Αυτή η κιτρινισμένη σελίδα εφημερίδας και η οδός Μελίνας Μερκούρη είναι στην καθημερινή μου θέα, καθώς είναι κολλημένα στο ντουλάπι της κουζίνας μου...Μέχρι να γίνουν όλα αληθινά!
Σήμερα έχει τα γενέθλιά της
Γυναίκα μύθος, γυναίκα φλόγα
Ερωτας, αγώνας, γοητεία και όραμα
Παθιασμένη Ελληνίδα, κόρη της Αθήνας
Σαν παιδί δεν έπαιξε με κούκλες
Αλλά με κούρους
Δεν έκλαψε για σπασμένα παιχνίδια
Μα για σπασμένα μάρμαρα
Εβαλε φωτιά στις οθόνες
Επαιξε τάβλι τους ρόλους και τους νίκησε
Εκανε τα απλά τραγούδια αρχαία χορικά
Πήρε τα θαμπά όνειρά μας
Και μας τα ξανάδωσε πίσω όλο λάμψη
Δε φοβήθηκε τίποτε. Ούτε το ανεξέλεγκτο πάθος
Κοίταξε τους θεούς ισότιμα
Γι αυτό την κάλεσαν στο τραπέζι τους
Τα κεριά της τούρτας σου δεν θα σβήσουν Μελίνα
Θα καίνε μέσα μας ανέσπερο φώς
Σαν χάρτινο φεγγαράκι
Σαν χάδι πάνω στις πληγές του Παρθενώνα
Μέχρι να γίνουν όλα αληθινά...
Απο μια ευγενική προσφορά της MCcan Erricson πριν απο χρόνια
(Στη Μνήμη Της..)
Το επόμενο κείμενο το έγραψε ο ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος. Υποκλίνομαι στο πάθος και το βάθος. Και το αναδημοσιεύω
ΑΜΑΡΤΙΟΥ 6.
^^^^^^^^^^^^
(Στη Μνήμη Της..)
*
Θυμωμένος είμαι απόψε, θυμωμένος, Μελίνα!
Απροσδιόριστη είναι η νύxτα, γεμάτη ύποπτες σκιές.
Και βρίσκομαι πολύ κοντά, στο ατέλειωτο συναίσθημα.
Εκεί, που γιορτάζουν τα απροσδόκητα νεύματα.
Το μυαλό μου, μια φούχτα χρυσή άμμος που τρίβεται στα δάχτυλα.
Ο υπόγειος τρόμος, ρεύμα μυστικό.
Τροφοδοτεί τη λογική του βάθους.
Ενορχηστρώνει τα ιδιαίτερα σήματα.
Αγγίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της άτυπης εντολής:
Αυτοί που έπρεπε να μείνουν, έπρεπε και να φύγουν επίσης!
Λοιπόν, φύγανε!
Μελίνα!
Έρχονται χρόνια όπου η μεγάλη ομάδα των ικανών, θα κυβερνήσει.
Ο θρόνος της θα είναι ένας τύμβος από μουχλιασμένες μνήμες!
Έρχονται χρόνια, δίχως αίμα!
Μόνο κόκκινο νερό, απ' αυτό που ξέπλυναν τα χέρια τους,
οι χωμάτινες νύχτες...
Όμως το χρώμα, ξεγελάει μόνο τον άνθρωπο..
Ποτέ την αλήθεια!
Κι άσε να ταΐζουν τα λεξικά, με διάσπαρτες ανωνυμίες
Όσοι δεν μεσολαβούν στην Ιστορία
Όσοι απέχουν απ' το παρασύνθημα των γεγονότων
Μελίνα, σε ποιούς θα χαρίσεις το ένθετο νόημά σου;
Εσύ πηγαίνεις το δρόμο σου αργά και υποδόρια
Αντιστρέφοντας τις δονήσεις
Επιμένοντας στη σκιά ενός όνειρου
Και θυμίζοντας, την ύπατη αλήθεια.
Πως είναι λάθος να σβήνουμε τα λάθη.
Γιατί, τι μένει τότε, να διδάσκει τα όρια της διαδρομής;
Μελίνα, τόσο καλά που το ήξερες αυτό.
Τόσο καλά που το υπερασπίστηκες:
Η μεγάλη ώρα δεν απογράφεται στα ωρολόγια.
Κοιμάται συνταρακτικά στο βλέφαρο του ανύποπτου σκύλου.
Στο ρόμβο που ζωγραφίζει στα φτερά της πεταλούδας, ο ήλιος.
Η μεγάλη ώρα, είναι προϊόν συμπαντικής φωτοσύνθεσης..
Όπως εσύ.
Μελίνα μου...
----------------------------------
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΜΑΡΤΙΟΥ 6.
ReplyDelete^^^^^^^^^^^^
(Στη Μνήμη Της..)
*
Θυμωμένος είμαι απόψε, θυμωμένος, Μελίνα!
Απροσδιόριστη είναι η νύxτα, γεμάτη ύποπτες σκιές.
Και βρίσκομαι πολύ κοντά, στο ατέλειωτο συναίσθημα.
Εκεί, που γιορτάζουν τα απροσδόκητα νεύματα.
Το μυαλό μου, μια φούχτα χρυσή άμμος που τρίβεται στα δάχτυλα.
Ο υπόγειος τρόμος, ρεύμα μυστικό.
Τροφοδοτεί τη λογική του βάθους.
Ενορχηστρώνει τα ιδιαίτερα σήματα.
Αγγίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της άτυπης εντολής:
Αυτοί που έπρεπε να μείνουν, έπρεπε και να φύγουν επίσης!
Λοιπόν, φύγανε!
Μελίνα!
Έρχονται χρόνια όπου η μεγάλη ομάδα των ικανών, θα κυβερνήσει.
Ο θρόνος της θα είναι ένας τύμβος από μουχλιασμένες μνήμες!
Έρχονται χρόνια, δίχως αίμα!
Μόνο κόκκινο νερό, απ' αυτό που ξέπλυναν τα χέρια τους,
οι χωμάτινες νύχτες...
Όμως το χρώμα, ξεγελάει μόνο τον άνθρωπο..
Ποτέ την αλήθεια!
Κι άσε να ταΐζουν τα λεξικά, με διάσπαρτες ανωνυμίες
Όσοι δεν μεσολαβούν στην Ιστορία
Όσοι απέχουν απ' το παρασύνθημα των γεγονότων
Μελίνα, σε ποιούς θα χαρίσεις το ένθετο νόημά σου;
Εσύ πηγαίνεις το δρόμο σου αργά και υποδόρια
Αντιστρέφοντας τις δονήσεις
Επιμένοντας στη σκιά ενός όνειρου
Και θυμίζοντας, την ύπατη αλήθεια.
Πως είναι λάθος να σβήνουμε τα λάθη.
Γιατί, τι μένει τότε, να διδάσκει τα όρια της διαδρομής;
Μελίνα, τόσο καλά που το ήξερες αυτό.
Τόσο καλά που το υπερασπίστηκες:
Η μεγάλη ώρα δεν απογράφεται στα ωρολόγια.
Κοιμάται συνταρακτικά στο βλέφαρο του ανύποπτου σκύλου.
Στο ρόμβο που ζωγραφίζει στα φτερά της πεταλούδας, ο ήλιος.
Η μεγάλη ώρα, είναι προϊόν συμπαντικής φωτοσύνθεσης..
Όπως εσύ.
Μελίνα μου...
----------------------------------
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρη μου,
ReplyDeleteΣ΄ευχαριστώ που το μοιράζεσαι μαζί μου. Που είσαι τόσο μεγάλος ποιητής.
Μου γδέρνει τα σωθικά ο λόγος σου και τότε και τώρα.
Θα σας δώ στην Αθήνα, εσένα και την πεντάμορφη
Με αγάπη
Τωρα τι σχολιο να γραψω μετα απο αυτο το κειμενο του κυριου Ιατροπουλου. Γιατι να μη γινονται τετοια θαυματα πιο συχνα;
ReplyDeleteΦιλια και καλο ταξιδι Ιουστινακι. Δε ξερω ποτε φευγεις αλλα υποθετω.. συντομα.
Δεσποινάκι μου,
ReplyDeleteΕχει πέσει ένα κομπλάρισμα μετα το κείμενο του Δημήτρη. Αλλά όλοι μας έχουμε απόθεμα ψυχής να καταθέσουμε, καθένας με τον τρόπο του. Οπότε οι σκέψεις σου είναι καλοδεχούμενες, μικρή μου.
Αναχωρώ στα μέσα της εβδομάδας.
Θα σε σκέφτομαι καθώς θα περπατάω στα Παρίσια!!!
Φιλάκια
εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί το αφιερώνεις στον Αλαβάνο...
ReplyDeleteΜελισσάκι λατρεμένο,
ReplyDeleteΟ Κωνσταντίνος Αλαβάνος είναι ο κύριος των κυρίων. Η επιτομή της ευγένειας. Ηταν Γενικός Γραμματέας της Μελίνας και τώρα είναι προσωπικός φίλος μου.
Δεν είναι ο Αλέκος Αλαβάνος.
Πολλά φιλιά
...Πολλά κι αμέτρητα "ΕΥΓΕ!"
ReplyDeleteστην Μακκάντ Έρρικσον,
στον πάντοτε-θαυμάσιο Δημήτρη,
στην ασίγαστη, αεικίνητη Ιουστίνη, μα
και έναν έναστρο ουρανό
για τη "ΜΕΛΙΝΑ ΜΑΣ"... όπου πάντοτε θύμιζε την "ύπατη Αλήθεια!"
Έτσι συνεχίζεται να γίνεται κι πατρίδα μας Αληθινή.
Ας το προσέξουμε όλοι, εντός κι εκτός της αγκαλιάς της...
Ιουστίνη μου, σε φιλώ,
Υιώτα Στρατή,
ΝΥ
Γιώτα , λατρεύω τα συβιλλικά σου λόγια. Με γεμίζουν ερωτήματα.
ReplyDeleteΗ Μελίνα είχε κάνει την Ελλάδα προς στιγμή αληθινή. Αλλά αφότου χάθηκε το φώς της , φοβάμαι πως θα περιμένουμε πολύ για να ξαναδούμε μια αλήθεια έστω...
Φιλιά
Τί να πω κι εγώ, μια απλή παραμυθού μπροστά στο μεγαλείο των λέξεων του Δημήτρη Ιατρόπουλου;
ReplyDeleteΑπλώς σιωπώ. Λεει κάτι κι αυτο.
και συγκρατώ τα λόγια του:
’’...το χρώμα ξεγελά μόνο τον άνθρωπο. Ποτέ την αλήθεια’’
Καλό ταξίδι Ιουστίνάκι μου
Μαιρούλα παραμυθούλα,
ReplyDeleteΛοιπόν, μας αφόπλισε ο Δημήτρης με το μαγικό του λόγο. Αυτή η καπιταλοποίηση των ιδεών σε λέξεις! Πόσο δύσκολη και βαθειά υπόθεση!
Ευχαριστώ για το καλό ταξίδι. Μήπως πρέπει να κάνουμε ένα Παρισάκι οι δυό μας;Φιλιά