομίας που μας έδωσαν οι γονείς μας.

Τώρα θα βρεθεί στους ουρανούς με τον σύζυγό της και με όλες τις φιλενάδες της, τώρα θα μας βλέπει απο ψηλά και θα μας προστατεύει με εκείνη τη γαλήνια στάση της και το ταπεινό γκριζογάλανο βλέμμα της!

Καλό ταξίδι κυρία Χαρά, χαιρετίσματα στον παπα-Νίκο σου, στη Μαρία σου, στην Πεταλούδα μου και σε όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει εκεί στην οδό των Αθανάτων!

Τζουστινάκι

Η απάντηση της Μητρόπολης Καναδά για τη χρήση των πολλών λαβίδων!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ | 15 Ιουλίου 2020

Κορωνοϊός και Θεία Κοινωνία

Ιστορική αναδρομή

Αρχιεπισκόπου Καναδά Σωτηρίου

Με τον κορωνοϊό οι εκκλησίες μας έκλεισαν στις 17 Μαρτίου 2020, με διαταγές των κυβερνήσεων του Καναδά, (λέμε εδώ κυβερνήσεων του Καναδά, διότι το ζήτημα υγείας δεν ανήκει στη δικαιοδοσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά στη δικαιοδοσία των επαρχιακών κυβερνήσεων και των δήμων). Άνοιξαν οι εκκλησίες στις 12 Ιουνίου 2020.

Για την περίοδο  12 Ιουνίου μέχρι 3 Ιουλίου 2020, οι εκκλησίες μετέδιδαν τη Θεία Κοινωνία  κανονικά, μέχρι που κάποιος ή κάποιοι (τα ονόματά τους είναι γνωστά, αλλά θα φανερωθούν στο μέλλον), κατήγγειλαν στις κυβερνήσεις του Καναδά, ότι οι Eλληνικές Oρθόδοξες Eκκλησίες δίδουν Θεία Κοινωνία με μία λαβίδα για όλους τους πιστούς και παραπονέθηκαν, ότι αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα υγείας. Σημειώνεται εδώ, ότι όλες οι χριστιανικές εκκλησίες, αλλά και τα κέντρα λατρείας όλων των άλλων θρησκειών έτυχαν και τυγχάνουν της ίδιας μεταχείρισης από τις κυβερνήσεις του Καναδά.

Μετά από αυτή την καταγγελία είχα σύσκεψη με ορισμένους ιερείς, την Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020. (Δεν ήσαν όλοι οι ιερείς, διότι οι κυβερνήσεις του Καναδά δεν επέτρεπαν συγκεντρώσεις με περισσότερα από 10 άτομα). Επειδή ήταν Παρασκευή και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με τις κυβερνήσεις του Καναδά, απεφασίσθη και την Κυριακή 5 Ιουλίου 2020 δεν δόθηκε Θεία Κοινωνία κατά τη Θεία Λειτουργία.

Στη συνέχεια ήλθα σε επικοινωνία με τους αρμοδίους των κυβερνήσεων του Καναδά, αλλά και με αρχηγούς άλλων Εκκλησιών, (Oρθοδόξους, Kαθολικούς, Kόπτες, Αρμενίους κλπ). Οι αρχηγοί των άλλων Εκκλησιών είπαν, ότι άλλαξαν κατά κάποιο τρόπο την μετάδοση Θείας Κοινωνίας.

Είχα σύσκεψη με ορισμένους ιερείς (τηλεφωνικά επικοινωνήσαμε με όλους τους υπόλοιπους ιερείς -34 τον αριθμό- που υπηρετούν στο Οντάριο). Ήλθα σε επικοινωνία με τις κυβερνήσεις του Καναδά και αποφασίσθηκε η Θεία Κοινωνία να γίνεται όπως περιγράφεται κατωτέρω:

1.     Ο λειτουργός ιερέας θα απολυμαίνει τα χέρια του πριν τη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας.

2.     Ο λειτουργός ιερέας πρέπει να φοράει μάσκα κατά τη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας στους πιστούς.

3.     Ο λειτουργός ιερέας θα χρησιμοποιεί πολλαπλές ανοξείδωτες λαβίδες, οι οποίες θα είναι μιας χρήσης (μία για κάθε άτομο) όταν κοινωνεί τους πιστούς. Αυτή η μέθοδος αποκλείει (κατά την εντολή των κυβερνήσεων) τον κίνδυνο από τη χρήση κοινών αντικειμένων.

4.     Οι επίτροποι θα κατευθύνουν τους πιστούς προς τον ιερέα για να εξασφαλίζεται η φυσική  απόσταση καθ᾽όλη την ώρα. Σύμφωνα με τη διαρρύθμιση της εκκλησίας μπορεί να χρειάζεται να γίνει η μετάδοση της Θείας Κοινωνίας στη μία πλευρά του Ναού, ώστε να διατηρείται η απόσταση καθώς οι πιστοί έρχονται μπροστά να μεταλάβουν και όταν επιστρέφουν στις θέσεις τους.

5.     Οι πιστοί θα φορούν τη μάσκα καθώς θα περιμένουν στη σειρά για τη Θεία Κοινωνία διατηρώντας  απόσταση 2 μέτρων (6 πόδια).

6.     Οι πιστοί θα προσέρχονται να μεταλάβουν, φορώντας τη μάσκα και θα την βγάζουν στιγμιαία για να κοινωνήσουν. Επειδή ο λειτουργός ιερέας θα φοράει τη μάσκα, ο τρόπος αυτός μειώνει πολύ την πιθανότητα μόλυνσης και τον κίνδυνο από την στιγμιαία παραβίαση της κοινωνικής απόστασης.

7.     Αναλώσιμες χάρτινες πετσέτες θα είναι διαθέσιμες για τους πιστούς, εάν χρειαστεί να σκουπίσουν τα χείλη τους (αμέσως μετά τη χρήση θα καίγονται).

8.     Μετά τη θεία Λειτουργία κάθε ανοξείδωτη λαβίδα να απολυμαίνεται με καθαριστικά και απολυμαντικά σύμφωνα με τις οδηγίες του Κέντρου Υγείας Οντάριο.

Τα ανωτέρω τα δέχθηκαν οι κυβερνήσεις του Καναδά και την Κυριακή 12 Ιουλίου 2020, στις εκκλησίες μας οι ιερείς μας έδωσαν Θεία Κοινωνία με μία ξεχωριστή λαβίδα για τον κάθε πιστό.

Οι περισσότερες Κοινότητες δέχθηκαν τα μέτρα αυτά χωρίς σοβαρές αντιδράσεις. Ορισμένοι χριστιανοί αντέδρασαν και φώναξαν μέσα στις εκκλησίες κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας.

Κάποιοι χριστιανοί οργανώθηκαν και απειλούν να κάνουν συλλαλητήριο έξω από την Ι. Αρχιεπισκοπή μας την ερχομένη Κυριακή. Λέγεται, ότι είναι δύο ομάδες. Η ομάδα των εξτρεμιστών και η ομάδα που ακολουθούν τα μοναστήρια και τον αείμνηστο π. Εφραίμ. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό, διότι ο π. Εφραίμ ήταν ειρηνικός και συνεργάζετο με την Ιερά μας Αρχιεπισκοπή.

Την Τρίτη 14 Ιουλίου 2020, ένας αρμόδιος από τις κυβερνήσεις του Καναδά μου τηλεφώνησε και είπε, ότι έχει πληροφορίες, ότι σε δύο Ιερούς Ναούς (μάλιστα ονόμασε τους Ιερούς Ναούς) δόθηκε Θεία Κοινωνία με μία λαβίδα για όλους τους πιστούς. Πρόσθεσε, ότι εάν αυτό συνεχισθεί, θα ληφθούν μέτρα για όλες τις Ελληνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Θα δοθούν πρόστιμα που μπορεί να φτάνουν μέχρι δέκα εκατομμύρια (10.000.000) και μπορεί να φτάσουν στο σημείο να κλείσουν πάλι τις εκκλησίες μας. Συνέχισε και είπε περίπου τα εξής. Εμείς δεν  αστυνομεύουμε τις εκκλησίες. Όταν όμως, κάποιοι καταγγέλλουν ορισμένες παραβάσεις είμαστε υποχρεωμένοι να τις εξετάζουμε και να ενεργούμε σύμφωνα με τους νόμους και να επιβάλουμε και κυρώσεις.  Το πρόβλημα είναι δικό σας. Σεις δεν ομονοείτε. Δικοί σας κάνουν καταγγελίες.

Συλλογίζομαι πόσο λυπηρό είναι αυτό.

Διαβεβαίωσα αυτόν τον αρμόδιο των κυβερνήσεων, ότι η Θεία Κοινωνία θα δίδεται με μία ξεχωριστή λαβίδα για τον κάθε χριστιανό που κοινωνεί.

Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι -αρχιεπίσκοπος, ιερείς, διοικητικά συμβούλια κοινοτήτων και λαός-, ότι είμαστε σε μία περίοδο δύσκολη. Οι οδηγίες των κυβερνήσεων λένε ξεκάθαρα, ότι απαγορεύεται να υπάρχει κοινή χρήση των αντικειμένων λατρείας. Επιβάλλεται να δίδεται η Θεία Κοινωνία με μία ξεχωριστή λαβίδα για τον κάθε πιστό. Είναι μέτρο προσωρινό.  Θα δούμε στην πορεία πόσο θα κρατήσει ο κορωνοϊός.

Ορισμένοι χριστιανοί φώναξαν στις εκκλησιές. Ένας εγκάθετος δίπλα στο μικρόφωνο φώναξε τρεις φορές «Ανάξιος ο Σωτήριος». Απαντώ. Δεν είμαι αναμάρτητος. Κάθε φορά που κάνω τη Θεία Λειτουργία προσεύχομαι. «Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι, Βασιλεύ της δόξης…». «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος λίθον βαλέτω…». Ας καταλάβουν μερικοί αυτό το οποίο λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Πλείονα γαρ των την θάλατταν ταραττόντων πνευμάτων χειμάζει κύματα την του επισκόπου ψυχήν». Μπορούν άραγε οι φωνασκούντες να νιώσουν πόσο υποφέρει ο Αρχιεπίσκοπος και πόσες προσπάθειες κατέβαλε; Δεν πρέπει να προσπαθούν να γίνονται Σίμωνες Κυρηναίοι; Πρέπει πάντοτε να «πετροβολούν» τον Αρχιεπίσκοπο;

Όσο για το συλλαλητήριο το οποίο ορισμένοι οργανώνουν για την Κυριακή 19 Ιουλίου 2020 μπροστά στην Ι. Αρχιεπισκοπή μας, λέγω. Προσωπικά δεν με πειράζει. Την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό θα βλάψει. Παρουσιαζόμαστε στους ξένους, ότι μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας. Καλύτερα θα ήταν οι αρχηγοί που οργανώνουν τη διαδήλωση αυτή, να επικοινωνήσουν μαζί μου και να έχουμε μία συνάντηση. Να συζητήσουμε και να λύσουμε τα προβλήματά μας σαν μία οικογένεια.

Προσεύχομαι και παρακαλώ προσεύχεσθε και σεις να μας βοηθήσει ο Θεός να βγούμε από την τρομερή αυτή δοκιμασία του κορωνοϊού. Να γαληνεύσει ο κόσμος. Να ζούμε ειρηνικά σαν μια χριστιανική οικογένεια, όπως πρέπει σε αληθινούς χριστιανούς.

Διαμαρτυρία για τη Θεία Κοινωνία ετοιμάζουν φανατικοί ορθόδοξοι στο Τορόντο

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Διαμαρτυρία εναντίον της Μητρόπολης Τορόντο προετοιμάζουν οι φανατικοί ορθόδοξοι Χριστιανοί του Τορόντο αυτή την Κυριακή με σύνθημα «Αληθινή Πίστη σε αντιπαράθεση με το Φόβο»- «Κοινή Λαβίδα για τη Θεία Κοινωνία».

Οι ορθόδοξοι καλούν το κοινό να παραστεί σε διαμαρτυρία με πλακάτ και συνθήματα από 9.30-12.30 έξω απο τη Μητρόπολη Τορόντο όπου μέσα βρίσκεται το παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου. Οι εν λόγω ορθόδοξοι είναι εκνευρισμένοι διότι ο Αρχιεπίσκοπος του Καναδά κ. Σωτήριος, ακολουθώντας την διαταγή της κυβέρνησης του Οντάριο απαγόρευσε την θεία κοινωνία με μία λαβίδα και επέτρεψε τη χρήση πολλών λαβίδων.

Η υπόθεση της θείας μεταλαβής έχει προκαλέσει τεράστιες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην Μητρόπολη Καναδά και τους πιστούς του Τορόντο, ενώ ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο Αντώνης Αρτεμάκης με ανακοίνωσή του δείχνει προβληματισμένος για τη θεία κοινωνία στους ναούς ιδιοκτησίας της Κοινότητας.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε βίντεο που προηγήθηκε την περασμένη εβδομάδα αγανακτισμένοι χριστιανοί έκαναν κατά μέτωπον επίθεση στον Αρχιεπίσκοπο Καναδά κ. Σωτήριο εν μέσω της θείας λειτουργίας.

Στο Μόντρεαλ η θεία λειτουργία γίνεται κανονικά με μία λαβίδα, καθώς οι αρχές της επαρχίας δεν θέλουν να αναμειχθούν στην ιεροτελεστία της Ορθόδοξης λατρείας.

Ωστόσο, απο αυτή την Κυριακή είναι η υποχρεωτική η μάσκα για τους πιστούς κατά τη διάκρεια της θείας λειτουργίας, ενώ ο ιερέας θα κοινωνεί το εκκλησίασμα φορώντας μάσκα και ο ίδιος. Την ίδια ώρα η απόσταση μεταξύ των πιστών θα πρέπει να είναι 2 μέτρα και υπάρχει όριο 50 ατόμων μέσα στο ναό.