Εμείς καλέσαμε στο σπίτι μας φίλους με τα παιδιά τους. Κρύψαμε σοκολατένια αυγά κάτω απο τα χαλιά , στις γωνίες, πίσω απο τα βάζα. Τα παιδιά τα βρήκαν και τα κρατούσαν στις ποδιές -μπλούζες τους με τρομερή αίσθηση καθήκοντος . Η Λάουρα και ο Πάνος με 15 αυγά έκαστος, βγήκαν νικητές και ήταν γεμάτοι υπερηφάνεια ολάκερο το βράδυ.
Η Λαμπρή μας είχε αρνάκι ψητό στο φούρνο (αυτό είναι το λευκαδίτικο έθιμο, αρνάκι στο φούρνο κι όχι στη σούβλα) και άλλα φαγάκια (τα οποία δεν θα αναφέρω για οικονομία λόγου).
Περάσαμε υπέροχα γιατί η μέρα μας είχε μια αληθινότητα, που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια. Τη νιώσαμε όλοι μας μέχρι τα τρίσβαθά μας. Ημασταν μακριά απο τους δικούς μας αλλά γίναμε όλοι δικοί κι αυτό ήταν μοναδικό.
Τα παιδιά έσπασαν όλα τα βαμμένα αυγά και γέλασαν με την καρδιά τους για τον αυγοπόλεμο.
Εγώ για πρώτη φορά άνοιξα το σπίτι μας στον κόσμο μετα τη φυγή της αδελφής μου (σ' αυτό το σπίτι κάναμε Χριστουγεννιάτικες γιορτές και πάρτυ κάποτε τις ανέμελες μέρες μας). Ομως είχα στολίσει τα ντουλάπια της κουζίνας με πεταλούδες.
Κόλλησα και μια τεράστια πεταλούδα στο Βάιο μου κι ήμουν χαρούμενη πως πετούσε εκεί γύρω μας και μοιραζόταν τη χαρά μας.
Χριστός Ανέστη!
Και του χρόνου!
Ιουστίνη
Το Βάιο με την Πεταλούδα
Η Λαμπάδα μετα το Ανέσπερο Φώς
Τα παιδιά έπαιξαν μέχρι τελικής πτώσεως. Στη φωτο ο Πάνος, η Ανζέλ και η Λάουρα
Ο Πάνος ανέλαβε πρωτοβουλία να καταλύσει όλα τα βαμμένα αυγά. Εδώ κονταροχτυπιέται με την Ανζελίκ
Ο Αρμάν με τον πατέρα του Κριστιάν
Τα χεράκια αφήνουν σπασμένα αυγουλάκια
Τα κατακρεουργημένα αυγουλάκια που έπεσαν στο πεδίο του παθιασμένου τσουγκρίσματος !
Ενα χεράκι πάει ν΄αρπάξει ένα απο τα υπέροχα αυγά, που μου χάρισε η τρομερή μου βιβλιοπώλισσα Μαρία Νάνας
Ο Κριστιάν και η Σεσίλ απο την Αρμενία -Κωνσταντινούπολη- Προβηγκία στο σπίτι μας
Η Ιρένα Καραφύλλη, συγγραφέας απο το Μόντρεαλ με ένα υπέροχο μυθιστόρημα "Η Ασυμβίβαστη Μούσα" (εκδόσεις Ψυχογιός). Θα ακολουθήσει ανάρτηση για το καταπληκτικό πόνημά της.
Κουνημένοι η συγγραφέας νεανικών βιβλίων Εφη Πυλαρινού μετα του οικοδεσπότη Τέντυ
Ο θείος Στήβ σε στιγμή ευφορίας. Ηρθε κατάκοπος αφού έψηνε κι έτρωγε αρνιά άλλού
Ο Χάρης Μάνεσης, η Μαρία Μανέκα και η Ειρήνη Αργύρη τα έλεγαν για την ελληνική κουζίνα
Τα παιδιά αφοσιωμένα στα παιχνίδια τους. Αριστερά η Λάουρα, ο Πάνος, η Ανζελίκ, ο Αρμάν, ο Αντριέν και ο Αλέξανδρος
Χριστός Ανέστη! Ιουστίνη,
ReplyDeleteΛάμπρυνε το Μόντρεαλ κι όλοι μαζί λαμπρύνατε τούτη την ανάρτηση!
Να 'στε καλά και η ευτυχία να ξεχειλίζει πάντα από τα λαμπερά πρόσωπά σας!!!
(... σαν υστερόγραφο)Ξέχασα να γράψω, καλή μου, πως είμαι σίγουρος ότι η Πεταλουδίτσα μοιραζόταν μαζί σας τη Λαμπρή!!!
ReplyDelete"Του πασχαλιάτικου κεριού
ReplyDeleteη φλόγα στο τραπέζι
για κείνους που μας λείπουνε
θλιμένα τρεμοπαίζει"
Καλά έκανες και άνοιξες το σπίτι σου για τους φίλους κι αγαπημένους, άλλωστε οι φλόγες των κεριών πάντα τρεμοπαίζουν και οι πεταλούδες δεν σταματούν ποτέ να πετούν γύρω μας.
Πολλά φιλιά
Χρόνια πολλά από την Αθήνα. Κρίνοντας από τις φωτογραφίες, σίγουρα πέρασες εξαιρετικά. Η παρέα και ειδικά τα παιδιά, είναι ό,τι καλύτερο αυτές τις ημέρες.
ReplyDeleteΝα περνάτε καλά.
ιουστινακη, Χριστος Ανεστη! τι ωραιες εικονες μας φερνεις απο τα μακρυνα! ευγε και παλι ευγε, γιατι αυτο ειναι η ελλας, μια τεραστια αγκαλια με ζεστους υπεροχους ανθρωπους, οχι αυτο το τερας της μιζεριας και της υποτελειας! μονο ενα μικρο παραπονο: δηλαδη δεν φαγατε τιποτε; γιατι δεν μας εβαλες εστω κατι τις να παρουμε κι εμεις ενα μεζεδακι; αν ομως υποσχεθεις οτι θα το κανεις την επομενη φορα, αφιενται σοι αι αμαρτιαι σου
ReplyDeleteΑγαπημένε μου,
ReplyDeleteΑληθ΄΄ως Ανέστη. Το αντιληφθήκαμε εδώ μακριά στο Μόντρεαλ μέσα απο τη συμμετοχή στη γιορτή της Χαράς και της Αγάπης.
Οι ΄Λουρήδες κατέφθασαν αργότερα γιατί ο Νίκος είχε ένα παιδικό ατύχημα στο ποδόσφαιρο. Τίποτε τρομερό, αλλά ικανό να τους χαλάσει τη μέρα.
Τέλος καλό , όλα καλά!
Οσο για την Πεταλούδα, ναι την ένιωθα να στριφογυρίζει και να χορεύει γύρω μας ανεξάρτητη, χωρίς το επώδεινο βάρος του σώματος.
Ανασταμένη κι εκείνη.
Σε φιλώ κι εσένα και την υπέροχη Αλεξάνδρα σου
Με πολλή αγάπη
ΑΧ! Φωτεινούλα, τί όμορφος στίχος. Στο σπίτι μου η φλόγα ανάβει κάθε μέρα γιατί εκείνη μουχε ζητήσει να της αν΄΄αβω το καντηλάκι. Ετσι κάνω. Ανάβω κάθε μέρα το αρωματικό κερί της΄με άρωμα πασχαλιάς την άνοιξη, με άρωμα βανίλιας το καλοκαίρι, με άρωμα κολοκυθιάς το φθινόπωρο, με άρωμα καραμέλλας το χειμώνα.
ReplyDeleteΗ Πεταλούδα φτερουγίζει στην καρδιά μου παντοτινά.
Χρόνια πολλά σε σας στην Κρήτη!
Πιγκουίνε,
ReplyDeleteΚαλώς ήρθες στα μέρη μας απο την Αθήνα της άνοιξης και της Πασχαλιάς. Ναι, τα παιδιά είναι η χαρά της ύπαρξης. Αυτά χρωματίζουν την ατμόσφαιρα, αυτά αρωματίζουν τη ζήση μας.
Χρόνια Πολλά!
Παναθήναιε λατρεμένε,
ReplyDeleteΑνταποδίδω τις εόρτιες ευχές. Και για να έρθουμε στα γήινα, πρέπει να σου πώ ότι δεν τόχω να φωτογραφίζω τα φαγάκια. Δηλαδή είμαι τόσο αγχωμένη να είναι όλα στην εντέλεια, που πριν προλάβω να σκηνοθετήσω έχουν ορμήσει όλοι και έχει γίνει η μάχη του Ελ Αλαμέιν.
Αλλά επειδή εσύ είσαι των φαγακίων θα σου πώ το μενού made by Justinaki:
γαρίδες στο γουόκ με κόκκινη καυτερή σάλτσα, σολωμός της Βόρειας θάλασσας,ταραμοσαλάτα, φάβα, μουσακάς, αρνάκι κοκκινιστό με έντονο γαρύφαλλο, αρακάς κοκκινιστός. Και το απόλυτα θεϊκό πιάτο μου: αρνάκι στο φούρνο με λεμόνι και ρίγανη μαγειρεμένο χωρίς στάλα λάδι ή βούτυρο(ό,τι εκχύει απο μόνο του!!!)
Και φυσικά σαλάτες ελληνική χωρίς φέτα και πρασινομαρουλάτη κοφτή με φρε΄σκο κρεμμυδάκι και άνιθο.
Για τα γλυκά δεν θα αναφέρω τίποτε καθότι ήταν όλα καμωμένα με τα χεριάκια του Πικαντίλυ, του Γκασγκόν, του Πρεμιέρ Μουασόν, της θείας Ειρήνης, του Φαραντόλ και άλλων πολλών.
Πάντως, υπόσχομαι όταν θα είμαι κούλ κάποια φορά να φέρω φωτορεπορτάζ απο τα φαγάκια. Αλλά πώς να συναγωνισθώ εσένα και το Δεσποινάριον που είστε μαίτρ στο είδος; (παρουσίαση-φωτογράφιση)
Επίσης, θα φέρω το σερβίτσιο του φαγητού που το επονομάζω Τέσσερις Εποχές!
Φιλιά Αναστάσιμα
Χριστός Ανέστη, αγαπητή μου Ιουστίνη, μας παριστάνεις εξόχως την διαδικασία της Λαμπρή σας και μας επιτρέπεις κι εμάς να αισθανθούμε ότι μαζί πήραμε μέρος στην εορταστική ατμόσφαιρα της Ανάστασης στο Μόντρεαλ.
ReplyDeleteΕυχαριστώ,
Γαβριήλ
είναι γνωστή η αδυναμία που έχω στον Τεντ και έχω να παρατηρήσω ότι ο αγαπητός είχε παραδοθεί στον οίνο που ευφραίνει καρδία! εκτός και δημοσιεύσες επίτηδες τη συγκεκριμένη φωτογραφία :)
ReplyDeleteΚαι του χρόνου να είστε καλά και να περάσετε ακόμη καλύτερα!
φιλάκια πολλά
κούκλα η Ανζελ ε..
ReplyDeleteβαριεμαι να δουλεψω άλλο, και χαζευω τωρα απο δω κι απο κει. στελνω και mail απο το iphone :))
Αγαπημένε μου Γαβρίλη,
ReplyDeleteΑληθώς Ανέστη! Χαίρομαι αν έχω καταφέρει να σας κάνω να νιώσετε μέρος της παρέας . Αυτή είναι η ιδέα της μπλογκογειτονιάς!
Χρόνια μας Πολλά
Αγαπημένο Μελισσάκι,
ReplyDeleteΟ Τέντ είναι γνωστός οινοχόος και οινοπότης, ένα μπόν βιβέρ κόμ τουά. Τί να πώ, αν δεν μοιάζατε δεν θα είχατε γίνει κολλητούληδες!
Οσο για την Ανζέλ, είδες γούστο το παιδί μας;
Φτού τους! Είναι κουκλάκια!!!
Χριστός Ανέστη, αγαπητή Ιουστίνη,
ReplyDeleteΠρώτη φορά μπαίνω και εγώ στο ηλεκτρονικό σπιτικό σου να σε ευχηθώ.
Όπως φαίνεται περάσατε όμορφα στο μακρινό Καναδά.Η αγάπη των φίλων αμβλύνει το αίσθημα της νοσταλγίας που γίνεται πιο έντονο στις γιορτές και ιδιαίτερα το Πάσχα. Αν δε μυρίσει χαμομήλι και πασχαλιά...
Με πολύ φιλικούς χαιρετισμούς
Κυρία Ελένη Τσαμαδού,
ReplyDeleteΚαλώς ήρθατε στο μπλόγκ μου, το οποίο βλέπω πως φιλοξενείτε και στο δικό σας. Ευχαριστώ απο καρδιάς.
Οψιγράφος λοιπόν; Κι όμως ποτέ δεν είναι αργά να ξεδιπλώσει κανείς το ταλέντο του.
Καλή επιτυχία στο καινούριο σας πόνημα.
Χρόνια πολλά με πολλά όμορφα βιβλία
...Οι πεταλούδες της καρδιάς και του κόσμου, πάντα να είναι γύρω σου,
ReplyDeleteαγαπημένη Ιουστίνη.
Χάρηκα που μας ...κάλεσες στο σπίτι σου.
Καλό είναι να ταξιδεύουμε με την ευφορία της Ανάστασης.
Και του Χρόνου, γλυκειά μου.
Υιώτα-Δημήτρης.
Αγαπημένη μου Γιώτα,
ReplyDeleteΣε σκεφτόμουν σήμερα με τους χυμούς των λόγων σου που γίνονται ποίηση γνήσια!
Καλώς ήρθες στο μπλογκοδιαμέρισμα, μακάρι να ήμασταν πιο κοντά να μοιραζόμασταν τη χθεσινή βραδυά, που κύλησε μέσα στο πνεύμα των παιδιών αλλά και της τέχνης!
Οι Πεταλούδες είναι παντοτινές, σε κάθε μια αντικρύζω τη μικρή μου Κωνσταντίνα, που μου λείπει ιδιαίτερα αυτές τις άγιες μέρες!
Φιλιά
Αχ τελευταια και καταϊδρωμενη εφτασα! Και του χρονου! Να σου πω Καναδεζα! Μια αγαπη στους κιτρινους τοιχους την εχεις ετσι; Μπον νουϊ και αυτα τα Γκασκον Μουασον ακουγονται πατισερι φιν φον. Εμεις εχουμε το Πουπον αντιστοιχα αλλα το αφησα για την επειτειο της κατορζ Ζουϊγιἐ. ;)
ReplyDeleteΔεσποινάριον,
ReplyDeleteΗ αλήθεια είναι πως οι τοίχοι μου ΄ψηλοί και καθεδρικοί, όπως θάλεγαν και οι αρχιτέκτονες έχουν όλα τα χρώματα της Μεσογείου με πρωταγωνιστικό το μπλέ της θάλασσας. Θα γίνει ειδική ανάρτηση για να δείς τι φίν φον σπιτάκι έχω μέσα στα χρώματα!
Οσο για τα Γκασγκον, Μουασόν κλπ., εμείς όλο γαλλικές πατισερί είμαστε! Απο πού να ΄πάρω γλυκάκια; Μόνο ελληνικά αγοράζω απο το Πικαντίλυ (που είναι στο λονδρέζικο το όνομά του έτσι για ξεκάρφωμα!)
Πολλά φιλάκια . Και του χρόνου!