Βαλτιμόρη, Η Σταχτοπούτα που έγινε Πριγκίπησσα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου Σοφίκα Ελευθερουδάκη επειδή έχει αναγάγει το βιβλιοπωλείν σε τέχνη!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ηταν ένα χλωμό καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου, όταν το λεωφορείο της γραμμής έφτασε στη Βαλτιμόρη ξεφορτώνοντας τους μελαμψούς συνεπιβάτες μου. Η μόνη λευκή ανάμεσά τους ήμουν εγώ, που απο απειρία και αποκοτιά λόγω νεότητας είχα πάρει λεωφορείο για να φτάσω στην Ουάσιγκτον το 1984 στο πρώτο μου ταξίδι στις ΗΠΑ.

Ο αέρας της βρώμικής θάλασσας μου χτύπησε τα ρουθούνια. Κατέβηκα πάραυτα στο λιμάνι, που μύριζε υγρασία, λερότητα, ντεκαντάνς. Μια εβδομάδα στη Νέα Υόρκη με το ποτάμι στα πόδια μου, δεν έφτανε να ικανοποιήσει την ανάγκη μου για το υγρό στοιχείο.

Ο οδηγός του λεωφορείου, μαύρος κι αυτός με ανακάλεσε στην τάξη. «Ε! Μίςς αυτός δεν είναι τόπος για σένα!», μου είπε αυστηρά και με έχωσε βιαστικά πίσω στην πολυτελή μου θέση.

Εμεινα για ένα τέταρτο (ώσπου να ανέβουν οι επόμενοι επιβάτες προς Ουάσιγκτον) να κοιτάζω απο το ολοκάθαρο παράθυρό μου τη λερή ατμόσφαιρα της Βαλτιμόρης, που ήταν ανέκαθεν ένα απο τα μεγαλύτερα λιμάνια της Αμερικής στο διακομεταμιστικό εμπόριο. Τα πλοία στη ράδα τους ήταν τα μόνα ζωντανά στοιχεία του λιμανιού, που έβριθε βρωμιάς, κακοσμίας και υγρασίας. Τα μάτια μου έπεφταν στους μαύρους του δρόμου που κι απόψε θα αναζητούσαν ύπνο στις πλάκες του ντόκου. Με έπιασε ένας πόνος και μια μελαγχολία. Η Αμερική στην αποσύνθεσή της στην καρδιά της Βαλτιμόρης, που θα περίμενε κανείς να είναι ένδοξη και γοητευτική.

Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Περίπου 25 χρόνια. Στην Ουάσιγκτον πήγαινα πάντοτε αεροπορικώς κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να ξανασταθμεύσω στη Βαλτιμόρη. Ασε που το λεωφορείο είχε γίνει ένας εφιάλτης απο τα πολλά περιστατικά της αθλιότητας. Απορούσα πώς είχα αποφασίσει να το πάρω τότε στη μακρινή και ανυποψίαστη νεότητά μου.

Ομως αυτές τις Γιορτές πρότεινα να περάσουμε απο τη Βαλτιμόρη καθ΄οδόν προς τη Νέα Υόρκη, αφού κάναμε το ρόουντ- τρίπ με τη Μελισσούλα. Κι έτσι βρεθήκαμε στο Inner Harbor , που έχει μετατραπεί σε μια μαγευτική μαρίνα με σούπερ μοντέρνα κτίρια ή και αναπαλαιωμένα υπέροχα εργοστάσια και εργοτάξια εποχής.

Γωνία θάλασσα στο Rusty Scupper δοκιμάσαμε τα καβουροκεφτεδάκια της περιοχής, αντικρύζοντας μια πεντακάθαρη πόλη σε κατάσταση γκλαμουριάς και Χριστουγεννιάτικων φώτων. Η Βαλτιμόρη ήταν μια μεταμορφωμένη Σταχτοπούτα απο το φίλημα του βάτραχου που έγινε πρίγκηπας. Το περιβάλλον δεν θύμιζε σε τίποτε το λερό λιμάνι με τους μαύρους.

Λάτρεψα την περιορισμένη μας βόλτα στα πέριξ του πολυτελούς τουριστικού ντόκου, αλλά η καρδιά μου θα χτυπάει για πάντα με νοσταλγία για κείνη την άγρια πόλη του λιμανιού που είχα γνωρίσει κάποτε παλιά, πολύ παλιά κατα την αθωότητα της διαδρομής προς την Αμέρικα του ονείρου.



Τα παλιά ιστορικά πλοία κοσμούν το τουριστικό λιμάνι της Βαλτιμόρης. Η σκηνή με παρέπεμψε σε Χριστούγεννα στα νησιά μας!
Στο βάθος η Βαλτιμόρη αστραποβολά απο πλούτο
Και το καράβι στο ντόκο έχει να πεί πολλές ναυτικές ιστορίες
Το ωραιότερο κτίριο του λιμανιού ευτυχώς στεγάζει λογοτεχνία με το μεγαλοκατάστημα Barnes n Noble ενώ ηλεκτρίκή κιθάρα του Hard Rock Cafe αμλύνει τις εντυπώσεις για το φαγάδικο-κλαμπάκι!
Γεφυρούλα που ενώνει κομμάτια της θάλασσας
Κι ένα πολεμικό πλοίο που διασώθηκε απο τον βαμβαρδισμό του Pearl Harbor
Μοντέρνα κτίρια με εμπορικά κέντρα
Και αναπαλεωμένα κτίρια με γκλάμορ και ωραίο φωτισμό
Στο βάθος το παλιό εργοστάσιο με τα φουγάρα του απείραχτα
Και η Ναυτική Υπηρεσία σε μοδάτη κατασκευή
Μήπως λάτρεψα το Barne's n Noble για μια ακόμη φορά;
Οι πυραμίδες μετα το Λούβρο αποτελούν στοιχεία σύγχρονης αρχιτεκτονικής άποψης ανα την Αμέρικα. Δεν θα έλειπε απο το κλισέ η Βαλτιμόρη!!!