Κάτοικος Μπλογκόσφαιρας-Μέρος I

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η διεύθυνσή μου άλλαξε εδώ και μερικούς μήνες. Τώρα μπορείτε να με βρείτε στην οδό Brittany του Μόντρεαλ, αλλά ως χώρα διαμονής δηλώνω τη Μπλογκόσφαιρα. Σωστά διαβάζετε, εγώ που διερρήγνυα τα ιμάτιά μου ότι δεν θα παρασυρόμουν ποτέ απο τη διαδικτυακή επικοινωνία (πλήν της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας-αυστηρά και μόνο), τελικά έγινα κάτοικος μιας νέας πνευματικής σφαίρας που μου προσφέρει καθημερινά ένα ήρεμο ελλιμενισμό στα ιστολόγια μακρινών ανθρώπων , που ξαφνικά έγιναν γείτονές μου. Γι αυτούς τους γείτονες θέλω να σάς μιλήσω σήμερα, να μοιραστώ μαζί σας τις καθημερινές χαρές της διάδρασής μας.

«Το Αλεφ της Τελειότητας» συγκατοικεί με το Μόχα στην οδό http://alefmoha.blogspot.com/. Η Αλεφ είναι γυναίκα (δημοσιογράφος) και αφήνει τα υπέροχα γραφόμενα για τη λογοτεχνία στις τρυφερές και απροπό επιλογές ενός ρομαντικού μουσικού παραγωγού, του Μόχα. Η Αλεφ σχεδόν καθημερινά ποστάρει κείμενα για τη λογοτεχνία, κείμενα χαμένα απο καιρό στη λήθη αλλά και νέες προτάσεις για βιβλία που μόλις έχουν εκδοθεί. Η Αλεφ με οδηγεί στην παγκόσμια σύγχρονη λογοτεχνία (αυτήν που δε βρίσκω καιρό να διαβάσω καθώς τρυβάζω περι τις συγγραφικές αναγνωστικές μου εμμονές!) και κάθε τόσο με ποτίζει με Μαγιακόφσκι και Πλάθ για να κόψω τις φλέβες μου οριζοντίως και καθέτως.

Η Αλεφ διακατέχεται απο ένα ανομολόγητο ερωτισμό (το ήξερα αυτό απο την ποίηση και τη μυθοπλασία της!) αλλά στο ιστολόγιο καταθέτει μια γνήσια αγάπη για τη λογοτεχνία, μια διεισδυτική ματιά στα άγνωστα κείμενα των άλλων. Υστερα, είναι μια ζεστή οικοδέσποινα, πάντα με την καλή της πρόθεση να με τραταίρνει λόγια γλυκά και παρηγορηματικά γιατί εγώ βρίσκομαι τόσες χιλιάδες μίλια μακριά.

Την επισκέπτομαι αυθορμήτως στο λογοτεχνικό σαλόνι της καθημερινά (μένει ακριβώς απέναντί μου-τη βλέπω και με βλέπει!) και συμμετέχω με την ταπεινή μου κρίση, έτσι για να εισπράξω τον αισιόδοξο λόγο της κι ένα χορταστικό φιλί πού και πού. Την προσφωνώ «Μικρή Μάγισσα της Μπλογκόσφαιρας» κι εκείνη σεμνύεται και δεν απαντά, τη φαντάζομαι να σκύβει το κεφάλι γιατί ντρέπεται. Οχι Αλεφ, είσαι η γειτόνισσά μου η Μάγισσα, αυτή με το μαγικό ραβδί που κάνει ξαφνικά όλες τις έγνοιες μου να χάνονται στους στίχους του καταραμένου Χιούζ:

«Σηκώνω το κεφάλι μου-
μήπως και συναντήσω τη φωνή σου.
μ’ όλο το πιεστικό της μέλλον
που ξέσπασε πάνω μου.
Ύστερα κοιτάζω πίσω
στο βιβλίο με τις τυπωμένες λέξεις.
Είσαι δέκα χρόνια νεκρή.
Μια ιστορία είναι μόνο.
Η ιστορία σου. Η ιστορία μου».
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ» του Τεντ Χιουζ, Μετάφραση/ Εισαγωγή/ Σημειώσεις: Γιάννης Αντιόχου, Εκδ. «Μελάνι

Στην απέναντι πολυκατοικία της μπλογκόσφαιρας μένει ο Αρης Δαβαράκης. Τον βλέπω καθημερινά αλλά δεν με βλέπει. Τον παρακολουθώ να μπαινοβγαίνει, να αγωνιά, να υποφέρει, να συνέρχεται, να λείπει σε μακρινά ταξίδια, να ταράζεται διαρκώς απο την υπαρξιακή κρίση. Τον κατασκοπεύω απο την κλειδαρότρυπα κι εκείνος δεν το ξέρει, γιατί δεν του έχω γράψει ούτε μια γραμμή.

Ο Αρης Δαβαράκης μεγάλωσε πριν απο μένα δημοσιογραφικά και λογοτεχνικά. Εκείνος έγραφε στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι όταν εγώ πήδαγα μέχρι τον ουρανό που είχα κατορθώσει να πάρω συνέντευξη του συνθέτη για την Πρώτη( η αδελφή μου διαφύλαξε εκείνη την πολύτιμη κασέτα) . Εκείνος εξέδιδε το περιοδικό Πρόσωπα, όταν εγώ ένιωθα απόλυτα ικανοποιημένη που τα κομμάτια μου δημοσιεύονταν στο δημοφιλές περιοδικό Ενα. Εκείνος δεν μίλαγε για το Θεό, όταν εγώ πήγαινα τις Κυριακές στην εκκλησία του πατέρα μου στη Λευκάδα.

Τώρα εκείνος γράφει ακατάπαυστα, χαλαρά, πρόθυμα με την ορμή της αιώνιας νιότης. Τώρα εκείνος είναι φανατικός Χριστιανός «ορθοτομώντας τον λόγον της Αληθείας». Τώρα ακολουθεί πιστά τους Ορθόδοξους Εορτασμούς προβάλλοντας και διακηρύσσοντας ευθαρσώς το θρησκευτικό πολιτισμό του.

Τώρα εγώ γράφω στρατευμένα στη λογοτεχνική αναζήτηση. Τώρα εγώ διαβάζω πάλι Δαβαράκη. Τώρα εγώ έχω ανοίξει άλλα μεγάλα , βασανιστικά ερωτήματα για το υπαρξιακό. Και συνεχίζω να πηγαίνω στην εκκλησιά του πατέρα μου στη Λευκάδα.

Τον παρακολουθώ το Φτασμένο Δαβαράκη στην αντικρινή πολυκατοικία (http://www.prosopa.com/) κι ας μην του γράφω. Με πνίγει το δίκιο της ανθρώπινης απώλειας όπως κι εκείνον άλλωστε : «Οταν έχεις χάσει πολλούς ανθρώπους όπως εγώ, όλη σου σχεδόν την οικογένεια και σε ηλικίες που δεν πεθαίνουνε κανονικά οι άνθρωποι, αντίθετα ανθίζουν και καρποφορούν, αναπτύσσεις θέλοντας και μη μια θεωρία περι θανάτου και έτσι πορεύεσαι. Η δική μου είναι απλή : Γεννιόμαστε, άρα το μόνο βέβαιο είναι πως θα πεθάνουμε. Ο δικός μας θάνατος είναι το λιγότερο όμως. Αυτό που δεν χωνεύεται και μάς παραλύει, είναι ο θάνατος τών άλλων, τών ανθρώπων μας, των αγαπημένων που δίπλα τους έχουμε χτίσει την καθημερινότητά μας και ακουμπάμε πάνω τους, εκείνων που φεύγοντας αφήνουνε αυτό το κενό που δεν αναπληρώνεται και χάσκει μια ζωή σαν μαύρη τρύπα μέσα μας.»

ΥΓ. Θα σας διηγηθώ και για τους άλλους γείτονές μου στη Μπλογκόσφαιρα. Θα σάς μιλήσω για τη μονοκατοικία του Κυκλάμινου και για άλλες διαδραστικές γειτνιάσεις στο εγγύς και αβέβαιο μέλλον!