Είκοσι Χρόνια Λείπεις!

 

Είκοσι χρόνια λείπεις!

 

Μικρή μου Μώβ Βεντάλια,

Πάνε είκοσι χρόνια, ναι πάνε είκοσι ολόκληρα χρόνια που εσύ έφυγες για τους ουρανούς μεταμορφώνοντας το σώμα σου σε πεταλούδα που τριγυρνάει διαρκώς γύρω μας.

Τα χρόνια ήταν δύσκολα, πονεμένα με μια βαθειά χαρακιά στο στήθος που δεν μπορούσε ποτέ να βγάλει ένα ολάκερο αναστεναγμό αλλά κοβόταν στη μέση από το βάρος της απώλειάς σου. Κι όλο μικρούς αναστεναγμούς έβγαζα και κοβόταν η αναπνοή μου στη μέση κάθε φορά που σε σκεφτόμουν στο κρεβάτι του πόνου να σε τρυπάνε για τη χημειοθεραπεία ή για τις μεταγγίσεις του αίματος. Εκείνο το καλοκαίρι στο νοσοκομεία ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ με τη μαμά να κλαίει βουβά κι εσένα να ρωτάς με τα βαθυπράσινα λοξά σου μάτια αν θα γίνεις καλά, εκείνο το καλοκαίρι ήταν η προσωποποίηση της ανθρώπινης αποσύνθεσης σε επίπεδο ψυχικού πόνου για όλους εμάς και σωματικού πόνου για σένα.

Και έφυγες σαν το πουλάκι όπως το είχαν προβλέψει οι γιατροί στο Μόντρεαλ, τρείς μήνες μετά τον Ιούνιο που έκανες όλες τις εξετάσεις στο νοσοκομείο McGill. ¨Ηταν Σεπτέμβρης κι εμείς είχαμε πάει στην Κούβα να βρούμε ακόμη και αυτόν τον απατεώνα με το φάρμακο του μπλέ σκορπιού που δήθεν ήταν θεραπευτικό για τους καρκίνους.

Περπατούσαμε στην άμμο σε εκείνη  την παραλία που κάποτε κολυμπούσαμε μαζί ανέμελες, όταν πήρε ο Αποστόλης και μας ανήγγειλε το τραγικό γεγονός της φυγής σου. Ή μήπως δεν ήταν φυγή και ήταν το πέταγμα της Πεταλούδας;  Πολλές φορές αναρρωτιόμουν αν η επίγεια ζωή σου ταίριαζε ή μήπως ήσουν καμωμένη μόνο για τους αιθέρες. Να πετάς νέα με αλαβάστρινο πρόσωπο , στητό στήθος , με τις υπέροχες ολόλευκες γάμπες σου να σκίζεις τον ορίζοντα, να φτάνεις στα ύψη και να μας κοιτάζεις από ψηλά σχεδόν περιφρονητικά που μείναμε πίσω να σε θρηνούμε...

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, σχεδόν μια ζωή. Και έφυγαν η μαμά και ο πατερούλης για να σε ανταμώσουν καθώς η ζωή τους είχε γίνει μόνο δάκρυα...Σε ακολούθησαν σ’ αυτή την αφύσικη φυγή σου και άλλα ξαδέρφια μας, ο Κωτσοπάτσος, η Ντίνα, η Λίτσα και φέτος ο γλυκός μας ο Κωτσομήτσος... Τουλάχιστον έχεις παρέα στους ουρανούς και δεν σε νιώθω μόνη σου.

Ο Αλεξανδρίνος σου μεγάλωσε, έγινε άντρας , παντρεύτηκε την όμορφη Λέξια από την Ήπειρο και από το Σικάγο και έφεραν στον κόσμο ένα αγοράκι, τον Θεόδωρο-Παύλο. Αυτός ο μικρός. που ήταν μια αμοιβάδα, έχει γίνει ένα παιδάκι που ρωτάει για τη ζωή με μεγάλη απορία κι εγώ του γράφω στο ημερολόγιό του τις απαντήσεις πάντοτε με αναφορά σε σένα. Και πήρε εκείνα τα υπέροχα γκριζοπράσινα μάτια σου και τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά σου. Θα παρατηρούσες το βλέμμα του και θα αντιλαμβανόσουν πόσες σταγόνες ομορφιάς πήρε από σένα, τη μεγάλη του θεία Πεταλούδα! Και θα χαιρόσουν χαράν μεγάλην.

Αγαπημένη μου,

Η ζωή τα έφερε έτσι που εσύ ήσουν η αιτία να ασχοληθώ μέσω του Λυκείου των Ελληνίδων του Μοντρεάλ (όπου έχουμε δημιουργήσει μια δυναμική ομάδα γυναικών) με το θέμα του καρκίνου των ωοθηκών. Και όταν η φίλη μου η Γιούλα Κισκήρας με έφερε σε επάφη με την ομάδα της δόκτωρος Lucy Gilbert στο νοσοκομείο του McGill (εκεί που μας έδωσαν την πρόωρη αναγγελία του θανάτου σου) για το Dovee Project ,δηλαδή για την έρευνα της πρόωρης διάγνωσης του καρκίνου των ωοθηκών, τότε πήρα την πρωτοβουλία να κάνουμε εκδηλώσεις για να συγκεντρώσουμε χρήματα γι αυτή την έρευνα .

Το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ κυριολεκτικά πρωτοστάτησε τόσο στις ερανικές προσπάθειες όσο και στην ενημέρωση των γυναικών του Μοντρεάλ προκειμένου να συμμετάσχουν στην κλινική έρευνα Dovee Project της δοκτωρος Gilbert που έχει ανακαλύψει ένα εργαλείο το οποίο πηγαίνει βαθειά στον κόλπο της γυναίκας φθάνοντας ως τις σάλπιγγες και παίρνει υγρό το οποίο αποστέλλεται σε μοριακό εργαστήριο κι εκεί διαπιστώνεται αν υπάρχουν προκαρκινικά κύτταρα τα οποία θα εξελιχθούν σε καρκίνο των ωοθηκών. Διότι η διάσημη Ινδοκαναδή γυναικολόγος, ογκολόγος, χειρουργός μετά απο χιλιάδες εγχειρήσεις σε καρκίνους των ωοθηκών διαπίστωσε ότι ο καρκίνος αυτός γνωστός ως «σιωπηρός δολοφόνος» δημιουργείται ψηλά στις σάλπιγγες και όταν επικάθηται ως όγκος στις ωοθήκες είναι πλέον στο τρίτο και τέταρτο στάδιο.

Η κλινική έρευνα σε δείγμα 4000 γυναικών από τις οποίες τις 3000 κινητοποίησε η μεγάλη καμπάνια του Λυκείου των Ελληνιδων Μοντρεάλ, αποδείχθηκε επιτυχημένη και το νέο τέστ της δρος Gilbert θα σώσει εκατομμύρια ζωές γυναικών που θα έφευγαν σαν έσένα νέες και αποετοίμαστες για αυτή την τραγική αρρώστεια. Με αυτό το νέο τέστ θα μπορεί να προληφθεί ο καρκίνος των ωοθηκων και του ενδομητρίου.

Πολύχρωμη Πεταλούδα μου,

Εσύ με το πνεύμα σου από ψηλά με οδήγησες σε αυτή την έρευνα και είκοσι χρόνια μετά τη φυγή σου η δρ. Lucy Gilbert ήρθε σε επαφή με τον δικό σου ογκολόγο, τον διευθυντή της Ογκολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Αλεξάνδρα Θάνο Δημόπουλο και του υποσχέθηκε πως το νοσοκομείο McGill θα δώσει δωρεάν το νέο προληπτικό τέστ για τον καρκίνο των ωοθηκών στο πανεπιστημικακό νοσοκομείο Αλεξάνδρα και σε όλο το σύστημα της δημόσιας υγείας της Ελλάδας.

Μικρή μου μώβ βεντάλια,

Εκεί που άφησες την τελευταία σου πνοή, στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα κάτω από την άγρυπνη ευθύνη του δρος Δημόπουλου, εκεί θα γίνει η εστία της πρόληψης του καρκίνου των ωοθηκών. Και στο δικό σου όνομα θα σωθούν χιλιάδες Ελληνίδες. Κι εσύ θα χαμογελάς από ψηλά επειδή εσύ ήσουν η αιτία που μάθαμε για αυτή την έρευνα, που γνωρίσαμε τη δρα Gilbert και το Doveegene Project, που το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ έβαλε τη σφραγίδα του σε αυτόν τον τιτάνειο αγώνα της προληπτικής ιατρικής.

Δεν σε ξεχνώ ούτε μια μέρα, δεν λησμονώ την ομορφιά που μοιραστήκαμε σαν κοριτσάκια, σαν γυναίκες... Και όταν βλέπω τα πρασινόγκριζα μάτια του μικρού Θεόδωρου-Παύλου ξέρω πως εσύ χάρισες το χρώμα της νέας ζωής στην οικογένεια.

Σε φιλώ

Η αδελφή σου

Ιουστίνη