Ελλειμμα Δημοκρατικότητας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Παρακολουθώ τη διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ μακρόθεν και ειλικρινά θλίβομαι για το μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα αυτού του οίκοθεν δημοκρατικού κόμματος, που ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου είχε στήσει σε ευρωπαϊκά πρότυπα.

Είναι πρωτάκουστο σε κοινωνία δημοκρατίας ένα κόμμα να επαναξιολογεί την ηγεσία του χωρίς να έχει παραιτηθεί ο ηγέτης του. Είναι πρωτοφανές ο πρόεδρος ενός κόμματος να είναι ταυτόχρονα και υποψήφιος ηγέτης του ίδιου κόμματος, την ίδια ώρα που κρίνεται ως υπαίτιος μιας εκλογικής ήττας.

Είναι σχεδόν κωμικό -αν όχι τραγικό- ο Γιώργος Παπανδρέου να κάνει προεκλογική κομματική εκστρατεία χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς, τα γραφεία και τα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ, στερώντας απο τους πολιτικούς του αντιπάλους το ίσο δικαίωμα πρόσβασης στο οργανωμένο κομματικό σχήμα.

Είναι απαράδεκτο ο Γιώργος Παπανδρέου να φέρεται απέναντι στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ ως ένα είδος τσιφλικιού επειδή ιδρυτής της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης υπήρξε ο πατέρας του. Είναι λυπηρό, αντί να αρθρώνει πολιτικό λόγο, να επικαλείται τη νεποτιστική παραμόρφωση της φιλοδοξίας εαυτού και του περιβάλλοντός του. Είναι ανήκουστο να ανακοινώνει ανερυθρίαστα πως προτίθεται να φιμώσει την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα εν έτει 2007 με νόμους εναντίον της ελεύθερης δημοσιογραφίας.

Είναι εξίσου επικίνδυνο να μην υπάρχει συνεταγμένη εκλογική διαδικασία, να μην ανευρίσκονται τα μητρώα των μελών του κόμματος, να μην έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο της ψηφοφορίας δυό εβδομάδες προ των εκλογών. Η πρόσφατη έκκληση της Αννας Διαμαντοπούλου να προχωρήσει το ΠΑΣΟΚ σε καθαρές εκλογικές διαδικασίες δηλώνει απερίφραστα την ανησυχία των στελεχών της δημοκρατικής παράταξης για «βία και νοθεία», που παραπέμπει σε αλγεινές δεκαετίες της Ελλάδας.

Αλας! Ο Γιώργος Παπανδρέου μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια στις εθνικές εκλογές τροχιοδρόμησε το ΠΑΣΟΚ στην πιό διχαστική φάση της ιστορίας του. Με τους λόγους, τη συμπεριφορά, τις πιέσεις των αυλοκολάκων του, εν μια νυκτί χώρισε το ΠΑΣΟΚ σε παραδοσιακό και «ξένο».

Η μεθοδική υπενθύμιση των ιδεωδών του Ανδρέα Παπανδρέου αίφνης δημιουργεί την ανάγκη να περιχαρακωθεί ο επίγονος Παπανδρέου για να προστατεύσει τα κεκτημένα ενός σοσιαλιστικού κόμματος με την νοσταλγική μορφή του 1974. Οι άλλοι, οι νεότεροι πόλοι του ΠΑΣΟΚ καταδικάζονται ως δεξιοί, ως ξένοι, ως διαπλεκόμενοι με τα εκδοτικά συμφέροντα. Ολες οι εναλλακτικές προτάσεις δαιμονοποιούνται και απειλούνται οι εκφραστές τους να σταλούν στο πύρ το εξώτερον της διαγραφής για να συνεχίσει ανεμπόδιστος ο γόνος το έργο της αποσύνθεσης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.

Οι περί τον Παπανδρέου κύκλοι είναι τόσο φανατισμένοι που ομολογούν δημοσία πως προτιμούν ένα μικρό (συρρικνωμένο ) ΠΑΣΟΚ με ενιαία πολιτική στάση παρά ένα μεγάλο πολυφωνικό ΠΑΣΟΚ. Μπροστά στην εξουσία, υποθάλπτουν τη διάσπαση απορρίπτοντας τη δημιουργική συνεύρεση και συστέγαση διαφόρων ρευμάτων και τάσεων, που αποτελούν υγεία για ένα εξελισσόμενο κόμμα εξουσίας.

Αυτή η χώρα και καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει δεί μεταπολεμικά τόσο έλλειμμα δημοκρατίας σε ένα κόμμα που αναδιαπραγματεύεται την ηγεσία του. Μήπως τελικά «Μωραίνει Κύριος Ον Βούλεται Απωλέσαι»;