Sunday, November 30, 2008

Ο υγρός χρόνος ενός Σαββάτου

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ξύπνησα αργά το Σάββατο σε μια Αθήνα υγρή απο τη βροχούλα. Είχα συνεννοηθεί να βρεθούμε με τη συνάδελφο Ελένη Γκίκα και την Αγγελική Κώττη στη χριστουγεννιάτικη φωτογράφιση του Εθνους για τα βιβλία, που θα γινόταν σε ένα παιδικό σταθμό στο κέντρο της Αθήνας.

Ημουν βαρειά απο τον καιρό, αλλά και γεμάτη περιέργεια για το πώς θα εξελισσόταν το απόγευμα σε ένα βρεφονηπαικό σταθμό. Ομως η βιάση μου να δώ την Ελένη και την Αγγελικούλα ήταν μεγαλύτερη απο τις ενστάσεις μου.

Ετσι, έφτασα με το αδιάβροχο και την ομπρέλα εν μέση Ιπποκράτους και Λασκάρεως σε ένα νεοκλασσικό κτίριο , που μου έκοψε την ανάσα απο την αρχοντιά του. Μπήκα μέσα και με υποδέχτηκε η Ελένη με το βελούδινο βλέμμα και την απερντοσύνη της καρδιάς της. Ηδη το βλέμμα μου περιπλανιόταν στο ψηλοτάβανο χόλ το στολισμένο με τα παλιά αθηναϊκια πλακάκια, ενώ οι πλουμιστοί πολυέλαιοι καθώς και τα έντονα χρώματα στους τοίχους με είχαν απορροφήσει.

Οι δύο οικοδεσπότες του παιδικού σταθμού, ο Γιάννης και η Ντανιέλα ήρθαν να με καλωσορίσουν μετα τις συστάσεις της Ελένης. Με αληθινά χαμόγελα στα χείλη (απ΄αυτά που σπανίζουν στις μέρες μας) κατέκτησαν αμέσως την καρδιά μου. Η Αγγελική ωραιότερη και κομψότερη απο ποτέ με ένα πλατύ ανοιχτό γέλιο με αγκάλιασε μετα απο πολλά χρόνια. Και πιο δίπλα ο Αύγουστος Κορτώ με το ατημέλητο στυλάκι, έμοιαζε να ανήκει στους μόνιμους θαμώνες αυτού του παιδικού σταθμού.

Στη μεγάλη αίθουσα τη στολισμένη με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο είχαν απλωθεί τα βιβλία για τις γιορτές και ο φωτογράφος του Εθνους προσπαθούσε να πείσει τα πιτσιρίκια να χαμογελάσουν για να τους τραβήξει όμορφες φωτογραφίες. Αλλα έτρεχαν απο δώ, άλλα έπαιζαν απο κεί, γινόταν μια γλυκειά ζούγκλα. Η μόνη που υπάκουε σε κάθε κέλευσμα ήταν η Νεφέλη, η κόρη των ιδιοκτητών Γιάννη και Ντανιέλλας, που παρα τα τρία χρόνια της έμοιαζε να νιώθει την ευθύνη της οικοδεσποσύνης της.

Για τη Νεφέλη είχα ακούσει πολλά απο τη νονά της την Ελένη, αλλά η προσωπικότητά της ήταν πάνω απο τις περιγραφές. Εντυπωσιασκή με το αστράς (απο το άστρα) φούξια φουστάνι της, παρα την κούραση , μοίραζε χαμόγελα και υπομονή στο χώρο. Είναι απο αυτά τα παιδιά, που πατούν στα ποδαράκια τους με ολάκερες τις πατουσίτσες τους, που ακούνε και σέβονται την παρέα. Συνεννοήσιμη και γλυκειά, ώριμη και συνεργάσιμη, με κατέκτησε με την ηρεμία της και την αγόγγυστη υπομονή της.

Η πληθωρική Τασία, μόνιμη Νταρντανιάν της Ελένης, ήταν αυτή που με έπεισε να συνεχίσω το απόγευμα με την παρέα (παρόλο που περίμενα επισκέψεις στο σπίτι) στον πολυχώρο της Αγκυρας.Αλλο που δεν ήθελα να ψηθώ για να συναντήσω την Αναστασία Παπαδημητρίου και την οικογένειά της, οικοδεσπότες των πιό ωραίων σαββατιάτικων πρωινών στο κέντρο της Αθήνας.

Η Αναστασία μας περιποιήθηκε με τα χεράκια της μαμάς, προσφέροντας καλούδια που εκείνη είχε μαγειρέψει με τα πιό αγνά υλικά. Κι απάνω στην άιθουσα εκδηλώσεων η ορχήστρα του Ναχμία άρχισε να παίζει τραγούδια του Σουγιούλ, κομμάτια νοσταλγικά που παρέπεμπαν σε μια εποχή νομπιλιτάς αισθημάτων και τρόπων, που πιά δεν υπάρχει στις μέρες μας.

Το υγρό Σαββατιάτικο απογευματάκι γέμισε απο σπιτικές γεύσεις, όμορφες κουβέντες, μελωδικές μουσικές και κοριτσίστικη παρέα. Τις φίλησα μια-μια , την Ελένη, την Αγγελική , την Αναστασία, την Τασία και έφυγα ανώρως για να συναντήσω τους επισκέπτες μου. Τί ωραία να ξανασμίγεις με φίλους, να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, που ξέρεις πως έκανες κλίκ εκεί στις πολύχρωμες αίθουσες ενός παιδικού σταθμού!









Η Ελένη Γκίκα-Αλεφ και ο Αύγουστος Κορτώ καταδιασκέδασαν τα καθικάκια του υπέροχου παιδικού σταθμού, που έχει υψηλή αισθητική σε όλους του χώρους




Η Αγγελική Κώττη, ο Γιάννης, και η Ντανιέλα με τον Αύγουστο Κορτώ περιβάλλουν τη Νεφέλη σε τρυφερό στιγμιότυπο με τη νονά της Αλεφ.Στην άκρη η Τασία της Ελένης.



Η ιδια οικογενειακή φωτογραφία τραβηγμένη αυτή τη φορά απο την Αγγελική Κώττη, γνωστή και ως Εαρινή Συμφωνία

Monday, November 24, 2008

Γιώτα και Γαβριήλ, δυό λογοτέχνες της Αμερικάνικης Διασποράς

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Τους γνώρισα στην Αστόρια, όπου ήμουν προσκεκλημένη συγγραφέας της πολυεθνικής έκθεσης βιβλίου τον περασμένο Οκτώβρη. Και ήρθαν εκεί μετα απο ειδοποίηση του φίλου Στράτου Δουκάκη (τί υπέροχος σύνδεσμος ο Μηθυμναίος μας!) να γνωριστούμε απο κοντά και να τα πούμε ως λογοτέχνες της Διασποράς.

Τον Γαβριήλ Παναγιωσούλη τον ήξερα ήδη απο το βιβλίο του Αχ! Νάξερα και με είχε εντυπωσιάσει απο τότε η αφηγηματική του δεινότητα αλλά και η εμπειρική καταγραφή του βιωματικού πεδίου του με ένα τρόπο ναίφ γι αυτό και γνήσιο.Στην έκθεση κατέφθασε με τον πλούτο των πολλών βιβλίων του.

Η Γιώτα Στρατή ήρθε με τον άνδρα της Δημήτρη και μου έφερε τα υπέροχα μικρά βιβλιαράκια της. Αρχόντισσα πραγματική στο λόγο και στη σκέψη. Μια κυρία των Ελληνικών Γραμμάτων, που αν ζούσε στην πατρίδα θα γνώριζε μεγάλης αποδοχής.

Διάβασα τα θεατρικά της έργα «Ο καταποντισμός της Αρχαίας Ελίκης», « Σαπφώ η Λέσβια Ιέρεια της Αγάπης» , «Συριανές Αγάπες» καθώς και την ποιητική της συλλογή «Εννέα Εντολές και Μια Αγέννητη». Εμεινα εκστατική με το βάθος των γνώσεων, την υπέροχη ιστορική της διαδρομή στα αρχαιοελληνικά κείμενα, την αναψηλάφηση των συμβολισμών μέσα απο τις αιώνιες ρήσεις. Κι ακόμη με το λυρισμό των ποιημάτων της, την αισιόδοξη ματιά της αλλά και το σαρκαστικό χιούμορ της στην κωμωδία «Συριανές Αγάπες»

Η Γιώτα Στρατή με μια βαθειά και ουσιαστική γνώση των αρχαιοελληνικών κειμένων αλλά και της ελληνικής γλώσσας στην υψηλότερη διάστασή της με έκανε ν΄αναρρωτιέμαι πώς τέτοια αληθινά ταλέντα χάνοται στη λήθη και την μακρότητα της ξενης γής. Πρόκειται για μια λογοτένιδα, άξια σύζυγο και μητέρα, που έκανε άξονα ζωής της συγγραφή αντλώντας τα θέματά της απο τις πιό αυθεντικές στιγμές του ελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας μας.

Και το κυριότερο, μέσα απο την τριβή της με την ομογένεια της Αμερικής προσπάθησε να μεταφέρει αυτή την αιώνια δάδα του ελληνικού πνεύματος στη νέα γενιά των Ελλήνων προσαρμόζοντας τα περισσότερα έργα της σε θεατρικές παραστάσεις. Εργο μεγάλο και αναξιολόγητο σε όλες του τις διαστάσεις απο τις ντόπιες αρχές της ομογένειας ή απο τα Ελληνικά υπουργεία Πολτισμού και Παιδείας, είμαι σίγουρη.

Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης απο την άλλη δεν διακρίνεται για τη βαθειά γνώση του περι ελληνικού λόγου. Οταν μου παρέδωσε κάποια απο τα βιβλία του, μου ζήτησε να παραβλέψω τυχόν ανορθογραφίες με ένα σεμνό και γλυκό τρόπο.

Ομως μέσα απο τα πεζά κείμενά του στα βιβλία «Στέλιος ο Ελληνας», «Ο Αστροναύτης των Τροπικών», «Ο καθρέφτης και η ομίχλη» προκύπτει ένα αληθινό αφηγηματικό ταλέντο, που μεταφέρει σε εικόνες τον πλούτο των εμπειριών της περιπλάνησης του ναυτικού αλλά και του μετανάστη του μαγικού νοτιοαμερικάνικου νότου.

Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης συνθέτει εικόνες υγρές, πένθιμες, γιορταστικές σαν αυτές του Μάρκες με μια ιδιαίτερα απλή αλλά παραστατική γραφή, που εμβάλλει στην ατμόσφαιρα της Νότιας Αμερικής τον ανυποψίαστο αναγνώστη.

Η θάλασσα, οι γυναίκες, ο εφήμερος έρωτας, οι ναυτικοί και οι συνευρέσεις τους αποτελούν αγαπημένα του θέματα. Αλλά και η νοσταλγία για την πατρίδα Κεφαλλονιά , η αδικία της οικογένειας, η αλύπητη γραφειοκρατία της πατρίδας, η αβόλευτη ζωή του μετανάστη, η διαρκής οδύσσεια στς χώρες του κόσμου, τα συναπαντήματα με πατριώτες και άλλους ολότελα ξένους είναι τα λιμάνια της λογοτεχνικής αναζήτησης.

Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης αβέβαιος για τη γλωσσική αρτιότητα, δίνει έμφαση στις εικόνες, τα συναισθήματα, αυτοβιογραφούμενος στα περισσότερα κείμενα. Ισως γι αυτό ο λόγος του να είναι τόσο διαυγής χωρίς προσπόιηση καμιά. Ισως γι αυτό η λογοτεχνική ιστορία θα τον κατατάξει στους ασυμβίβαστους μοναχικούς ταξιδευτές της πένας.

Πάντως, τόσο η σοφιστικέ γλώσσα της Γιώτας Στρατή που πατάει γερά στα κλασικά στερεότυπα του ελληνικού λόγου, όσο και η αφηγηματική μαεστρία του Γαβριήλ Παναγιωσούλη, μου κράτησαν υπέροχη συντροφιά στις μελαγχολικές φθινοπωρινές μέρες του Μόντρεαλ.

Αγαπητοί λογοτέχνες της Αμερικάνικης Διασποράς είμαι ευτυχής που σας γνώρισα κι ευτυχέστερη που σας διάβασα λέξη-λέξη, σελίδα-σελίδα.

Ομορφα μυαλά!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου Κατερίνα-Κυκλάμινο Βουνού για την ονομαστική της εορτή.

Χρόνια πολλά να σε χαιρόμαστε όλοι στη μπλογκογειτονιά






Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

«Αμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες». Αυτό ήταν το εμπειρικό σύνθημα των αρχαίων Σπαρτιατών και η μόρφωση των παιδιών ασποσκοπούσε στο να κατακτήσουν μια νίκη στη ζωή και στη μάχη για να αναδειχνούν πολύ καλύτεροι απο τους γονείς τους.
Ομως, φαίνεται πως και στη σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να ισχύσει αυτό, αν τα παιδιά βρίσκονται στο κατάλληλο περιβάλλον υπο την κατάλληλη καθοδήγηση. Απόδειξη αυτού του στόχου είναι η πρόσφατη επιτυχία του Νίτιαν Ναϊρ, ο οποίος με ένα επιστημονικό πείραμα στα 17 του χρόνια κατόρθωσε να αναδειχθεί σε έναν απο τους έξι φιναλίστ του επιστημονικού διαγωνισμού της εταιρείας Siemens απ΄άκρη σ΄άκρη της Αμερικής.

Ναί, ο Νίτυαν, γιός των πρωτοπόρων φυσικών, καθηγητών στο Πανεπιστήμιο της Νεας Υόρκης Δήμητρας Καράμπαλη και του ινδικής καταγωγής συζύγου της Παραμέσουραν Ναϊρ, κέρδισε με την πειραματική του πρόταση για την μικροοπτική, την κατάταξη στα έξι πιό δυνατά μυαλά της Αμερικής, όταν παρέδωσε στον παναμερικάνικο διαγωνισμό μια λύση για τα λέιζερ που περιλαμβάνει και ένα νέο μαθηματικό τύπο.

Ο Νίτυαν Ναίρ απο το σχολείο Hastings-on-Hudson της Νέας Υόρκης κέρδισε το ατομικό βραβείο στον επιστημονικό διαγωνισμό της Siemens ανάμεσα σε χιλιάδες όμορφα μυαλά της Αμερικής καθώς εφηύρε ένα πρωτότυπο τρόπο να λύσει ένα μαθηματικό τύπο που διευκολύνει την επιστήμη της οπτικής.

Ο Dr. Stephen Garoff, επικεφαλής του Τμήματος Φυσικής του Carnegie Mellon University παραδίδοντάς του τον έπαινο ανάμεσα στους έξι φιναλίστ είπε χαρακτηριστικά : «Η επιστημονική εργασία του κυρίου Ναϊρ ήταν εξόχως ενδιαφέρουσα καθώς απέδειξε την ανεξαρτησία του, την πνευματική του περιέργεια και τη βαθειά του γνώση για ένα τέτοιο περίπλοκο φαινόμενο».

Ο Νίτυαν κάτοικος Λευκάδας τα καλοκαίρια, φίλος του Αλέξανδρου και της υπέροχης παρέας των παιδιών μας, μεγάλωσε ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και στο νησί μας. Φέτος παρέλειψε τις διακοπές για να συγκεντρωθεί στο στόχο του, το επιστημονικό πείραμα που του χάρισε την κορυφαία διάκριση.

Ο Νίτυαν με μαθηματικό και φυσικό νου σαν τους γονείς του ,υπήρξε ανάμεσα στους φιναλίστ του μαθηματικού διαγωνισμού της Νέας Υόρκης το 2008, ενώ είναι ο πρόεδρος στο τμήμα Μαθηματικών του σχολείου του. Εχει εκλεγεί επίσης Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών της περιοχής Westchester, ενός πολιτικού οργανισμού που αντιγράφει το μοντέλο των Ηνωμένων Εθνών, ενώ ταυτόχρονα έχει κερδίσει διακρίσεις και στον αθλητισμό.

Ο 17χρονος νεαρός με τη σκούρα επιδερμίδα και τα πράσινα μάτια της ελληνικής γενιάς του, είναι ένας σεμνός μαθητής με μεγάλο ενδιαφέρον για την επιστήμη. Με τον πατέρα και τη μάννα του απο μικρό παιδί συζητάει τα φυσικά φαινόμενα, τα οποία τον ενδιαφέρουν τα πλείστα. Ποτέ δε έπαιξε με στρατιωτάκια σαν τους συνομηλίκους του αλλά με τη φυσική , εντικείμενο έρευνας των γονιών του.

Κανείς στη Λευκάδα δεν περίμενε πως ο γιός της Δήμητρας θα ξεπερνούσε το δικό της λαμπρό μυαλό, που άφησε εποχή στα θρανία των σχολικών μας χρόνων. Κι όμως ήρθε αυτή η ανύποπτη στιγμή, που ο Νίτυαν Ναίρ απο τη γενιά της Δήμητρας Καράμπαλη, φαίνεται να γίνεται κάρρων των προσδοκιών της δικής μας γενιάς.

Είμαι περήφανη για την περηφάνεια της Δήμητρας που μεγαλώνει τα παιδιά της στον ξένο τόπο μεταφέροντάς τους τις αξίες της οικογένειας και της καταγωγής τους. Είμαι περήφανη που ο Νίτυαν διαθέτει ένα τόσο όμορφο μυαλό συνδυασμένο με μια μοναδική σεμνότητα!

Και εις ανώτερα κάρρων!

Το θαύμα των Ελληνοπαίδων του Μόντρεαλ


(φωτο-Μάικλ Τελλίδης)

Από αριστερά: Ο πρόεδρος και ιδρυτής της Orchestre Symphonique Pop de Montreal, Stephan Savaria, ο αφηγητής Μάκης Παπαγαβριήλ, η σοπράνο Μαρία Διαμαντή, ο τενόρος Δημήτρης Ηλίας, ο συνθέτης Γιάννης Γεωργαντέλης, η σοπράνο Μαριαλένα Σπίνουλα και μερικά από τα « καρναβαλάκια».




Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η σκηνή του Κοινοτικού Κέντρου της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ πλημμύρισε απο παιδιά των ελληνόφωνων σχολείων «Σωκράτης», που τραγουδούσαν με πολύχρωμες μάσκες στα πρόσωπα «Το Παραμύθι των θαυμάτων και των τεράτων» σπέρνοντας κύματα περηφάνειας στη γενιά των πρώτων μεταναστών και παππούδων τους. Η παράσταση με τη συμμετοχή του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στο Μόντρεαλ και της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ ήταν ένα μοναδικό πολιτιστικό γεγονός,που άφησε το στίγμα του στην ελληνοκαναδική κοινότητα για την αρτιότητα της παραγωγής και της παράστασης .

«Το Παραμύθι των θαυμάτων και των τεράτων» είναι μια μεγάλη ελληνο-καναδική συμπαραγωγή της Chroma Musika (Μόντρεαλ) και του μουσικού οίκου Φίλιππος Νάκας (Αθήνα)σε κείμενο του Μιχάλη Μακρόπουλου και μουσική και στίχους του Γιάννη Γεωργαντέλη.
40 Ελληνόπουλα της Παροικίας του Μόντρεαλ επιλέχθηκαν μετά από ακροάσεις για να σχηματίσουν την χορωδία που τραγουδάει στο cd μαζί με την Συμφωνική Ορχήστρα Ποπ του Μόντρεαλ.

Υπό την φωνητική καθοδήγηση της σοπράνο και σολίστ Μαρίας Διαμαντή και την διεύθυνση του τενόρου-σολίστα Δημήτρη Ηλία, τα μικρά αηδόνια είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τη μαγεία μιας συμφωνικής ορχήστρας και να διδαχθούν πώς ηχογραφείται ένα επαγγελματικό CD. Η ηχογράφηση και ψηφιακή μίξη του CD έγινε υπό την επίβλεψη του καθηγητή του Μουσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Concordia Δόκτορα Mark Corwin.

Στην Αθήνα πνοή στο βιβλίο έδωσε με την εικονογράφησή της η Ελληνοκαναδή Κατερίνα Βερούτσου ενώ αφηγείται ο Μάκης Παπαγαβρηίλ ο οποίος μαζί με τον συνθέτη και την σολίστ Μαριαλένα Σπίνουλα βρέθηκαν στο Μόντρεαλ για την παρουσίαση του βιβλίου.

Το παραμύθι

Αυτή δεν είναι μια πόλη σαν τις άλλες! Είναι η μαγική πόλη του καρναβαλιού, η πόλη του τρομερού Βασιλιά της Νύχτας, με τους δαίμονές του, και της καλοσυνάτης Βασίλισσας της Μέρας με τη στρατιά της από ζώα και πουλιά. Ο εντεκάχρονος Κώστας και η οχτάχρονη Αγγελική κατεβαίνουν με τους γονείς τους απ’ το χωριό, ντυμένοι με τις στολές που τους έχει φτιάξει η μητέρα τους. Όμως τους βλέπει ο Βασιλιάς της Νύχτας, που ζηλεύει τις στολές των παιδιών και στέλνει τους δαίμονές του να τα απαγάγουν για να τις κλέψει. Τα δυο παιδιά παλεύουν με θάρρος κι εξυπνάδα να γλιτώσουν. Θα τα καταφέρουν άραγε, σε τούτη τη θαυμαστή κι αστεία ιστορία τη γεμάτη περιπέτειες και μουσική;

Friday, November 21, 2008

Μπλογκοσυνάντηση στα ραδιοκύματα του Μόντρεαλ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάκι που σήμερα γιορτάζει




Ο Μιχάλης είπε να απαθανατίσει την ιστορική στιγμή της μαγνητοφώνησης της εκπομπής στη μπλογκογειτονιά. Η φωτογραφία απατάει, γιατί στο στούντιο δεν είμαι μόνη αλλά με τους μακρινούς γείτονες και γειτόνισσες του βίρτουαλ μορίου.

Της Ιουστίνης

Χθές είχα την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να συνευρεθώ στα ραδιοκύματα του CFMB με αγαπημένους μπλογκογείτονες. Είπα να φέρω εδώ στο Μόντρεαλ τους φίλους που έχω αποκτήσει στη διεθνή γειτονιά του ιστολογίου και πραγματικά η παρέα με αποζημίωσε.

Πρώτα μίλησα με το Στράτο Δουκάκη, παλιό γνώριμο απο ένα ταξίδι στη Βενεζουέλα, πρώην μετανάστη στη Βαλένθια και νύν παλινοστήσαντα στην πατρίδα. Ο Στράτος είναι ο άνθρωπος που ζεί κάθε στιγμή της Αθήνας και του Μόλυβου, που παρακολουθεί τα πολιτιστικά δρώμενα των τόπων τουμε γιορταστική λατρεία. Ακόμη και στο μπλόγκ του μεταφέρει αυτή την αίσθηση του προσωπικού του λυρισμού αλλά και της αγάπης προς την παρέα.

Υστερα ήρθε το πάρτυ με τις φιλενάδες της μπλογκογειτονιάς, το Δεσποινάριον και τη Μελισσούλα. Ο Μιχάλης Τελλίδης, διευθυντής του ελληνικού προγράμματος στο CFMB,κατόρθωσε μετα απο πολλές προσπάθειες να ρυθμίσει το θέμα του τηλεκόνφερανς κι έτσι βρεθήκαμε εμείς τα κορίτσια στον αέρα να λέμε τα δικά μας σα να μη μας έφτανε το ιστολόγιο , το μέιλ και όλες οι άλλες μορφές επικοινωνίας.

Η Μελισσούλα είχε πάρει το ναζιάρικο ύφος στη φωνή και ενώ βρισκόταν στην προετοιμασία για ένα ακόμη ταξιδάκι, χωμένη κυριολεκτικά στη βαλίτσα είπε πωςτο μπλόγκινγκ της έχει ανοίξει μια καινούρια γειτονιά στην πραγματική ζωή της. Παραδέχθηκε πως είναι η μόνη μορφή επικοινωνίας στο διαδίκτυο που καλλιεργεί τα ελληνικά της εκεί στη μακρινή Ελβετία του κρύου και της απομόνωσης.

Το σοβαρότατο Δεσποινάριο , που δέχθηκε καταιγισμό ευχών για τη σημερινή γιορτούλα του, με την Ερρικούκο της απο το χέρι (μόλις τον είχε φέρει απο το αεροδρόμιο) συμφώνησε πως το μπλόγκινγκ είναι η μορφή επικοινωνίας που της δίνει τη δυνατότητα να δουλεύει τα ελληνικά της στη μακρινή αμερικάνικη πρωτεύουσα. Είπε ακόμη ότι μπήκε στη μπλογκογειτονιά απο μια προσωπική ανάγκη να εκφράζεται αλλά τώρα την οδηγεί η ίδια η γειτονιά στη θεματολογία των αναρτήσεων.

Πάντως, όλες συμφωνήσαμε πως αυτή η κατάθεση της καθημερινότητας μέσα στη μπλογκογειτονιά, αυτός ο πρωινός καφές-πέρασμα, οι καληνύχτες, αυτή η ίδια η κουβέντα (βαρειά ή ελαφριά) είναι λυτρωτική και αποκαλυπτική μαζί. Τουλάχιστον εμάς τους μακρινούς, μας βάζει σ΄ενα ταξίδι επικοινωνίας με φίλους απο τα παλιά αλλά και με πολλούς καινούριους.

Η εκπομπή έχει μαγνητοφωνηθεί και θα παιχθεί την άλλη Πέμπτη στις 9 το βράδυ ώρα Μόντρεαλ απο το www.cfmb.ca, αλλά όταν μονταριστεί θα μπορέσετε να την ακούτε επαναλαμβανόμενα στα μπλόγκ των συμμετεχόντων.

Sunday, November 16, 2008

Κατερίνα Ιατροπούλου: Νεραϊδένια ζωγράφος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Στη μνήμη του συναδέλφου Γιώργου Κοίλιαρη, που υπέκυψε στα τραύματα μιας ζωής επικίνδυνων ανταποκρίσεων απο το μέτωπο . Σε όλους αυτούς που αγαπήσαμε και μας εγκατέλειψαν ξαφνικά χωρίς κουβέντα.

Την Κατερίνα Καραγιάννη τη γνώρισα στην πρωτόλλεια εργασιακή μου σχέση με την εφημερίδα «Πρώτη», που βρισκόταν κάπου μακρυά στην Πατησίων με εκδότη τον πατέρα της Ηλέκτρας και σημερινό εκδότη μου στο "Ημερολόγιο Αβάνας" Χρήστο Καλογρίτσα.

Ημασταν μια ομάδα νεαρών δημοσιογράφων με όρεξη και ζέση για τη δουλειά, με πάθος και απόλυτη ειλικρίνεια μεταξύ μας, με τρελλό κέφι για πάρτυ και ξεφαντώματα μετα τις σκληρές ώρες του ρεπορτάζ. Ανάμεσά τους πολλοί γνωστοί και συμβιβασμένοι σήμερα μεγαλοδημοσιογράφοι, κάποιοι που έφυγαν ξαφνικά κι αναπάντεχα απο τη ζωή και άλλοι πιό ονειροπόλοι, που στράφηκαν στην τέχνη ή σε άλλες εναλλακτικές μορφές γραφής δίνοντας διέξοδο στα όνειρά τους.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκει η Κατερίνα Καραγιάννη, που ξεκίνησε απο την ποίηση, μπήκε στη δημοσιογραφία και βγήκε νικήτρια, αναμετρώμενη με τον άγραφο μουσαμά της εικαστικής τέχνης.

Ηταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δεί ποτέ σε δημοσιογραφικά έδρανα. Ψηλή, χυμώδης, με σγουρά μαλλιά και δύο εκφραστικά μάτια, έκοβε την ανάσα των ανδρών συναδέλφων στο πέρασμά της. Αναστέναζε ολάκερη η Πρώτη όταν καθόταν στο γραφείο, αλλά εκείνη με την αφοπλιστική αφέλεια ενός παιδιού δεν φάνηκε ποτέ να συνειδητοποιεί το απόλυτο κάλλος της θηλυκότητάς της.

Γελούσε και σκόρπιζε το γάργαρο γέλιο της παντού. Δεν συναγωνιζόταν κανένα και τίποτα, ήταν ευχαριστημένη με την καθημερινότητα που κυλούσε στη γυναικεία σελίδα υπο τον τίτλο «Πέντε Γυναίκες Γράφουν» ( Αρτεμις Τζίτζη, Κατερίνα Καραγιάννη, Βίκη Σαντοριναίου, Σοφία Πατραμάνη και Ιουστίνη Φραγκούλη αν δεν με απατάει η μνήμη μου και η μνήμη της Κατερίνας!)

Τα Σαββατοκύριακα κυλούσανε μέσα σε εκδρομές- με κατεύθυνση προπάντων την αγαπημένη Λευκάδα- και η Κατερίνα αναδυόταν απο τη θάλασσα σαν Αφροδίτη των ονείρων. Στο νησί μου κατάφερε να σαγηνεύσει τους πάντες με την ομορφιά της και προπάντων με εκείνη την απίστευτη αθωότητά της.

Εκτοτε χαθήκαμε για τα καλά. Εμένα ο δρόμος με έφερε στο Μόντρεαλ κι εκείνη συνέχισε στην Αθήνα. Δεν είχα νέα της επι μια εικοσαετία τώρα. Και ξαφνικά ένα βράδυ έφθασε στο μέιλ μου ένα τρυφερό γράμμα απο την Κατερίνα Καραγιάννη-Ιατροπούλου που ξαναμπήκε δειλά στη ζωή μου για να μου θυμίσει την υπέροχη αθώα οικειότητα των νεανικών μας χρόνων.Η Κατερίνα Καραγιάννη έχει παντρευτεί το μεγάλο στιχουργό και ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλο , που έχει δώσει απο τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι.

Ετσι η Κατερίνα Ιατροπούλου ζεί στα Καλύβια Αττικής με τον αγαπημένο της κι εκτός απο τη στήλη των εικαστικών στην εφημερίδα Αρθρο, έχει εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία της επιβίωσης. Η Κατερίνα έβαλε το νεραϊδένιο της ταλέντο στο πινέλλο και ζωγραφίζει σήμερα πανέμορφα έργα, που αναδίδουν αυτή τη δική της αισθαντική ματιά για τον κόσμο.

Δεν γνωρίζω περισσότερα για την πορεία της παρεκτός για μια έκθεση που έκανε πριν απο μερικά χρόνια στη γκαλερί Ζυγός, «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει,» δανεισμένο από τον στίχο του κλασικού ρεμπέτικου του Δημήτρη Γκόγκου-Μπαγιαντέρα.
Φαινομενικά ανεικονικά, αλλά με άρτια σύνθεση και σφιχτή δομή που δείχνει την ωριμότητά της, τα έργα της χαρακτηρίζονται από μια έντονη ονειρική διάθεση. Η έκθεση πλαισιώνεται και από επιλεγμένα έργα που δείχνουν την πορεία της νέας ζωγράφου μέχρι την τωρινή της δουλειά», όπως αναφέρει η δημοσίευση.

Μου έστειλε κάποια απο τα έργα της , τα οποία μοιράζομαι μαζί σας σε φωτογραφίες, κι ενώ δεν είμαι εικαστικός, το ένστικτό μου με οδηγεί να διακρίνω στο έργο της μια γνησιότητα που αποπνέει αυτή η αιώνια αναζήτηση της αληθινής καλλιτέχνιδας.

Είμαι περήφανη και συγκινημένη που μια γυναίκα της δικής μου δημοσιογραφικής γενιάς ξέφυγε απο το ρεύμα, έκλεισε τ΄αυτιά της στις σειρήνες της τηλεόρασης και ζωγραφίζει στο μουσαμά όσα της λέει η ψυχή της, το πνεύμα της και το αλάθητο αισθητήριο της δημιουργικής της φύσης. Είμαι περήφανη που μια υπέροχη ζωγράφος είναι η χθεσινή και η σημερινή και η παντοτινή μου φίλη Κατερίνα Καραγιάννη- Ιατροπούλου.

Και οι διαρκείς και προστιθέμενες φυγές των κοινών φίλων μας ενώνουν, έτσι δεν είναι Κατερίνα;









Friday, November 14, 2008

James Ivory, ένας ρομαντικός του σινεμά

Αφιερωμένο στη Μελισσούλα των μοναχικών Σαββατοκύριακων










Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Οπως δημοσιεύτηκε στο ΑΠΕ

Ενώ η Wall street κατρακυλούσε παρασύροντας τις αγορές του κόσμου στην πτώση του καπιταλισμού, ο μεγάλος αμερικανός σκηνοθέτης Τζέιμς Αϊβορυ χαλαρός και φρέσκος κατέφθασε στον 36ο όροφο του Rockefeller Center της 5ης λεωφόρου, όπου είχαμε συνάντηση για μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης.

Εξω η πόλη κυριολεκτικά πνιγόταν απο τα άσχημα νέα για τις απανωτές πτωχεύσεις τραπεζών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, για την ψήφιση απο την αμερικάνικη γερουσία της κρατικοποίησης των συμβόλων του καπιταλισμού.

Κι ο Τζέιμς Αϊβορυ, απαλλαγμένος απο το βάρος της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στα γραφεία της υπεροπολυτελούς δικηγορικής φίρμας Chadbourne & Parke LLP μου μιλούσε με πάθος για τους ήρωές του, για το παλιό καλό ελληνικό σινεμά με το Ντασέν και τη Μερκούρη, για το Μιχάλη Κακογιάννη και το μέγεθός του.

Ντυμένος με τζίν κι ένα σπόρ φθινοπωρινό πουλόβερ, φορώντας αθλητικά παπούτσια, έμοιαζε με έφηβο της αγγλικής εξοχής , Κι όμως είναι κιόλας 80 ετών κι ερχόταν με το μετρό απο το μινττάουν του Μανχάτταν σαν ένας κοινός πολίτης.
Εκεί στο κτίριο-σύμβολο του αμερικάνικου όνεριου , ο Τζέιμς Αιβορυ απαλά, αβίαστα, με τον πιο φυσικό τόνο στη φωνή του, μου έδωσε το στίγμα μιας ζωής: πώς πέρασε απο την αρχιτεκτονική στην κάμερα και μετά πίσω απ΄αυτήν δίνοντας στην έβδομη τέχνη αριστουργήματα όπως το Δωμάτιο με Θέα, Mr. and Mrs. Bridge, , Howards End, Remains of the day, White countess και 30 άλλα αριστουργήματα.
-Είστε γνωστός στον κόσμο της κινηματογραφίας σαν σκηνοθέτης που βασίζει τις ιστορίες του σε κλασικά λογοτεχνικά έργα. Γιατί προτιμάτε τη λογοτεχνία έναντι των κινηματογραφικών σεναρίων;

«Η αλήθεια είναι ότι αν δείτε την ιστορία του σινεμά, θα διαπιστώσετε πως πολλοί σκηνοθέτες αρέσκονται στο να αντλούν τα θέματα των ταινιών τους απο τη λογοτεχνία. Τα μυθιστορήματα προσφέρουν δυνατά τοπία ,έντονη ατμόσφαιρα , διαμορφωμένους χαρακτήρες που ιντριγκάρουν τον σκηνοθέτη. Πάντως, πολλές φορές έχω βασιστεί και σε κινηματογραφικά σενάρια αν η ιστορία είναι πειστική και ελκυστική ταυτόχρονα.»

-Ωστόσο, επιμένετε σε ρομαντικές ιστορίες με πολλή και πλούσια φωτογραφία...

«Μου αρέσει να κινηματογραφώ ιστορίες που βασίζονται σε δεθνείς χαρακτήρες, χαρακτήρες που έχουν μια αυτογνωσία. Οι αμερικάνικοι χαρακτήρες πάσχουν σοβαρά απο έλλειψη αυτογνωσίας. Πολλές φορές μου δίνουν σενάρια και τα απορρίπτω γιατί δεν είναι στα μέτρα των αληθινών ανθρώπων.»

-Είστε ένα συγγραφέας που διαλέγει σοφιστικέ,σημαντικούς και κυρίως θεατρικούς ηθοποιούς. Συνηθίζετε να χρησιμοποιείτε συχνά ηθοποιούς απο την αγγλική σκηνή. Υπάρχει διαφορά μεταξύ βρεταννικής και με την αμερικάνικης ηθοποιίας;

«Δεν υπάρχει διαφορά σε επίπεδο ταλέντου αλλά στο υπόβαθρο. Οι ηθοποιοί της Βρεταννίας έχουν παιδεία στο θέατρο, την τηλεόραση και το δράμα, ενώ οι αμερικανοί προέρχονται απο το Μπροντγουαίη και το Χόλλυγουντ με πολύ χορό και τραγούδι. Οι βρεταννοί έχουν πολύ ευρεία πείρα στην ηθοποιία, ενώ οι αμερικανοί περιορίζονται κυρίως στο μουσικό θέατρο.Και οι δύο σχολές ηθοποιών προσφέρουν εξαιρετική εκπαίδευση και καταπληκτικούς επαγγελματίες, καθεμιά στο είδος της.»

-Εσείς και ο συνεταίρος σας Ισμαήλ Μέρτσαντ αρχίσατε την κινηματογραφική καριέρα σας φτιάχνοντας ινδικά φίλμς.Πώς μπορέσατε και διαπεράσατε το Χόλλυγουντ;

«Ημουν ήδη καμεραμάν στο Χόλλυγουντ όταν πήγα στην Ινδία στα 31 μου. Ερωτεύτηκα το μέρος με την πρώτη ματιά.
Εκεί γνώρισα τον Ισμαήλ Μέρτσαντ που μου πρότεινε να κάνω ταινίες στη χώρα του. Ηταν τόσο δύσκολα όλα, γιατί το συνάλλαγμα ήταν περιορισμένο, τα υλικά σχεδόν ανύπαρκτα και δεν υπήρχαν μέσα να κινηματογραφίσεις. Ωστόσο, απο την αρχή οι ταινίες μας άρεσαν στο Χόλλυγουντ και είχαμε καλή και ευρεία διανομή στις ΗΠΑ. Δεν παραπονιέμαι, η πρόσβαση στο Χόλλυγουντ ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα»

- Πιστεύετε πως ο ανορθόδοξος τρόπος σας (εννοώ σε σχέση με το Χόλλυγουντ) ήταν ένα άλλοθι για το εμπορικό αμερικάνικο σινεμά;

«Οχι απαραίτητα. Σκεφθείτε πως είχαμε ζητήσει χρηματοδότηση για το Δωμάτιο με Θέα και το Χόλλυγουντ μας αρνήθηκε. Εμείς βρήκαμε εξωτερικούς επενδυτές και η ταινία μας έγινε μετά δεκτή απο την αμερικάνικη αγορά με μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Αλλά ο κόσμος αγάπησε το φίλμ επειδή αναζητάει αληθινά αισθήματα, αληθινούς χαρακτήρες.»

-Ο ρομαντισμός και η φωτογραφία είναι τα δυνατά στοιχεία στις ταινίες σας. Υπάρχει μέλλον γι αυτές τις αρετές στο σινεμά του σήμερα;

«Οι άνθρωποι αναζητούν τον έρωτα, την απογοήτευση, τη χαρά και τη λύπη. Λατρεύουν αυτό που τους δίνουμε απο τη δική μας οπτική. Φυσικά, η φωτογραφία που έχει εξελιχθεί ραγδαία με τα τρομερά ηλεκτρονικά μέσα, είναι μέρος της ζωής μας σήμερα. Τα παιδιά απο νωρίς εκπαιδεύονται στα μηχανήματα γι αυτό έχουμε τους καλύτερους καμεραμεν στις μέρες μας. Αρα η φωτογραφία παίζει και θα παίξει ακόμη σπουδαιότερο ρόλο στο σινεμά του 21ου αιώνα.»

-Στις ταινίες σας περνάτε απο την Ασιατική στη δυτική κουλτούρα με μια απίστευτη άνεση. Πώς μπορείτε να μεταφέρετε τα αισθήματα, την ατμόσφαιρα, ακόμη και τις συνθήκες απο τον ένα κόσμο στον άλλο με τέτοια ευκολία;

«Ναί, έχω κάνει ταινίες στις ΗΠΑ, την Ινδία, τη Γαλλία, την Αγγλία, τη Φλωρεντία, την Κίνα, την Αργεντινή... Το πάν για μένα είναι να γνωρίσω απο κοντά τον τόπο για να μπορέσω να δώσω την ατμόσφαιρά του. Δεν μου αρέσει να κινηματογραφώ σε άγνωστους τόπους, πρέπει να πατάω γερά στα πόδια μου, να γνωρίζω τη γλώσσα, τους ανθρώπους. Ξέρετε γύρισα ένα φίλμ στη Σαγκάη του 1930, αλλά δεν με ενόχλησε γιατί δεν ήταν η σημερινή πόλη που θάπρεπε να την ξέρω απέξω κι ανακατωτά.
Τώρα είμαι καταγοητευμένος με τη Ρωσία και θάθελα να γυρίσω ένα φίλμ εκεί, αλλά η έλλειψη επικοινωνίας λόγω της γλώσσας με τρομάζει.»

-Ποιό είναι το στοιχείο που σας ωθεί να κάνετε ένα φίλμ; Η ιστορία; Η ψυχολογία ; Η ηθοποιία ; Η φωτογραφία;

«Η ιστορία είναι αυτή που με ωθεί στο να γυρίσω μια ταινία. Η ατμόσφαιρα, το τοπίο, οι χαρακτήρες . Αν με αιχμαλωτίσουν τότε προχωράω. Και μου αρέσει πολύ ο αυτοσχεδιασμός.
Ξεκινάω μια ταινία χωρίς ακριβή πλάνα όπως κάνουν κάποιοι σκηνοθέτες. Εγώ φτιάχνομαι να φωτογραφίζω σκηνές να τις μεταφέρω στο φίλμ, να αναπαράγω μια εποχή, ένα σκηνικό.»

-Είστε οικείος με το ελληνικό σινεμά; Εχετε δεί ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών;

«Ναι, βέβαια ήμουν καταγοητευμένος με τα φίλμ του Μιχάλη Κακογιάννη. Θυμάμαι πως πηγαίναμε σε ένα κινηματογράφο ονόματι Athena στο Μανχάτταν και βλεπαμε τη Στέλλα με τη Μελίνα Μερκούρη καθώς και τα φίλμ του Ζύλ Ντασέν που ήταν γυρισμένα στην Ελλάδα. Είχαν ένα δράμα μεγαλύτερο απο τη ζωη. Ηταν μια συνέχεια του νεορρελιστικού κινηματογράφου της εποχής και ήταν αληθινά ωραίος κινηματογράφος.»

-Απο τους σημερινούς Ελληνες σκηνοθέτες ποιόν θα ξεχωρίζατε;

«Σίγουρα το Θεόδωρο Αγγελόπουλο, του οποίου διανείμαμε και μια ταινία με την εταιρεία μας Merchant- Ivory. Είναι καλός σκηνοθέτης. Οι ταινίες του είναι μακριές, αργές αλλά έχουν ένα μεγαλείο. Μου αρέσει πολύ η κινηματογραφία του».

-Θα σας ενδιέφερε να γυρίσετε μια ταινία στην Ελλάδα;

«Ποτέ δεν έτυχε να το σκεφτώ γιατί η γλώσσα ήταν ανέκαθεν το εμπόδιο. Ισως ένα φίλμ βασισμένο σε ελληνικούς χαρακτήρες με φόντο την Ελλάδα αλλά στην αγγλική γλώσσα θα με ενδιέφερε. Αλλά σίγουρα όχι μια σκηνοθεσία στην ελληνική γλώσσα».

-Εχετε επισκεφθεί την Ελλάδα;

«Εζησα στην Ελλάδα για εξι μήνες γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 50 καθώς δούλεψα ως αρχιτέκτονας σε μια αμερικάνικη εταιρεία κατασκευής γραφείων . Μαγεύτηκα απο τον τόπο. Εκτοτε δεν έχω ξαναπάει εκεί, η ζωή με έβγαλε σε άλλα ταξίδια.»

-Ετοιμάζετε κάποια καινούρια ταινία;

«Ναί, ετοιμάζω ένα γύρισμα στο Τέξας, όπου θα σκηνοθετήσω το έργο ενός αμερικανού συγγραφέα. Θα το μεταφέρουμε στο σινεμά απο το θέατρο.»

-Τί πιστεύετε εν τέλει για τον κινηματογράφο του Χόλλυγουντ σήμερα;

«Εχω να καταθέσω μια μεγάλη αρνητική κριτική. Χαίρομαι πολύ περισσότερο να βλέπω ξένες ταινίες μικρού προϋπολογισμού παρα τις παραγωγές του Χολλυγουντ.

Οι αμερικανοί σκηνοθέτες έχουν μεταφερθεί πέρα απο την αληθινότητα της ζωής. Πλέον παρακολουθώ ιαπωνικές, κινέζικες, ινδικές ταινίες, γιατί έχουν μια ανθρώπινη διάσταση. Παρόλα αυτά δεν απελπίζομαι. Μπορεί μια μέρα και το Χόλλυγουντ να επιστρέψει στο πραγματικό σινεμά. Σίγουρα, πάντως, το Χόλλυγουντ ξεχωρίζει ακόμη για τα εκπληκτικά ντοκυμαντέρ του.»







-



-.

Tuesday, November 11, 2008

Αποχαιρετισμοί

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Απο την ώρα που εγκαταστάθηκα σε τούτη την ευλογημένη γή του Καναδά, βρίσκομαι μονίμως στη διαδικασία των αποχαιρετισμών. Αποχαιρετισμοί με την οικογένεια στην Ελλάδα, αποχαιρετισμοί με τους επισκέπτες εδώ στην ξένη. Οι λέξεις, αντίο, θα σας ξαναδούμε, ορεβουάρ, αριβερντέρτσι έχουν πληγώσει τη ζωή μου.

Ο Αλεξανδρίνος που ταξίδευε απο μικρός στην Ελλάδα, αποχαιρετώντας τους γονείς, τους παππουδογιαγιάδες, τους θείους, τις θείες, τους φίλους, τις φίλες εδώθεν κακείθεν είχε ενστικτώδικα εφεύρει τη λύση του μη αποχαιρετισμού. Κάθε φορά που έρχονταν οι φίλοι του στο σπίτι, τους καλοδεχόταν στην είσοδο κι όταν αποχωρούσαν εξακολουθούσε να παίζει με τα παιχνίδια του αρνούμενος να μπεί στη διαδικασία του αποχαιρετισμού. Η αυτοάμυνα είχε εφεύρει μια ασφαλιστική δικλείδα στην ψυχολογία του παιδιού. Κι εμείς που το εντοπίσαμε απο την πρώιμη ηλικία ποτέ δεν τον πιέσαμε να λέει αντίο, θα σας ξαναδώ.

Η ζωή μας γέμισε αποχαιρετισμούς, παροδικούς και μονιμότερους. Εχει γίνει σχεδόν ένας προσωπικός κατατρεγμός αυτή η διαρκής μετακίνηση των αγαπημένων ανθρώπων, τόσο που η καρδιά μου σφίγγεται στις προσκλήσεις των φέργουελ πάρτις.

Ωστόσο, προσποιηθήκαμε τους αδιάφορους, είπαμε απο μέσα μας πως αυτή δεξίωση θα ήταν μια γιορτή σαν όλες τις άλλες και κινήσαμε για την Οττάβα, όπου ο πρέσβης της Ελλάδας κ. Νίκος Μάτσης έδωσε δεξιωση προς τιμή του αποχωρούντος συμβούλου τύπου κ. Γιάννη Πετσίλα.

Ο Γιάννης Πετσίλας ήταν φίλος εξ Αθηνών όταν διορίστηκε στην πρεσβεία της Οττάβα. Ολα αυτά τα χρόνια συνεργαστήκαμε αγαστά, αλλά περισσότερο δεθήκαμε μέσα απο την καθοδήγησή του στη συγγραφική μου δραστηριότητα. Ο Γιάννης πρωτοείδε το χειρόγραφο του «Πετάει, Πετάει το Σύννεφο», διαβασε τις ιστορίες στις «Αγορές του Κόσμου», μελέτησε τα « Ψηλά Τακούνια Για Πάντα», ρούφηξε το «Ημερολόγιο Αβάνας». Ηταν εκεί παρών σε κάθε λογοτεχνική μου απόπειρα, να κατατάσσει συγκριτικά τα έργα μου ανάγοντάς σε παράλληλα πονήματα μεγάλων συγγραφέων. Ηταν εκεί να με ενθαρρύνει και να με πλοηγεί στην πέννα και τις αναζητήσεις των μεγάλων συγγραφικών ερωτημάτων.

Αργότερα στη ζωή του προστέθηκε η Λεϊλά Αργκούν, μια τουρκικής καταγωγής καναδέζα, υπάλληλος του υπουργείου δημόσιας τάξης του Καναδά. Λεπτή στους τρόπους, με καλλιτεχνική φύση, ήρθε να συμπληρώσει τη ζωή του Γιάννη. Μαζί δεθήκαμε σε ένα πνευματικό επίπεδο καθώς φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του Ημερολόγιου Αβάνας , προσθέτοντας τη δική της οπτική στη βιωματική αφήγησή μου περι Αβάνας.

Τώρα ο Γιάννης και η Λεϊλά μετακομίζουν στην Ελλάδα, καθότι ολοκληρώθηκε η ευδόκιμος υπηρεσία του Γιάννη στην Οττάβα. Τώρα αδειάζει άλλη μια θέση στη ζωή μας κάποια Σαββατοκύριακα.

Θα μείνει πίσω η Γεωργία Μαριόλη, με την οποία έχω ανοίξει παρτίδες συνεργασίας αλλά και φιλίας λόγω του αμοιβαίου καλλιτεχνικού μας ενδιαφέροντος. Αλλά όσο σκέφτομαι και τη δική της μέρα του αποχαιρετισμού, αίφνης τρομάζω.

Η δεξίωση στην πρεσβευτική κατοικία της Οττάβα προς τιμή της αποχώρησης του Γιάννη και της Λεϊλά Πετσίλα με οικοδεσπότες τον πρέσβη κ. Μάτση και τη χαριτωμένη σύζυγό του Κάθρην ήταν μια ζεστή βραδυά γεμάτη αποχαιρετισμούς.Ολοι οι υπάλληλοι της ελληνικής πρεσβείας ήταν παρόντες, πολλοί πρέσβεις , διπλωματικοί υπάλληλοι, εκπρόσωποι της Ελληνικής Κοινότητας της Οττάβα και ένας ικανοποιητικός αριθμός δημοσιογράφων του καναδικού τύπου με τους οποίους συνεργάστηκε ο Γιάννης κατα την εξάχρονη θητεία του προωθώντας τις ελληνικές θέσεις.

Τώρα στη θέση του έρχεται ο Θεοδόσης Δημητρακόπουλος , φίλος επίσης και συνεργάτης απο τα ταξίδια στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, απο τη συνεύρεση στη Βαλαωρίτου για ένα βιαστικό καφέ.

Εύχομαι νόστιμον ήμαρ στο Γιάννη και καλή προσαρμογή εν Ελλάδι στην αγαπημένη λεπτεπίλεπτη Λεϊλά .Θα τους σκέφτομαι και θα αναπολώ τα Σαββατόβραδα με την πολλή και δόκιμη κουβέντα περι λογοτεχνίας και τέχνης. Εύχομαι επίσης καλή προσαρμογή για τον Θεοδόση στην Οττάβα του καναλιού, των χιονιών και των τουλιπών. Δύο φίλοι φεύγουν , ένας έρχεται...







Οι τιμώμενοι και οι οικοδεσπότες στην έισοδο: Απο αριστερά ο Γιάννης και η Λεϊλά Πετσίλα και ο πρέσβης κ. Νικόλαος Μάτσης με τη σύζυγό του Κάθρην.


Ο Τέντ Αργύρης μετα της συζύγου του Αλβανού πρέσβη τα είπαν σε φιλικό τόνο με αναφορές στην αλβανική κοινότητα της Ελλάδας


Ο δέυτερος της Ελληνικής πρεσβείας στην Οττάβα Γιώργος Δογορίτης με την καναδή πρέσβη κα Αννα Αργύρη και τον αδελφό της Τέντ Αργύρη.



Η Γεωργία Μαριόλη απο το γραφείο τύπου της Ελληνικής πρεσβείας εν μέσω του αθρογράφου Harry Sterling και του επικεφαλής του γραφείου τύπου της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας Roy Christensen



Ενα χαριτωμένο στιγμιότυπο. Η κυρία Κάθριν Μάτση κρατάει αγκαλιά το σκυάλι του σπιτιού, που ήταν η μασκότ της βραδυάς


<

Saturday, November 8, 2008

Marc Raymond : Ενας μάγος του ξύλου







Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον συνεργάτη μου Μιχάλη Τελλίδη για την ονομαστική του εορτή και στην αγαπημένη φιλενάδα της ζωής μου Αγγελική Σπηλιά.
Με αγάπη


Εμαθα να θαυμάζω τη γλυπτική απο τα αγάλματα της κλασσικής Ελληνικής αρχαιότητας. Γνώρισα πρώτα τη νατουραλιστική τελειότητα του Πραξιτέλη, την οποία έσερνα ακόμη και στα όνειρά μου σαν έφηβη και πολύ αργότερα την πρωτόγονη ελλειπτική γλυπτική του κυκλαδικού πολιτισμού.

Ετσι έγινα κοινωνός μιας τέχνης που απλώνεται στις τρείς διαστάσεις απαιτώντας απο τον καλλιτέχνη να φαντάζεται, να μεταφέρει στο χαρτί και μετά να πλάθει τα έργα του στο χώρο. Σήμερα συγκινούμαι με τα έργα του Ροντέν και του Μούρ, θαυμάζω ακόμη τις προτομές των ανδρών στα δασύλλια ή τα νεκροταφεία και χαϊδεύω με το βλέμμα μου τα μεγάλα έργα του Γιώργου Χουλιάρα στους κήπους της εξοχικής κατοικίας.

Ανάμεσα σ΄αυτές τις εμπειρίες έχουν τρυπώσει την τελευταία εισκοσαετία τα ξύλινα τοτέμ των Ινδιάνων εδώ στον τόπο της αποδημίας μου, αλλά και τα αφαιρετικά χειροποίητα ναϊφ ξυλόγλυπτα των Κουβανών. Η συλλογή μου αυξάνεται με τα χρόνια καθώς και η ανάγκη μου να βουτάω στη γλυπτική σαν μια προβολή της καλλιτεχνικής ανησυχίας μου στο χώρο που αντί να αμβλύνεται, ολοένα θεριεύει.

Οταν γνώρισα το σεμνό Μάρκ Ρεϊμόν, σύζυγο της Γεωργίας Μαριόλη η οποία εργάζεται αφοσιωμένα στο Γραφείο Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στην Οττάβα, με είλξε η φύση της δουλειάς του. Ο Μάρκ Ρεϊμόν με καταγωγή απο την γαλλόφωνη Ελβετία είναι γλύπτης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην γλυπτική του ξύλου. Σεμνός στους τρόπους και με μια γλυκειά εσωστρέφεια, ο Μάρκ με ξάφνιασε πραγματικά όταν ανακάλυψα την εποχή που σμίλευε σε ακέρια συμπαγή κομμάτια ξύλου ανθρώπινες φιγούρες αφαιρώντας τους τα νατουραλιστικά στοιχεία. Ο Μάρκ Ρεϊμόν έγινε αγαπημένος γιατί πέρασε σε άλλες φάσεις της σχέσης του με το ξύλο επικοινωνώντας την τέχνη του με μια διεισδυτική επιθετικότητα στην ακαθόριστη ατμόσφαιρα της σύγχρονης γλυπτικής.

Οπως διαβάζω στο βιογραφικό του, ο Μάρκ Ρεϊμόν είναι απόφοιτος της Ελβετικής Σχολής Γλυπτικής της Brienz.Μετά το πτυχίο του άνοιξε ατελιέ στην πόλη Saillon της Ελβετίας. Τα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής ανίχνευσης στράφηκε στην ανθρώπινη φιγούρα πειραματιζόμενος σε διάφορα υλικά, απο την πέτρα, το μπετόν, το μπρούτζο και το ξύλο.

Ο Μάρκ ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη και την Αμερική. Στον περίπλου του βρέθηκε στην Κίνα το 1999-2000, όπου έμεινε 11 μήνες. Εκεί άλλαξε άποψη στην καλλιτεχική του αναζήτηση. Η απλότητα του μέσου και ο σεβασμός στο υλικό έγιναν επίκεντρο της νέας του εποχής. Τα νέα του εργαλεία θα είναι το τσεκούρι και το πριόνι. Ετσι φτιάχνει φιγούρες πληθωρικές και ακατέργαστες με έντονο το στοιχείο της αφηρημένης τέχνης.

Απο το 2005 ο Μάρκ αφοσιώνεται εντελώς στην αφηρημένη οπτική. Επίσης πειραματίζεται σε μια νέα τεχνική , το πάντρεμα του ξύλου και των συνθετικών απομιμήσεων του. Η εργασία του κυρίως στο χαρτί παίζει ανάμεσα στις σκιές και τα κενά. Ο Μαρκ αυτοαποκαλείται κατασκευαστής. Βλέπει την τέχνη του σαν ένα πείραμα που οδεύει σε ένα στόχο: την προσωπική έκφραση μέσα απο μια εσωτερική πραγματικότητα και τον αντίκτυπό της στην κοινωνία.

Η τέχνη στη γλυπτική του ξύλου έχει κάνει πολύ δημοφιλή τον Μάρκ Ρεϊμόν στην καναδική σκηνή της γλυπτικής. Ετσι είναι συχνά προσκεκλημένος να εκθέσει τα έργα του σε διάφορες γκαλερί ανα τη χώρα.Οπως μου γράφει ο ίδιος σε ένα σημείωμά του:

" Σμιλεύω κυρίως το ξύλο και το κόντρα πλακέ με μια τεχνική συγκόλλησης. Είμαι ένας κατασκευαστής που μου αρέσει να κόβω, να πριονίζω, να συνθέτω και να κολλάω. Μου αρέσει να δουλεύω με τα χέρια μου. Το κίνητρό μου είναι να να εκφράσω μια εσωτερική ανησυχία μου , ένα άγνωστο κόσμο που δεν μπορώ να τον πώ με τα λόγια. Η συνύφανση του όλου, η αναζήτηση μιας εσωτερικής έντασης, μιας συνύπαρξης στο χώρο, είναι το επίκεντρο των αναζητήσεών μου. Πώς να γίνει αυτά τα κομμάτια που βάζω μαζί να δώσουν ένα ενιαίο αδιαίρετο σύνολο;"

Αυτός είναι ο Μάρκ και αύριο θα πάω στην Οττάβα να τον συναντήσω με την υπέροχη γυναίκα του, να δώ όλες τις φάσεις της εργογραφίας του: απο την ανθρωποκεντρική δουλειά του μέχρι τα αφηρημένα σύνολα , σκαλισμένα με πάθος στο αέναο, υπέροχο ξύλο του Καναδά και της Ελβετίας. Ο Μάρκ δημιουργεί πρωτογενή τέχνη στην ξυλογλυπτική προσφέροντας απαντήσεις στο δικό του αγωνιώδες ερώτημα περι ύπαρξης του όλου στο σύμπαν!

Wednesday, November 5, 2008

Αχ! Αυτός ο Αφροαμερικανός

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Μπήκε στη ζωή μου αναπάντεχα, καθώς παρακολουθούσα την καμπάνια του χρίσματος των Δημοκρατικών με όλη μου τη στήριξη δοσμένη εν λευκώ στη Χίλαρι Κλίντον. Δεν του έδωσα σημασία γιατί πίστευα πως οι Αμερικάνοι ήταν πολύ λευκοί για να ψηφίσουν έστω και για υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές ένα πολιτικό σοκολατένιου χρώματος με άμεση καταγωγή απο την Κένυα και με μεσαίο όνομα Χουσεϊν.

Ωστόσο, οι περατζάδες μου το περασμένο φθινόπωρο στην αμερικάνικη επαρχία όπου παρατηρούσα νεαρούς φοιτητές να κρατάνε παθιασμένα το λάβαρο για τον Ομπάμα μαζεύοντας χρήματα για την προεκλογική του εκστρατεία με έκαναν να τον προσέξω λίγο περισσότερο. Οι απανωτές του νίκες στις διάφορες κομματικές εκλογές ανα τις ΗΠΑ και η ανατροπή του κλίματος για τη Χίλαρι Κλίντον με έκαναν να αναφωνήσω πως η Αμερική είχε βρεί τον ήρωά της στο πρόσωπο αυτού του μελαμψού καλοστημένου άντρα με την καθαρή ματιά και τα καθαρότερα μηνύματα στον πολιτικό του λόγο.

Η κατα κράτος ήττα των Κλίντον, που κρατούσαν σθεναρά το Δημοκρατικό Κόμμα μέχρι την ώρα του Ομπάμα , με έπεισε πως τίποτε δεν θα μπορούσε να αναχαιτίσει τον εκλεκτό προφήτη απο την εκλογική νίκη στις 4 Νοεμβρίου. Ο Ιορδάνης δεν γινόταν να στραφεί προς τα οπίσω.

Κατα την προεκλογική εκστρατεία ανάμεσα στον Μακέιν και τον Ομπάμα κι ενώ παιζόταν με τον πιό ύπουλο τρόπο το παιχνίδι του χρώματος, τελικά ήρθε η λαίλαπα του χρήματος να αποκαλύψει με τον πιο ωμό τρόπο την κατάχρηση της διοίκησης Μπούς στην Αμερική και τον κόσμο ολάκερο. Ο κόλαφος των τραπεζών με τα δάνεια –φούσκες, το άδειασμα της κεφαλαιαγοράς, η πτώση της Γουόλ Στρίτ, η απαξία της αγοράς ακινήτων, έδειχναν μονόδρομο τη λύση Ομπάμα για το πηδάλιο της αμφισβητούμενης πλέον υπερδύναμης.

Ο Μακέιν προσπάθησε εις μάτην κατα την προεκλογική του εκστρατεία να αποσυνδεθεί απο τη διοίκηση Μπούς, όπου είχε επανειλημμένως ψηφίσει και υποστηρίξει όλες τις λάθος επιλογές του προέδρου και ιδίως του αντιπροέδρου.Οσο γινόταν φανερό πως η Αμερική και ο πλανήτης ολάκερος είχαν πέσει θύματα της απληστείας των γερακιών της Ουάσιγκτον και της παρέας των πετρελαίων , τόσο ο κόσμος στρεφόταν χωρίς δεύτερες σκέψεις στο λεπτό μελαμψό δικηγόρο απο το Σικάγο, καρπό του έρωτα μιας λευκής αμερικάνας κι ενός Κενυάτη σπουδαστή κάποτε στη Χαβάη.

Αλήθεια γιατί πιστέψαμε όλοι εμείς οι δυτικοί, οι πρώην ανατολικοί, οι νότιοι, οι λευκοί, οι μαύροι, οι μουλάτοι πως αυτός ο Αφροαμερικανός θα μπορέσει να σώσει την Αμέρικα και μαζί τον κόσμο όλο; Γιατί πέρασε μέσα στα φυλλοκάρδια μας σαν τυφλό ανεξέλεγκτο σύνθημα πως ο Ομπάμα είναι ένας προφήτης έτοιμος να ξαναδώσει στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα τη χαμένη του αξιοπρέπεια;

Κατ΄αρχήν όλοι μας είχαμε φτάσει στην τραγική συνειδητοποίηση πως μια χούφτα συμφερόντων στην Ουάσιγκτον έπαιξαν παιχνίδι αισχροκέρδειας στην πλάτη μας, αδειάζοντας τη μεσαία τάξη για να πλουτήσουν περισσότερο οι πλουτοκράτες. Εγινε απροκάλυπτα σαφές πως ο δυτικός κόσμος έγινε το όχημα πολέμου σε μια ανελέητη πολιτισμική σύρραξη με τους ανατολίτες μουσουλμάνους.

Κι εδώ το ένστικτο των Αμερικανών και της παγκόσμιας κοινότητας λειτούργησε διορθωτικά. Ο αφροαμερικανός Μπάρακ με το μεσαίο όνομα Χουσεϊν , με βαθύ σεβασμό στην αμερικάνικη καταγωγή του αλλά και την κενυάτικη επίσης, μπορεί να αποτελέσει τη γέφυρα ανάμεσα στους δύο κόσμους, που μπήκαν εκ παραδρομής σε ένα πόλεμο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα μιας ομάδας ολιγαρχών.

Αυτός ο μελαμψός Αφροαμερικανός δικηγόρος με τα δύσκολα παιδικά χρόνια μπορεί να είναι τελικά ο προφήτης, που θα απαλύνει τις εντυπώσεις και θα χαράξει νέα πορεία για το έθνος του και για τον κόσμο ολάκερο. Με ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή και τη Γερουσία και προπάντων με την πηγαία στήριξη των ανθρώπων απανταχού της γής, μπορεί να ξαναδώσει στην Αμέρικα αλλά και την ανθρωπότητα την αυτονόητη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών , που θυσιάστηκαν ένας προς ένα στο βωμό του χρήματος. Μπορεί τελικά το βαθυ σοκολατένιο χρώμα του να αποδειχτεί σωτήριο για την ομαλή εξέλιξη της ζωή μας τον ταραγμένο 21ο αιώνα.

Sunday, November 2, 2008

Οι Καταρράκτες της αιώνιας ομορφιάς

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον και τον Παναθήναιο επειδή μου πρόσφεραν ένα νοερό ταξίδι στη Σικελία , όταν το είχα ανάγκη. Ανταποδίδω με εικόνες απο τον τόπο μου.

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Μεγάλωνα στη Λευκάδα και ο πατέρας μας μιλούσε για τα φυσικά φαινόμενα του κόσμου με τέτοια περιγραφική δεινότητα που νομίζαμε πως τα είχαμε δεί με τα δικά μας μάτια.

Ωσπου στη ζωή μας μπήκε το βιού-μάστερ, αυτό το τεχνολογικό θαύμα των άγουρων χρόνων που μεγένθυνε κάποια σλάιντς απο τις ομορφιές του κόσμου. Εκεί είδα για πρώτη φορά σε προσχολική ηλικία του Καταρράκτες του Νιαγάρα, κάπου στον μακρινό - σχεδόν κείμενο στα πέρατα του κόσμου- Καναδά.

Υστερα προστέθηκαν τα βιβλία με τις ιλουστρασιόν φωτογραφίες και οι μηχανές 8 μιλιμέτρ με ταινίες μικρού μήκους, που δεν χόρταινα να παρακολουθώ για να θαυμάζω αυτή τη διάσταση της φυσικής τελειότητας.

Απ΄όλα τα φυσικά φαινόμενα διάλεγα πάντοτε να παρατηρώ τους Καταρράκτες , ίσως γιατί με τρόμαζε το ύψος και ήταν η μόνη ασφαλής επαφή μου με τα ανεμοδαρμένα ύψη ενός μακρινού, σχεδόν ανύπαρκτου για τη δική μου πραγματικότητα τόπου.

Η τύχη τόθελε πριν απο 22 χρόνια να επισκεφθώ τους Καταρράκτες του Νιαγάρα με τον Τέντ σε μια εξόρμηση απο το Ντιτρόιτ. Ηταν φθινόπωρο θυμάμαι και τα χρυσοκόκκινα φύλλα πλαισίωναν το τοπίο. Είχα καθηλωθεί απο την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου.

Οταν έφτασα στο σημείο των Καταρρακτών μια βροχερή σκοτεινιασμένη μέρα, έμεινα κυριολεκτικά μετέωρη. Φοβισμένη απο το εύρος και τη δύναμη των νερών που έπεφταν απο το ύψος, χτυπούσαν με λύσσα στην κοίτη του ποταμού και ξαναγύριζαν οργισμένα προς τα πάνω σπάζοντας σε υδρατμούς, πίστεψα πως αυτό που αντίκρυζαν τα μάτια μου ήταν μια οφθαλμαπάτη.

Με τρέμουλο έφτασα στην άκρη του ποταμού και κοίταξα κάτω με δέος αυτό το μεγαλείο της φύσης, ανεξήγητο σχεδόν όπως όλα τα φυσικά θαύματα του κόσμου.

Εκτοτε πολλές φορές επισκέφθηκα τους Καταρράκτες του Νιαγάρα. Το χειμώνα με παγωμένους σταλακτίτες, την άνοιξη με καταπράσινη της φύση ένα γύρο, το καλοκαίρι με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί το υπερθέαμα φτιαγμένο λές για τουριστικούς λόγους.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο Τορόντο για δουλειές. Και απαίτησα μια εκδρομή στους φθινοπωρινούς Καταρράκτες του Νιαγάρα. Η φύση ίδια κι απαράλλαχτη χρυσοκόκκινη να υπερίπταται της αβύσσου, όπου έσπαζαν τα νερά του ποταμού σκορπώντας υδρατμούς και βρέχοντάς με μέχρι το κόκκαλο.

Εκανε βοριαδάκι, κρύωνα σχεδόν απο την ατμόσφαιρα αλλά κι απο τα νερά του Νιαγάρα που με κατέβρεχαν αλύπητα με την άγρια ομορφιά τους. Φωτογράφιζα με μανία την αλαζονεία των καταρρακτών που είναι βέβαιο πως αιώνια θα πέφτουν στην άβυσσο και θα σηκώνουν πανικό στους διαβάτες.

Μύρισα την υγρασία,αφουγκράστηκα τη δύναμη της φύσης, θαύμασα την αδάμαστη πορεία της βαρύτητας και της ταχύτητας συγχρόνως. Γέμισα τα μάτια μου με άγρια ομορφιά και τα πνευμόνια μου με υγρό αέρα.

Οι άλλοι πήγαν στο καζίνο ως συνεπείς τουρίστες της περιοχής. Κι εγώ ξέμεινα με τρέμουλο στα χείλη απέναντι απο τους Καταρράκτες, συγκλονισμένη για πολλοστή φορά απο το θαύμα. Υστερα, ήρθε το ουράνιο τόξο ανάμεσα στα νερά τους και μούκανε συντροφιά μέχρι που έπεσε ο ήλιος και τα χρυσοκόκκινα φύλλα έγιναν σκιές.

Τότε πέταξε μια πεταλούδα κι εγώ μάντεψα πως ήταν εκείνη η μικρή αδελφή μου, που πάντα με συντρόφευε στις αιρετικές στιγμές και τις μανίες μου. Ηξερα πως ήρθε να μοιραστούμε την απόλαυση της στιγμής, το ρούφηγμα του μεγαλείου, την άπληστη ηδονή των νερών του Νιαγάρα. Ηρθε να μου επιβεβαιώσει πως η ζωή θέλει βαθειές ανάσες στην αέναη, άγρια , απείραχτη ομορφιά για να μπορούμε να συνεχίσουμε...