Tuesday, September 21, 2010

22 Σεπτέμβρη


Αγαπημένη μου μικρή πεταλούδα,

Πάνε έξι χρόνια από τότε που πέταξες ψηλά στους ουρανούς και χάθηκες σε ξένες πολιτείες μακρινές, που δεν ορίζονται απ΄ την ανθρώπινη φύση. Κι η μάννα μας, που σ έκλαιγε απ΄το πρωί μέχρι το άλλο πρωί αυτά τα θλιβερά χρόνια, φέτος το καλοκαίρι ξαφνικά αποφάσισε ν’ ακολουθήσει το δρόμο σου. Μάλλον δεν άντεξε άλλο τον καημό σου, δε μπόρεσε να συμβιβαστει με την πραγματικότητα πως η γή ρούφηξε το σπάγχνο της.

Ετσι τώρα δεν ανησυχώ για σένα τόσο, ξέρω ότι είσαι με τη μαμά σου, πως οι δυό σας μας κοιτάζετε απ΄τις ξένες πολιτείες και σχολιάζετε τα δικά μας καθημερινά και αναλώσιμα. Ξέρω πως κρύβεσαι στην αγκαλιά της, που είναι μεγάλη, ζεστή, φτιαγμένη για σένα κυρίως.

Μικρή μου μώβ βεντάλια,

Αυτός ο χρόνος που πέρασε έφερε πολλές απώλειες στη ζωή μου. Κορυφαία και πιό επώδεινη ήταν η αναχώρηση της μαμάς, χωρίς να μπορέσω να την αποχαιρετήσω. Ομως τόξερα πως οι πιθανότητες ήταν τέτοιες, αφού ζούσα στην ξενητειά ,δύσκολα θα τύχαινε να βρίσκομαι κοντά της την τελευταία , την οριστική στιγμή. Είχα ζυμωθεί μ΄αυτή την προοπτική, έτσι τόνιωσα μονάχα σαν παράπονο, που είμαι τόσο αναπότρεπτα μακριά σας.

Η άλλη μέγιστη απώλεια ήταν σε φίλους. Ω! Πόσο δύσκολο είναι να διαπιστώνεις πως κάποιοι φίλοι ήταν άφιλοι, αγνώμονες, πραγματικά ανάξιοι και να τους μιλάς τόσα χρόνια. Πόσο τραυματικό είναι να διαπιστώνεις πόσο κάλπικοι, ψεύτες, εκμεταλλευτές , άρπαγες μπορεί να είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ζείς την καθημερινότητα κι όλο προσφέρεις κι όλο γενναιοδωρείς προς τούτους.

Αυτό ήταν ένα ράπισμα που ήρθε με το πέρασμα στην ωριμότητα για μένα. Εσύ ήξερες πολύ νωρίτερα το ποιόν των ανθρώπων και πολλές φορές με προειδοποιούσες. Εσύ ήσουν η σοφή, η έμπειρη κι εγώ η εύπιστη, η αφελής, η άπειρη. Εσύ με μάθαινες τους ανθρώπους κι εγώ σε εύρισκα δύσπιστη. Τώρα που πλήρωσα το τίμημα της ευπιστίας μου, αρχίζω να μαθαίνω τη ζωή απ΄την αρχή μικρή μου αγαπημένη.

Κοριτσάκι,

Κι αυτό το χρόνο δεν πέρασε ούτε στιγμή χωρίς να σε σκέφτομαι. Δεν πέρασε ούτε λεπτό χωρίς να σε αναθυμάμαι. Στη Χάλκη του Βοσπόρου, που επισκέφθηκα τη Θεολογική Σχολή, μια πεταλούδα πετούσε διαρκώς πάνω απ΄το κεφάλι μου. Με σημάδευες, με συντρόφευες, με κυνηγούσες. Ησουν η μόνιμη παρέα μου, είσαι η παραμόνιμη σκέψη μου. Ξέρω πως όλες τις εμπειρίες τις μοιράζεσαι μαζί μου κι αυτό μου δίνει μιά άφατη ικανοποίηση, μεγαλύτερη απ΄τη λύπη της απώλειάς σου.

Ο πόνος τώρα έχει καταλαγιάσει, δεν είναι τοσο οξύς όπως τα πρώτα χρόνια της απουσίας σου.Το γέλιο ξαναήρθε στις μέρες μου, αλλά όχι γάργαρο κι αληθινό όπως πρώτα. Ζώ διαρκώς σε δύο διαστάσεις. Στην πραγματικότητα όπως τρέχει και στην υποθετική κατάσταση πώς θάταν νάμαστε μαζί εσύ κι εγώ, όπως παλιά. Να γελάμε, να συζητάμε, να μαλώνουμε για τα φουστάνια (που δεν μ΄ άφηνες να δανείζομαι από σένα και που δεν σ΄άφηνα να αγοράζεις τα ίδια με τα δικά μου!) , να κάνουμε αφωνία μεταξύ μας για να μην εξοργιζόμαστε απ΄τις παραφράσεις των λόγων μας.

Η σκιά σου πέφτει βαρειά πάνω στη ζωή μου. Πώς μπόρεσες και μου ξεγλύστρησες εσύ η επιτομή της ζωντάνιας; Πώς μού τόσκασες μέσα απ΄τα χέρια εσύ που ήθελες να είσαι διαρκώς μαζί μου ακόμη και στον ξένο τόπο; Που δεν παραδέχτηκες ποτέ πως αναχωρησα και σ΄άφησα πίσω;

Είναι ένα μυστήριο η φυγή σου, που δεν θα το εξηγήσω ποτέ, που δεν θα το λύσω, που θα μπερδεύεται μέσα μου οδυνηρά στο διηνεκές, ώσπου να κλείσω τα μάτια μου.

Α! Πρέπει να σου πώ ότι με τα χρόνια της απουσίας σου κατάλαβα βαθειά μέσα μου πως είσαι το μόνο πλάσμα που με αγάπησες πραγματικά με τα λάθη και τα ελαττώματά μου. Εσύ με έβλεπες να ξυπνάω το πρωί από παιδάκι με τις τσίμπλες στα μάτια, καθώς κοιμόσουν στο απέναντι κρεβάτι. Εσύ ήξερες όλες τις μύχιες σκέψεις μου, τους πόνους και τα όνειρά μου.

Μακάρι νάσουν εδώ να μοιραστούμε στιγμές χαράς, λύπης, απογοήτευσης πάλι και πάλι. Ταξίδια αξόδευτα της ευτυχίας και της ξενοιασιάς. Ψώνια και απρόβλεπτες περιπέτειες ανθρώπων.

Και δεν παραλείπω ποτέ. Κάθε μέρα, όπου κι αν βρίσκομαι ακριβή μου, ανάβω το καντηλάκι της θύμησής σου, όπως μου ζήτησες τότε που δεν ήξερα πως είχες κινήσει για την αναχώρηση ανεπιστρεπτί.

Ο πατερούλης βρίσκεται εδώ κι αύριο θα σου διαβάσουμε το Τρισάγιο στον τάφο της μητέρας του Τέντ. Πώς να σε ξεχάσω πώς;

Η αδελφή σου

Ιουστίνη

13 comments:

  1. Αχ βρε Ιουστίνη μου γλυκιά, μ' έκανες και δάκρυσα πάλι. Να είσαι πάντα καλά και να θυμάσαι με την ίδια τρυφερότητα την αδελφούλα σου.

    ReplyDelete
  2. Ιουστινάκι μου, πολύ συγκινητική αυτή η εξομολόγησή σου στην αγαπημένη σου αδελφούλα…
    Τι να πει κανείς γι’ αυτά τα απρόοπτα της ζωής.
    Φτάνει που κάθε στιγμή η σκέψη σου είναι μαζί της!!!

    Να ‘σαι καλά πάντα έτσι να τη θυμάσαι!

    ReplyDelete
  3. κάθε χρόνο τέτοια μέρα γράφεις το πιο συγκλονιστικά σου κείμενα. να είσαι πάντα γερή να τη θυμάσαι για να της δίνεις δύναμη να πεταλουδίζει γύρω σου.
    σ' αγαπώ πολύ!

    ReplyDelete
  4. ... λες κι είναι δυνατό να σταματήσει το μυαλό να θυμάται
    κι η καρδιά να πάψει να χτυπά στη κάθε μνήμη...

    Ιουστίνη μου,

    θάλεγα
    τώρα με τον αγαπημένο σου, τον άγιο στη μορφή και πιστεύω και στη καρδιά, πατέρα,
    να ενώσετε το δάκρυ,
    να ποτίσετε τις μνήμες,
    και στο γυρισμό, λίγο ξαλαφρωμένοι, όλοι, να σκεφτείτε τί βαρύ πεπρωμένο έχουμε εμείς που μείναμε "πίσω" να κρατάμε τους αγαπημένους μας, που έφυγαν, πλάι μας, κάθε στιγμή!!
    Σας φιλώ, πάντα με αγάπη,
    Υιώτα

    ReplyDelete
  5. Εδω τα δικα μας ματια δακρυζουν. Εσενα οταν τα γραφεις αυτα; Ιουστινακι, δεν ειναι μονη της πια. Και αυριο προσεξε, τον πατερουλη απο το χερι!

    ReplyDelete
  6. Αγαπητή μου Ιουστίνη,

    Το Διάβασα με προσοχή, θα έλεργα με δυο λέξεις:

    Ο Γολγοθάς μιας εξομολόγησης.

    Καρτερία, φιλοσοφία και υπομονή είναι οι τρεις χάριτες της ζωής.

    χαιρετώ
    Γαβριήλ

    ReplyDelete
  7. Ιουστίνη μου
    πάντα έλεγα και το πίστευα πως ο μεγαλύτερος πόνος είναι της μάνας που χάνει το παιδί της, το μωρό της...!Πως δεν ζει ποτέ ξανά όπως πριν. Πως είναι μοιρασμένη μεταξύ γης και ουρανού.Και ησυχάζει μόνο όταν πηγαίνει κι εκείνη δίπλα στο βλαστάρι της.
    Όμως ειλικρινά τελικά η αγάπη δεν έχει διάσταση και ο χρόνος είναι αυτός που τη δυναμώνει ή τη γκρεμίζει. Ο χρόνος είναι αυτός που τη ξεκαθαρίζει, και που δείχνει πως όμοιά της δεν θα γεννηθεί ποτέ ξανά. Η αγάπη που κι απ τον ουρανό ακόμη, παίρνεις τα μηνύματά της. Αυτή που σα βαθύ τραύμα ,που δε περνά ποτέ, η απώλειά της σε βασανίζει...μια ζωή.
    Η αγάπη της Κωνσταντίνας σου.
    Πόσο θα έχει ανάγκη να της μιλάς!!Διότι κι εσύ τόσο πολύ την αγαπάς!!

    Με συγκίνηση σε φιλώ
    καλημέρα

    ReplyDelete
  8. Ιουστίνη μου,αν σου πω πως δάκρυσα θα είναι λίγο...αν σου πω πως έκλαψα θα είναι μια αλήθεια που εύχομαι να φθάσει εκεί στην ξενιτιά.
    Από τα καλύτερα κείμενα σου που εχω διαβάσει,με ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη για την χαμένη σου αδερφική αγάπη.Να είσαι πάντα καλά να τις θυμάσαι & τις δύο.
    Δεν εχω βιώσει ακόμη -δόξα το Θεό- την απώλεια αγαπημένου μου προσώπου,αλλά προσπαθώ να σε νιώσω γιατί κρύβω αγάπη μεσα μου για τα πρόσωπα της οικογένειας μου.Εχω όμως βιώσει την απόρριψη από δικό μου φιλικό πρόσωπο & αυτό ομολογώ πόνεσε πολύ...απίστευτα πολύ....
    Σε φιλώ από εδώ,άκρη του Β.Αιγαίου μας που "βασανιζεται" από πολλά μποφώρ φθινοπωρινά.

    ReplyDelete
  9. Οταν οι αγαπημενοι μας "χανονται"...και μαλιστα ξαφνικα, το τραυμα δεν επουλωνεται ποτε!!!! Απλα...με τον χρονο συνηθιζουμε να ζουμε με αυτο!!! Σε καταλαβαινω τοσο!! Σε φιλω γλυκεια μου Ιουστινη

    ReplyDelete
  10. Καταθέτω το δάκρυ μου, αυτό που κύλησε καθώς ολοκλήρωνα την ανάγνωση της εξομολόγησης.
    Μόνη παρηγοριά πως κανένας δε χάνεται όσο υπάρχουν κάποιοι που τον έχουν στο λόγο, τη σκέψη και την καρδιά τους. Απλά αλλάζει τόπο, περνά στην αιωνιότητα, στη βασιλεία του των ουρανών.

    ReplyDelete
  11. Μεγάλο πράγμα οι αναμνήσεις στην ζωή, και ακόμα μεγαλύτερο η θύμιση των ανθρώπων που όσο μακριά και αν πάνε, είναι πάντα εδώ.. Μέσα μας.. Φιλιά πολλά και να είσαι πάντα γερή, να την θυμάσαι και να μας θυμίζεις τι σημαίνει αληθινή αγάπη...

    ReplyDelete
  12. Ένα λουλουδάκι αφήνω και ένα δάκρυ.

    Σας αγαπώ.

    ReplyDelete
  13. Σου είχα γράψει δύο λόγια,να σου πω πως σε σκέφτομαι και ξέρω πως νιώθεις τις μέρες αυτές. Δυστυχώς όμως Τζουστινάκι, ο browser μου έκανε κόλπα τον τελευταίο καιρό και δεν μπορούσα να συνδεθώ.Σήμερα άλλαξα browser και τα κατάφερα.
    Να είσαι καλά φιλενάδα, να θυμάσαι και να χαίρεσαι για αυτό που είχατε και όχι για αυτό που χάσατε.
    Με την αγάπη μου

    ReplyDelete