Η τραγωδία του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Είδα τις προάλλες στην ΕΡΤ και μάλιστα στην εκπομπή της κας Φλέσσα με τίτλο «Στα Ακρα» την κυρία Στάϊκου,( υπεύθυνη τέχνης και δημοσίων σχέσεων του ομίλου της Τράπεζας Πειραιώς) κυριολεκτικά να κομπάζει για την υπέροχη και πανάκριβη συλλογή έργων τέχνης που φιλοξενούνται στο κεντρικό μέγαρο της τράπεζας. Την είδα να καμαρώνει για τον πλούτο που συσσωρεύεται καθημερινά στην τράπεζά της (και τις άλλες ελληνικές τράπεζες) απο τα χρήματα των μικρομεσαίων Ελλήνων εργαζομένων. Την είδα να μιλάει απαξιωτικά για τους Ελληνες πελάτες (που δεν έχουν καλή σχέση με τις αποπληρωμές των πιστωτικών τους καρτών) γι αυτό οι τραπεζικοί οργανισμοί τους φορολογούν με το μεγαλύτερο spread ολάκερου του δυτικού κόσμου.

Και τότε άναψε μέσα μου ο απόλυτος θυμός για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο βίωσα στο πετσί μου κατα το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ελλάδα.

Είχα, λοιπόν, ένα υπόλοιπο στεγαστικού δανείου στην Εμπορική Τράπεζα της οδού Αλεξάνδρας. Ο σύζυγός μου και μέντορας περι τα οικονομικά – πάντα, λέει, πρέπει να συναλλασσόμαστε με τράπεζες και να είμαστε δανειοδοτημένοι κατα την βορειοαμερικάνικη νοοτροπία- πήγε στο κοντινό υποκατάστημα της Εθνικής και ζήτησε να μάθει τί χρειάζεται κανείς για να μεταφέρει το στεγαστικό του εκεί. Η Εθνική Τράπεζα, άλλωστε, έδινε ευνοϊκότερους όρους για την μετατροπή του δανείου σε ελβετικό χρήμα. Ο σύζυγός μου ρώτησε πόσο γρήγορα ολοκληρώνεται η διαδικασία και πόσο εύκολη θα ήταν η μεταφορά του δανείου, καθώς εξήγησε πως είμαστε κάτοικοι εξωτερικού και δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο χρόνο εν Ελλάδι. Του έδωσαν μια λίστα απο χαρτιά διαβεβαιώνοντάς τον πως με μια υπογραφή της δανειολήπτριας- τουτέστιν εμού- θα τελειώναμε σε μια εβδομάδα το πολύ.

Επισκέφθηκα άμεσα το υποκατάστημα της Εμπορικής στην Αλεξάνδρας και τους ανακοίνωσα πως σκόπευα να μεταφέρω το στεγαστικό μου στην Εθνική γιατί μου πρόσφεραν ευνοϊκότερους όρους. Η υπεύθυνη του δανείου μου κα Μπικοράρου προσπάθησε να με πείσει να μείνω στην Τράπεζά της, εισηγούμενη μια πρόταση με χαμηλότερο κλειστό επιτόκιο σε ευρώ. Το ελβετικό δεν μπορούν να το υποστηρίξουν τεχνικά μου εξήγησε κι έτσι της ξεκαθάρισα πως η απόφασή μου να αλλάξω τράπεζα ήταν ειλημμένη.

Στο μεταξύ άρχισα να προετοιμάζω τη χαρτούρα, άδεια οικοδομής της πολυκατοικίας, σχέδιο διαμερίσματος, απόδειξη απο το υποθηκοφυλακείο για την πρώτη υποθήκη, εκκαθαριστικά της εφορίας για όλη μου σχεδόν τη ζωή, Ε 1,Ε2 Ε3, Ε4 και όλα τα Εψιλον της Εφορίας... Η γραφειοκρατία γινόταν μια απίστευτη θηλειά κι ακόμη δεν είχα μάθει τα χειρότερα.

Κι ενώ ήμουν στη μέση της διαδικασίας μου τηλεφωνεί η κυρία Μπικοράρου να μου ανακοινώσει πως η Εμπορική Τράπεζα μπορεί να μου προσφέρει τη μετατροπή του δανείου σε ελβετικό με 3% κλειστό για τρία χρόνια. Χωρίς δεύτερη σκέψη της είπα να προχωρήσει τη διαδικασία για να γλιτώσω απο τον εφιάλτη της χαρτούρας.

Περνάει μια εβδομάδα και δεν είχα ειδοποίηση να πάω να υπογράψω τη νέα σύμβαση. Τη δεύτερη εβδομάδα αποφάσισα να της τηλεφωνήσω εγώ για να ολοκληρώσουμε της διαδικασία μια και οι μέρες μου λιγόστευαν στην Ελλάδα. Η κυρία Μπικοράρου άφαντη και αντ’ αυτής μια άλλη υπάλληλος μου έλεγε πως δεν είχε λάβει απάντηση απο τα κεντρικά. (Στο μεταξύ, είχε ακινητοποιηθεί η διαδικασία στην Εθνική Τράπεζα).

Μετά απο 10 μέρες με πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής της Τράπεζας κος Αλέξανδρος Καρύδης για να μου αναγγείλει πως τελικά δεν μπορούσε η Εμπορική να υποστηρίξει τεχνικά το δάνειο σε ελβετικά φράγκα και πως αυτός μου προσέφερε το κανονικό κλειστό επιτόκιο σε ευρώ. Αστραψα και βρόντηξα. Τον ρώτησα γιατί μου έκανε η υπάλληλός του κα Μπικοράρου την επιθετική πρόταση για 3% σε ελβετικό και μου απάντησε πως η κυρία Μπικοράρου είναι πλέον σε σύνταξη. Επιπλέον, προσπάθησε σχεδόν δια της φραστικής βίας να μου επιβάλει τη δική του πρόταση.

Αμέσως έδωσα εντολή στην Εθνική να προχωρήσει την διαδικασία. Κι εκεί τι ανακάλυψα; Πως για να γίνει η πράξη προσημείωσης για τη δεύτερη υποθήκη έπρεπε να συρθώ στο δικαστήριο αυτοπροσώπως –παρακαλώ- και να περιμένω την ατέλειωτη ουρά του υποθηκοφυλακείου.

Στο υποθηκοφυλακείο η κατάσταση ήταν σχεδόν τραγική. Εκατοντάδες πολίτες και δικηγόροι φίγδην μίγδην σε μια θλιβερή αίθουσα με σπασμένες πλαστικές καρέκλες περίμεναν στην ουρά για να υποβάλλουν τα χαρτιά τους σε τρία γκισσέ. Μάλιστα! τρείς μόνο υπάλληλοι ήταν ταγμένοι να υπηρετήσουν τις μεταγραφές μιας ολάκερης Αθήνας. Για να κάνω την ιστορία τραγικότερη, προσπάθησα να επισπεύσω τη διαδικασία έκδοσης της πράξης προσημείωσης ανεβαίνοντας στους επάνω ορόφους του ευαγούς ιδρύματος. Κι εκεί χτύπησα σε πόρτες με αδειανά γραφεία. Κανείς μα κανείς υπάλληλος δεν ήταν στο πόστο του, όταν οι γκισέδες της υποβολής αιτήσεων ήταν μόνο τρείς και οι πολίτες πνιγόνταν απο την αναμονή και την καθυστέρηση.

Παρόλα αυτά μερικές μέρες αργότερα είχε μεταγραφεί η δεύτερη υποθήκη επι του ακινήτου μου. Με την επιταγή αποπληρωμής απο την Εθνική πήγα στην Εμπορική, όπου έκλεισα την υπόθεση του δανείου. Φυσικά, η άρση της προσημείωσης της πρώτης υποθήκης θα πάρει περί το ένα δίμηνο για να ολοκληρωθεί. Μια ζωή σχεδόν.

Ζώντας αυτές τις σκηνές πραγματικά λυπήθηκα τους συνέλληνες, τους πατριώτες μου, που οφείλουν να αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση την τραγωδία της γραφειοκρατίας, τη γελοιότητα του τραπεζικού συστήματος, την αναρχία των δημοσίων υπηρεσιών, την προσβολή της προσωπικότητάς τους απο το δημόσιο σύστημα.

Πού είναι η αναδόμηση του κράτους κύριε Παυλόπουλε; Πού είναι η ευθυγράμμιση με το μοντέλο εξυπηρέτησης της δύσης στα αυτονόητα; Πού είναι ο σεβασμός προς τον πολίτη για την ομαλοποίηση της καθημερινότητάς του;

Οσο για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, εκμεταλλεύεται ασύστολα τους Ελληνες πολίτες προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα την έλλειψη σεβασμού και την ευθυγράμμιση προς την απόλυτη γραφειοκρατία του δημόσιου τομέα.

Θλίβομαι και λυπάμαι!

ΥΓ. Ξέχασα να σας πώ ότι σύμφωνα με τη νέα μου σύμβαση, που μου προσφέρει κλειστό επιτόκιο 3,80% για δύο χρόνια, αν αποπληρώσω το δάνειο πριν απο την προβλεπόμενη χρονική προθεσμία, θα πρέπει να καταβάλλω ως ποινή την διαφορά που θα έχω κερδίσει σε σχέση με το ευρωπαϊκό επιτόκιο αυτά τα δύο χρόνια. Ακόμη κι αν αυτό συμβεί σε μια δεκαετία απο σήμερα. Ο όρος είναι απόλυτα καταχρηστικός και παράνομος, αλλά πού είναι η υπηρεσία του Πολίτη να καταργήσει αυτές τις παρανομίες; Πού βρίσκεται όταν οι τράπεζες παρανομούν και πνίγουν τους πελάτες τους με καταχρηστικούς όρους; Σίγουρα αυτά δεν συμβαίνουν σε άλλες ευνομούμενες δυτικές χώρες, καθώς η αυθαιρεσία τιμωρείται αυτοδίκαια!