Καλό ταξίδι δάσκαλε

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Η κυρ Γιάννης ο δάσκαλος με την κυρία Μαρία τη δασκάλα αρραβωνιασμένοι απολαμβάνουν τα όνειρα για την κοινή ζωή τους

Την προηγούμενη εβδομάδα έφυγε ο κυρ-Γιάννης ο Σπηλιάς, ο δάσκαλος, ο άνθρωπος, ο οικογενειακός φίλος. Εφυγε αθόρυβα όπως έζησε τη γεμάτη αγάπη ζωή του, αποκόπτοντας κι άλλο μεγάλο κομμάτι από τις ρίζες μας. Καθώς η Φιλαρμονική Λευκάδας τον συνόδευε στο ναό της παναγίας των Ξένων υπό τους ήχους των πένθιμων εμβατηρίων, η καρδιά μου λύγισε, πετάρισε, τραντάχτηκε από τις αβάσταχτες αναμνήσεις των θανάτων.

 

Ο κυρ-Γιάννης ο δάσκαλος ήταν ο πατέρας της αδελφικής φίλης μου Αγγελικής Σπηλιά, της πολυαγαπημένης μου παιδικής συνοδοιπόρου. Τον γνώρισα στα 15 μου χρόνια ως πατέρα της εκλεκτής μου Αγγελικής΄και μέχρι την τελευταία παρουσίαση του βιβλίου μου έδωσε το αγαπητικό παρόν του.

 

Οταν ήμασταν παιδιά ο κυρ-Γιάννης με εντυπωσίαζε με τα γαλανά ολοκάθαρα μάτια του, που έμοιαζαν της θάλασσας. Μου προκαλούσε πραγματικά έκπληξη το γεγονός ότι ο δάσκαλος από το Θύριον και η αδελφή του η Ανθούλα είχαν αυτά τα μπλέ μάτια, παρότι γεννήθηκαν στην ορεινή Αιτωολοακαρνανία. Βλέπεις, πίστευα τότε ότι τα χρώματα των ανθρώπων συμβάδιζαν με τον τόπο της καταγωγής τους. Κι όμως ο κυρ-Γιάννης ήταν καμωμένος από αιθέρια ομορφιά, σπάνια στους κακοτράχαλους τόπους της περιοχής του. Αυτή την ομορφιά αγάπησε η κυρία Μαρία Ματαφιά και τον παντρεύτηκε μένοντας στο Θύριον γιά δύο δεκαετίες περίπου.

 

Ο κυρ-Γιάννης τα καλοκαίρια μας φόρτωνε στο περίφημο αυτοκίνητό του“Dacia»  κάθε μέρα και μας πήγαινε στην παραλία του Κάστρου να κολυμπήσουμε την Αγγελική, τον Κώστα και το Σπύρο του. Αθόρυβος και ευγενικός, ποτέ δεν ανακευτόταν στις εφηβικές κουβέντες μας. Είχε μια καθαρή άποψη για τη σχέση του με τα παιδιά, παρότι τα είχαν αναθρέψει με τη σύζυγό του αυστηρά και με μια άκαμπτη ηθική, που μακράν απείχε της προσποίησης και της σχετικότητας. 

 

Ο κυρ-Γιάννης μας έλεγε αστειάκια όταν εμείς χαρακωμένες από την αγωνία της μελέτης για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, διαβάζαμε στο σπίτι της Αγγελικής, όπου ερχόταν ο Κώστας ο Φωτεινός για να μας παραδώσει ιδιαίτερα μαθήματα στα αρχαία ελληνικά και στα νέα. Θυμάμαι σαν τώρα εκείνα τα βράδυα με την κυρία Μαρία να ετοιμάζει τον ελληνικό καφέ γιά τον καθηγητή μας και να κερνάει εμάς τα κοριτσάκια γλυκό του κουταλιού, κυδώνι αν θυμάμαι καλά. Η γεύση του κυδωνιού πάντοτε θα μου θυμίζει το σπιτικό του κυρ-Γιάννη του Σπηλιά και της κυρίας Μαρίας Ματαφιά/ Σπηλιά. Θα μου θυμίζει την υπέροχη ανάλαφρη νεότητα, που δεν την σκίαζε τίιποτε ακόμη.

 

Τα χρόνια της φοιτητικής έξαρσης, ο κυρ Γιάννης μας παρακολουθούσε από μακριά να κάνουμε τις εξόδους μας, να φλερτάρουμε, να γελάμε, να πίνουμε καφέδες, να ζούμε κάθε στιγμή της τρέλλας μας. Και μας κερνούσε από μακριά πορτοκαλάδα με διακριτικότητα πάντοτε κι ευγένεια μοναδική. Ποτέ δεν μας υπέδειξε πώς να φερθούμε, πώς να ντυθούμε, με ποιούς να κάνουμε παρέα.

 

Ο κυρ- Γιάννης ήταν τόσο περήφανος για την Αγγελική του, που ήταν πρώτη μαθήτρια και κάλλιστο παιδί, πάντοτε με την έννοια της προσφοράς εσνωματωμένη στη φιλοσοφία της.

 

Οταν γεννήσαμε τα αγόρια μας, εκείνη το Βασιλάκη κι εγώ τον Αλεξανδρίνο, ο κυρ-Γιάννης έγινε σπουδαίος παππούς και για τους δύο. Δεν τα ξεχώριζε τα αγόρια, τα πήγαινε βόλτα και τα κερνούσε βανίλια υποβρύχιο το απόγευμα και μεζεδάκια το βράδυ κατά τους μακρείς μήνες των καλοκαιριών που τα στέλναμε στη Λευκάδα να μείνουν στους παππουδογιαγιάδες. Με την κοφτερή δασκαλίστικη γνώση του, ο δάσκαλος ασκούσε τα αγόρια στην αριθμητική ορίζοντας την εξέλιξή τους στο πεδίο της γνώσης.

 

Ο κυρ-Γιάννης έγινε αναγνώστης των μυθιστορημάτων του, διάβαζε στην κυρία Μαρία τα γραπτά μου κατά τους κρύους χειμώνες της Λευκάδας, όταν έμεναν στην πόλη για να βρίσκονται με τη Μαρία και τον μικρό απίστευτο Γιαννάκη, που έφερε το όνομά του.

 

Ο Γιάννης Σπηλιάς με το όνομα, υπήρξε σεβαστικός γιός, αγαπημένος αδελφός, πιστός Θυριώτης, βέρος Αιτωλοακαρνάν, παρότι τα τελευταία χρόνια ζούσε στη Λευκάδα στο όμορφο σπίτι που έκτισε με τη γυναίκα του για να στεγάσει την οικογένεια και τη συνέχειά της.

 Ο κυρ-Γιάννης αναχώρησε γρήγορα και σχεδόν εύκολα, πετώντας στα ουράνια με τον ανάλαφρο τρόπο που έζησε στη γή. Τον αγαπήσαμε, τον θαυμάσαμε, διδαχτήκαμε από το ήθος του.

Καλό ταξίδι δάσκαλε, θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη καθώς ζύμωσες κι εσύ ένα μέρος της ύπαρξής μας.