Οι επόμενες μέρες

Αυτό το καλοκαίρι κυλούσε σα γάργαρο νερό στο Μόντρεαλ. Ο Αλέξανδρος εργαζόταν για πρώτη φορά κι εγώ είχα αποφασίσει να μείνω μαζί του στην πόλη να στηρίξω το εργαζόμενο νιάτο.

Είχα αρχίσει να γράφω το νέο μου πόνημα, το οποίο εξελισσόταν ομαλά. Τα πρωινά λοιπόν αγκαλιά με το γράψιμο (οι ομορφότερες στιγμές μου!) και τα μεσημέρια στην πισίνα της φίλης μου για κουβεντούλες περί ματαιοτήτων (κι αυτές υπέροχες!).

Ο καιρός ήταν απόλυτα καλοκαιρινός, το Μόντρεαλ έλαμπε κάτω από τον καυτό ήλιο. Ημουν περίπου ευτυχής. Με την παρέα περπατούσαμε και σκαλώναμε για δροσερό παγωτό στο γαλλικό καρτιέ καθημερινά.

Όμως, η μοίρα τάθελε αλλοιώς, μας πήρε τη χαρά . Η μητέρα αρρώστησε ξαφνικά κι έφυγε χωρίς να προλάβουμε τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Όπως έχει πεί το Δεσποινάριον, αυτή η προοπτική είναι απλώς αναμενόμενη για μας που ζούμε στην ξενητειά. Δύσκολο να το αποδεχτείς, αλλά είναι δεδομένο, είναι απλά μαθηματικά. Όταν βρίσκεσαι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού πώς να προλάβεις; Πώς να μαντέψεις για να επισπεύσεις ;

Ο θάνατος της μητέρας έκλεισε το κεφάλαιο που λέγεται νεότης. Όλα στροβιλίζονται στο νού , όλα περνούν υπό αμφισβήτηση σ’ αυτή την αρχέγονη σχέση μάννας-παιδιού. Όλα θα μπούν στη θέση τους όταν ξαναβρεθώ με το καλό στο Μόντρεαλ.

Προς το παρόν, ολοκληρώνω το διάλειμμά μου εν Αθήναις (όπου ήρθα για να συνοδεύσω τον Τέντ στο αεροδρόμιο). Ετρεχα σε διάφορα γραφειοκρατικά για να κλείσω χρονίζουσες υποθέσεις.

Χθές πήγα με τη Νίνα μου στο Golden Hall. Ηταν υπέροχα και δροσερά. Είχε και τρομερές εκπτώσεις. Χτύπησα τα φουστανάκια μου, τις τσαντούλες μου (για να μην ξεχνιόμαστε!). Βρήκα πως οι τιμές στα ευρωπαϊκά ρούχα ήταν εξαιρετικές. Ανακάλυψα κάποια καινούρια ισπανική μάρκα με ρούχα πολύ εξωτικά σε λογικές τιμές.
Επίσης, βρήκα πως ο Ferragamo στην Ελλάδα έχει τα πιο συντηρητικά παπούτσια ever και απογοητεύθηκα.

Πήρα και την κρεμούλα για τα χέρια από το Μάστικ Σπά. Δυστυχώς, η άλλη για τις πατουσίτσες δεν υπήρχε, αλλά εγώ θα της στήσω καρτέρι σε άλλο μαγαζί.

Υστερα πήγαμε για φαγάκι στο Mezzaluna που είχε εξαιρετική ιταλική κουζίνα. Παράγγειλα πένες με σπαράγγια και προσούτο, σάλτσα αλ ταρτούφο. Φανταστικό πιάτο, η πάστα ήταν αλ ντέντε. Το τιραμισού ήταν μέτριο, αλλά δεν πειράζει κι ας κρίνω τους σέφηδες από τα επιδόρπιά τους. Κλείσαμε με το Θάνο και τη Νίνα τη βραδυά πίνοντας μια παγωμένη μαστίχα Χίου. Το πιο απολαυστικό digestive.

Αυτές τις λίγες μέρες στην Αθήνα αναδιπλώθηκα, έβαλα σε τάξη τα συναισθήματά μου, έθεσα υπό έλεγχο τις συγκινήσεις. Τώρα είμαι έτοιμη να ξαναγυρίσω στη Λευκάδα να μείνω με τον πατερούλη μου, ο οποίος προσπαθεί να συνηθίσει τη νέα του ζωή.

Εκείνος θα γράφει τα απομνημονεύματά του κι εγώ θα συνεχίσω το μυθιστόρημα τσαλαβουτώντας πότε πότε στα τυρκουάζ νερά του νησιού μου.

Σας ευχαριστώ όλους για τα τρυφερά λόγια συμπαράστασης στο πένθος μου.

Τζουστινάκι σε επαναλειτουργία

Σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαρραλέα μας αποχαιρέτησε

Εφυγε ξαφνικά την περασμένη Τετάρτη ανυπομονώντας να σμίξει με την απο καιρού φευγάτη κόρη της Κωνσταντίνα. Πέταξε ανάλαφρα σαν πουλάκι χωρίς να περιμένει να φανούμε στο κατώφλι της ο Αποστόλης της κι εγώ.»Ο κύκλος έκλεισε» είπε στους κοντινούς της φίλους, που ήταν κοντά της τις τελευταίες ώρες.. Δε μπορούσε να περιμένει άλλο, περιμενε πολύ για το μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα, «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη, θλίψη και στεναγμός»

Η κηδεία της απο το ναό των Αγίων Αναργύρων, όπου βρέθηκε ως πρεσβυτέρα επί μισόν αιώνα πλάι στον πατέρα μας,’ηταν πανδημη.Οι συντοπίτες μας ήρθαν στον τελευταίο αποχαιρετισμό αποτίοντας φόρο τιμής στην παπαδιά τους,που τους αγκάλιασε σαν μητέρα.

Η Φιλαρμονική έπαιζε ένα καλοκαιρινό πένθιμο εμβατήριο, που ξεχυνόταν στο χώρο σαν αύρα μέσα στο καυτό καταμεσήμερο. Σαν σε ταινία του Φελλίνι με φόντο τη Δημοτική Βιβλιοθήκη η πομπή πορεύτηκε μεγαλόπρεπα προς το ναό μας.

Παραμυθία κόμιζε ο λόγος του μητροπολίτου Λευκάδος κ. Θεόφιλου, ο οποίος μίλησε για την πρεσβυτέρα Μαρία όπως τη γνώρισε μέσα στα δύο χρόνια της ποιμαντορίας του στη Λευκάδα. Ο χριστιανικός του λόγος για την αιωνιότητα γέμισε την καρδιά μας με αγαλλίαση.

Συγκίνηση σκόρπισαν τα λόγια του μικρου της αδελφού Αλέξανδρου Κακαβούλη, τον οποίο η Μαριγούλα λάτρευε σαν παιδί της. Ο Αλεκάκης της μίλησε για τους θανάτους,που σημάδεψαν τις ζωές τους, για τον κοινό Γολγοθά της πρόωρης απώλειας της μάννας τους και των αδερφιών τους παπα-Νίκου, Παρασκευής και Αντρέα Κακαβούλη.
Είπε για τις αρετές της Μαρίας τους, που ήταν ο συνεκτικός κρίκος ολάκερης της οικογένειας.Αναφέρθηκε στην ευρύτερη μόρφωση της αδελφής του, που παρότι απόφοιτος του δημοτικού, είχε διαβάσει όλη την κλασική λογοτεχνία. Μορφωμένη απο θέση κι όχι απο σχολειά, την ονόμασε.

Κι ύστερα ήρθε η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, η αδελφή, η φίλη, η γυναίκα που η μητέρα λάτρευε ως συνομιλήτρια.Μαζί με την Αννα αποτελούσαν τις δροσοσταλιές των πονεμένων ημερών της στη Λευκάδα.

Η Βιβή χτύπησε ακριβως στην καρδιά. Ο πόνος για τη μάννα μου λεγόταν Κωνσταντίνα, η ξενητειά Ιουστίνη...



‘Έφυγες την ώρα που το καλοκαιρινό φολκλόρ της ζωής υπόσχεται συνέχειες και γυρισμούς-μιαν ασίγαστη, βουερή δημογραφία της ζωής, τις άπειρες μεταμορφώσεις της και τη σταθερότητα της βούλησής της: για συνέχεια… Άνοιξες τη φιλόξενη πόρτα της ενορίας μας – κεφάλαιο της ζωής σου που τίμησες δίπλα στον προικισμένο λειτουργό του. Την άνοιξες για να χαιρετήσεις τους ενορίτες και τις ενορίτισσες-τον γνώριμο κόσμο σου που σκυμμένος στη λύπη μετέχει τώρα στον καλπασμό του ύπνου σου.

Ασκήθηκες ενάρετα στη γεωμετρία του χρόνου, εσύ μυήθηκες από νωρίς στη γεωγραφία του φιλοσοφημένου πόνου. Βάρυνε στη γενιά σου ο πόνος της ιστορίας, η απώλεια-εκείνο το σκοτεινό σημάδι μιας άδηλης μέρας, ισότιμης με την άλλη, την ευφρόσυνη μέρα. Τις αξιώθηκες υπέρμετρα και τις δύο. Και τις αγάπησες ισότιμα και τις δύο. Τις ενέγραψες στοργικά σαν κεφάλαιο ανεπίστρεπτο στην οσιότητα της μνήμης σου, στη ροή του παρόντος χρόνου σου. «Με περόνες πόνου όλες σου οι αγάπες» όπως οι ωδίνες της κυοφορίας που γίνεται ύπαρξη. Και ο δικός σου πόνος έγινε ύπαρξη. Τον σύνθεσες σε πολλές μουσικές κλίμακες, σε πολλά ελεγεία. Του έδωσες πολλά ονόματα-στο τέλος καταστάλαξες: τον βάφτισες: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ. Και του φύλαξες βάρδιες αγρύπνιας, νύχτες και μέρες καρτέρι υπομονής. Που δεν ήταν οι ήττες των ανυποψίαστων ανθρώπων, η υποτέλεια του άφευκτου. Ήταν το μέτρο μιας φιλοσοφημένης ανάγνωσης της ζωής, το ηθικό διαμέτρημα μιας γλώσσας λαϊκής που συλλαβίζει αργά στη διάρκεια του χρόνου της το μεγαλείο σπάνιας αρετής. Ήτανε χάρισμα σε σένα η αρετή, όπως την προσδιορίζει η θρησκεία μας, όπως την υλοποιούν, βίωμα ύψιστης θητείας στην αγωγή της, οι σοφοί και οι λαϊκές φυλλάδες κι όλοι οι μυημένοι στον αγώνα της. «Μετρημένο τόπο έχουν οι σοφοί»-το πρέπον μέτρο στην πολύγλωσση περιπέτεια του γήινου ταξιδιού σου, μέτρο της νόησης και μέτρο της ψυχής σου. Το δάνειζες αυτό το μέτρο απλόχερα στις χαρές και στις ενάντιες ώρες. Το δίδασκες στην οικογένεια, στα παιδιά, στον Αποστόλη, στην Ιουστίνη, την Κωνσταντίνα, στους συγγενείς, στην ανθισμένη από σένα γειτονιά, στην ενορία του παπά Νίκου μας-αυτή την κιβωτό που σφάλισε τη λευκή παιδικότητα και την έκαμε περιπολία μιας μακράς ενηλικίωσης. Αμείφθηκες με κείνο το γαλήνιο ύφος της ανταπόδοσης, με τις χαρές της περιουσίας των παιδιών, που στροβιλίζονται πάνω στο χάρτη της δικής τους πρόβας στη ζωή. Φέροντας την ανεξάρτητη σκευή μιας διδαχής της ελευθερίας που την παραχώρησες όταν κατάλαβες πως θα τύχει του πρέποντος μέτρου.
Αγάπησες την ξενιτιά και την αποδημία και φιλιώθηκες μαζί της. Είδες την πανάρχαια προκοπή της να ανακυκλώνει το θαύμα της στα δικά σου παιδιά. Στον Αποστόλη, στην Ιουστίνη, στο Θόδωρο, στον Αλέξανδρο, «ωραίο ως Έλληνα». Την αποκάλεσες οριστικά ΙΟΥΣΤΙΝΗ και υποκλίθηκες στην ακαταπόνητη βούληση για ανεμπόδιστη δημιουργία. Ένα σύμπαν χαράς οι μετρημένες και οι απρόσμενες επιστροφές. Στήριξες το καλό χωρίς όρια. Δεν αναγνώριζες εχθρούς, μόνον ανθρώπους που είχαν χάσει ή ποτέ δεν είχαν βρει το νόημα και που εμείς όλοι οι άλλοι ήταν κάτι που τους το οφείλαμε, διακριτική αποστολή της κοινωνικότητάς μας…
Με απλωμένο χέρι στη χειρονομία της αθέατης ευγένειάς σου, θα καιροφυλακτούμε τους αστερισμούς της απέθαντης ομορφιάς: της λέξης και της πράξης σου. Καλό σου ταξίδι…»

Στην ακτή του Μπακαλιάρου/In New England with Eve' s family

One of the most beloved persons I've met in America is Evanthia Condakes, former president of the National Philoptochos of the Archdiocese of America. She was a successful woman both in the corporate world and the philanthropy at large. This is a true lady who devoted her life to her family, Hellenism and Orthodoxy.

Recently we visited her in Boston, where she has a lovely home in the ocean front. Eve (as we friends call her) took care of us like a gracious hostess she is. She made us feel really welcome, and we enjoyed her unbelievable moussaka and her wonderful galaktoboureko.

The next day we visited with her eldest son Nick and his wife Maria Koskores the village of Chatham in Cape Cod, where her youngest son Ted and his wife Karen maintain a quaint home in one of the most prestigious villages in New England.

We strolled to beaches and admired the small harbors full of yachts, we played with the dark waters of the ocean, walked to the village main street. Eve bought us chocolates made by the local patisserie.

It was a unique experience, not only because of the beautiful weather and the nice sites we saw there. It was the bonding with Eve’s family that made us feel belong with them.

I will post more experiences soon from our amazing trip to New England.

Justinaki

Στην Ακτή του Μπακαλιάρου


Ενα από τα πιό αγαπημένα πρόσωπα που έχω γνωρίσει στην Αμερική είναι η Ευανθία Κοντάκη, πρώην πρόεδρος της Εθνικής Φιλοπτώχου της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Πρόκειται για μια αληθινή κυρία, η οποία σε ολάκερη τη ζωή της δούλεψε για την οικογένεια, τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.

Πρόσφατα την επισκεφθήκαμε στη Βοστώνη, όπου διατηρεί ένα υπέροχο σπίτι μπροστά ακριβώς απο τον ωκεανό. Η Ευαθνία μας περιποιήθηκε όπως εκείνη γνωρίζει και νιώσαμε πραγματικά καλοδεχούμενοι, απολαμβάνοντας το μουσακά της και το υπέροχο γαλακτομπούρεκό της.

Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε μαζί με τον πρωτότοκο γιό της Νίκο και τη γυναίκα του Μαρία στο χωριό Chatham του Cape Cod,όπου ο μικρός της γιός Τέντ με τη σύζυγό του Κάρεν διατηρούν ένα γραφικό σπίτι σε ένα απο τα πιό αριστοκρατικά χωριά της Νέας Αγγλίας.

Γυρίσαμε τις παραλίες με τα σκούρα νερά του ωκεανού, θαυμάσαμε τα λιμανάκια με τα δεκάδες κόττερα, περπατήσαμε στο κέντρο του χωριού και αγοράσαμε σοκολάτες φτιαγμένες με ντόπια υλικά.

Ηταν μια μοναδική εμπειρία, όχι μόνο το οδοιπορικό στον παραθεριστικό τόπο, αλλά η χημεία της παρέας, που μας έκανε να αισθανθούμε ως μέρος της οικογένειας της αγαπημένης και περιποιητικής Ευανθίας.

Θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις απο το καταπληκτικό ταξίδι μας στη Νέα Αγγλία.

Τζουστινάκι

Οι νύφες της Ηβ , Μαρία και Κάρεν Κοσκόρης στον κήπο της δέυτερης
Ενας κήπος γεμάτος γαλάζιες ορτανσίες, όπως όλο το Chatham
Το Τζουστινάκι με τη μεγαλη κυρία της Εθνικής Φιλοπτώχου, κα Ευανθία Κοντάκη
Ο Τέντ στο υπέροχα διακοσμημένο σπίτι της Κάρεν και του Τέντ
Ενα θαλασσινό κομμάτι στα γαλάζια χρώματα
Η Κάρεν στην κουζίνα της
Η Ηβ με το μεγάλο της γιό Νίκ
Αυτός ο κούκλος είναι ο μπισκοτίνος Ορεο.
Το Τζουστινάκι είχε μια υπέροχη λογοτεχνική κουβέντα με το λομπίστα Νίκ Κοσκόρη
Μια ημίξανθη (η αφεντιά μου) με την ξανθή οικοδέσποινα
Το αστικό σπίτι της Ευανθίας στο φρύδι του ωκεανού
Με υπέροχες καρέκλες, όπου απολαύσαμε το πρωινό μας
Η θέα είναι μαγευτική
Απο το παράθυρο της κουζίνας
Η φιλόξενη οικοδέσποινα Ευανθία Κοντάκη μας περίμενε για δείπνο με μουσακά και αρνάκι. Το επιδόρπιο ήταν φρεσκότατο γαλακτομπούρεκο
Στο Cape Cod είδαμε το ουράνιο τόξο να σκάει μύτη μετά τη βροχή
Ο Νίκ με τη γυναίκα του Μαρία

Ο Τέντ με τη γυναίκα του Κάρεν
Στο τοπικό ζαχαροπλαστείο αγοράσαμε σοκολατάκια
Σε πολλές γεύσεις
Και γλυφιτζούρια
Και φάτζ σε χίλιες γεύσεις
Και κάθε λογής καραμέλλες

Νέα Αγγλία, η αριστοκράτισσα της Αμερικής
Ο Νίκ, η Μαρί, η Κάρεν και ο δικός μου Τέντ
Το ζεύγος στην παραλία με τα φύκια

Η Μίνα μας πετάει στους ουρανούς

Χριστούγεννα 2009, στο σπίτι του Ντένη. Η Μίνα μας (δεξιά) γελάει ανέμελα κι ας γνωρίζει...


Ηταν η μικρότερη απο τα 10 πρωτοξάδερφα του Τέντ εκ πατρικής πλευράς. Και ήταν η μοναδική που τόλμησε να κάνει καριέρα και οικογένεια στην Ελλάδα απο όλα τα παιδιά της οικογένειας των Αργυραίων, που μεγάλωσε κάποτε παλιά -πολύ παλιά στο Μεγανήσι Λευκάδας και μετανάστευσε στο Μόντρεαλ στα χρόνια του 50.

Η Μίνα Αργύρη, ετών 45, ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι στο χρόνο απ’ το νοσοκομείο της Πάτρας, όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό στην άνιση μάχη της με τον καρκίνο. Τώρα που γράφω πετάει ψηλά στον ουρανό να σμίξει με τη δική μου πεταλούδα.

Τη Μίνα ,λοιπόν, τη γνώρισα τελευταία απ΄όλα τα ξαδέρφια γιατί εγώ είχα μετακομίσει στο Μόντρεαλ κι εκείνη είχε πάει να βρεί τη ζωή της στην Ελλάδα. Εδωσε πολλές μάχες στην πατρική γή και τις κέρδισε όλες. Πήρε πτυχίο αγγλικής φιλολογίας απο το Πανεπιστήμιο των Αθηνών, άνοιξε επιτυχημένο φροντιστήριο ξένων γλωσσών στην Πάτρα, παντρεύτηκε, έκανε δύο υπέροχα παιδιά. Εγινε Ελληνίδα με τα όλα της και κατά τις επισκέψεις της στο Μόντρεαλ έδειχνε πως δεν μετάνιωσε για την επιλογή της, παρότι εύρισκε τη γραφειοκρατία εν Ελλάδι δυσβάστακτη.

Τη συναντούσα τα καλοκαίρια στην Ελλάδα, τότε που ανέμελα κάναμε διακοπές και οι δυό γυρνώντας στο νησί με τα παιδιά μας. Σμίγαμε στις παραλίες, στα σπίτια των θειάδων μας και μιλούσαμε επί παντός επιστητού.

Αυτό που την απασχολούσε έντονα ήταν η ανατροφή των παιδιών της μέσα στο περιβάλλον της σύγχρονης Ελλάδας του καταναλωτισμού και της αναξιοπρέπειας. Ηθελε να μπορέσει να τους δείξει την ευταξία του Καναδά, να τους μεταδώσει τη φυσική ευγένεια των ανθρώπων. Τα έφερε εδώ κάποια Χριστούγεννα και μοιραστήκαμε μέρες χαράς στο πάρτυ μας, όπου τότε ήταν παρούσα και η δική μου πεταλούδα.

Η Μίνα ήταν ένα βαθειά σκεπτόμενο πλάσμα. Είχε αποκομίσει εμπειρίες ζωής δύσκολες, γι αυτό και είχε γίνει αγωνίστρια.Την θαύμαζα για το δυναμισμό της και γενικά για τη μαγκιά της στη ζωή.

Αυτά τα περασμένα Χριστούγεννα είχε έρθει εδώ μετά απο τη διάγνωση της ασθένειάς της. Ηταν απίτευτα ήρεμη, συμβιβασμένη με την ιδέα του τέλους.

Δεν δέχτηκε να υποστεί τις παρενέργειες της συμβατικής ιατρικής, που έτσι κι αλλοιώς δεν θα της πρόσφερε ποσότητα ή ποιότητα ζωής. Αποφάσισε να συνδιαλλαγεί με το πρόβλημά της μέσα απο εναλλακτικές θεραπείες. Ηταν ήρεμη και αποφασισμένη να καθαρίσει το σώμα και την ψυχή της ως την ημέρα της αναχώρησης.

Τώρα η Μίνα μας πετάει στους ουρανούς, προσπαθώντας να βρεί το βηματισμό της στη νέα πραγματικότητα, που μπορεί να είναι πιό ανάλαφρη κι απο την ίδια τη ζωή.
Η Πεταλούδα μου την περιμένει να της δείξει τα βήματα.

Αντίο Μίνα, δώσε χαιρετισμούς στην Κωνσταντίνα μου, πές της πως τα καλοκαίρια περνούν βαρειά στο Μόντρεαλ χωρίς την παρουσία της.

Πες της πως τίποτε δεν θα με κάνει να ξεχάσω τις μέρες της χαράς. Σ΄αυτές τις αναμνήσεις θα βουτάω πάντα για να δροσίζεται η ύπαρξή μου.

Κι όταν θα βλέπω δύο πεταλούδες να πετούν θα ξέρω πως είστε εσείς που κάνετε παρέα. Πως έχει η μιά την άλλη τώρα, κι ας μη σας έχουμε εμείς!!!

Μακαρία η οδός σου, γλυκειά γυναίκα της ζωής μας.

Ιουστίνη

Fly Mina fly!

She was the youngest of Ted’s first cousins in the paternal side. And she was the only one who dared to make career and family in Greece from all the children of the Argyris family, that once were born in Lefkada and immigrated to Montreal in the 50’s.


Mina Argyris, 45 years old, started her long journey through time from the hospital in Patras, where she was hospitalized recently fighting the unequal battle with cancer. At this time she is flying up to heaven to mingle with my Butterfly.

Mina was the last of cousins to meet because when I moved to Montreal and she had gone to find her future in Greece. She gave many battles in homeland and won them all. She had a BA in English Literature from the University of Athens, opened a successful tutorial language school in Patras, married, had two wonderful children. She was proud to have found her Greek heritage although she often found hard to overcome the bureaucracy in her parents native land.

We met through the summers in Greece, when we casually returned home from vacation with our children. We would swim together or meet for lunch at the aunties’ homes.

She raised her children in the environment of modern Greece complaining often of the new values in the country. She wanted to be able to show them the serenity of Canada, to influence them by the natural politeness of the people. Some Christmas in the past she brought them here and shared with us the Christmas joy in one of our carefree parties back then.

Mina was a deep-thinking creature. She gained experience from life which was not always generous to her.I admired her for her strong character and her dignity.

Last Christmas she had come here in Montreal after she was diagnosed with terminal cancer. She was calm, serene, compromised with the idea of the eternal life, that lies beyond the human boundaries.

Not willing to suffer the side effects of conventional medicine she went into alternative therapies. She was determined to cleanse the body and soul until the day of departure.

Now Mina is flying to heaven, trying to find her footing in the new reality, which can be lighter than life itself.

My Butterfly Constantina will be there waiting to show her the steps.

So long, Mina, give greetings to my sister, tell her that summers in Montreal are not the same after her departure.

Tell her that nothing would make me forget those days of joy with her..

And when I see two butterflies fly around me, I will know that you two have become friends. Now you will have each other although you will never be with us in this world.

May the road be paved with your memories, unforgettable, sweet Mina of our life!

Justine

Αφιερωμένο εξαιρετικά στις πρώτες αγάπες

Αυτό το κλιπάκι είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στα αγόρια που χώρισαν απο την πρώτη τους αγάπη.

"Και τί ζηταω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω" της είπε κι εκείνη που ήξερε πως δεν ήταν ο Παράδεισος , τον εγκατέλειψε.

Κι εμείς αγαπήσαμε, έτσι ακριβώς κάναμε.

Τζουστινάκι

Ιερή αγανάκτηση εναντίον των ισχυρών του κόσμου

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Οι σκηνές με τους διαδηλωτές να τα σπάνε με μανία στο δήθεν πολιτισμένο Τορόντο κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης κορυφής του G20 το περασμένο Σαββατοκυριακο έκαναν το γύρο του κόσμου.

Ο κατά τα άλλα συνεταγμένος Καναδάς , όπου ποτέ δεν γίνονται συλλαλητήρια και πορείες, απέδειξε πως παρά τα 1,1 δισκετομμύρια δολάρια που ξοδευτηκαν για την ασφάλεια και περιφρούρηση των δύο μεγάλων διακέψεων δε μπόρεσε να χαλιναγωγήσει την αγανακτισμένη μάζα των διαμαρτυρόμενων πολιτών.

Και θα πρέπει να τονίσουμε πως το υπερβολικό κόστος της διοργάνωσης του G8 και του G20 είναι ο τεράστιος λογαριασμός που θα κληθούν να πληρώσουν με τους φόρους τους οι μέσοι καναδοί πολίτες χωρίς να έχουν συναινέσει σ΄αυτή την αλόγιστη σπατάλη.

Αυτός ο παραφουσκωμένος λογαριασμός, που τώρα θα αρχίσει να ερευνά η γενική ελεγκτής του Καναδά Σίλα Φρέιζερ, ήταν προορισμένος για να εξασφαλίσει την ήρεμη και ομαλή διεξαγωγή των διασκέψεων κορυφής. Την ώρα που το Πίτσμπουργκ για την ανάλογη διοργάνωση είχε ξοδέψει 16 εκατομμύρια δολάρια και το πολυσύχναστο Λονδίνο 50 εκατομμύρια δολάρια, η Οττάβα αποφάσισε να ξετινάξει τον προϋλογισμό στα ύψη, λές και τα χρήματα προερχόνταν απο τον κουρβανά του πρωθυπουργού ή των υπουργών του.

Ακόμη και ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί κάρφωσε τον καναδό πρωθυπουργό βεβαιώνοντας πως η συνδιασκέψεις κορυφής, που θα γίνουν στη Γαλλία του χρόνου, θα στοιχίσουν το ένα δέκατο απο όσα ξόδεψε ο Καναδάς.

Ετσι λοιπόν, με ένα παράλογα υψηλό λογαριασμό και με την απόλυτη διαβεβαίωση της Οττάβας πως δεν θα γίνουν έκτροπα , άρχισε η συνδιάσκεψη των 20 στο Τορόντο. Ο κόσμος όμως ξεχύθηκε στους δρόμους διαμαρτυρόμενος όχι μόνο για όσα κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ σολωμού και σαμπάνιας αποφασίζουν οι μεγάλοι για τους μικρούς, αλλά και για όσα αφειδώς ξοδεύονται προκλητικά σε τέτοιες διοργανώσεις.

Η αστυνομία χτυπούσε αλύπητα, πετούσε δακρυγόνα, έπιανε αθώους πολίτες που είχαν κατεβεί στους δρόμους του Τορόντο να σηκώσουν φωνή διαμαρτυρίας για τέτοιου είδους διασκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά, αλλά αποτελούν αφορμή για ακριβά δείπνα, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και γενικά για ανούσιες δημόσιες σχέσεις ηγετών.

Οι πολίτες- ακόμη και οι κούλ Καναδοί- είναι αγανακτισμένοι γιατί βλέπουν τα τελευταία χρόνια να ξοδεύονται δισεκατομμύρια δολάρια για να πλουτίζουν οι τράπεζες και οι ατοκινητοβιομηχανίες και γενικά τα μεγάλα καρτέλ του κόσμου.
Είναι έξαλλοι απο θυμό γιατι γίνονται μάρτυρες μιας παγκόσμιας συμπαιγνίας εις βάρος τους, η οποία γεμίζει τις τσέπες των λίγων αδειάζοντας τον κοσμάκη στα πεζοδρόμια.

Φυσικά, τίποτε απολύτως ουσιαστικό δεν προέκυψε απο τις δύο παγκόσμιες διασκέψεις κορυφής που έγιναν στο Οντάριο με τα χρήματα των φορολογούμενων Καναδών.

Αποφασίστηκε μια ψιλοβοήθεια για τις μητέρες των φτωχών χωρών (να δώσουν και μια ελεημοσύνη για τα μάτια του κόσμου!) και επίσης αποφασίσθηκε να μειωθούν τα κρατικά ελλείμματα (πάλι με κόστος των μέσων εργαζομένων πολιτών).

Πιστεύω πως αυτός ο παραλογισμός της συνευρεσης των αρχηγών των πλουσίων χωρών του κόσμου, όλο και περισσότερη αγανάκτηση θα προκαλεί, καθώς τίποτε ουσιαστικό (ούτε οι ατομικές ελευθερίες στην Κίνα , ούτε οι κοινωνικές παροχές στην Ινδία θίχτηκαν για μια ακόμη φορά) δεν βγαίνει απ΄αυτές.

Ας καθήσουν, λοιπόν, οι ισχυροί του κόσμου στις χώρες τους να λύσουν τα εν οίκω τους και μετά να πάρουν τους δρόμους για τα εν δήμω.

Κι ο Στίβεν Χάρπερ με τους υπουργούς του ας πληρώσουν απο την τσέπη τους το λογαριασμό, που είναι τεράστιος, ανυπόφορος, προκλητικός για το μέσο Καναδό. Ας πληρώσουν και το λογαριασμό της κακής δημοσιότητας της χώρας, που έδειχνε τριτοκοσμική και άναρχη καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να χαλιναγωγήσουν ούτε μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές στους δρόμους του Τορόντο.

Ντροπή για την αλαζονεία του πρωθυπουργού, ντροπή για την ανικανότητα του καναδικού συστήματος ασφάλειας των πολιτών!