Κι αν μαντεύω σωστά από τη μακρινή και δύστοκη επικοινωνία μας η Λουκία ένιωσε το θαύμα , το βίωσε ως μια πραγματικότητα της ύπαρξης της που έφτανε στο τέλος της .
Τη Λουκία τη γνώρισα στο περιοδικό ΕΝΑ, όπου μπήκε σα σίφουνας παρασύροντας όλους εμάς τους συντηρηρικούς της γενιάς της σε ένα δρόμο πρόσω ολοταχώς. Αργότερα όταν εγκατέλειψα το Μόντρεαλ τη συναντούσα συχνά στα μπαράκια της πόλης και ανταλλάσσαμε τυπικότητες.
Υστερα την είδα να θριαμβεύει ως σκηνοθέτρια, φτιάχνοντας τη μιά ταινία μετά την άλλη. Τη θαύμασα για την ενέργεια και το πείσμα της, για τη μαγκιά της να ολοκληρώνει όσα έβαζε στο εφηβικό μυαλό της.
Με τη Λουκία δεθήκαμε όταν ήρθε στο Τορόντο να δείξει ένα από τα φίλμ της σε κάποιο φεστιβάλ κινηματογράφου. Τότε μέσω του γενικού προξένου Μάκη Ευθυμιάδη μιλήσαμε από καρδιάς και χάρηκα που είχε φτάσει τόσο ψηλά κι όμως κρατούσε εκείνο το σφρίγος της απροσποίητης νεανικότητας. Μια ζεστασιά αλληλοκατανόησης τρύπωσε ανάμεσά μας.
Τη λάτρεψα πριν από τρία χρόνια στο φεστιβάλ Οικολογικού Κινηματογράφου στη Ρόδο, όπου ανακάλυψα πως είχε δημιουργήσει ένα θαύμα: είχε φέρει τους δύσπιστους Ρόδιους στο σινεμά μαζικά και συντεταγμένα, τους είχε γοητεύσει με το μαγικό ραβδάκι της, εκείνο της δημιουργικής πρωτοτυπίας της.
Τη θυμάμαι με τα ιδιότυπα γιαλιά της, τα κατσαρά ανέμελα μαλλάκια της, τα πολύχρωμα φουλάρια της που έπεφταν μπροστά δίνοντας ένα αέρα στην ύπαρξή της. Τη θυμάμαι να είναι ο εαυτός της, να αποκαλύπτεται σε κάθε της στιγμή, να μη φοβάται, να μη ντρέπεται...
Ω! Η Λουκία θα λείψει από τον πολιτισμό της Ελλάδας, θα λείψει από τα δρώμενα, θα λείψει απ΄τις ιδέες. Εύχομαι κουράγιο στα αγαπημένα πρόσωπα που αφήνει πίσω της.
Εμείς που τη ζήσαμε στο φούλ της δημιουργίας της , στο ανάπτυγμα της προσωπικότητας της, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το λαμπερό της πρόσωπο, το γέλιο της, τη μελαγχολία χαραγμένη παραμόνιμα στο εφηβικά της μάτια.
Λουκία αγαπημένη μου, so long κι αν δείς την Πεταλούδα μου, δόστης χαιρετίσματα. Πέστης πως δεν ξεχάσαμε ούτε και φέτος τα γενέθλιά της, σήμερα 28 Δεκεμβρίου που εσύ αναχώρησες για τη γειτονιά του Ουρανού. Παραδωσέ της την κάρτα της αγάπης μας. Η φλόγα του κεριού της είναι πάντοτε αναμμένη πέστης, θα είναι τώρα και για σένα.
Ιουστίνη
Δεν βρίσκω λόγια να παρομοιάσω το σοκ που ένοιωσα διαβάζοντας αυτό το νέο. Απέχω απο την τηλεόραση πολύ καιρό τώρα (για τους γνωστούς ελλαδικούς λόγους) και δε το άκουσα
ReplyDeleteΚρίμα να φέυγουν τέτοιοι δραστήριοι, δημιουργικοί, με οράματα και προοπτικές για το μέλλον, άνθρωποι.
Πραγματικά η Ελλάδα φτωχαίνει απο τέτοιες απώλειες. Αυτή είναι η Πολιτιστική της χρεωκοπία.
Καλοτάξιδη Λουκία, κρίμα που ήταν τόσο βραχύ το ταξίδι σου...
Καλημέρα Τζους.
Ψάχνοντας να δω που θα αφήσω τις ευχές μου για τον νέο έτος βρήκα αυτό το κείμενο που ομολογώ με συγκίνησε πολύ και με έκανε πάλι να σκεφτώ: για τις φθαρτές ζωές μας, τις εφημερες φιλοδοξίες μας, τα περιττά μας άγχη κλπ.
ReplyDeleteόμως το έργο και η αξία του καθενός θα μετρηθεί τότε, τελικά. τότε που θα το έχει αποφασίσει να αφήσει πίσω του όλα αυτά τα μικρά ή μεγαλύτερα, για ένα τόπο, ευελπιστώ, πιο ανάλαφρο και πιο φωτεινό. Καλό ταξίδι στη Λουκία και καλή ή μάλλον καλύτερη χρονιά σε όλους εμάς που έχουμε μείνει εδώ.
Χαρούλα μου,
ReplyDeleteΗ Λουκία μας στάθηκε γενναία απέναντι στην πρόκληση του θανάτου, νίκησε το φόβο του.
Κρίμα που έφυγε νωρίς, αλλά καμιά φορά οι ωραίοι δεν την μπορούν τη ματαιότητα του κόσμου. Και η φύση προνοεί να τους παίρνει στην αγκαλιά της γρήγορα!
Ας το δούμε έτσι για να μην κλάψουμε πικρά και ατελείωτα!
Φιλί
Αντιγράφω τα λόγια σου Πέρασα μου: με έκανε πάλι να σκεφτώ για τις φθαρτές ζωές μας, τις εφημερες φιλοδοξίες μας, τα περιττά μας άγχη κλπ.
ReplyDeleteόμως το έργο και η αξία του καθενός θα μετρηθεί τότε, τελικά. τότε που θα το έχει αποφασίσει να αφήσει πίσω του όλα αυτά τα μικρά ή μεγαλύτερα, για ένα τόπο, ευελπιστώ, πιο ανάλαφρο και πιο φωτεινό!
Α! νάναι φωτεινός ο τόπος όπως λέει και η εξόδιος ακολουθία , νάναι χλοερός, να αποδρά πάσα θλίψη και στεναγμός.
Η Λουκία βρήκε από χτες την Πεταλούδα μου και γελάουν μαζί ΄πάνω στα σύννεφα του ουρανού!
Φιλί κι ευχές για Καλή Χρονιά
Αγαπημένη μου Ιουστίνη,
ReplyDeleteΠολύ με συγκίνησαν όσα έγραψες για τη φίλη σου τη Λουκία.
Να είναι γαλήνιο το ταξίδι της και οι δικοί της να έχουν δύναμη να αντέχουν την απουσία της.
Η ψυχή της, όπως και οι ψυχές όλων των αγαπημένων μας, θα είναι πάντα κοντά τους.
Θα είναι οι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.
Μια διαμαντένια λάμψη πάνω στο χιόνι.
Θα είναι το φως του ήλιου πάνω στο γινομένο στάρι.
Η βροχή του φθινοπώρου…
Τα πουλιά που πετούν γυρω, τα άστρα που λάμπουν το βράδυ…
Και σίγουρα απόψε θα λάμψουν περισσότερο δυο χρυσά αστεράκια.
Θα είναι της Πεταλούδας σου και της Λουκίας που θα γλυκοκουβεντιάζουν στους γαλαξίες τ' ουρανού.
Σε φιλώ γλυκιά μου
Ιουλία αγαπημένη,
ReplyDeleteΠόσα δάκρυα χύνω διαβάζοντας τα λόγια της παραμυθίας σου. Είσαι ξεχωριστή, μια αληθινή ποιήτρια χωρίς να το ξέρεις.
Και έχοντας βιώσει την απώλεια του Νίκου σου, γνωρίζεις να βάζεις λάδι στην πληγή.
Φιλί ολόλευκο του χιονιού μας
...Ιουστίνη μου,
ReplyDeleteτο δάκρυ κρυφό ή φανερό... πάντα εκεί, να συνοδεύσει μια χαρά,
να ταράξει ένα θρήνο...
Η "πεταλούδα" σου,
γνωστή εικόνα κάθε τέτοια εποχή...
κι άλλες πεταλούδες, γέρικες, νιες,...
κόσμος δίχως λύπη δεν υπάρχει πουθενά.
¨ομως, πρέπει να προχωράμε!
Το 2012 να είναι καλύτερο, δυνατότερο, αρμονικότερο, σε ΟΛΟΥΣ, γλυκιά μου.
Φιλάκια στον Τεντ, στον Αλεξανδρίνο και όλους όσους
όλοι μας αγαπάμε.
Από παγωμένη ΝΥ,
Υιώτα-Δημήτρης
Κόσμος δίχως λύπη δεν υπάρχει πουθενά, αλλά οι δικές μας λύπες τρυπάνε τις καρδιές μας.
ReplyDeleteΣ ευχαριστώ για τα παρήγορα λόγια σου
Η φίλη του βορρά