καλοκαίρι, έτσι έμαθα να σου μιλώ #6

Απο το ιστολόγιο του Νίκου Διακογιάννη με τίτλο Τέρρα Αμμου

http://tera-amou.pblogs.gr/






Με την Κωνσταντίνα ενέμελες στη θάλασσα του Μεξικού



καλοκαίρι, έτσι έμαθα να σου μιλώ
Πέμπτη, 19 Ιουνίου 2008

Σήμερα παρελαύνει από το ιστολόγιο η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη. Απολαύστε τις εικόνες που μας μεταφέρει, μπείτε στον κόσμο της γραφής και μιας θάλασσας απέραντης, μιας θάλασσας αγκαλιάς για όλους!!





καλοκαίρι, έτσι έμαθα να σου μιλώ #6



Θ ά λ α σ σ α π λ α τ ε ι ά



Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη





Μου έστειλε ένα μήνυμα με προσωνύμιο στο μέιλ του Θάλασσα Πλατειά. Ήταν ο Νίκος Διακογιάννης από τη μακρινή Νίσσυρο, όπου το πέλαγος είναι βαθύ, σκούρο, αγριεμένο, άφιλο, λές και δεν συνορεύει με τις απέναντι ήσυχες ιωνικές ακτές της Μικρασίας.



Και μου ζήτησε να γράψω κάτι για το καλοκαίρι, που για μένα σημαίνει μόνο θάλασσα. Και, πώς να γράψω για τη θάλασσα, που στο νού και στις αναμνήσεις μου μεταλλάσσεται ανάλογα με τους τόπους που περιβρέχει;



Είπα, λοιπόν, ν΄ αρχίσω από τη Λευκάδα μου. Στο σκληρό δίσκο της μνήμης έχει αμετάκλητα εγγραφεί ο Βράχος και το Κύμα, το επικό συμβολικό ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, που απήγγειλα επι σειρά ετών στο δημοτικό και αργότερα στο Γυμνάσιο και Λύκειο με τα χεράκια απλωμένα στη σκηνή του πρόχειρου θεάτρου μας. «Μέριασε βράχε να διαβώ, το κύμα αγριεμένο λέει στην πέτρα του γυαλού θολό μελανιασμένο...»



Αυτή η εικόνα του ακρωτηρίου Λευκάτα συγκλονίζει τις παιδικές μου μνήμες, ο βράχος από όπου έπεσε η λυρική ποιήτρια Σαπφώ στα κύματα του Ιονίου κι εκείνα την παρέσυραν στην αιωνιότητα της αγκαλιάς τους.



Συνάντησα τη θάλασσα στις ακρογυαλιές της πόλης μου, ήρεμη και γαλαζοπράσινη με μια κατάλευκη ζαχαρένια παραλία. Την είδα να αγριεύει στην πλευρά του Καθίσματος και των Εκρεμνών με τα κύματα να υψώνονται πελώρια κι απειλητικά. Την απόλαυσα τυρκουάζ και ολοκάθαρη στο Πόρτο Κατσίκι. Την αγάπησα ολογάλανη στην παραλία του Αη Γιαννιού. Την αττένισα επί ώρες στους Μύλους όταν αποθήκευα δυνάμεις για τις επίπονες μέρες της δυστυχίας.



Γεύτηκα την αρμύρα της στις παραλίες της Μυκόνου, κολύμπησα ανέμελα στις Κολυμπήθρες της Πάρου με τον άνεμο να σαρώνει την άμμο, την γεύτηκα στις πολυποίκιλες ακτές της Σάμου με την Εαρινή Συμφωνία του Ρίτσου να πλανιέται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Χώθηκα στα βαθειά εκεί στο Κρητικό Πέλαγος, ξαφνιάστηκα με το απόλυτο μπλέ ρουαγιάλ βάθος της στα Δωδεκάνησα.



Λάτρεψα τις παραλίες της Κούβας με τις κατάλευκες αμμουδιές της. Κολύμπησα επι ώρες στα σμαραγδένια νερά της. Η θάλασσα αυτή ρούφηξε τα καυτά δάκρυα της αναγγελίας ενός θανάτου.



Θάλασσα πλατειά, σ΄ αγαπώ γιατί η απεραντοσύνη σου τα χωράει όλα: την ασυννέφιαστη παιδικότητα, την ευτυχία του ζευγαρώματος, την ανεμελιά της νιότης κι εσχάτως το ναδίρ μιας μεγάλης αγαπημένης φυγής. Θα σου ανήκω για Πάντα!


για το ιστολόγιο Ελληνική Λογοτεχνία - Τέρα Άμου

Ιουστίνη Φραγκούλη