Η τηλεόραση είναι εκμαυλιστική γιά τα παιδιά, κυρία Πέννυ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

“Εξαρτημένοι από την τηλεόραση είναι οι περισσότεροι νέοι και μάλιστα με ευθύνη των γονέων τους.

Όπως αποκαλύπτουν στοιχεία που παρουσιάστηκαν την Τρίτη, σε εκδήλωση που έγινε στο υπουργείο Παιδείας, το 63% των νοικοκυριών αφήνουν ανοιχτή την τηλεόραση κατά τη διάρκεια του φαγητού. Και, ακόμη χειρότερα, το 68% των παιδιών από 8 έως 18 ετών έχουν τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο τους!

Τι σημαίνει αυτή η κατάσταση; Οταν αυτά τα παιδιά φθάσουν στα 70 τους, θα έχουν περάσει επτά ολόκληρα χρόνια μπροστά σε μια τηλεόραση, λένε οι στατιστικές.

Υπολογίζεται επιπλέον ότι ως τα 18 τους χρόνια, τα παιδιά έχουν δει περίπου 18.000 τηλεοπτικές δολοφονίες και 200.000 τηλεοπτικές πράξεις βίας.

Η εκδήλωση με θέμα την σχέση παιδιών και τηλεόρασης έγινε στο κτίριο του υπουργείου Παιδείας στο Μαρούσι, με πρωτοβουλία της διεύθυνσης πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Σερρών.»
Αυτή η είδηση κυριολεκτικά με σοκάρισε, καθώς συνειδητοποίησα πως όχι μόνο τα Ελληνόπουλα αλλά όλα τα παιδιά του δυτικού κόσμου ανατρέφονται χωρίς έλεγχο με τα διάφορης φύσης τηλεοπτικά προϊόντα, αφού οι γονείς θεωρούν ότι μιά συσκευή στο δωμάτιό τους είναι απαραίτητη για να μην ενοχλούνται οι ίδιοι όταν παρακολουθούν τα δικά τους θεάματα.

Η τηλεοπτική έξη αποβαίνει τελικά κατάρα, αν συλλογισθεί κανείς πως επτά πολύτιμα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου αναλίσκονται στον τηλεοπτικό εκμαυλισμό. Και τούτος ο εκμαυλισμός έχει πολλές επιπτώσεις.

Οι τηλεοπτικές σειρές, που στην πλειοψηφία τους είναι αστυνομικές, κυριολεκτικά εισάγουν τα παιδιά στον κόσμο της βίας, προσκαλώντας τα με τον πιό φυσιολογικό τρόπο στην αναπαραγωγή της.

Η τηλεόραση δημιουργεί παιδιά του καναπέ, ανήλικους που δεν ξοδεύουν την ενεργειά τους στις τρεχάλες και την άσκηση, αλλά εθίζονται στην καθιστική ζωή με απρόβλεπτες συνέπειες γιά τη σωματική τους υγεία.

Την ίδια ώρα, τα αμφίβολης ποιότητας τηλεοπτικά σίριαλ δημιουργούν ήρωες που απέχουν πολύ από τα πρότυπα προς μίμηση. Διάφορες κοπελίτσες τύπου Πάτυ και Τζάστιν Μπίβερ αποπροσανατολίζουν τους ανήλικους θεατές από μιά στοχευμένη παιδεία, οδηγώντας τους στα φρούδα όνειρα της τηλεοπτικής καριέρας των διαττόντων αστεριών.

Πάνω απ΄όλα όμως, η διαρκής έκθεση των παιδιών στην τηλεόραση δημιουργεί ανεξέλεγκτους καταναλωτές. Από τα πατατάκια μέχρι τις διαφημίσεις των καθαριστικών, τα ανήλικα πλάσματα εθίζονται στη νοοτροπία της αγοραστικής μανίας, η οποία μπορεί να μην έχει όρια κάποια κοντινή μέρα.

Σαφώς, η τηλεόραση προσφέρει πολλά θετικά στοιχεία στην ανάπτυξη των παιδιών. Προγράμματα εκπαιδευτικά επιλεγμένα από τους γονείς, ενδυναμώνουν τις προσλαμβάνουσες των παιδιών γιά τον άγνωστο κόσμο των μεγάλων.

Ταυτόχρονα, η έκθεση στη σωστή ελληνική γλώσσα προσφέρει εξοικείωση με ένα λεξιλόγιο που ίσως να μην υπάρχει στο σπίτι. Ακόμη και η έκθεση σε αγγλικές ή γαλλικές σειρές δίνει το υπόβαθρο της τριβής με τις ξένες γλώσσες με σημαντικότατη διάσταση στην απορρόφηση λεξιλογίου.

Τέλος, η τηλεόραση ως μέσον πρέπει να τίθεται στον έλεγχο των γονιών, που οφείλουν να μην τη θεωρούν ως εύκολη λύση γιά να ξεφορτωθούν τα παιδιά τους, μα ως εργαλείο πνευματικής ανάπτυξης που θα πρέπει να έχει μέτρο.