Σήμερα βρέχει
Κι ανοίγω μιά πόρτα στις αναμνήσεις από την Κωνσταντινούπολη, που αποτελούν δεξαμενή αισιοδοξίας.
Σήμερα βρέχει
Κι αναθυμάμαι μέρες Λευκάδας, φθινόπωρα που ο ήλιος έκανε μέρες να φανεί κι εμείς ονειρευόμασταν μια εκδρομή, μιά τόση δά απόδραση
Σήμερα βρέχει
Κι ο νούς μου τρέχει στις πορείες του Πολυτεχνείου, στα χρόνια της αθωότητας, τότε που οι πρωταγωνιστές δεν είχαν μπεί στη φθορά της εξουσίας
Σήμερα βρέχει
Και η μέρα μου μουτζουρώνεται από τα δυσοίωνα νέα για την πορεία της Ελλάδας στην Ευρώπη, γιά τα αναπάντεχα καρφώματα στην πλάτη απ΄τους εταίρους
Σήμερα βρέχει
Και οι οδύνες για τις απώλειες παίρνουν το γκρίζο χρώμα του ουρανού, λες κάποτε να κρυφτούν πίσω απ΄τα σύννεφά του, να ξεπλυθούν απ΄το νερό τους;
Σήμερα βρέχει
Και τα τελευταία φύλλα πέφτουν στο χώμα, η φύση απογυμνώνεται, η επόμενη μέρα θα είναι χειμώνας.....
Ιουστίνη
...κι όμως,
ReplyDeleteχρειάζεται ο χειμώνας...
να ξεκαθαρίσουν μικρόβια,
να επανέλθη η υγεία,
να επιπλεύσει η φρόνηση,
να περιοριστεί
αυτή η ανεξέλεγκτη εγωϊστική συμπεριφορά...
Ιουστίνη μου,
στην ποιητική σου γραφή διαισθάνομαι μια μελαγχολία...
Ο Θεός είναι μεγάλος.
Εμείς ΤΙ είμαστε, τυλιγμένοι στο χιτώνα της έπαρσης,
της φιλαυτίας...
Σε φιλώ
από μια ...ξεμαλιασμένη Νέα Υόρκη,
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
Μα αγαπητή μου Ιουστίνη, με ξετρέλανε ο τίτλος Σήμερα βρέχει, και τι δεν μου θυμίζει, αλλά προπαντός αγάπες στα τροπικά μέρη με το "σήμερα βρέχει"
ReplyDeleteάρα δεν εργαζόταν στο λιμάνι, οπότε προφυλαγμένει απ την βροχή την ακούγαμε στα κεραμίδια που μας τραγουδούσε αγάπες, οπου μας νανούριζε και μας προστάτευαι σαν θεϊκο χέρι.
Σήμερα βρέχει, πράγματι ανοίγουν οι πόρτες των αναμνήσεων, ξαναγίνομαι νέος ο νους γεμάτος νοσταλγία για τα περασμένα...
Τα φύλλα πέφτουν αλλά θα ξαναεμφανιστούν, και διερωτώμαι γιατί να μην είναι η ζωή μας οι αγάπες σαν τα φύλλα;
Συγχαρητήρια από έναν απλόν άνθρωπο, κατόρθωσες κι άγγιξες την καρδιά μου με το "Σήμερα βρέχει"
Χαιρετισμούς απ το "Μήλο"
Γαβριήλ
Σήμερα βρέχει
ReplyDeleteΚαι τα τελευταία φύλλα πέφτουν στο χώμα, η φύση απογυμνώνεται, η επόμενη μέρα θα είναι χειμώνας...
Τα σύννεφα, γενικά, ολοένα πυκνώνουν, στην Πόλη, στη Λευκάδα, στο Πολυτεχνείο, στα δεινά της πατρίδας, στις οδύνες… στις απώλειες και τα τελευταία φύλλα πέφτουν στο χώμα… σκορπάνε. Τα δέντρα ορφανεύουν. Έχουν μια όμορφη μοναξιά. Η φύση χρωματίζεται παράξενα.
Τούτη η εποχή έχει μια θλίψη, έτσι είναι το φθινόπωρο. Τα φύλλα απ’ τα δέντρα σκορπάνε. Τα δέντρα ορφανεύουν. Έχουν μια όμορφη μοναξιά. Η φύση χρωματίζεται παράξενα. Όμορφα χρώματα του φθινοπώρου. Σκόρπια φύλλα. Στάλες ελπίδας. Έψαξα και βρήκα λίγες εικόνες της εποχής. Τέτοιες που να βεβαιώνουν αυτό το ανεξήγητο του κόσμου.
Ποιητική πολύ η ανάρτησή σου!
Φιλάκια!
Αγαπημένη μου Ιουστίνη,
ReplyDeleteΠόσο όμορφη η σημερινή σου ανάρτηση!
Γεμάτη βροχή, ομορφιά, μελαγχολία, αναμνήσεις.
Βροχή! Επίσημη αγαπημένη! Λατρεύω τη βροχή. Με μαγεύει ο ήχος της, το άγγιγμά της, η αύρα της. Βροχή! Μαργαριτάρια του Θεού, σταλμένα δώρο ακριβό, στη γη και στους ανθρώπους.
Βροχή! συντροφιά ακριβή, στη μοναξιά των ανθρώπων.
Βροχή! μαγικό κατέβασμα από τον ουρανό, φέρνοντας δροσιά και μηνύματα, από ψυχές αγαπημένες που "κατοικούν ψηλά".
Και κρατούν οι σταγόνες της βροχής, δροσερές τις θάλασσες της ψυχής μας. Και κάθε που βρέχει, η θάλασσα της ψυχής μας, μεγαλώνει και δροσίζεται η καρδιά μας, για να μην πονά.
Βροχή! μια γλυκιά μελαγχολία, ένα απαλό άγγιγμα, σε κάθε τι υλικό στον κόσμο.
Και ομορφαίνει και γλυκαίνει ο κόσμος μας με τη βροχή, με τη βροχή που θα πέφτει ασταμάτητα και δε θα πάψει να μας λέει πόσο εύθραυστοι είμαστε και να μη χάνομε ευκαιρία, να χαιρόμαστε το κάθε τι.
"Βροχή, βροχούλα, βρέξε με
βοήθα με ν' αντέξω,
τριγύρω τόσες ομορφιές
για να τις ημερέψω", μας τραγουδά η Μελίνα Τανάγρη.
Κάθε που βρέχει, θέλω να βγω έξω, να περπατάω, να νιώθω το ευλογημένο άγγιγμά της, να γίνομαι μούσκεμα, να βρέχει το πρόσωπό μου και να μπερδεύεται με τα δάκρυά μου.
Δάκρυα, ευλογημένη βροχή μέσα από τα μάτια μας. Αλλοτε τα μάτια μας στάζουν βροχή χαράς, άλλοτε λύπης, άλλοτε αγωνίας, απελπισίας, ελπίδας, προσμονής, δυστυχίας, ευτυχίας.
Δάκρυα ή βροχή ευλογημένα και τα δύο.
"Βροχή και σήμερα κι ούτε ένα γράμμα σου
Κι ούτε ένα μήνυμα στον μαύρο ουρανό
Φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου
Φυλάξου αγόρι μου, από τον κεραυνό"
μας τραγουδά ηΔήμητρα Γαλάνη. Αφιερωμένο στις ψυχές που δεν μπόρεσαν να φυλαχτούν από τον κεραυνό και είναι μακριά μας, αλλά και τόσο κοντά μας.
Πολλά πολλά φιλάκια
Αγαπημένη μου Γιώτα,
ReplyDeleteΑυτή τη φωτογραφία από το Ντολμά Μαχτσέ της Πόλης τη φύλαγα για την πρώτη βροχερή μέρα που θα μου έφερνε μελαγχολία.
Τόσες βροχερές μέρες πέρασαν κι όμως δεν με άγγιξαν. Αλλά χθές είδα τη βροχή να ρημάζει τα τελευταία φύλλα.
Ναι ο χειμώνας είναι ευεργετικός, μα μακρύς και δύσκολος εδώ στο βορρά μας.
Φιλί από πόλη χειμωνιάτικη
Γαβρίλη μου γλυκέ,
ReplyDeleteΠόσο χαίρομαι που έφερα στη μνήμη σου βροχές αλλοτινές , βροχές τροπικές με τις σταγόνες να χτυπάνε στις τσίγκινες στέγες.
"Τα φύλλα πέφτουν αλλά θα ξαναεμφανιστούν, και διερωτώμαι γιατί να μην είναι η ζωή μας οι αγάπες σαν τα φύλλα" πολύ ωραίο το ρητορικό ερώτημα.
Αλλά για φαντάσου να τις παίρνουν τις αγάπες οι βροχές και οι χειμώνες. Πόση μοναξιά ώσπου να ξαναέρθει η ανοιξη.
Φιλί απ΄το βορρά του κρύου και της συννεφιάς
Αγαπημένη Ιουλία,
ReplyDeleteΤί να προσθέσω εγώ στο τραγούδι πουγραψες για τη βροχή; Τί να πώ σ αυτό το μαγικό σου ποίημα; Τα είπες όλα κι έρριξες βάλσαμο στις πληγές, αυτές που άνοιξαν οι κεραυνοί.
Φιλί υγρό στή ζέστη του Λιβυκού πελάγους.
Στράτο μου αγαπημένε,
ReplyDeleteΑναρτήσεις παράλληλες από δυό ανθρώπους που τους αγγίζει η φύση. Ξέρεις, πονάει το φθινόπωρο με την αλλαγή της φύσης, αλλά σκέψου πόσο δυστυχείς θα ήμασταν αν δε νιώθαμε στα φυλλοκάρδια μας αυτό τον πόνο της αποχώρησης, ή ακόμη αν δεν μπορούσαμε να τον εκφράσουμε!
Φιλί χειμώνα από εδώ
Cheer up, βρεχει και σε επιασε μαυριλα γενικα. Μη ξεχνας και το πιο σημαντικο απο ολα: "Μια βροχη μας σωζει" Φιλακια!
ReplyDeleteΓλυκειά πρωτευουσιάνα μου,
ReplyDeleteΠάντα κεφάτη είμαι, απλώς η βροχή σάρωσε και τα τελευταία φύλλα και μούρθε ένα πάράπονο. Την αγαπώ τη βροχή , γι αυτό της άνοιξα παράθυρο στο Βόσπορο.
Φιλί βρεγμένο
Η βροχή Ιουστίνη μου,θέλει σκέψεις, θέλει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μια ζεμπεκιά!! Μετά όλα χαμογελούν!!
ReplyDeleteΦιλιά να σε ζεστάνουν απ την ηλιόλουστη Αθήνα:)))))
Αγαπημένη Μπέλ Κατρίν,
ReplyDeleteΝαι η βροχή φέρνει σκέψεις και μελαγχολία, αλλά ξεπλένει και το θολό τοπίο. Γι αυτό είναι ευεργετική γιά τις ψυχές μας.
Σήμερα επέστρεψε ο ήλιος, αλλά ο χειμώνας είναι παρών με τις χαμηλές θερμοκρασίες του.
Φιλιά στην ηλιόλουστη, θερμή Αθήνα