Το αδιέξοδο της κάλπης

(Αναδημοσίευση από τη στήλη μου Ιδιοχείρως στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης)

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Βρισκόμαστε μια ανάσα προ των εκλογών και ο κόσμος δηλώνει σε τεράστιο ποσοστό αναποφάσιστος. Το ερώτημα σ΄αυτές τις εκλογές έχει γίνει υπαρξιακό πλέον: Τί να ψηφίσει ο λαός; Τα κόμματα της εξουσίας, τα οποία τον έρριξαν στα τάρταρα και τώρα υπόσχονται να τον αναστήσουν ή τα περιφερειακά κόμματα για να δείξει επιτέλους την αγανάκτησή του σε όλη αυτή την οικονομική και ηθική κατάπτωση της χώρας;

Τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ με τους χειρισμούς τους οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Από την κακή διοίκηση μέχρι την έλλειψη πρόνοιας για την επόμενη μέρα, μέχρι την εγκληματική διαχείρηση, μέχρι τις λοβιτούρες, τα δύο κόμματα της εναλλασσόμενης εξουσίας από το 1974 κυριολεκτικά έσπρωξαν το λαό στην οικονομική εξαθλίωση, στην απογύμνωσή του από τα εργατικά του δικαιώματα, στο κατρακύλισμά του στα όρια της ανέχειας.

Την ίδια ώρα τα κόμματα της αριστεράς , τα οποία έχουν μια ανοδική τάση στις δημοσκοπήσεις, αντί να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να προσφέρουν παραγωγικές και ρεαλιστικές προτάσεις σ΄ αυτό τον προεκλογικό διάλογο, συνεχίζουν να δηλώνουν αποχή από την πραγματικότητα. Μιλούν γενικώς και αορίστως, εξακολουθούν να κάνουν άκαπρη κριτική για τα μνημόνια και άλλα τινά ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν μπεί στη διαδικασία να καταθέσουν μια πρόταση για τη μετεκλογική κατάσταση.

Οι ηγέτες τους εν πολλοίς πράττουν ως αντιπολίτευση, δεν έχουν μπεί στη λογική ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον τρίτο πόλο την επομένη των εκλογών  κι επομένως να γίνουν μέρος της εξουσίας και της διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Μοιάζουν να μην έχουν αντιληφθεί πως εδώ και τώρα έχουν τη δυνατότητα να αποτελέσουν το μοχλό πίεσης έστω και στα συγκυβερνώντα κόμματα της εξουσίας, προκειμένου να διαφυλάξουν την τελευταία ελπίδα των δικαιωμάτων του λαού.

Οσο για τον Πάνο Καμμένο ο οποίος φαίνεται να αρπάζει ποσοστά ευκαιριακής δυσφορίας της δεξιάς πτέρυγας, αυτός είναι μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει ακριβώς πρό της κάλπης. Ο κόσμος δεν είναι υπανάπτυκτος να πιστεύει σε Ζορό, που αφού έφαγε και ήπιε τα χρόνια των παχέων αγελάδων στη Νέα Δημοκρατία, τώρα βγάζει το σπαθί του να καθαρίσει τους βρώμικους! Αλλοίμονο!

Η Αλέκα Κατσέλη είναι αρκετά σοβαρή στις προθέσεις της, γνωρίζει καλά τον οικονομικό διάλογο, πατάει γερά στα πόδια των οικονομικών σπουδών της στην Αμερική, αλλά φοβάμαι πως κι εκείνη με τον Χάρη Καστανίδη δεν έχουν να αντιπαραβάλλουν κάτι καινούριο, αφού αποτέλεσαν μέρος της σηπτικής εξουσίας! Ισως μέσα από το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να αρθρώσουν καλύτερα το λόγο τους από το να καταστούν περιφερίκ της εξουσίας.

Η Ντόρα Μπακογιάννη κρατάει μια έντιμη στάση απέναντι στις εξελίξεις, δε δίστασε να δηλώσει πως την επόμενη μέρα θα υποστηρίξει μια κυβέρνηση Σαμαρά, παρότι αποχώρησε από τη Νέα Δμοκρατία εξαιτίας της ήττας της στην ηγεσία του κόμματος. Οι χαμηλοί τόνοι της απέναντι στον αντίπαλό της σήμερα, κερδίζουν τη συμπάθεια του λαού.

Ο μεγάλος χαμένος των προεκλογικών εντυπώσεων είναι ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος από λαύρος εναντίον των δύο κομμάτων της εξουσίας, πέρασε σε συνεργασία μαζί τους, έγινε αντιμνημονιακός προ της πολιτικής ευθυνης για την ψηφοφορία του μνημονίου και σήμερα διεκδικεί την ψήφο του κόσμου μπαμπαλίζοντας ακατάσχετα λόγια και φέρνοντας στο κόμμα  πολλυσυλλεκτικούς στάρ της δημοσιογραφίας και της καλλιτεχνικής ζωής. Φοβούμαι πως η Βουλή αυτή τη φορά θα κλείσει τις πόρτες της στο ΛΑΟΣ του οπορτουνισμού και του χαμαιλεοντισμού.

Υπάρχει και η Χρυσή Αυγή, το ακραίο ακροδεξιό κόμμα, που σκορπίζει ανατριχίλες με την ξενοφοβία και τα εξτρεμιστικά του συνθήματα. Φοβούμαι πως οι αγανακτισμένοι υπερήλικες μπορεί να δώσουν βήμα σ΄αυτή την κραυγαλέα επιλογή της συμφοράς.

Ετσι λοιπόν διαγράφεται το προεκλογικό τοπίο. Με τα κόμματα της εξουσίας να υπόσχονται σταθερότητα μέσα από την πολιτική της ανθρωποθυσίας και με τα κόμματα της αριστεράς να τυρβάζουν περί άλλα. Και με τα μικρά περιφερειακά κόμματα να προσπαθούν να χωθούν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, διεκδικώντας ρόλο ρυθμιστών!

Φοβούμαι πως η επόμενη των εκλογών θα φέρει ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα στη διακυβέρνηση ή ακυβερνησία της πολύπαθης χώρας.