Γιορτή της μάννας με απουσία

Σήμερα είναι η γιορτή της μάννας. Και είναι η πρώτη χρονιά της ύπαρξής μου που δε στέλνω λουλούδια στη μάννα μου, παραγγελμένα από την ξαδέρφη μου την Καίτη Κακαβούλη στον Πάνο το Φέξη στη Λευκάδα. Τα τελευταία 22 χρόνια που ζώ στον Καναδά αυτή ήταν παραγγελία, ένα μπουκέτο λουλούδια γιά τη μάννα.

Το περασμένο καλοκαίρι η μάννα μου πέταξε στη γειτονιά του ουρανού κι έτσι φέτος έμεινε η παραγγελία αναπάντητη, κενή. Στη μνήμη της σήμερα αφιερώνω ένα απόσπασμα από το βιογραφικό μυθιστόρημα περί τον παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη υπό τον τίτλο Πετάει, Πετάει το Σύννεφο (εκδόσεις Ψυχογιός). Η Σοφία του κειμένου υποδύεται τη μητέρα μου Μαρία Κακαβούλη-Φραγκούλη.ιός

«O παπα-Κωστάγγελος μένει μόνος με τη Σοφία του. Την κοιτάζει στα μάτια με λατρεία. Η αγαπημένη, η εκλεκτή του κόρη, η τέταρτη απ' τα οχτώ παιδιά του. Τη φέρνει στο νου του μικρό κορίτσι, με περιποιημένο το ένα και μοναδικό φουστάνι της στα στερημένα χρόνια της Κατοχής. Μια μικρή κυρία από τότε, κι ας έλειπαν τα μέσα. Ποτέ δεν του ταίριασε η εικόνα της στα χωράφια, γι' αυτό βιάστηκε να τη στείλει στη χώρα, στο Δεσποτικό, να βοηθήσει τ' αδέρφια της καθώς φοιτούσαν στο γυμνάσιο Λευκάδας.

Έπραξε άδικο σε βάρος των άλλων κοριτσιών του; Δε νομίζει, οι δύο άλλες θυγατέρες του θέλησαν γάμο με όποια συνέπεια. Η Σοφία είχε τ' όνειρο να γίνει μια αστή, να παντρευτεί αστό, να κατοικήσει στην πόλη. Κάλλιο κακή χώρα παρά καλό χωριό! ήταν το σύνθημα της ζωής της. Παρά τις τύχες που της έφερναν οι προξενήτρες, περίμενε υπομονετικά να βρει τον αβοκάτο, το δικηγόρο της. Ήπιος χαρακτήρας, καλή νοικοκυρά, άγγιξε όλα όσα είχε πεθυμήσει.

Κι ο άντρας της, ο Γιώργος Κοντογεώργης, μορφωμένος, δυναμικός, συνεπής στις υποχρεώσεις του, ήταν στα μέτρα της. Κάθε Σαββάτο ανελλιπώς της έφερνε λουλούδια και τη ζήλευε όλη η γειτονιά. Χρυσάνθεμα το φθινόπωρο, βιολέτες και κρινάκια την άνοιξη, πασχαλιές τον Απρίλη. Το καλοκαίρι πάλι ανακάλυπτε γαρίφαλα μοσχομυριστά για να μην της λείπει η ευωδιά, που έτσι κι αλλιώς ήταν διάχυτη στο σπίτι, καθώς εκείνη συνήθιζε να βάζει σε όλα τα ντουλάπια της άρωμα λεβάντας. Όσο για τη γιορτή της μάνας, η Σοφία ήταν η μόνη στη φαμίλια που έπαιρνε μιαν αγκαλιά τριαντάφυλλα απ' τα παιδιά της, ακόμη κι αν η βαρυχειμωνιά είχε κάψει τις τριανταφυλλιές. Λες κι άνθιζαν πάντα σε πείσμα των καιρών, μόνο για κείνη.

Πώς έγινε κι αυτή η κόρη στη μέση ακριβώς του μικρού του λόχου επέβαλε τα δικά της σχέδια χωρίς υποχωρήσεις, ακόμη δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Έτσι όπως ήταν ήσυχη απ' τη φύση της, θα πίστευε κανείς πως θα περνούσε απαρατήρητη στην οικογένεια κι αργότερα στη ζωή της. Κι όμως κατόρθωσε να γίνει σημείο αναφοράς της οικογένειας των Αργυρίου και όχι μόνο.»

Ιουστίνη