Η απαξίωση του διεθνούς ρόλου του Καναδά

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ενας άχρωμος πρωθυπουργός ο Στίβεν Χάρπερ με το πρόσωπο του καλού παιδιού, καθαρά ανοιχτά μαλλιά και γαλανά μάτια, ερχόταν απο τη σκληρή δύση του Καναδά και ποτέ δεν είχε ταξιδέψει εκτός της χώρας.

Επειδή όμως ήταν φιλόδοξος και αρκετά έξυπνος , ώστε να συλλαμβάνει τα μηνύματα των καιρών, αμέσως μετά την αναρρίχησή του στον πρωθυπουργικό θώκο άρχισε να μιλάει για εξωτερική πολιτική του Καναδά και να προσπαθεί να περάσει το μήνυμα πως η Οττάβα μπορεί να ασκήσει παγκόσμια επιρροή στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Αυτόν τον Ιούνιο, τέσσερα χρόνια στην πρωθυπουργική καρέκλα,ο Χάρπερ έχει κατορθώσει να είναι ο αποκλειστικός οικοδεσπότης των μεγαλύτερων διεθνών διασκέψεων κορυφής, δηλαδή του G8 και του G20 στην ευρύτερη περιοχή του Τορόντο. Βέβαια, η τιμή αυτών των διασκέψεων, όπου ο καναδός πρωθυπουργός θέλει να δείξει την ηγετική του στόφα, είναι στο ένα δισκετομμύριο δολάρια, γεγονός που έχει προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις τόσο στην αντιπολίτευση όσο και στους απλούς πολίτες.

Οι υπερτιμημένοι λογαριασμοί θα πρέπει να πληρωθούν τελικά απο τους φόρους των εργαζομένων γι αυτό ο θυμός εδώ διογκούται. Κι έτσι αντί να πλέκεται το εγκώμιο του Χάρπερ , δυναμιτίζεται τελικά η περσόνα του και οι επιλογές του, που θα βαρύνουν τον ήδη βεβαρυμένο προϋπολογισμό της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Ποιά ήταν όμως μέχρι σήμερα η διεθνής πολιτική που άσκησε ο Στίβεν Χάρπερ εκ μέρους της Καναδικής κυβέρνησης; Και πόση επιρροή τελικά χάρισε στην Οττάβα η εφ όλης της ύλης τακτική του;

1. Στα ενεργειακά, η κυβέρνηση Χάρπερ κατόρθωσε να λάβει τη διεθνή κατακραυγή αφενός αποκηρύσσοντας τη συνθήκη του Κυότο και αφ΄ετέρου αρνούμενη να συμμορφωθεί με το ποσοστό μειώσεων των εκβολών δηλητηριωδών αερίων. Τουτέστιν, ο Χάρπερ συνασπίστηκε το καρτέλ των πετρελαιοπαραγωγών καταδικάζοντας τον Καναδά σε περισσότερη ατμοσφαιρική μόλυνση.

2. Στις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, εξακολουθεί να είναι ο ακόλουθος της αμερικάνικης πολιτικής, επιβάλλοντας στους Καναδούς τους επαχθείς όρους της ασφάλειας των συνόρων, των ταξιδιωτικών περιορισμών κλπ.που απαιτούν οι γείτονες.

3. Στο Αφγανιστάν η κυβέρνηση Χάρπερ δεν έκανε τίποτε ουσιαστικό για να αναβαθμίσει το ρόλο της στρατιωτικής αποστολής,που θρηνεί διαρκώς θύματα. Τώρα προσπαθεί να βρεί τρόπο να πείσει την αντιπολίτευση να παρατείνει τη διάρκεια της καναδικής αποστολής, που λήγει οσονούπω, για να να εναρμονισθεί με την αμερικανική πολιτική.

4. Ο Χάρπερ άρχισε τον υπόγειο πόλεμο με τη Ρωσία, καθώς το λιώσιμο των παγόβουνων στην περιοχή του Βορείου Πόλου, δημιουργεί διεκδικήσεις υπεδάφους ανάμεσα στις όμορες χώρες. Ο Χάρπερ θέλει να δημιουργήσει στρατιωτική βάση στην περιοχή για να προστατεύσει τα δικαιώματα του Καναδα έναντι της Ρωσίας.

5. Στο θέμα της πολιτικής για τη Νότια Αμερική ο Χάρπερ έχει δώσει κάποια σημασία. Η επίσκεψή του το καλοκαίρι του 2007 στην Κολομβία, τη Χιλή, τα Μπαρμπαντος και την Αϊτή απέφεραν ένα καλό κλίμα με τις εν λόγω χώρες και κάποιες μικρές συμφωνίες ελέυθερου εμπορίου. Οι επικριτές του καναδού πρωθυπουργού όμως διατείνονται πως οι σχέσεις με τις αναπτυσσόμενες χώρες του αμερικανικού νότου δεν βελτιώνονται ουσιαστικά χωρίς χρηματική βοήθεια προς αυτές.

6. Αυτό που έχει διαφοροποιήσει τον Καναδό πρωθυπουργό απο τους προκατόχους του στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, είναι η άρδην αλλαγή της στάσης του στο θέμα του Παλαιστινιακού ζητήματος. Ενώ μέχρι χτες η Οττάβα υποστήριζε δύο ελεύθερα κράτη (Παλαιστίνης και Ισραήλ), ο Χάρπερ αρνήθηκε να καταδικάσει τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ εναντίον του Λιβάνου το 2006 σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στο G8.

Εκτοτε η πολιτική του ταυτίζεται απολύτως με εκείνη του Ισραήλ (μάλιστα δεν καταδίκασε ούτε την πρόσφατη αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στο στολίσκο της ειρήνης) με αποτέλεσμα να προκαλεί δυσφορία στον ευρύτερο πολιτικό πλέγμα της χώρας.

Η φιλοϊσραηλινή πολιτική του Χάρπερ πραγματικά έχει αποδυναμώσει την Οττάβα απο το ρόλο της στο διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι, καθώς ακόμη και η Ουάσιγκτον έχει διαφοροποιηθεί εν πολλοίς απο τον παραδοσιακό σύμμαχό της.

Τελικά, ο Χάρπερ φαίνεται πως παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων μόνο για εσωτερική κατανάλωση καθώς έχει αποτύχει να βάλει τον Καναδά στο αρμόζοντας ρόλο του επί της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Ακόμη και το ένα δισκετομμύριο δολάρια που θα ξοδευτούν για τις δύο συνδιασκέψεις κορυφής αυτό τον Ιούνιο στο Οντάριο, είναι μια επένδυση στην προσωπική του φιλοδοξία και όχι στο διεθνές εκτόπισμα της χώρας.