Δύο λογοτεχνικές συλλογές στα χέρια μου

Ιχνη πολύχρωμου Μελανιού
Του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου

Η ποίηση αποτέλεσε πρωταρχική ουσία στη ζωή μου και τη λογοτεχνική μου ύπαρξη, καθώς απο παιδί στη Λευκάδα ζυμώθηκα με το Βαλαωρίτη και το Σικελιανό.

Οι συνεχείς απαγγελίες στις σχολικές γιορτές με εξοικείωσαν με όλους τους μεγάλους ποιητές της νεότερης ελληνικής γενιάς. Ωστόσο, το δέος μου γι αυτή τη μορφή του λόγου παραμένει μεγάλο, καθώς αναγνωρίζω πως οι λέξεις κρατούν τα κλειδιά της έκφρασης, απογειώνοντας ή συνθλίβοντας τον ποιητή τους.

Πιστεύω πως η ποίηση περνάει κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολάκερο τον κόσμο. Οι άνθρωποι εκτεθειμένοι σε δεκάδες ερεθίσματα όλο και λιγότερο σκύβουν στα έγκατά τους να ομφαλοσκοπηθούν μέσα από τα λόγια των ποιητών.

Οφείλω να πώ ότι πολλοί συνάδελφοι απο τη δημοσιογραφία ορμώμενοι, τολμούν να αποπειρώνται στον ποιητικό λόγο και πραγματικά χαίρομαι γιατί έχουν τη δύναμη και τη μαγκιά να το κάνουν χωρίς να περιμένουν ανταποδοτικότητα στο έργο τους.

Ενας απ΄αυτούς είναι ο καλός συνάδελφος Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, ο οποίος συνεργάζεται με τη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας καθώς και με άλλα έντυπα. Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο του « Ιχνη Πολύχρωμου Μελανιού » από τις εκδόσεις Ιωλκός, που περιέχει ποιήματα από διάφορες εποχές της ζωής του

Σ΄αυτή την ποιητική συλλογή ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος με ένα τρόπο αφολιστικό- θα έλεγα- εκφράζει τα βαθειά εγκάρσια ερωτήματα της ζωής, της μοναξιάς, της αδικίας, της ανθρώπινης συνύπαρξης, του έρωτα, της φυγής, της απελπισίας.. .

Ο ποιητικός του λόγος απροσποίητος , αυθόρμητος είναι γοητευτικός γιά το δέκτη, που μπορεί να ταυτιστεί με πολλές αλήθειες ριγμένες εδώ κι εκεί ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες.

Η συλλογή των ποιημάτων του δεν έχει κάποια θεματική ενότητα, η έμπευσή του αρύεται των ερεθισμάτων της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Η πολιτική κατάσταση, οι φόβοι, η απελπισία, η απαισιοδοξία, τα μικρά καθημερινά πράγματα αποτελούν αφορμή γιά τη γραφή του.

Πάντως, διαβάζοντας τα διαφορετικού ύφους ποιήματα της συλλογής, διαπιστώνει κανείς πως ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος πέρασε από τον πειρασμό της ομοιοκαταληξίας στην ελεύθερη ρίμα, από την απλή περιγραφή των συναισθημάτων στα βαθειά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι όλα αυτά με αφορμή την καθημερινότητα μιάς πόλης που άλλοτε τον πνίγει κι άλλοτε τον απογειώνει.

Μιά όμορφη ποιητική συλλογή που διακρίνεται γιά την έλλειψη προσποίησης και γιά την αληθινότητά της. Ενα από τα αγαπημένα μου ποιήματα ήταν « Το Ξέφτι » με προορισμό της Λευκάδα μου.


Γραμμένα με Αίμα
Της Γιώτας Στρατή




Μιά άλλη ποιητική συλλογή έφτασε ως δώρο Χριστουγέννων στα χέρια μου. Πρόκειται για το νέο έργο της ομογενούς λογοτέχνιδας « Γραμμένα με άιμα » Γιώτας Στρατή, που εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη από τις εκδόσεις Δ.Θ.Ε.Λ.

Ποιήματα, ανταλλαγές γραμμάτων στο ίντερνετ καθώς και γραπτές διαδράσεις καταγράφονται εδώ από τη Γιώτα Στρατή καθώς αφορούν μιά δύσκολη περίοδο της ζωής της, την ασθένεια και εγχείριση του συζύγου της Δημήτρη ( ο οποίος αποτελεί το επίκεντρο αυτού του βιβλίου).

Ωστόσο θα σταθώ στα ποιήματά της, που καταγράφουν καθαρά τις συναισθηματικές της εμπειρίες κατά περίσταση. Η Γιώτα Στρατή αφήνει το χειμαρρώδη λόγο της να συνθέσει εικόνες, συναισθήματα, απορρίψεις, ελπίδα, φόβο, κούραση, αγωνία. Αρνείται να χαλιναγωγήσει τις λέξεις, που θαρρείς ξεχύνονται σαν άτια στις λευκές σελίδες.

Από όλα της τα ποιήματα που τα διάβασα με δίψα διαλέγω εκείνο με τίτλο « Κουλουριασμένη »

Στον ξύλινο πάγκο του διαδρόμου, τεμαχίζω,
Αντοχή ανήμπορη. Διπλωμένη. Κουλουριασμένη.
Σχεδόν ανύπαρκτη.
Το σώμα ; Φυλακή
Το δέρμα ; Λιβάδι στεγνό, πεινασμένο...

Τα ποιήματα, τα γράμματα, οι αφηγήσεις της είναι πραγματικά « γραμμένα με αίμα ».

Γιώτα σ΄αγαπώ και σε θαυμάζω.

Ιουστίνη Φραγκούλη