Η ζοφερή Δευτέρα της αμερικάνικης χρηματαγοράς και η μεγάλη απάτη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Αλλη μια ζοφερή μέρα ξημέρωσε για τις χρηματαγορές του κόσμου με αφορμή το κανονικό ξεπάστρεμα-πτώχευση της χρηματιστηριακής μεγαλοεταιρείας Lehman Brothers και την πώληση της μεγαλοτράπεζας Merrill Lynch για 50 δισεκατομμύρια δολάρια στην Bank of America.

Τα κακά νέα έφεραν την κατακόρυφη πτώση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης συμπαρασύροντας τα χρηματιστήρια του κόσμου καθώς και την τιμή των μετοχών στις τράπεζες της υφηλίου.

Τούτο το ντόμινο της παγκόσμιας οικονομικής συμφοράς –βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της λένε οι ειδικοί- με εξοργίζει απόλυτα, γιατί προέκυψε απο το στημένο παιχνίδι των τραπεζών της Αμερικής, που δάνειζαν τους καταναλωτές φουσκώνοντας την αγορά με ψεύτικες αξίες ακινήτων και ακόμη πιό ψέυτικα δάνεια. Τί έγινε λοιπόν και άρχισαν να καταρρέουν οι κολοσσοί της αμερικάνικης οικονομίας εδώ και δύο χρόνια περίπου;
Θα το εξηγήσω όσο πιό απλοϊκά γίνεται για να εισπράξει και ο λιγότερο υποψιασμένος πολίτης τον άκρατο πολιτικό θυμό μου.

Λοιπόν, οι τράπεζες στις ΗΠΑ, που πάντα είχαν στόχο τον καταναλωτή προσκομίζοντάς του δάνεια για ν΄αγοράσει σπίτι, αυτοκίνητο, δέυτερο αυτοκίνητο, καινούρια έπιπλα κλπ, ξεπέρασαν εαυτές κάνοντας επικίνδυνο παιχνίδι στην πλάτη των πελατών τους.
Πήγαινε ο καταναλωτής να αγοράσει ένα διαμέρισμα των 100.000 και του δάνειζαν ολάκερο το ποσό με εγγύηση το ίδιο το ακίνητο (χωρίς άλλα εχέγγυα). Μετά απο τρία χρόνια το διαμέρισμα ανέβαινε σε υποτιθέμενη αξία μέχρι και 50%, οπότε ο δανειζόμενος επέστρεφε στην τράπεζα και έπαιρνε νέο δάνειο επι του διαμερίσματος, το οποίο τώρα άξιζε 150.000. Η τράπεζα ξεπλήρωνε το πρώτο της δάνειο και έβαζε ακόμη πιο μέσα τον δανειζόμενο κατα 50.000 δολάρια. Οπότε ο καταναλωτής αγόραζε καινούριο αυτοκίνητο, έπιπλα και άλλα άχρηστα αντικείμενα της καταναλωτικής φρενίτιδας.

Με την πρώτη ύφεση της οικονομίας τα σπίτια έχασαν την αντικειμενική αξία τους κι έτσι ο καταναλωτής, που είχε χρεωθεί 150.000 δολάρια για ένα διαμέρισμα αξίας 100.000 δολαρίων κατα την περίοδο της φούσκας, είδε το ακίνητό του να βουλιάζει στις 80.000 δολάρια κι εκείνος βρέθηκε αναγκασμένος να πληρώσει δόσεις για 150.000, που είχε δανεισθεί. Ετσι παρέδιδε τα κλειδιά στην τράπεζα να καθαρίσει με το ακίνητο και το δανεισμό κάνοντας κοπάνα απο την πραγματικότητα.

Ολες οι μικρές τράπεζες, που δάνειζαν ασύστολα κυριολεκτικά πνίγηκαν, καταστράφηκαν , συρρικνώθηκαν, αγοράσθηκαν απο μεγάλους κολοσσούς. Κι όλες οι χρηματιστηριακές εταιρείες της Αμερικής, που έφτιαχναν οικονομικά πορτφόλια με τις μετοχές των εν λόγω τραπεζών άρχισαν να μπαίνουν στο κόκκινο. Σήμερα Δευτέρα , 15 Σεπτεμβρίου 2008 ήδη δύο κολοσσοί κατέρρευσαν και αναμένεται συνέχεια.

Κι εγώ, που έπρεπε να γράφω το νέο μου μυθιστόρημα απτόητη απο τις εξελίξεις είμαι θυμωμένη με το αμερικάνικο οικονομικό σύστημα, που παίζει ανελέητο παιχνίδι επι χρόνια εναντίον των καταναλωτών-δανειζόμενων. Είμαι λυωμένη απο τη στεναχώρια που τα ανθρωπάκια θα πεινάσουν στην Αμέρικα επειδή κάποιοι έπαιξαν στην πλάτη τους χοντρό και ανοίκειο οικονομικό τζόγο.

Είμαι λυπημένη που τελικά η αθρωπότητα έχει γίνει έρμαιο κάποιων μεγαλοκαρχαριών, είτε λέγονται Μπούσηδες, Τσένηδες είτε κραταιοί τραπεζίτες της μεγάλης απάτης.

Τέλος, ευτυχούμε κατ΄αρχήν γιατί εδώ στον σοσιαλιστικό Καναδά μας οι τράπεζες υπήρξαν άκρως συντηρητικές στον δανεισμό για τα ακίνητα. Γι αυτό ακόμη δεν στενάζουμε άμεσα απο το κράχ αλλά σίγουρα θα υποφέρουμε απο τις βλαβερές συνέπειές του, μια και όταν βήχει η Αμερική παθαίνει πέφτει με πνευμονία ο Καναδάς μας!(οπως λέει το παλιό καλό ρητό μας!!!)