Πινελιές από Λευκάδα

Ξύπνησα με τη Λευκάδα να με περιμένει στο κομπιούτερ μου από το Νίκο Καββαδα κι είπα να μοιραστώ μαζί σας τις χαρές της Λιμνοθάλασσάς μας. Μαζί με ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ψηλά Τακούνια Γιά Πάντα", που ξετυλίγεται στη μακρινή μικρή πατρίδα μου

..."Το τέλος του Σεπτέμβρη βρήκε τις πέντε απόφοιτες ν’ απολαμβάνουν τα μπάνια τους στο νησί σε κλίμα αναμονής για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ο καιρός είχε ηρεμήσει απο τις πολλές ζέστες. H αύρα γλύστραγε απαλά στα σοκάκια. Τα ηλιοβασιλέματα έχυναν ένα χρυσορόδινο χρώμα στον ουρανό που ρούφαγαν αχόρταγα οι νεαρές κοπέλες κάνοντας ποδηλατάδες γύρω από τη λιμνοθάλασσα. Τα αποδημητικά πουλιά συγκεντρώνονταν εκεί στο ραντεβού του αποχαιρετισμού καλύπτοντας με τα φτερά τους τα θολά γκρίζα νερά. Το φθινόπωρο έδινε μια ήρεμη αίγλη στην πόλη τους που είχε αδειάσει απ’ τις άναρχες ορδές των παραθεριστών.

΄Οσα φθινόπωρα έφερναν στη μνήμη τους, πιανόνταν πάντοτε στα δόκανα του σχολείου βάζοντας ένα απότομο τέλος στο καλοκαίρι. ΄Ηταν η πρώτη φορά που ένιωθαν αυτή την εποχή στη σάρκα τους, που είχαν την πολυτέλεια να την γευτούν και ίσως να ήταν και η τελευταία, αφού ο επόμενος Σεπτέμβρης θα ’ταν αφιερωμένος στην αρχή του πανεπιστημιακού έτους και στους πάσης φύσεως συμβιβασμούς της ενηλικίωσής τους.

Η απουσία της Τζούλιας γινόταν περισσότερο αισθητή στην παρέα τώρα που είχαν καταλαγιάσει τα πράγματα και η σκληρή προετοιμασία για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο είχε ολοκληρωθεί. ΄Ολες το παραδέχονταν στις συζητήσεις πως εκείνη ήταν πλασμένη να τιμάει τις μικρές λεπτομέρειες της φύσης που άφηναν αδιάφορες τις υπόλοιπες. Ναί, η Τζούλια είχε μέτρο διαφορετικό από το δικό τους. Άλλωστε σκάρωνε υπέροχα σχέδια στα χαρτιά. Το χέρι της ζωγράφιζε ό,τι αγκάλιαζε το μάτι. Το διακριτικό παρουσιαστικό της, τα καστανόξανθα μαλλιά, τα πράσινα μάτια της έλειψαν από την φωτογραφία που τράβηξε ο αδελφός της Νάνσυς για να θυμούνται το φθινόπωρο της αποφοίτησης..."