Ενας ακόμη λυπητερός αποχαιρετισμός στην οικογένειά μας, αφού χτές ξημερώματα έφυγε απ΄τη ζωή η θεία Διονυσία, η πρωτελευταία αδελφή της οικογένειας Αργύρη. Η θεία Διονυσία ζήτησε να ταφεί στην πατρώα γή, έτσι το άψυχο σώμα της θα μεταφερθεί στα Λαζαράτα, όπου βρίσκεται ο τάφος του εκλιπόντος συζύγου της.
Τη θεία Διονυσία τη γνώρισα όταν έφτασα στο Μόντρεαλ αρραβωνιασμένη με τον Τεντ. Με κατέκτησε αμέσως με την καλωσύνη της, την ομορφιά και την αρχοντιά της. Ψηλή, ευθυτενής με υπέροχα γαλάζια μάτια με έκανε να νιώσω άνετα στην οικογένεια των Αργυραίων.
Οταν έφερα στον κόσμο το παιδί ή θεία Διονυσία έμενε κοντά μας κι έτσι είχα την τύχη να τον κρατάει μια φορά την εβδομάδα να βγαίνουμε κι εμείς που δεν είχαμε ακόμη άνθρωπο εμπιστοσύνης στο Μόντρεαλ. Η θεία έμαθε στον Αλέξανδρο τους ήχους των πουλιών, το μούγκρισμα της αγελάδας, το γάβγισμα του σκύλου. Εκείνος μόλις την έβλεπε να έρχεται σπίτι έβγαζε το πιό λαμπρό χαμόγελό του.
Η θεία Διονυσία με το θείο Τάσο προσποιόνταν τους παππούδες όταν ο Αλέξανδρος είχε ημέρα των παππούδων στο σχολείο του. Πάντοτε γλυκειά, αγαπητή, πρόσχαρη, αισιόδοξη αγκάλιαζε ολάκερη την οικογένεια απ΄τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο .
Η θεία Διονυσία περνούσε πολλούς μήνες στην ωραία Λευκάδα, αλλά η αρρώστια την γονάτισε τελευταία. Εδωσε μεγάλη και αξιοπρεπή μαχη για τη ζωή της αλλά ηττήθηκε κατά κράτος από τον καρκίνο.
Του τελευταίους μήνες την επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, όπου ένιωθα να της φέρνω τα νέα απ΄τον έξω κόσμο και να την κάνω να ζεί στιγμές ζωής με την αφήγησή μου. Αναχωρώντας από το Μόντρεαλ για την Ευρώπη ήξρε πως δεν θα την εύρισκα πιά, είχα συνείδηση πως εκείνος ήταν ο οριστικός αποχαιρετισμός.
Η θεία Διονυσία ήταν ο συνεκτικός κρίκος της οικογένειας Αργύρη, η γυναίκα που δεν έλεγε κακό για κανένα, η αγκαλιά που μας χωρούσε όλους, μικρούς και μεγάλους.
Θα την θυμάμαι στα φετινά τελευταία της γενέθλια να με ρωτάει με παράπονο; «Μα τί γιορτάζουμε σήμερα;» « Το ότι ήρθες στη ζωή κι έφερες αγάπη και χαρά στους γύρω σου, αυτό γιορτάζουμε» της είπα και της έδωσα ένα γλυκό φιλί.
Θεία θα μας λείψεις, θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη, θάσαι για μένα πρότυπο ζωής και ήρεμης δυναμης.
Καλό ταξίδι και δώσε χαιρετίσματα στην πεταλούδα και στη μάννα μου...
Ιουστίνη
Τη θεία Διονυσία τη γνώρισα όταν έφτασα στο Μόντρεαλ αρραβωνιασμένη με τον Τεντ. Με κατέκτησε αμέσως με την καλωσύνη της, την ομορφιά και την αρχοντιά της. Ψηλή, ευθυτενής με υπέροχα γαλάζια μάτια με έκανε να νιώσω άνετα στην οικογένεια των Αργυραίων.
Οταν έφερα στον κόσμο το παιδί ή θεία Διονυσία έμενε κοντά μας κι έτσι είχα την τύχη να τον κρατάει μια φορά την εβδομάδα να βγαίνουμε κι εμείς που δεν είχαμε ακόμη άνθρωπο εμπιστοσύνης στο Μόντρεαλ. Η θεία έμαθε στον Αλέξανδρο τους ήχους των πουλιών, το μούγκρισμα της αγελάδας, το γάβγισμα του σκύλου. Εκείνος μόλις την έβλεπε να έρχεται σπίτι έβγαζε το πιό λαμπρό χαμόγελό του.
Η θεία Διονυσία με το θείο Τάσο προσποιόνταν τους παππούδες όταν ο Αλέξανδρος είχε ημέρα των παππούδων στο σχολείο του. Πάντοτε γλυκειά, αγαπητή, πρόσχαρη, αισιόδοξη αγκάλιαζε ολάκερη την οικογένεια απ΄τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο .
Η θεία Διονυσία περνούσε πολλούς μήνες στην ωραία Λευκάδα, αλλά η αρρώστια την γονάτισε τελευταία. Εδωσε μεγάλη και αξιοπρεπή μαχη για τη ζωή της αλλά ηττήθηκε κατά κράτος από τον καρκίνο.
Του τελευταίους μήνες την επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, όπου ένιωθα να της φέρνω τα νέα απ΄τον έξω κόσμο και να την κάνω να ζεί στιγμές ζωής με την αφήγησή μου. Αναχωρώντας από το Μόντρεαλ για την Ευρώπη ήξρε πως δεν θα την εύρισκα πιά, είχα συνείδηση πως εκείνος ήταν ο οριστικός αποχαιρετισμός.
Η θεία Διονυσία ήταν ο συνεκτικός κρίκος της οικογένειας Αργύρη, η γυναίκα που δεν έλεγε κακό για κανένα, η αγκαλιά που μας χωρούσε όλους, μικρούς και μεγάλους.
Θα την θυμάμαι στα φετινά τελευταία της γενέθλια να με ρωτάει με παράπονο; «Μα τί γιορτάζουμε σήμερα;» « Το ότι ήρθες στη ζωή κι έφερες αγάπη και χαρά στους γύρω σου, αυτό γιορτάζουμε» της είπα και της έδωσα ένα γλυκό φιλί.
Θεία θα μας λείψεις, θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη, θάσαι για μένα πρότυπο ζωής και ήρεμης δυναμης.
Καλό ταξίδι και δώσε χαιρετίσματα στην πεταλούδα και στη μάννα μου...
Ιουστίνη
Θερμά συλλυπητήρια. Εξαιρετικά συναισθηματικό, δίχως καμία έξαρση.
ReplyDeleteΠόσα μου θύμισες...
Δέξου και τα δικά μου θερμά συλλυπητήρια για την αγαπημένη σου θεία.
ReplyDeleteΗταν ολα οσα εγραψες και ακομη περισσοτερα!!!Μια απο τις πιο αγαπημενες εξαδελφες της μητερας μου...και θεια μου φυσικα!!!Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που θα την σκεπασει,στην ομορφη Λευκαδα μας,που τοσο ειχε αγαπησει!!!Καλο ταξιδι θεια,θα ζεις παντα στο μυαλο και στις καρδιες μας!!!
ReplyDeleteΕυχαριστώ καλή μου, ο πόνος είναι τόσο σουβλερός που δεν επιτρέπει εξάρσεις. Ο πόνος του αποχωρισμού φέρνει αναμνήσεις που κατακάθονται γλυκά!
ReplyDeleteΕυχαριστώ Στρατούλη μου, είσαι πολύτιμος φίλος.
ReplyDeleteΑργυρώ μου,
ReplyDeleteΠροσπάθησα μέσα στη συγκίνηση να περιλάβω όσα περισσότερα. Οσοι από μας γνωρίσαμε την ευγενή της φύση, θα την θυμόμαστε πάντα με αγάπη. Δεν της έξιζε τέτοια φυγή!
Σιγουρα δεν της αξιζε Ιουστινη!Αλλα δυστυχως καποια πραγματα δεν μπορουμε να τα αποφυγουμε,οσο και αν το θελουμε..οτι κι αν κανουμε!!!Να ζησουμε να την θυμομαστε λοιπον και καλο της ταξιδι!
ReplyDeleteΘερμα συλλυπητηρια Ιουστινη, να ειστε καλα να την θυμαστε.
ReplyDeleteΤων καλών ανθρώπων η ζεστή αγκαλιά μας λείπεί πάντα. Να τη θυμόσαστε με αγάπη Τζουστινάκι.
ReplyDeleteΠολλά φιλάκια
Ε
Ιουστίνη μου, να είσαι καλά να θυμάσαι την αγαπημένη σου Θεία. Πάντα θα μας λείπουν οι αγαπημένοι μας που έχουν φύγει από αυτή τη ζωή.
ReplyDeleteΗ αύρα τους όμως και η αγάπη τους, θα είναι πάντα κοντά μας.
Συλλυπητήρια Ιουστίνη μου, να είστε γεροί να τη θυμάστε.
ReplyDeleteΤι γλυκό αυτό που της είπες: «Το ότι ήρθες στη ζωή κι έφερες αγάπη και χαρά στους γύρω σου, αυτό γιορτάζουμε». Η πεμπτουσία της ύπαρξής μας! Πόσο θα την ικανοποίησαν τα λόγια σου!
... τόσο παράξενη η ζωή!
ReplyDeleteάδικη! αδιάφορη...
Όμως, Ιουστίνη μου,
κάθε πίκρα και μια προσγείωση. Η δική της προσγείωση από τον πόνο στην ησυχία...
μια πεταλούδα ακόμη θα τριγυρίζει, με τη σκέψη της, λένε, σε πρόσωπα που αγάπησε και την αγάπησαν...
Καλώς να επιστρέψετε.
Σε περιμένουμε,
Υιώτα-Δημήτρης
Ευχαριστώ Αθηναίε μου, πάντα με τον ευγενικό σου λόγο!
ReplyDeleteΕλένη λατρεμένη μου,
ReplyDeleteΝαι θα μας λείψει η ζεστή αγκαλιά της, η φτερούγα της. Θα μας λείψει η παρουσία της, για μένα ήταν δεύτερη μητέρα στην ξένη γή.
Ευχαριστώ
Λία μου γλυκειά κι ευγενική,
ReplyDeleteΝαι η αύρα των αγαοημένων αναχωρησλαντων θα είναι μαζί μας για πάντα, αλλά τα χαμόγελά τους θάχουν σκορπίσει στους ουρανούς,
Φιλί
Ρούλα μου αγαπημένη,
ReplyDeleteΒάδιζε στο θάνατο ολοταχώς κι εμείς της κάναμε γενέθλια για να γιορτάσουμε ακριβώς την ύπαρξή της που έφερε τόση αγάπη και χαρά στους γύρω της.
Φιλί
Γιώτα λατρευτή,
ReplyDeleteΝαι μια πεταλούδα θα γίνει η ψυχή της να τριγυρνάει σαν τη δική μου στις ρεματιές και τις ράχες, να παίζει παιχνίδια οφθαλμαπάτης και παραυθίας στη ζωή μας.
Φιλί και καλή αντάμωση στο Μεγάλο Μήλο!