Σπύρος Αργύρης: Τέλος Εποχής!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Έφυγε χθες πλήρης ημερών ο Σπύρος Αργύρης. Πέταξε στους ουρανούς σαν το πουλάκι μετά από σύντομη νοσηλεία., απαλλαγμένος από το φθαρτό σώμα του.

 Αγαπημένος θείος, αδελφός του πεθερού μου, ο Σπύρος ήταν ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου MODERNO επί της οδού St Catherine επί 40 χρόνια.

 Τα πρώτα χρόνια της άφιξής μου στον Καναδά το κοσμηματοπωλείο MODERNO ήταν ο καθημερινός προορισμός μου. Με το μωρό νεογέννητο και με την αποχή μου άπό τη δουλειά, το κοσμηματοπωλείο του Σπύρου ή Πίπη ή Γέροντα (όπως τον αποκαλούσαμε εμείς οι δικοί του) ήταν η προσωπική μου απόλαυση καθώς εκεί συναντούσα και μάθαινα σιγά σιγά τους Έλληνες του Μοντρεάλ.

 Και ποιός δεν περνούσε από κεί να αγοράσει ένα χρυσό σέτ για την αρραβωνιαστικιά ή τη γυναίκα του. Και ποιός δεν είχε προμηθευτεί τα διαμαντένια δαχτυλίδια του αρραβώνα από το MODERNO. Ο Σπύρος πάντα με τον καλοκάγαθο και γελαστό χαρακτήρα του υποδεχόταν τους πελάτες και τους εξυπηρετούσε με τον πιό αποτελεσματικό τρόπο.

 Εκεί γνώρισα τους γουναράδες που τότε ήταν πλούσιοι καθώς άνθιζε η βιομηχανία της γούνας στον Καναδά. Κάθε Χριστούγεννα περνούσαν ένας ένας από το MODERNO, ο Πίπης τους κερνούσε ουϊσκάκι και αγόραζαν τα χρυσαφικά για τις γυναίκες της οικογένειας. Η συζήτηση έπαιρνε φωτιά πάντα με επίκεντρο τα πολιτικά της Ελλάδας!

 Εκεί,λοιπόν, στα απόκρυφα του κοσμηματοπωλείου ο Σπύρος, όταν η δουλειά κώπαζε τους μήνες του χειμώνα, μου αφηγόταν ιστορίες της νιότης του. Μου έλεγε για το πώς τα πέντε παιδιά του παππού Θεόδωρου Αργύρη (τα δικά του αδέρφια δηλαδή)  ορφάνεψαν από μικρά και γύριζαν στους πέντε ανέμους. Και πώς τελικά κατέληξαν στην Αθήνα όλοι μαζί να ζούν και να κοιμούνται σε μια μικρή κάμαρα...

 Λάτρευε να αναθυμάται την Ομόνοια και το κεφεκοπτείο του Λουμίδη όπου δούλευε σαν το παιδί για όλες τις δουλειές. Η Αθήνα του είχε αφήσει έντονες εντυπώσεις καθώς τη γνώριζε στην εφηβεία του ερχόμενος με τα πέντε αδέλφια του για να αναζητήσει ένα μέλλον. Δεν τον κούραζε η δουλειά και έστηνε αυτί να μαθαίνει τα καθέκαστα από τον κόσμο και τον κοσμάκη που περνούσε καθημερινά από του Λουμίδη.

 Ο Σπύρος ή Πίπης ή Γέροντας ήταν καλλιτεχνική φύση. Εκεί ,λοιπόν, στην Αθήνα πήγε στο Ωδείο και έπαιρνε μαθήματα φωνητικής καθώς ο τελικός σκοπός του ήταν να γίνει τραγουδιστής της όπερας, να γίνει ένας τενόρος. Ίσως αν είχε τη σωστή υποδομή και καθοδήγηση να είχε πετύχει αυτό το φιλόδοξο όνειρό του, Και η όπερα δεν έλειψε ποτέ από τη ζωή του. Στο μαγνητόφωνο έπαιζε Μαρία Κάλας και ο ίδιος γνώριζε όλους τους τενόρους της εποχής του ονειρευόμενος να παίξει κάποτε το Ριγκολέτο.

 Στην αρχή της δεκαετίας του 50 ήρθε με τα αδέλφια του στο Μοντρεάλ του Καναδά κάτω από την καθοδήγηση και την εποπτεία του μεγάλου αδερφού και πεθερού μου, Ντίνου Αργύρη. Σύντομα ασχολήθηκε με τα χρυσαφικά και έγινε πωλητής στα κοσμηματοπωλεία MODERNO, που είχαν εξαπλωθεί και είχαν γίνει τέσσερα τον αριθμό.

 Κατέληξε να γίνει συνιδιοκτήτης με τον αδελφό του Steve του MODERNO επί της St. Catherine όπου έγινε γνωστός για τις πλάκες του, τα πειράγματά του και τις ιστορίες που αφηγούνταν σχετικά με τον φίλο του Μπενία, που έμενε στη Βρετανική Κολομβία.

 Ο Σπύρος στο δεύτερο γάμο του ήταν παντρεμένος με τη Χριστίνα ή Honey όπως την αποκαλούσε. Οι δυό τους είχαν μεγάλη αδυναμία στον Αλεξανδρίνο μου τον οποίο συχνά κρατούσαν ως νήπιο καθώς δεν εμπιστεύόμασταν ακόμη τις baby sitters. Δυστυχώς, η Χριστίνα αν και 15 χρόνια νεότερη έπαθε μια σπάνιου είδους άνοια και έκτοτε νοσηλεύεται σε ειδικό ίδρυμα.

 Ο Σπύρος τρείς και τέσσερις φορές την εβδομάδα την επισκεπτόταν και την φρόντιζε με τρομερή αγάπη και αφοσίωση. Και όταν την πηγαίναμε βόλτες έκλαιγε κρυφά που η αγαπημένη του δεν μπορούσε να χαρεί πλέον τη ζωή όπως την ήξερε. Ήταν ένας καταπληκτικός σύντροφος με αξιοθαύμαστη αγάπη και υπομονή για τη γυναίκα του.

 Ο Σπύρος ήταν  ο λατρεμένος θείος του Τέντυ που τον πηγαινόφερνε στους γιατρούς και συνομιλούσε καθημερινά μαζί του στο τηλέφωνο. Κάθε πρωί 8 η ώρα ο Σπύρος έδινε το παρόν και συζητούσαν για όλες τις εξελίξεις στο χρηματιστήριο αλλά και γιά τα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας. Ο Πίπης δεν έχασε ποτέ μέχρι το τέλος το ενδιαφέρον του για τα κοινά.

 Περάσαμε μαζί αξέχαστες στιγμές , πηγαίναμε στα μπουζούκια και πάντα ήταν καλεσμένος με τη Honey του στα τραπέζια μας. . Ο Ted ήταν ο άνθρωπος που τον στήριξε πολύ στο γήρας του που ήρθε καταιγιστικό από τότε που η Χριστίνα του άρχισε να νοσηλεύεται με άνοια σε ίδρυμα.

 Ο Σπύρος έχασε σε νεαρή ηλικία την κόρη του Μίνα , αλλά αφήνει πίσω το γιό του Ανδρέας Αργύρης,τα εγγόνια του Jordan, Zachary, Αργυρούλα και Σταύρο.

 Καλό ταξίδι εκεί που πάς , κι όταν συναντήσεις τους δικούς μας να τους πεις εκείνες τις τρομερές ιστορίες με τον Μπενία του Μεγανησιού.Να γελάτε στους ουρανούς μέχρι δακρύων!

 Για μας ένα ακόμη κεφάλαιο της ιστορίας μας κλείνει...

Πάσχα στο Σημείο Μηδέν!

 

Πάσχα στο Σημείο Μηδέν

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Φέτος αξιωθήκαμε να βρεθούμε πάλι στη Νέα Υόρκη για να περάσουμε το Πάσχα με την οικογένεια του γιού μας. Θα πρέπει να πω ότι όλα τα χρόνια πρίν από το τρομοκρατικό χτύπημα των Ισλαμοφασιστών στις 11 Σεπτέμβρη 2001, κατεβαίναμε στη Νέα Υόρκη με τον Αλεξανδρίνο μας όπου ζούσαμε τη μυσταγωγία της Μεγάλης Παρασκευής και της Ανάστασης στο μικρό και ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που βρισκόταν σφηνωμένο ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. Η ατμόσφαιρα ήταν σεμνή και οι λίγοι ενορίτες περιφέραμε τον Επιτάφιο στο δρόμο μπροστά από τους δίδυμους εμβληματικούς ουρανοξύστες του downtown.

Η άνανδρη επίθεση στους Δίδυμους πύργους, η συντριβή τους από το θρησκευτικό μίσος των Ισλαμοφασιστών, η ολική καταστροφή της μινιατούρας ορθόδοξης εκκλησίας, άφησε ένα τεράστιο κενό στις ζωές μας καθώς η επιστροφή μας στο Σημείο Μηδέν ήταν οδυνηρή για πολλούς βάσιμους λόγους. Η μυρωδιά των αποκϊδιών, η λεηλασία του τόπου μας γέμιζε με θλίψη επί πολλά χρόνια. Αποφεύγαμε το downtown που αποτύπωνε επό χρόνια πόνο, θανατικό και καταστροφή.

Στο μεταξύ, ο Άγιος Νικόλαος μπήκε στο σχεδιασμό να ξαναχτισθεί, αλλά ανάμεσα στον επαναπροσδιορισμό της τοποθεσίας του, τον ακριβό σχεδιασμό του Καλατράβα, τα λεπτά σαν φύλλα μάρμαρα που καλύπτουν την επιφάνειά του, ανέβηκε το κόστος σε ύψη δυσθεώρητα. Και μετά από καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων επιτέλους λειτούργησε ο ναός, ο οποίος μοιάζει με ένα μπιμπελό στην καρδιά του ιστορικού πλέον Σημείου Μηδέν της Νέας Υόρκης. Και το εσωτερικό του φιλοτεχνημένο από Αγιορείτες αγιογράφους αποδίδει την εικονογραφία μας με ένα πιό μοντέρνο και αντισυμβατικό τρόπο.

Εκεί επιλέξαμε να περάσουμε τη Μεγάλη Παρασκευή. Κατέφθασε από τα προάστεια η συμμαθήτρια και αγαπημένη μου φίλη Δήμητρα Καράμπαλη κι έτσι ξαναβρεθήκαμε στην αγκαλιά της εκκλησίας που αποτελεί πλέον την ενορία του γιού μας στη Νέα Υόρκη αλλά και τη δική μας. Η Δήμητρα, με την οποία έχουμε μοιραστεί στη νιότη μας την ακολουθία του Επιταφίου στους Αγίους Αναργύρους της Λευκάδας ακούγοντας τα εγκώμια από τη μελίρρητη φωνή του πατέρα μου και τη χορωδία του Πάνου Ορφανού, ΄με συντρόφευσε σε αυτό το ταξίδι της θρησκευτικής μας παράδοσης που κάνει την καρδιά μας να χτυπάει μέχρι σήμερα νοσταλγικά και αναπόδραστα από το κοινό μας παρελθόν στο νησί μας.

Απολαύσαμε τα εγκώμια από τη φωνή του εξαιρετικού πρωτοψάλτη Δημήτριου Κατσικλή και του πρωτοπρεσβύτερου Ανδρέα Βυθούλκα που έχει τώρα ως βοηθό του τον πατέρα Σαμουήλ. Στην ακολουθία του Επιταφίου παρέστη και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος οποίος έκανε το κήρυγμα της ημέρας.

Ακολούθησε η περιφορά του Επιταφίου που ήταν στολισμένος με μόβ και λευκά λουλούδια.Η περιφορά του Επιταφίου στον «κρανίου τόπον» αποτελεί το μεγαλύτερο φόρο τιμής της Χριστιανοσύνης στους 3000 πεσόντες απο το τρομοκρατικό χτύπημα του Ισλαμοφασισμού στις 11 Σεπτέμβρη του 2001.

«Ω Γλυκύ μου Έαρ, Γλυκύτατόν μου Τέκνον πού έδυ σου το κάλος»... Περπατούσαμε στο σημείο Μηδέν με 2500 άλλους πιστούς, ακούγαμε τον επιτάφιο θρήνο της Παναγίας προς το μοναχογιό της κι αυτά τα λόγια άγγιζαν κάθε ψυχή που είχε αναπεμφθεί στους ουρανούς, θαμμένη μέσα  στις στάχτες του θρησκευτικού μίσους. Σκεφτόμουν πως η Ορθοδοξία βρίσκεται στον ομφαλό της γής, πως τιμά τη μνήμη των νεκρών του τρομοκρατικού χτυπήματος στην πιό κορυφαία στιγμή της Χριστιανοσύνης, την συμβολική ώρα του πένθους για τον Ιησού Χριστό.

Η Δήμητρα κι εγώ ήμασταν βυθισμένες σε αυτή την κατάνυξη, οι σκέψεις μας επέστρεφαν στη Λευκάδα, όπου έχουμε αφήσει τα σώματα των αγαπημένων μας προσώπων θαμμένα εκεί, μακριά μας.  Αυτό το κύμα των αναμνησεων ήταν το δικό μας σιωπηρό μνημόσυνο προς τους γεννήτορές μας . Η ταύτιση ήταν απόλυτη και συγκινητική, ήταν μια κάθαρση για την απόσταση που μας χωρίζει από τους αγαπημένους μας τόσες δεκαετίες τώρα.

 Αποχωριστήκαμε η μιά την άλλη σχεδόν ανάλαφρες, δικαιωμένες για την ομορφιά και τον πόνο που βιώσαμε μαζί, εκεί στο Σημείο Μηδέν της περιφοράς του Επιταφίου μας.

Στην Ανάσταση δεν πήγαμε διότι κρατούσαμε το μικρό μας εγγονό, αλλά ακούσαμε πως το πάρκο έξω από το ναό πλημμύρισε με εκατοντάδες πιστούς, που άναψαν τις λαμπάδες τους με το αναστάσιμο φώς  κι έγινε η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης ένα ορόσημο για την Ορθοδοξία με κάμερες να την καλύπτουν στα αμερικάνικα μέσα ενημέρωσης.

 Εμείς ξαναζήσαμε το λυρισμό του Πάσχα την Κυριακή στο εσπερινό της Αγάπης, όπου μοιραστήκαμε με την άγραφη φύση του εγγονού μας όσα υπέροχα μας έφερε το ανέσπερο φώς της Ανάστασης, αυτό που συμβολίζει την Αγάπη, τη Συγχώρηση και την Αιωνιότητα.

 «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, Χριστός ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!