Τα Δώρα της Αθήνας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Επέστρεψα στην κόχη μου μετά απο μια πολυήμερη περιπλάνηση στην Αθήνα του ήλιου, των θυμωμένων πολιτών, των καφενείων και των μπλοκαρισμένων απο αυτοκίνητα πεζοδρομίων. Νικώντας τις συνθήκες περπάτησα, ανηφόρισα , κατηφόρισα μέσα στις βοές, τα κορναρίσματα και τι σκονισμένες νερατζιές. Απόλαυσα κάθε στιγμή ακόμη και τελούσα υπό τις πνιγηρές γραφειοκρατικές θηλειές της πατρίδας( Θα αναφερθώ σ’αυτές διεξοδικά στο επόμενο κείμενό μου).

Στο αεροδρόμιο του Μόντρεαλ το αεροπλάνο προσγειώθηκε σε ένα λευκό παχύ στρώμα χιονιού, που θα μείνει απλωμένο μέχρι το βαθύ Απρίλη να μας θυμίζει πως εδώ η άνοιξη αργεί να έρθει. Στην αίθουσα των επισκεπτών με περίμενε ο άντρας μου με μια υπέροχη ανθοδέσμη, τον αρωματικό καφέ που αγαπώ , την ματαιόδοξη μεταφεμινιστική vogue των χριστουγέννων κι ένα λαμπερό χαμόγελο ικανοποίησης επειδή τελικά έφτασα στον προορισμό μου. Ο Αλεξανδρίνος μου τηλεφώνησε απο το σχολείο (είχε προπόνηση μέχρι αργά αλλά σκέφτηκε να με καλωσορίσει). Μου παραχώρησε μια βραδυά στο κρεβάτι της μαννούλας εκτοπίζοντας τον πατέρα του στον καναπέ.

Η Αθήνα αυτή τη φορά με παίδεψε αλλά μού χάρισε ταυτόχρονα μοναδικά δώρα: την παρέα με τα κορίτσια-νεότερα και συνομίληκα- συνάντηση με τους άγνωστους εν πολλοίς μπλογκογείτονες και δυό πολύτιμα βιβλία που τα τοποθέτησα κιόλας στο Πάνθεον των Αγαπημένων μου. Η βαλίτσα μου ήρθε γεμάτη απο βιβλία, αλλά αυτά τα δύο είναι κοσμήματα της νέας ελληνικής αισθητικής γι αυτό τα ξεχωρίζω απο τα υπέροχα άλλα, στα οποία θα αναφερθώ εν καιρώ.

Μιλάω για την ποιητική συλλογή «Venetia» της Αννούλας Γριμάνη (επιτρέψτε μου να την αποκαλώ έτσι την πολύτιμη Αννούλα των νεανικών συναντήσεων στη δημοσιογραφία) . Πρόκειται για μια εκπληκτική έκδοση του οίκου Καστανιώτη με μια μοναδική ποιητική γραφή. Η Αννούλα συνέλαβε τη Βενετία ως θρόισμα νερού, ως αδιέξοδη πόλη περιζωμένη απο γέφυρες, ως ρομαντικό προορισμό που τυραννιέται απο τα περιστέρια της πλατείας του Αγίου Μάρκου. Η Αννούλα έχει θέμα με τη Βενετία και το αναδεικνύει με τον ποιητικό της λόγο, αργόσυρτο και πονεμένο σαν την μελαγχολία αυτής της πόλης.

«...Τρεχούμενο νερό που κάθε τόσο κοχλάζει
Και οι ατμοί του παραδίδονται σε μια αιώνια βροχή
Κάτι, σα να ζητούν την ασυλία της

Βαδίζεις στην έρημο των υποθέσεων
Στα αδιαπραγμάτευτα

Μ’ ‘ενα κελί προηγούμενο- σκέπαστρο που δεν ήταν
Να μετράς την τάξη των άτακτων
Σε έπιασαν τα πουλιά...»

Μια καταπληκτική έκδοση-σκέτο κόσμημα είναι η «Κορώνη-Μικρό Οδοιπορικό», το πρώτο αισθητικά άψογο τόλμημα των εκδόσεων poema του συναδέλφου και ποιητή Βασίλη Ρούβαλη. Μέσα στην όμορφη κασετίνα περιλαμβάνονται ένα cd, τέσσερις γκραβούρες της μεσαιωνικής Κορώνης κι ένα υπέροχο μικρό οδοιπορικό, γραμμένο με την καρδιά του Βασίλη Ρούβαλη.

Αντιγράφω:
«...Συμφωνείς πως η γενέθλια γή δεν αποφέυγεται. Ούτε αναιρείται. Η καστρόπολη σε μαγεύει σα θηλυκό, σ΄εκμηδενίζει. Περπατάς στα καντούνια κι αδιαφορείς για το μέτρημα του χρόνου. Κινείσαι πιό γρήγορα. Ξεγελιέσαι-Ταξιδεύεις. Η ευλαβική διαδρομή γύρω απο τους προμαχώνες, τις σκιερές τοξωτές στοές, τις ραγισμένες επάλξεις και τη μακρόστενη τάφρο γεμάτη φίδια και αγριοσυκιές, αποκαλύπτει το μυθικό σημάδι ενός κουρσάρου και της καστρινής ρήγισσας....»

Οι πιό όμορφες μέρες μου ήταν οι δύο τελευταίες, οι προτελευταίες της αναχώρησης για τον προορισμό μου. Ξεκίνησα τη βόλτα στην Αθήνα με τον παλιό αγαπημένο φίλο μου απο το Μόντρεαλ και πρόσφατο εποικιστή της Αθήνας Κώστα Παλάκα. Απο την Αγίου Μελετίου αποφασίασαμε να πάμε με τα πόδια στο Σύνταγμα. Σκαλώσαμε στο καφενείο του Μουσείου για ένα καφέ λάτε, περάσαμε απο τη Μάγδα Κοτζιά του Εξάντα όπου θαυμάσαμε τις εξαιρετικές εκδόσεις της –τί μεγαλείο!, δώσαμε ραντεβού σε φοιτητικό πατάρι εν μέση οδώ Ιπποκράτους με το Ντίνο Σιώτη , που μάς χάρισε με το νεανικό ενθουσιασμό του το νέο τεύχος του περιοδικού Δέκατα. Φάγαμε φοιτητικά στο Food Company για να χορτάσει το μάτι μας νεολαία. Μάς συντρόφευσαν η Αννέτα των Ελληνικών Γραμμάτων και ο Κώστας των μουσικών παραγωγών. Βιαστικά στο πόδι σαλάτες κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

Χωριστήκαμε στο μετρό του Συντάγματος. Ο Κώστας επέστρεφε στο σπίτι του κι εγώ στην οδό Διονυσίου Αεροπαγείτου για μια τελευταία κοντινή ματιά στην Ακρόπολη. Με χάλασε η ογκώδης κατασκευή του Μουσείου της Ακρόπολης, τόσο αταίριαστη και χυδαία στο μέσον της αρτιστικής τελειότητας των Ελλήνων!

Το βράδυ μου έκλεισε με ένα πλούσιο καφέ για δύο στη Βαλαωρίτου, συνάντηση καρδιάς με την Ελένη Γκίκα, που ήρθε με το βελούδινο κόκκινο του πόνου. Ηρεμη , απλή, αγαπημένη φίλη και οικοδέσποινα των λογοτεχνικών σαλονιών της πόλης και του διαδικτύου με έκανε να νιώσω πως ήμασταν ανέκαθεν κοντινές, κάτι σαν διπλανοί κρίκοι μιας εκλεκτικής συγγένειας.

Η παραμονή της μεγάλης φυγής κύλησε μέσα σε δεκάδες συναντήσεις για το φιλί του αποχαιρετισμού. Ξεκίνησα με αγκαλίτσες της Καλλιόπης Ζυμαράκη και του εξαίρετου συζύγου της Γιώργου Ζυμαράκη, που τώρα ζωγραφίζει πάλι την υπέροχη γειτονιά μας.

Αποχαιρέτησα τον Βαγγέλη Βενιζέλο συγχαίροντάς τον για τον καλό αγώνα. Είδα τη λατρεμένη μου φίλη Ιωάννα Κολοβού, υπέγραψα κατά της ενοποίησης του ταμείου της ΕΣΗΕΑ, δώσαμε ραντεβού με τον μοναχογιό της τον Αντώνη στο Μόντρεαλ για αγγλικά αυτό το καλοκαίρι. Υστερα ήπιαμε καφέ με την Ειρήνη Δάγλα και τη Χριστίνα Σίνου σαν κοριτσόπουλα του παλιού καιρού με λόγια και κρίσεις για τους ανθρώπους. Θα έρθουν –είπαν- για μεταπτυχιακά στην Αμέρικα κι έτσι θα τις βλέπω συχνά. Πέρασα κι απο το σαλόνι του Τρύφωνα, που πάλι μου έβγαλε μοναδικές φωτογραφίες πορτρέτα ένα απομεσήμερο Κυριακής στο σπίτι του με φυσικό φώς ήλιου.

Η βραδυά έκλεισε με τις παιδικές φίλες της Λευκάδας, που κατέφθασαν στο σπίτι μου για ένα πεταχτό φιλί, πίτσα και κουβεντούλα σαν μια υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε σύντομα. Κι ανάμεσα στα λόγια γλύστρησε ο Δημήτρης του πέμπτου ορόφου. Μου έφερε ένα MaryGoRound με χριστουγεννιάτικα φωτάκια και μουσικές για να μη μείνει μόνο του το σπίτι αυτά τα Χριστούγεννα , που εγώ πάλι μακρόθεν θα ανταλλάσσω δώρα με τους αγαπημένους μου κάτω απο το μοσχοβολιστό καναδέζικο έλατο!