22 Σεπτέμβρη

Αγαπημένη μου μικρή πεταλούδα,

Πάνε έξι χρόνια από τότε που πέταξες ψηλά στους ουρανούς και χάθηκες σε ξένες πολιτείες μακρινές, που δεν ορίζονται απ΄ την ανθρώπινη φύση. Κι η μάννα μας, που σ έκλαιγε απ΄το πρωί μέχρι το άλλο πρωί αυτά τα θλιβερά χρόνια, φέτος το καλοκαίρι ξαφνικά αποφάσισε ν’ ακολουθήσει το δρόμο σου. Μάλλον δεν άντεξε άλλο τον καημό σου, δε μπόρεσε να συμβιβαστει με την πραγματικότητα πως η γή ρούφηξε το σπάγχνο της.

Ετσι τώρα δεν ανησυχώ για σένα τόσο, ξέρω ότι είσαι με τη μαμά σου, πως οι δυό σας μας κοιτάζετε απ΄τις ξένες πολιτείες και σχολιάζετε τα δικά μας καθημερινά και αναλώσιμα. Ξέρω πως κρύβεσαι στην αγκαλιά της, που είναι μεγάλη, ζεστή, φτιαγμένη για σένα κυρίως.

Μικρή μου μώβ βεντάλια,

Αυτός ο χρόνος που πέρασε έφερε πολλές απώλειες στη ζωή μου. Κορυφαία και πιό επώδεινη ήταν η αναχώρηση της μαμάς, χωρίς να μπορέσω να την αποχαιρετήσω. Ομως τόξερα πως οι πιθανότητες ήταν τέτοιες, αφού ζούσα στην ξενητειά ,δύσκολα θα τύχαινε να βρίσκομαι κοντά της την τελευταία , την οριστική στιγμή. Είχα ζυμωθεί μ΄αυτή την προοπτική, έτσι τόνιωσα μονάχα σαν παράπονο, που είμαι τόσο αναπότρεπτα μακριά σας.

Η άλλη μέγιστη απώλεια ήταν σε φίλους. Ω! Πόσο δύσκολο είναι να διαπιστώνεις πως κάποιοι φίλοι ήταν άφιλοι, αγνώμονες, πραγματικά ανάξιοι και να τους μιλάς τόσα χρόνια. Πόσο τραυματικό είναι να διαπιστώνεις πόσο κάλπικοι, ψεύτες, εκμεταλλευτές , άρπαγες μπορεί να είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ζείς την καθημερινότητα κι όλο προσφέρεις κι όλο γενναιοδωρείς προς τούτους.

Αυτό ήταν ένα ράπισμα που ήρθε με το πέρασμα στην ωριμότητα για μένα. Εσύ ήξερες πολύ νωρίτερα το ποιόν των ανθρώπων και πολλές φορές με προειδοποιούσες. Εσύ ήσουν η σοφή, η έμπειρη κι εγώ η εύπιστη, η αφελής, η άπειρη. Εσύ με μάθαινες τους ανθρώπους κι εγώ σε εύρισκα δύσπιστη. Τώρα που πλήρωσα το τίμημα της ευπιστίας μου, αρχίζω να μαθαίνω τη ζωή απ΄την αρχή μικρή μου αγαπημένη.

Κοριτσάκι,

Κι αυτό το χρόνο δεν πέρασε ούτε στιγμή χωρίς να σε σκέφτομαι. Δεν πέρασε ούτε λεπτό χωρίς να σε αναθυμάμαι. Στη Χάλκη του Βοσπόρου, που επισκέφθηκα τη Θεολογική Σχολή, μια πεταλούδα πετούσε διαρκώς πάνω απ΄το κεφάλι μου. Με σημάδευες, με συντρόφευες, με κυνηγούσες. Ησουν η μόνιμη παρέα μου, είσαι η παραμόνιμη σκέψη μου. Ξέρω πως όλες τις εμπειρίες τις μοιράζεσαι μαζί μου κι αυτό μου δίνει μιά άφατη ικανοποίηση, μεγαλύτερη απ΄τη λύπη της απώλειάς σου.

Ο πόνος τώρα έχει καταλαγιάσει, δεν είναι τοσο οξύς όπως τα πρώτα χρόνια της απουσίας σου.Το γέλιο ξαναήρθε στις μέρες μου, αλλά όχι γάργαρο κι αληθινό όπως πρώτα. Ζώ διαρκώς σε δύο διαστάσεις. Στην πραγματικότητα όπως τρέχει και στην υποθετική κατάσταση πώς θάταν νάμαστε μαζί εσύ κι εγώ, όπως παλιά. Να γελάμε, να συζητάμε, να μαλώνουμε για τα φουστάνια (που δεν μ΄ άφηνες να δανείζομαι από σένα και που δεν σ΄άφηνα να αγοράζεις τα ίδια με τα δικά μου!) , να κάνουμε αφωνία μεταξύ μας για να μην εξοργιζόμαστε απ΄τις παραφράσεις των λόγων μας.

Η σκιά σου πέφτει βαρειά πάνω στη ζωή μου. Πώς μπόρεσες και μου ξεγλύστρησες εσύ η επιτομή της ζωντάνιας; Πώς μού τόσκασες μέσα απ΄τα χέρια εσύ που ήθελες να είσαι διαρκώς μαζί μου ακόμη και στον ξένο τόπο; Που δεν παραδέχτηκες ποτέ πως αναχωρησα και σ΄άφησα πίσω;

Είναι ένα μυστήριο η φυγή σου, που δεν θα το εξηγήσω ποτέ, που δεν θα το λύσω, που θα μπερδεύεται μέσα μου οδυνηρά στο διηνεκές, ώσπου να κλείσω τα μάτια μου.

Α! Πρέπει να σου πώ ότι με τα χρόνια της απουσίας σου κατάλαβα βαθειά μέσα μου πως είσαι το μόνο πλάσμα που με αγάπησες πραγματικά με τα λάθη και τα ελαττώματά μου. Εσύ με έβλεπες να ξυπνάω το πρωί από παιδάκι με τις τσίμπλες στα μάτια, καθώς κοιμόσουν στο απέναντι κρεβάτι. Εσύ ήξερες όλες τις μύχιες σκέψεις μου, τους πόνους και τα όνειρά μου.

Μακάρι νάσουν εδώ να μοιραστούμε στιγμές χαράς, λύπης, απογοήτευσης πάλι και πάλι. Ταξίδια αξόδευτα της ευτυχίας και της ξενοιασιάς. Ψώνια και απρόβλεπτες περιπέτειες ανθρώπων.

Και δεν παραλείπω ποτέ. Κάθε μέρα, όπου κι αν βρίσκομαι ακριβή μου, ανάβω το καντηλάκι της θύμησής σου, όπως μου ζήτησες τότε που δεν ήξερα πως είχες κινήσει για την αναχώρηση ανεπιστρεπτί.

Ο πατερούλης βρίσκεται εδώ κι αύριο θα σου διαβάσουμε το Τρισάγιο στον τάφο της μητέρας του Τέντ. Πώς να σε ξεχάσω πώς;

Η αδελφή σου

Ιουστίνη