Μια συγκλονιστική βιβλιοπαρουσίαση με πρωταγωνιστή τον Ξενοφώντα Βεργίνη!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Σήμερα δεν θα γράψω ένα οποιοδήποτε κείμενο μα θα καταθέσω την ομιλία που προετοίμασα για την παρουσίαση του βιογραφικού βιβλίου του Ξενοφώντα Βεργίνη με τίτλο ΠΕΡΑ ΑΠ΄ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Κηποθέατρο Άγγελου Σικελιανού. Το Μουσείο του ποιητού ως φόντο, το φως που εξέπεμπαν οι λαμπροί ομιλητές και προπάντων η φωτεινή παρουσία του Μητροπολίτη Άρτας κ. Καλλίνικου καθόρισαν για πάντα μέσα μου τις αναλογίες της ύπαρξης, της συνύπαρξης και της προσωπικής ολοκλήρωσης...

Ο Ξενοφώντας που ταξίδεψε Πέρα Απ΄τον Ορίζοντα

Απόψε γιορτάζουμε ένα πρόσωπο της Λευκάδας αλλά ταυτόχρονα και μια οικουμενική προσωπικότητα, γιορτάζουμε τον Ξενοφώντα Βεργίνη, που γεννήθηκε στους άγονους Τσουκαλάδες μα στεκόταν πάντα στην κόψη του βουνού κι αντίκρυζε τον ατέρμονα ορίζοντα. Κι έλεγε μέσα του πως «εγω μια μέρα θα δραπετεύσω, θα φύγω, θα φτάσω πίσω από εκεί που ορίζει το μάτι μου».’Ετσι κι έγινε, έφυγε απο το χωριό για να σπουδάσει στην Αθήνα, έφυγε απ΄την Αθήνα για να σπουδάσει στην Αγγλία, έφυγε από τους τόπους που τον όρισαν κι ακόμη ονειρεύεται να περάσει πέρα απ΄τον ορίζοντα.

Ο Ξενοφών Βεργίνης, πάλεψε για τα αυτονόητα, έζησε στο άγουρο κορμί του την Κατοχή, τον εμφύλιο, την προδικτατορική ακαταστασία της ελληνικής πολιτικής σκηνής, βίωσε τη δικτατορία, και βέβαια πρωταγωνίστησε στη διαμόρφωση της αγροτικής πολιτικής για την εισδοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ μετά το 1974. Απο παιδί που ζητιάνευε το μπουκούνι στην τσέπη της μάνας του ως τον πολιτικό άνδρα με την τρομερή οξύνοια, απο εβδομο αγόρι μιας πολυμελούς οικογένειας, ως άντρας ανεξάρτητος των συνθηκών, ο Ξενοφώντας ενσάρκωσε το όνειρο του στερημένου χωριατόπουλου. Γνώρισε την ανέχεια, τον κοινωνικό ρατσιμό στην πόλη της Λευκάδας, την διστακτικότητα του πατέρα του να τον σπουδάσει πέρα απ΄τον ορίζοντα... γνώρισε πρωθυπουργούς , πολιτικούς, επιχειρηματίες, κι όμως ο έρωτας ήταν και παραμένει η Λευκάδα, που τον όρισε και τον καθόρισε ώς άτομο και τελικά ως πολίτη του κόσμου.

Η ιστορία του Ξενοφώντα ήταν η ιστορία του πατέρα μου κι εγώ να ξέρετε ότι ειμαι η εικόνα και η ομοίωση του παπα Νίκου Φραγκούλη, που ξέφυγε από την Εγκλουβή κι έγινε ο μορφωμένος εφημέριος, ο συγχωρητικός πνευματικός, αυτός που ένωσε πολλά σπασμένα νήματα στον κοινωνικό ιστό της Λευκάδας επί 50 χρόνια από το μετερίζι των Αγίων Αναργύρων και από τη θέση του στο Γηροκομείο Λευκάδας (εσείς γνωρίζετε ηγούμενε και φίλε μου)

Αντί να σας τα λέω περί του βιβλίου μου το οποίο αποτελεί για μένα το κορυφαίο γραπτό έργο μου καθώς αναμειγνύω διάφορα στύλ γραφής, θα σας μεταφέρω τα λόγια της μεγάλης δημοσιογράφου της Καθημερινής Ρίτσας Μασούρα που έγραψε διαβάζοντας απνευστί το έργο ΠΕΡΑ ΑΠ΄ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

«Αυτό το γεμάτο οξείες γωνίες και βαθιά συναισθηματικά ρήγματα περίβλημα του ανθρώπου σε συνδυασμό με την άριστη πολιτική διαδρομή που αναδύεται μέσα από το μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό φάσμα της Ελλάδας, η διεθνώς καταξιωμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη, με καταγωγή επίσης από τη Λευκάδα, αναλαμβάνει να περιγράψει μέσα από τη βιογραφία του Ξενοφώντα Βεργίνη, καθιστώντας όλους εμάς τους δυνάμει αναγνώστες της, κοινωνούς μιας πληθωρικής ζωής που αξίζει να μελετηθεί.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη, μαέστρος του γραπτού λόγου, πάσχισε ένα ολόκληρο καλοκαίρι μέσα από ατελείωτες συζητήσεις στη Λευκάδα και ατέλειωτες διαδρομές σε χωριά και τόπους με τους οποίους συνδέεται ο Ξενοφών Βεργίνης στο νησί, να καταγράψει όχι μόνο τη ζωή εκείνου του φτωχόπαιδου από τους Τσουκαλάδες, όχι μόνον τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπισε η πολυμελής οικογένειά του και ο ίδιος στην Κατοχή, όχι μόνον την αξιοπρεπή προσέγγιση εκ μέρους του εκείνου του ασύλληπτου εμφύλιου σπαραγμού, αλλά και την εντυπωσιακή αναρρίχησή του στα ανώτατα πανεπιστημιακά και πολιτικά μετερίζια της χώρας, απ’ όπου ο Λευκαδίτης πολιτικός υπηρέτησε την γενέτειρα του και την πατρίδα του. 

Διαβάζοντας το βιβλίο ομολογώ ότι στάθηκα αρκετά σ ’εκείνα τα πέτρινα παιδικά χρόνια, τότε που οι μαθητές περπατούσαν 6 και 8 χλμ. προκειμένου να φτάσουν στο σχολείο τους κι άλλα τόσα να γυρίσουν στο φτωχικό τους.

Στάθηκα στις τρυφερές στιγμές που ο Ξενοφών πλησίαζε την ελαφρώς φουσκωμένη τσέπη της μάνας, ελπίζοντας να του χαριστεί μια ελιά, ένα αμύγδαλο ίσως, κάτι σαν προνομιακή μεταχείριση που σπάνια η μάνα την επέτρεπε. Τα στόματα ήταν πολλά και η σοδειά λιγοστή.

Στάθηκα στις διαφορές ανάμεσα στα παιδιά που ζούσαν στα χωριά κι εκείνα που ζούσαν στη Χώρα. Στα φθαρμένα παπούτσια τους που συχνά γέμιζαν με κόκκινες λάσπες που έγιναν αφορμή οι συμμαθητές τους να τους αποκαλούν «κοκκινόπλιδες». Στους πρώτους πλατωνικούς έρωτες που ο ρομαντισμός τους ακολουθεί τον Ξενοφώντα ως τις μέρες μας.

Στάθηκα στις προσπάθειες εκείνου του εφήβου που πάλευε με κάθε τρόπο να βγει από τα αδιέξοδα του χωριού, του νησιού, της οικογένειας και να βαδίσει σε ανοικτές φωτισμένες λεωφόρους. Κι ήταν αυτή η προσμονή, αυτή η προσδοκία που τον έτρεφε νυχθημερόν.

Όλα τελικά ακολούθησαν το δρόμο τους και ο Ξενοφών Βεργίνης σπούδασε, έγινε ακαδημαϊκός, πολιτικός, επιχειρηματίας και σήμερα εν καιρώ πανδημίας παραμένει σε δράση, παλεύοντας για όσα πολλοί από μας θεωρούν αυτονόητα. Όμως για τον Ξενοφώντα Βεργίνη τα πάντα είναι αγώνας και δρόμος. Κι αν ένα μήνυμα ξεπετιέται μέσα από το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη είναι ακριβώς αυτό: η ζωή παραμένει ένας αγώνας δρόμου όπου ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να θωρεί πέρα από τους ορίζοντες, αν θέλει το αποτύπωμά του, φεύγοντας, να έχει ουσιαστική αξία.

Η πορεία του Ξενοφώντα Βεργίνη είναι εντυπωσιακή. Σπούδασε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, διορίστηκε καθηγητής στο Κολλέγιο Αθηνών, είναι πτυχιούχος του Οικονομικού της Νομικής, έφυγε με υποτροφία στο Ηνωμένο Βασίλειο, σπουδάζοντας στο πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ…Κι ύστερα γύρισε στην πατρίδα για να την υπηρετήσει, όπως του αρέσει να λέει.

Μα το πλέον σημαντικό επίτευγμα – το βαθύ πολιτικό αποτύπωμα – είναι ότι όντας γνώστης της Αγροτικής Οικονομίας υπήρξε εκ των βασικών διαπραγματευτών της ομάδας των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της χώρας μας με την ΕΟΚ επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν θα ήταν υπερβολή να γραφτεί ότι ο Ξενοφών Βεργίνης μπορεί άξια να διεκδικήσει τον τίτλο του αρχιτέκτονα της Ελληνικής Αγροτικής Πολιτικής μέσα στην ΕΕ.  Υπήρξε ισότιμος συνομιλητής του Ανδρέα Παπανδρέου, του Γεωργίου Ράλλη, του Κ. Μητσοτάκη, του Κώστα Καραμανλή, του Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και του Χαρίλαου Φλωράκη, όπως και όλων των ηγετών που έγραψαν την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, αλλά και των ηγετών των χωρών της μετέπειτα ΕΕ.

Μέσα από τις σελίδες της επίσημης βιογραφίας του Ξενοφώντα Βεργίνη, αυτής της βιωματικής αφήγησης στην Ιουστίνη Φραγκούλη περνάει ατόφιος ο άνθρωπος πίσω από τον πολιτικό, τον ακαδημαϊκό, τον επιχειρηματία, προβάλλοντας ένα μοναδικό και σπάνιο ανάστημα σε εποχές που δεν φημίζονται για την ηθική ευστοχία τους.  Κι όσο αν ηχεί υπερβολή, ο λόγος αυτού του ανήσυχου παιδιού από τους Τσουκαλάδες της Λευκάδας μας οδηγεί στις ατραπούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, από τη χούντα ως τη μεταπολίτευση, ως τον Ανδρέα Παπανδρέου και την αναδιανομή του πλούτου, ως τον Σημίτη και την λανθασμένη ισοτιμία της δραχμής – ευρώ, ως τον Αλογοσκούφη και τη δανειακή ασυδοσία των τραπεζών, ως τον Κώστα Καραμανλή και τη χαλαρότητα της εποχής, ως τον Γιώργο Παπανδρέου και το…λεφτά υπάρχουν, ως τα σκληρά μνημόνια και το εξουθενωτικό PSI , ως το brain drain των νέων μας, ως τον Αλέξη Τσίπρα και τα παιγνίδια της Γερμανίας, ως τις μέρες της πανδημίας και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ένα εντυπωσιακό σε γραφή, ύφος και περιεχόμενο βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και που αποτελεί υλικό για τον ιστορικό του μέλλοντος, ενώ παράλληλα μέσα από τις προσωπικές μαρτυρίες και επιστολές του Βεργίνη αναδεικνύεται η αδήριτη ανάγκη να προστατεύσουμε τον πρωτογενή τομέα  της ελληνικής οικονομίας. Κάτι που οι κυβερνήσεις το παλεύουν, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος.»

Μετά την Ρίτσα Μασούρα και τα ωραία λόγια της θα ήθελα να σας πω ότι αυτό το βιβλίο που προέκυψε μετά απο 80 ώρες συνεντεύξεων με τον Ξενοφώντα, μετά απο ποταμούς δακρύων εκ μέρους του βιογραφουμένου, αυτό το βιβλίο είναι το ψυχογράφημα του Βεργίνη αλλά ταυτόχρονα και η δική μου κάθαρση, καθώς μετά απο 20 χρόνια οπότε είχα ξεκινήσει τη συγγραφικής μου καριέρα με την βιογραφία του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΟς ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ το 2001 , επέστρεψα με ένα ανάλογο πόνημα πολύ πιό περίπλοκα κατεργασμένο και δομημένο με εντελώς πρωτότυπο τρόπο.

Οι ψυχές μας, οι συνομιλίες μας βρίσκονται στο ανάγνωσμα ΠΕΡΑ ΑΠ΄ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ. Οι πόνοι της συγγραφής, οι ατέλειωτες διορθώσεις του Ξενοφώντα, οι διαφωνίες μας για την ποσόστωση της Λευκάδας μέσα στο έργο είναι αριστοτεχνικά κρυμμένες.

80 ώρες εξομολογησης, το οδοιπορικό μιας πολύτιμης ζωής βρίσκεται τώρα στα χέρια σας. Εύδρομον ας είναι το βιβλίο μας Ξενοφώντα!

«Ως εύ παρέστητε» στην πόλη της Λευκάδας!

Απο αριστερά προς τα δεξιά: ο αντιπεριφερειάρχης Ιονίων Νήσων Ανδρέας Κτενάς, η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, η περιφερειάρχης Ρόδη Κράτσα και ο οικοδεσπότης της βραδυάς πρώην βουλευτής Λευκάδας Δρ. Ξενοφών Βεργίνης

 Ένα θερμό καλωσόρισμα στους επισκέπτες-ομιλητές για το βιβλίο ΠΕΡΑ ΑΠ´ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ήταν η δεξίωση που δόθηκε απο τον πρωταγωνιστή της βιογραφίας Βεργίνης Ξενοφών παρουσία της Περιφερείαρχου Ρόδης Κράτσα, του αντιπεριφερειάρχου Ανδρέα κτενά και παραγόντων της πόλης της Λευκάδας.

 Κορυφαία στιγμή ήταν η συγκίνηση του πρώην βουλευτού Λευκάδας όταν αντίκρυσε τη μικρή του αδελφή Ελένη, όπου αναλύθηκε σε δάκρυα καθώς η εμφάνισή της ήταν η απόλυτη έκπληξη !

 Παρόντες ήταν ο π. Γεράσιμος Ζαμπέλης και ο αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος Ζαμπέλης που εκπροσώπησαν τον μητροπολίτη Λευκάδας και Ιθάκης κ. Θεόφιλο.

 Τιμώμενα πρόσωπα ήταν οι ομιλητές τουτέστιν ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου Αλέξης Μητρόπουλος, ο επιχειρηματίας Παναγιώτης Κουτσίκος, η εκδότρια Ελένη Κεκροπούλου, ο αρχιμανδρίτης Απόστολος Καβαλιώτης , η συγγραφέας της βιογραφίας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη και όλοι οι παρευρισκόμενοι .

 Η πισίνα του Ionion Star hotel lefkada ήταν απλά το τέλειο περιβάλλον για το βραδυνό κοκτέιλ της φιλικής συνεύρεσης!

 

Ο καθηγητής του Εργατικού Δικαίου στη Νομική Αθηνών Αλέξης Μητρόπουλος, η σύζυγός του καθηγήτρια Δημοσίου Δικαίου Αιμιλία και ο αρχιμανδρίτης Δρ της Ψυχολογίας Απόστολος Καβαλιώτης

Ο επιχειρηματίας Δημήτρης Πετρόπουλος, ο τουριστικός παράγων Γιάννης Ψωμάκης και το ζεύγος Αντώνη Φίλιππα

Η αδελφή του Ξενοφώντας Ελένη Βεργίνη, η μικρότερη της οικογένειας μαζί με τον ανηψιό της Κώστα Σταματέλο

Ο Δρ. Ξενοφών Βεργίνης με την αντιπεριφερειάρχη Ιονίων Νήσων Ανδρέα Κτενά

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου ...

Με την εξαδέλφη μου εξ αγχιστείας Μαρία Αργύρη

Με τον Λάμπρο Φούκα, τον άνθρωπο πίσω απ΄τις κουίντες

Ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος μας τίμησε με τη συμμετοχή του στο πάνελ των ομιλητών

Τα κορίτσια του Πνευματικού Κέντρου, η γραμματέας Ιωάννα Φίλιππα και η Ντιάνα Φούκα

Η Δήμητρα Μαρινοπούλου συνεκδότρια του περιοδικού Doamonds, ο αρχιμαδρίτης Απόστολος Καβαλιώτης, η Διονυσία Κατσαούνη και ο Παναγιώτης Κουτσίκος πρόεδρος του Ελληνοτουρικού Επιμελητηρίου, και ο δημοσιογράφος και εκδότης Σπύρος Κτενάς

Με την εκδότρια των οίκων ΩΚΕΑΝΟΣ και ΕΝΑΛΙΟΣ Ελένη Κεκροπούλου

Χαμόγελα από τον Νίκο το Γελαστό

Η ποιήτρια και λογοτέχνις Υπαπαντή Θερμού, η Μαρία Αργύρη, η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρ, οι επιχειρηματίες Δημήτρης Πετρόπουλος και Γιάννης Ψωμάκης και ο ναυπηγός Αντώνης Φίλιππας

Ο εκδότης Γιάννης Χαραλαμπάκος με τη Μαρία Αργύρη

Ο ανηψιός Μάκης Βεργίνης με τη συγγραφέα

Με οικογένεια

Ο Μπαμπίνος συναντήθηκε με τον εκδότη Ιωάννη Χαραλαμπάκο

Ο επιχειρηματίας Φίλιππος Μεσσήνης με το ζεύγος Σοφίας και Βασίλη Αραβανή που είναι ιδιοκτήτες του Ionian Star Hotel

Η γιατρός και δημοτική σύμβουλος Εύα Κατωπόδη, ο σύζυγός της εκδότης Νίκος Γαζής, η Μαρία Μαργέλη και ο επιχειρηματίας Φίλιππος Σολδάτος με τη σύζυγό του Ιωάννα 

Δύο αγαπημένες φίλες και δημοτικοί σύμβουλοι

Ο κ. Τυπάλδος με την κόρη του

Η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη με την πιανίστρια και φιλόγολο Σοφία Ντούσια και τον γιό της Δημήτρη Μυράτ

Το Ντεσεβώ που αγάπησα και έγινε τραγούδι!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Όλα ξεκίνησαν το 1986 , λίγα χρόνια αφότου τελείωσα το Πολιτικό της Νομικής και είχα αρχίσει ήδη να βγάζω αρκετά χρήματα δουλεύοντας στην εφημερίδα Η ΠΡΩΤΗ , την κοσμική του ΚΚΕ αλλά και στα έντυπα του Γιώργου Κοσκωτά (ΕΝΑ, ΚΑΙ TV3). Είχα συγκεντρώσει μερικά χρήματα και ο πατερούλης έκρινε πως έπρεπε να συμπληρώσει τα υπόλοιπα για να αγοράσω το πρώτο μου αυτοκίνητο. Το είχα χαλβαδιάσει το γκρί Ντεσεβω της Citroen του Αγγελίδη που βρισκόταν ακριβώς 100 μέτρα απο το σπίδι μου επί της Συγγρού (έμενα τότε στην Καλλιρρόης).

Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα και το αγόρασα σαν καραμέλλα απ΄το περίπτερο. Και το οδήγησα στο Αθηνόραμα αυθωρεί και παραχρήμα το γκρί ολοκαίνουριο ντεσεβώ μου και γούσταρα που όλα του ήταν διαφορετικά γιατί διαφορετικά τα ήθελα. Άνοιγα τα παράθυρα απο κάτω και κόλλαγαν στο τζάμι, οι ταχύτητες ήταν στο χέρι και ο ουρανός άνοιγε σαν κονσερβοκούτι... Και ήμουν ερωτευμένη με το ντεσεβώ μου και μάλιστα ήταν τότε που διάβαζα την Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ και άλλα λογοτεχνήματα της Βυζαντινής εποχής και έτσι ονόμασα το γκρί αυτοκίνητο της αγάπης μου Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο-Φραγκούλη.

Οι φίλοι και συνάδελφοί μου ακόμη δεν είχαν αποκτήσει αυτοκίνητο. Έμπαιναν μέσα και αλωνίζαμε την παραλιακή και κόβαμε βόλτες και κάναμε επαγγελματικα ταξίδια. Και χαχανίζαμε ατέλειωτα και τα Σαββατόβραδα αργά τα μεσάνυχτα φόρτωνα την Πεταλούδα και τα κορίτσια και ροβολούσαμε στην Ομόνοια με τον ουρανό του οχήματος ανοιχτό. Κι αυτές έδιναν κι έπαιρναν τηλέφωνα απο οδηγούς άλλων οχημάτων και γινόταν ένας τρελός χαμός...Ανυποψίαστες τότε για το τι έμελλε να συμβεί ήμασταν χαμένες στον ανέμελο κόσμο μας, χαρούμενες, καραμελένιες, μόνιμοι επιβάτες του ντεσεβώ.

Και εγώ όλο και περισσότερο γινόμουν εξαρτημένη του Γοδεφρείδου... ¨Ωσπου ήρθε εκείνη η αποφράδα μέρα, έξι μόλις μήνες αφότου είχα αγοράσει το πρώτο μου αυτοκίνητο... Κατέβηκα στην οδό Λυσιμαχίας να βρω το Γοδεφρείδο, μα Γοδεφρείδος δεν υπήρχε. Και έψαχνα σαν τρελλή παντού, μα μου το είχαν κλέψει ανεπιστρεπτί. Και οι συνάδελφοι της Πρώτης θρηνούσαν μαζί μου και έβαλαν αγγελίες καθημερινά μήπως βρεθεί ο Γοδεφρείδος. Κι εγώ ξέρναγα παντού κι έχασα δέκα κιλά κι έγινα ανορεξική σχεδόν.

Ο πατερούλης, που έτυχε να είναι στην Αθήνα όταν μου έκλεψαν το ντεσεβώ με πήρε αγκαλιά, μου σκούπισε τα δάκρυα και μου είπε: «Παιδί μου μην κλαις , αυτοί που το πήραν θα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη απο σένα». Τον κοίταξα θυμωμένα και του απάντησα : «Καλά λένε πως η θρησκεία είναι το όπιον του λαού.»

Πέρασε ένας χρόνος κανονικού πένθους, παντού αναζητούσα το Γοδεφρείδο, έλεγα μην τον είχαν βάλει σε άλλη γειτονιά, έψαχνα τα ντεσεβω στο δρόμο μην τυχόν και είχαν κανένα απομεινάρι δικό μου και το αναγνώριζα το κλεμμένο μου. Κι όμως τίποτε, σιωπή, σκοτάδι...

Ώσπου τον επόμενο χρόνο αποφάσισα να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο ντεσεβώ πάλι, για να μη με νοιάζει αν μου το χτυπάνε στο δρόμο, να μη με νοιάζει αν μου το κλέβανε, να μην κλάψω αν θα τόχανα. Ήταν κόκκινο και το αγόρασα δεύτερο χέρι απο το συνάδελφο Νίκο Οικονομόπουλο του οικονομικού ρεπορτάζ, που ήθελε επειγόντως τα λεφτά να αγοράσει φωτογραφική μηχανή να ταξιδέψει στην Τουρκία να αποτυπώσει τις πόλεις και τα χωριά της Ανατολίας. Ο Νίκος έγινε βραβευμένος φωτογράφος του πρακτορείου MAGNUM κι εγώ ένιωθα σαν μαικήνας καθώς με τα δικά μου τα λεφτά έχτισε την καριέρα του.

Το κόκκινο ντεσεβώ άρχισε πάλι τις ειδικές διαδρομές και μάλιστα κατέβαινε στο Κάθισμα και στο Πόρτο Κατσίκι όταν οι δρόμοι ήταν χωματένιοι και δύσβατοι για τα σεντάν αυτοκίνητα. Και μέσα στριμώχνονταν οι φίλοι μου και οι φίλες μου και ο Ted της καλοκαιρινής αγάπης απορούσε πώς δεν καταδεχόμουν τα μεγάλα και ακριβά του αυτοκίνητα. Μα η ανεξαρτησία μου δεν είχε τίμημα, ούτε τότε ούτε τώρα ούτε ποτέ.

Αυτό το ντεσεβώ το ονομάσαμε Φρου-Φρού γιατί έκανε διάφορους θορύβους και μάλιστα κάηκε μια φορά η μηχανή του στα χέρια του συναδέλφου μου Γιάννη Τριάντη που μου το είχε ζητήσει δανεικό όταν έλειπα στην Αμερική. Και όταν επέστρεψα του έβαλα καινούρια μηχανή και το έβαψα μαύρο επίσημο, λαχταριστό μαύρο χρώμα. Και γυάλιζε και ήταν ωραία η Φρουφρού στη μαύρη τουαλέτα της.

Με αυτό το ντεσεβώ πήγα στην εκκλησία νύφη και το στόλισε ο Πάνος ο Φέξης με κρίνους ολόγυρα. Και κόρναρε ο αδελφός μου στη Λευκάδα να μοιραστεί ο κόσμος τη χαρά μας...Και γελούσαμε ανυποψίαστοι με την Πεταλούδα μας ... Γελούσαμε οι τρείς μας, μια μικρή συμμαχία παιδιών μιας μοναδικής αγαπητικής οικογένειας.

Το ντεσεβώ το άφησα στην Πεταλούδα όταν έφυγα πλέον για τον Καναδά κι ενώ είχαμε πει να μην το δώσουμε ποτέ αλλά να το κάνουμε κασπώ για λουλούδια στο τέλος της ζωής του, εκείνη τελικά το παρέδωσε για απόσυρση για να αγοράσει ένα Starlet!

Χρόνια αργότερα ο λατρεμένος παιδικός μου φίλος Ηλίας Γεωργάκης το έκανε ποίημα το ντεσεβώ με μούσα του την ΙΟΥΣΤΙΝΗ. Και τον ευχαριστώ που τίμησε εκείνες τις νεανικές μας μνήμες. Και ακόμη περισσότερα χρόνια αργότερα η ταλαντούχα μας η Πάττυ Καλού πήρε το ποίημα και το έκανε σάλσα τραγούδι και γύρισε ένα βίντεο καλοκαιρινό, ερωτικό, αρωματισμένο με πολλή πολλή αγάπη.

Καλοτάξιδο Πάττυ και Ηλία το ντεσεβώ μας! Πάμε με ανοιχτό τον ουρανό να κατακτήσουμε ερτζιανά και καρδιές ανθρώπων!

ΝΤΕΣΕΒΟ-ΙΟΥΣΤΙΝΗ

ΜΟΥΣΙΚΗ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ:ΠΑΤΥ ΚΑΛΟΥ

ΣΤΙΧΟΙ:ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

--------------------------------------

ΙΟΥΣΤΙΝΗ

Συθέμελα η σκέψη μου

Αφουγκράζεται

Αυτά που νόμισε

Πως θάρθουν.

Τα όνειρα ομπρέλες

Που δεν άνοιξαν

Τα πάθη ρούχα

Που ξεβάφουν.

Στο παλιό το ντεσεβό

Σούχα πεί τα σ΄αγαπώ

Ένα βράδυ βροχερό

Στο μικρό το ντεσεβό.

Σε καπνούς και αλκοόλ

Δίνω ψεύτικο παρόν

Προσποιούμαι ότι ζώ

Στο παλιό το ντεσεβό.

Τώρα μείναμε Ιουστίνη

Ναυαγοί στο φινιστρίνι

Με τα όνειρα ξενύχτες

Αφιλόξενες τις νύχτες.

Εγώ όμως θα σε βρώ

Στο παλιό το ντεσεβό

Να σου πώ τα σ΄αγαπώ

Ένα βράδυ βροχερό.

ΗΛ.ΓΕ.