Πάσχα της ξενητειάς-Πάσχα του πνεύματος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πάσχα διπλό φέτος με Καθολικούς κι Ορθόδοξους να γιορτάζουν παράλληλα και διαφορετικά την ύψιστη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Εμείς γήινοι και πραγματιστές να γλεντούμε την Ανάσταση κι εκείνοι ρημαγμένοι απο ένα Θεό της τιμωρίας να περπατούν σκυφτά στα σκαλιά της εκκλησίας. Ούτε κι αυτές οι μέρες είναι ίδιες για μάς εδώ των διάφορων δογμάτων, των διάφορων πολιτισμικών μνημών και εθίμων!

Ο μελαγχολικός καιρός ολόκληρης της Μεγάλης Εβδομάδας δεν απέτρεψε τον Ελληνισμό απο την παρουσία στις καθημερινές τελετουργίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και τη λιτανεία των Επιταφίων στην ελληνοκρατούμενη περιοχή του Πάρκ Εξτένσιον την εσπέρα της Μεγάλης Παρασκευής.

Πάντως, η χιονοθύελλα της περασμένης εβδομάδας άφησε τα λευκά ίχνη της στα πεζοδρόμια. Καθώς κοιτάζω έξω απο το παράθυρο βλέπω ένδυση χειμώνα σε μια γιορτή που ταυτίζεται με την άνοιξη στη μακρινή πατρίδα. Με πιάνει μια ακαθόριστη μελαγχολία καθώς αναθυμάμαι τις μέρες τούτες στη Λευκάδα των μυρωδιών και του ήλιου.

Είναι δύσκολες μέρες, παράταιρες για μένα που έχω μεγαλώσει με τη θρησκευτική παράδοση του νησιού μου και με τον ιερέα πατέρα μου αφιερωμένο στο ύψιστο καθήκον της αναπαράστασης του Γολγοθά και της Ανάστασης. Νιώθω παγιδευμένη σε μιά χώρα ξένη όπου γιορτάζω με ξένους την πανδαισία της θρησκείας μου, κάτι μακρινό κι ακατάληπτο για τους συγκάτοικους της πόλης μου. Τούτες τις ώρες είμαι βαθειά και αμετάκλητα ξενητεμένη!

Ομως οι Ελληνες του Μόντρεαλ πολεμούν τον καιρό και τις συνθήκες μέσα τους. Και παρά το γεγονός πως στους κήπους τους μιά λευκή επίστρωση βασιλεύει, εκείνοι στήνουν μια γωνιά απάνεμη , και ψήνουν τον παραδοσιακό οβελία στους φούρνους των σπιτιών τους οργανώνοντας γλέντια με δημοτική μουσική πίσω απο τα βρεγμένα τζάμια. Τα κόκκινα αυγά , τα κουλουράκια και τα τσουρέκια αποτελούν μέρος του παραδοσιακού σκηνικού, που συγκεντρώνει γύρω απο το γιορτινό τραπέζι τις οικογένειες της Ελληνικής ομογένειας με μιά έκφραση νοσταλγίας για τη μακρινή πατρίδα.

Αντί όμως να σάς παρασύρω στις δικές μου σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο της νοσταλγίας, λέω να σάς παραθέσω μερικές αναστάσιμες σκέψεις του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος, ο οποίος τις έγραψε με την καρδιά του ποιμένα επί τη Αναστάσει του σωτηρίου έτους 2007.

Μέσα στους αμαρτωλούς καιρούς που ζούμε, όπου τα πάντα λυγίζουν υπό το βάρος των σκανδάλων, ηχούν παρήγοροι οι λόγοι του σπουδαίου ιεράρχη, που παρά την αυτοαναχώρηση εξακολουθεί να έχει όλους εμάς βαθειά μέσα στην καρδιά του και τη σκέψη του.

Αναστάσιμες σκέψεις
Του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος


Ζούμε σ' εποχή κυνισμού και απόγνωσης, σ' εποχή που ο φιλοσοφικός και ηθικός υλισμός έχει εξαπλωθεί σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Ζούμε σε ατμόσφαιρα πνευματικής απάθειας, όπου οι παραδοσιακές εκφράσεις της πίστης και της ευσέβειας θεωρούνται αμφισβητήσιμες και νοσηρές, ακόμα και επικίνδυνες, σ' εποχή που η ανθρωπότητα έφθασε στο σημείο να διψά για «κενοφωνίες» από αυτοανακηρυχθέντες δασκάλους της «ψευδωνύμου γνώσεως». Ζούμε μέσα σ' ένα πολιτισμό θανάτου, σε μια κοινωνία όπου οι εκτρώσεις και η ευθανασία χαρακτηρίζονται ως «δικαιώματα», ενώ όσοι αντιτάσσονται στην αφαίρεση αθώων ζωών, θεωρούνται οπισθοδρομικοί, μισαλλόδοξοι και άδικοι. Ζούμε σε περιβάλλον μεγάλης αβεβαιότητας και ανασφάλειας, όπου η δύναμη της μαζικής καταστροφής βρίσκεται στα χέρια τόσων πολλών, υπευθύνων και ανευθύνων. Ζούμε σε κλίμα αμφιβολίας και δυσπιστίας, φιλαυτίας και ιδιοτέλειας.

Σε τέτοιο βεβαρημένο σκηνικό γιορτάζουμε και φέτος την Ανάσταση του Κυρίου η οποία σφραγίζει το σωτηριώδες έργο πού, από αγάπη καί φιλανθρωπία, ήλθε να επιτελέσει στόν καταταλαιπωρημένο μας κόσμο ο μονογενής Υιός του Θεού. Το έργο αυτό άρχισε με την ανάληψη της κτιστής φύσης μας από τον ίδιο τόν Κύριο. Συνεχίστηκε με την άγια ζωή Του, η οποία με “λόγους καί έργα” φανέρωσε τις αληθινές αρετές που επαναφέρουν τόν άνθρωπο στο χαμένο παράδεισο. Και κατέληξε στην εξιλαστήρια θυσία και το αδιάβλητο πάθος Του, μέσω των οποίων χαρίζει στούς ανθρώπους την άφεση των αμαρτιών και την αποκατάσταση της αρχικής κοινωνίας τους με το Θεό.

Τήν ημέρα της Ανάστασης εμείς οι Ορθόδοξοι τήν λέμε καί είναι Λαμπρή, γιατί διαλάμπει μέσα της τό ανέσπερο, άκτιστο καί ακατάλυτο φώς του Κυρίου μας, του Δημιουργού καί Λυτρωτή του κόσμου. Ο Χριστός είναι τό φώς τό αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στόν κόσμο. Είναι τό φώς που φέγγει μέσα στό σκοτάδι , ένα φώς που τό σκοτάδι δέν μπορεί να τό κυριέψει. Είναι τό φώς που χαρίζει ζωή, αληθινή, άπειρη, αιώνια. ΄Οσοι τό προσλαμβάνουν αποκτούν τήν δυνατότητα να καταστούν τέκνα Θεού, να γνωρίσουν τη δόξα Του, να γευθούν τή δύναμη της χάριτός Του, να θεωθούν.

Tό «μέγα καί Ιερώτατο» Πάσχα είναι η εορτή των εορτών, η κατ’ εξοχή πανήγυρη, η ημέρα της πιο μεγάλης χαράς, της πιο εξαίσιας λαμπρότητας καί δόξας, γιατί ακριβώς φανερώνει τό θείο καί άκτιστο φώς που ακτινοβολεί μέσα από τή θεωμένη ανθρώπινη φύση του Ἀναστάντος Χριστού. Χάρη στό νεκραναστημένο Χριστό, η ανθρώπινη φύση παρουσιάζεται αμετάκλητα περιβεβλημένη καί πεποικιλμένη μέ διάχρυσο ιματισμό, τό υπέρλαμπρο ένδυμα της θεϊκής αφθαρσίας καί αιωνιότητας. Η υπερένδοξη Ανάσταση του Χριστού διανοίγει τόν δρόμο και για την ανάσταση όλων των ανθρώπων.


Στο φώς της Ανάστασης μετριάζονται οι φόβοι μας, ηττούνται οι αμφιβολίες μας και ενισχύεται η πίστη μας στους αδιάψευστους λόγους του Αποστόλου Παύλου: Ημείς πιστεύομεν...ειδότες ότι εγείρας τόν Κύριον Ιησούν καί ημάς διά Ιησού εγερεί”.

Υπό το άπλετο φώς της Ανάστασης διακρίνουμε πλέον καθαρά τις ατράνταχτες αποδείξεις της άνευ όρων αγάπης του Θεού, τις απρόσβλητες μαρτυρίες της αιώνιας ζωής που θα μας εμπνεύσουν και θα μας ενθαρρύνουν να βαδίσουμε την ατραπό της μετάνοιας, της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας; Στο φώς της Ανάστασης ανακαλύπτουμε τον δρόμο προς ένα αυθεντικότερο τρόπο υπάρξεως, τον δρόμο προς μία άλλη γνησιότερη ζωή.

Οποιος διαποτισθεί από το φώς της Ανάστασης δεν πτοείται ούτε από κόπο, ούτε από πόνο, ούτε από θλίψη, ούτε από ασθένειες, όσο βαρειές καί δύσκολες ή ακόμη καί θανατηφόρες κι άν είναι, γιατί τίποτε από αυτά δέν μπορεί να ανατρέψει τήν οριστική κατάργηση του θανάτου και την πορεία της Ζωής.

Το φώς της Ανάστασης δεν αφήνει καμμιά απογοήτευση καί κανένα εμπόδιο να μάς καταλάβει, αλλά μάς ωθεί να πορευθούμε πρός τά εμπρός οικοδομώντας πάνω στό αδιάσειστο θεμέλιο του Κυρίου. Επειδή ο Θεός συγχωρεί, βρίσκουμε και εμείς τη δύναμη να συγχωρούμε. Επειδή ο Θεός μας αγαπά, βρίσκουμε και εμείς τη δύναμη να αγαπάμε, ν’αγαπάμε με τέτοια αγάπη που να υπερβαίνει κάθε εγωϊσμό, ιδιοτέλεια και φιλαυτία –αυτές τις γενεσιουργές αιτίες των σημερινών αδιεξόδων στη ζωή του ανθρώπου.

Και μόνο, όταν ανοίξουμε διάπλατα τις καρδιές μας στην αγάπη θα μπορέσουμε κι εμείς οι ίδιοι να δούμε την Αλήθεια της εκ νεκρών Ανάστασης του Χριστού. Τότε θα γίνουμε κι εμείς μάρτυρες των τεκμηρίων του θριάμβου του Σωτήρα μας επί του θανάτου. Τότε θα κατακτήσουμε το τεκμήριο της Ανάστασης του «ζώντος εν ημίν Χριστού».