Οι Καταρράκτες της αιώνιας ομορφιάς

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον και τον Παναθήναιο επειδή μου πρόσφεραν ένα νοερό ταξίδι στη Σικελία , όταν το είχα ανάγκη. Ανταποδίδω με εικόνες απο τον τόπο μου.

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Μεγάλωνα στη Λευκάδα και ο πατέρας μας μιλούσε για τα φυσικά φαινόμενα του κόσμου με τέτοια περιγραφική δεινότητα που νομίζαμε πως τα είχαμε δεί με τα δικά μας μάτια.

Ωσπου στη ζωή μας μπήκε το βιού-μάστερ, αυτό το τεχνολογικό θαύμα των άγουρων χρόνων που μεγένθυνε κάποια σλάιντς απο τις ομορφιές του κόσμου. Εκεί είδα για πρώτη φορά σε προσχολική ηλικία του Καταρράκτες του Νιαγάρα, κάπου στον μακρινό - σχεδόν κείμενο στα πέρατα του κόσμου- Καναδά.

Υστερα προστέθηκαν τα βιβλία με τις ιλουστρασιόν φωτογραφίες και οι μηχανές 8 μιλιμέτρ με ταινίες μικρού μήκους, που δεν χόρταινα να παρακολουθώ για να θαυμάζω αυτή τη διάσταση της φυσικής τελειότητας.

Απ΄όλα τα φυσικά φαινόμενα διάλεγα πάντοτε να παρατηρώ τους Καταρράκτες , ίσως γιατί με τρόμαζε το ύψος και ήταν η μόνη ασφαλής επαφή μου με τα ανεμοδαρμένα ύψη ενός μακρινού, σχεδόν ανύπαρκτου για τη δική μου πραγματικότητα τόπου.

Η τύχη τόθελε πριν απο 22 χρόνια να επισκεφθώ τους Καταρράκτες του Νιαγάρα με τον Τέντ σε μια εξόρμηση απο το Ντιτρόιτ. Ηταν φθινόπωρο θυμάμαι και τα χρυσοκόκκινα φύλλα πλαισίωναν το τοπίο. Είχα καθηλωθεί απο την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου.

Οταν έφτασα στο σημείο των Καταρρακτών μια βροχερή σκοτεινιασμένη μέρα, έμεινα κυριολεκτικά μετέωρη. Φοβισμένη απο το εύρος και τη δύναμη των νερών που έπεφταν απο το ύψος, χτυπούσαν με λύσσα στην κοίτη του ποταμού και ξαναγύριζαν οργισμένα προς τα πάνω σπάζοντας σε υδρατμούς, πίστεψα πως αυτό που αντίκρυζαν τα μάτια μου ήταν μια οφθαλμαπάτη.

Με τρέμουλο έφτασα στην άκρη του ποταμού και κοίταξα κάτω με δέος αυτό το μεγαλείο της φύσης, ανεξήγητο σχεδόν όπως όλα τα φυσικά θαύματα του κόσμου.

Εκτοτε πολλές φορές επισκέφθηκα τους Καταρράκτες του Νιαγάρα. Το χειμώνα με παγωμένους σταλακτίτες, την άνοιξη με καταπράσινη της φύση ένα γύρο, το καλοκαίρι με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί το υπερθέαμα φτιαγμένο λές για τουριστικούς λόγους.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο Τορόντο για δουλειές. Και απαίτησα μια εκδρομή στους φθινοπωρινούς Καταρράκτες του Νιαγάρα. Η φύση ίδια κι απαράλλαχτη χρυσοκόκκινη να υπερίπταται της αβύσσου, όπου έσπαζαν τα νερά του ποταμού σκορπώντας υδρατμούς και βρέχοντάς με μέχρι το κόκκαλο.

Εκανε βοριαδάκι, κρύωνα σχεδόν απο την ατμόσφαιρα αλλά κι απο τα νερά του Νιαγάρα που με κατέβρεχαν αλύπητα με την άγρια ομορφιά τους. Φωτογράφιζα με μανία την αλαζονεία των καταρρακτών που είναι βέβαιο πως αιώνια θα πέφτουν στην άβυσσο και θα σηκώνουν πανικό στους διαβάτες.

Μύρισα την υγρασία,αφουγκράστηκα τη δύναμη της φύσης, θαύμασα την αδάμαστη πορεία της βαρύτητας και της ταχύτητας συγχρόνως. Γέμισα τα μάτια μου με άγρια ομορφιά και τα πνευμόνια μου με υγρό αέρα.

Οι άλλοι πήγαν στο καζίνο ως συνεπείς τουρίστες της περιοχής. Κι εγώ ξέμεινα με τρέμουλο στα χείλη απέναντι απο τους Καταρράκτες, συγκλονισμένη για πολλοστή φορά απο το θαύμα. Υστερα, ήρθε το ουράνιο τόξο ανάμεσα στα νερά τους και μούκανε συντροφιά μέχρι που έπεσε ο ήλιος και τα χρυσοκόκκινα φύλλα έγιναν σκιές.

Τότε πέταξε μια πεταλούδα κι εγώ μάντεψα πως ήταν εκείνη η μικρή αδελφή μου, που πάντα με συντρόφευε στις αιρετικές στιγμές και τις μανίες μου. Ηξερα πως ήρθε να μοιραστούμε την απόλαυση της στιγμής, το ρούφηγμα του μεγαλείου, την άπληστη ηδονή των νερών του Νιαγάρα. Ηρθε να μου επιβεβαιώσει πως η ζωή θέλει βαθειές ανάσες στην αέναη, άγρια , απείραχτη ομορφιά για να μπορούμε να συνεχίσουμε...