Η Μίνα μας πετάει στους ουρανούς

Χριστούγεννα 2009, στο σπίτι του Ντένη. Η Μίνα μας (δεξιά) γελάει ανέμελα κι ας γνωρίζει...


Ηταν η μικρότερη απο τα 10 πρωτοξάδερφα του Τέντ εκ πατρικής πλευράς. Και ήταν η μοναδική που τόλμησε να κάνει καριέρα και οικογένεια στην Ελλάδα απο όλα τα παιδιά της οικογένειας των Αργυραίων, που μεγάλωσε κάποτε παλιά -πολύ παλιά στο Μεγανήσι Λευκάδας και μετανάστευσε στο Μόντρεαλ στα χρόνια του 50.

Η Μίνα Αργύρη, ετών 45, ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι στο χρόνο απ’ το νοσοκομείο της Πάτρας, όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό στην άνιση μάχη της με τον καρκίνο. Τώρα που γράφω πετάει ψηλά στον ουρανό να σμίξει με τη δική μου πεταλούδα.

Τη Μίνα ,λοιπόν, τη γνώρισα τελευταία απ΄όλα τα ξαδέρφια γιατί εγώ είχα μετακομίσει στο Μόντρεαλ κι εκείνη είχε πάει να βρεί τη ζωή της στην Ελλάδα. Εδωσε πολλές μάχες στην πατρική γή και τις κέρδισε όλες. Πήρε πτυχίο αγγλικής φιλολογίας απο το Πανεπιστήμιο των Αθηνών, άνοιξε επιτυχημένο φροντιστήριο ξένων γλωσσών στην Πάτρα, παντρεύτηκε, έκανε δύο υπέροχα παιδιά. Εγινε Ελληνίδα με τα όλα της και κατά τις επισκέψεις της στο Μόντρεαλ έδειχνε πως δεν μετάνιωσε για την επιλογή της, παρότι εύρισκε τη γραφειοκρατία εν Ελλάδι δυσβάστακτη.

Τη συναντούσα τα καλοκαίρια στην Ελλάδα, τότε που ανέμελα κάναμε διακοπές και οι δυό γυρνώντας στο νησί με τα παιδιά μας. Σμίγαμε στις παραλίες, στα σπίτια των θειάδων μας και μιλούσαμε επί παντός επιστητού.

Αυτό που την απασχολούσε έντονα ήταν η ανατροφή των παιδιών της μέσα στο περιβάλλον της σύγχρονης Ελλάδας του καταναλωτισμού και της αναξιοπρέπειας. Ηθελε να μπορέσει να τους δείξει την ευταξία του Καναδά, να τους μεταδώσει τη φυσική ευγένεια των ανθρώπων. Τα έφερε εδώ κάποια Χριστούγεννα και μοιραστήκαμε μέρες χαράς στο πάρτυ μας, όπου τότε ήταν παρούσα και η δική μου πεταλούδα.

Η Μίνα ήταν ένα βαθειά σκεπτόμενο πλάσμα. Είχε αποκομίσει εμπειρίες ζωής δύσκολες, γι αυτό και είχε γίνει αγωνίστρια.Την θαύμαζα για το δυναμισμό της και γενικά για τη μαγκιά της στη ζωή.

Αυτά τα περασμένα Χριστούγεννα είχε έρθει εδώ μετά απο τη διάγνωση της ασθένειάς της. Ηταν απίτευτα ήρεμη, συμβιβασμένη με την ιδέα του τέλους.

Δεν δέχτηκε να υποστεί τις παρενέργειες της συμβατικής ιατρικής, που έτσι κι αλλοιώς δεν θα της πρόσφερε ποσότητα ή ποιότητα ζωής. Αποφάσισε να συνδιαλλαγεί με το πρόβλημά της μέσα απο εναλλακτικές θεραπείες. Ηταν ήρεμη και αποφασισμένη να καθαρίσει το σώμα και την ψυχή της ως την ημέρα της αναχώρησης.

Τώρα η Μίνα μας πετάει στους ουρανούς, προσπαθώντας να βρεί το βηματισμό της στη νέα πραγματικότητα, που μπορεί να είναι πιό ανάλαφρη κι απο την ίδια τη ζωή.
Η Πεταλούδα μου την περιμένει να της δείξει τα βήματα.

Αντίο Μίνα, δώσε χαιρετισμούς στην Κωνσταντίνα μου, πές της πως τα καλοκαίρια περνούν βαρειά στο Μόντρεαλ χωρίς την παρουσία της.

Πες της πως τίποτε δεν θα με κάνει να ξεχάσω τις μέρες της χαράς. Σ΄αυτές τις αναμνήσεις θα βουτάω πάντα για να δροσίζεται η ύπαρξή μου.

Κι όταν θα βλέπω δύο πεταλούδες να πετούν θα ξέρω πως είστε εσείς που κάνετε παρέα. Πως έχει η μιά την άλλη τώρα, κι ας μη σας έχουμε εμείς!!!

Μακαρία η οδός σου, γλυκειά γυναίκα της ζωής μας.

Ιουστίνη

Fly Mina fly!

She was the youngest of Ted’s first cousins in the paternal side. And she was the only one who dared to make career and family in Greece from all the children of the Argyris family, that once were born in Lefkada and immigrated to Montreal in the 50’s.


Mina Argyris, 45 years old, started her long journey through time from the hospital in Patras, where she was hospitalized recently fighting the unequal battle with cancer. At this time she is flying up to heaven to mingle with my Butterfly.

Mina was the last of cousins to meet because when I moved to Montreal and she had gone to find her future in Greece. She gave many battles in homeland and won them all. She had a BA in English Literature from the University of Athens, opened a successful tutorial language school in Patras, married, had two wonderful children. She was proud to have found her Greek heritage although she often found hard to overcome the bureaucracy in her parents native land.

We met through the summers in Greece, when we casually returned home from vacation with our children. We would swim together or meet for lunch at the aunties’ homes.

She raised her children in the environment of modern Greece complaining often of the new values in the country. She wanted to be able to show them the serenity of Canada, to influence them by the natural politeness of the people. Some Christmas in the past she brought them here and shared with us the Christmas joy in one of our carefree parties back then.

Mina was a deep-thinking creature. She gained experience from life which was not always generous to her.I admired her for her strong character and her dignity.

Last Christmas she had come here in Montreal after she was diagnosed with terminal cancer. She was calm, serene, compromised with the idea of the eternal life, that lies beyond the human boundaries.

Not willing to suffer the side effects of conventional medicine she went into alternative therapies. She was determined to cleanse the body and soul until the day of departure.

Now Mina is flying to heaven, trying to find her footing in the new reality, which can be lighter than life itself.

My Butterfly Constantina will be there waiting to show her the steps.

So long, Mina, give greetings to my sister, tell her that summers in Montreal are not the same after her departure.

Tell her that nothing would make me forget those days of joy with her..

And when I see two butterflies fly around me, I will know that you two have become friends. Now you will have each other although you will never be with us in this world.

May the road be paved with your memories, unforgettable, sweet Mina of our life!

Justine