Στώμεν καλώς , στώμεν υπέρ ανθρώπων

 Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 (Αναδημοσίευση από τη στήλη μου Ιδιοχείρως στην ιστορική ομογενειακή εφημερίδα Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης)

Σε μια πατρίδα που στροβιλίζεται στην καθημερινή υποβάθμιση της ζωής των πολιτών της...

Σε μια Ελλάδα που οδεύει στην πλήρη αποσύνθεση του κοινωνικού και πολιτισμικού ιστού της...

Σε μια χώρα που χάνει τα τελευταία στοιχεία της αξιοπρέπειάς της διασυρόμενη από τους εταίρους στις αγορές του κόσμου γιά μια χούφτα δολάρια...

Ισως η φωνή ορισμένων ιεραρχών να ηχήσει σαν την άνοιξη του Ραβέλ, ίσως η Εκκλησία να ανυψώσει το καταρρακωμένο ηθικό ενός λαού που βάλλεται πανταχόθεν.

Με μεγάλη ανακούφιση διάβασα τα λόγια του Μητροπολίτη Σιατίστης, Παύλου σχετικά με τη Χρυσή Αυγή ( συνέπεια των επεισοδίων έξω από το Χυτήριο σχετικά με το επίμαχο θεατρικό έργο «Σώμα Χριστού»):

"Άφησα τελευταία τη "Χρυσή Αυγή" που στην πραγματικότητα είναι "μαύρη νύκτα".

Είναι θλιβερό ότι κάποιοι "χριστιανοί αγωνιστές" ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.

Τον Χριστό που η "Χρυσή Αυγή" τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.

Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού "εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;".

Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;

Δεν είναι ο "πλησίον" της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν "καλός".

Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού η πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.

Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.

Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.

Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων"!

Αυτά τα λόγια ήχησαν σαν τραγούδι της άνοιξης στ’ αυτιά μου, ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτά που σκεφτόμουν από καιρό για τη Χρυσή Αυγή και για κάθε μισαλλόδοξη φοβική οργάνωση, που παίζει το ρόλο του εκδικητή Ζορό εις βάρος της ανθρωπιάς μας.

Παράλληλα με το λόγο-βάλασμο του Μητροπολίτη Σιατίστης, ένας άλλος ιεράρχης από τον Καναδά έρχεται να προσθέσει τη φωνή της ανθρωπιάς του για τους συνέλληνες που μαστίζονται από την οικονομική και ηθική κρίση.

 Πρόκειται για το Μητροπολίτη Καναδά Σωτήριο, ο οποίος πρόσφατα σε ομιλία του κατά το δείπνο προς τιμήν της Θεολογικής Ακαδημίας ζήτησε από την ομογένεια να στρέψει το βλέμμα της προς την Ελλάδα, που υποφέρει και αγωνιά για το μέλλον της. Παραθέτω μια παραβολική ιστορία που χρησιμοποίησε για να δώσει έμφαση στον προτρεπτικό λόγο του:

«Την εποχή  του παιδομαζώματος δυό αδέλφια , ο Σταύρος και ο Θανάσης είχαν συλληφθεί από τους αντάρτες. Κάποια στιγμή κατόρθωσαν να ξεφύγουν εκεί κάπου στην οροσειρά της Πίνδου. Μέσα από τους θάμνους και τις πέτρες επί μέρες και νύχτες προχωρούσαν για να φτάσουν στο χωριό τους. Πλησιάζοντας ο Θανάσης λιποθύμησε από τηνκούραση και την πείνα. Τότε ο Σταύρος τον πήρε στους ώμους του και συνέχισε το περπάτημα στις κακοτράχαλες πλαγιές της Πίνδου.

Κάποτε στα πρώτα σπίτια του χωριού συνάντησε ένα χωριανό του: «Μα τί τον κουβαλάς αυτόν το μαντράχαλο στους ώμους σου; Θα γείρεις απ΄το βάρος» παρατήρησε ο χωρικός.

«Δεν είναι βάρος , είναι ο αδελφός μου», του απάντησε ο έφηβος Σταύρος.»

«Δεν είναι βάρος, είναι τα αδέλφια μας στην Ελλάδα που υποφέρουν», σημείωσε ο σεβασμιότατος Σωτήριος. «Είναι τα αδέλφια μας που τους οφείλουμε υποστήριξη κι αγάπη και σεβασμό στους δύσκολους καιρούς που διέρχονται», συνέχισε τον αγαθό του λόγο.

Θέλω να καταθέσω πως όταν η Εκκλησία μας εκφράζεται από φωτισμένους ιεράρχες, όταν η φωνή τους στηλιτεύει τα λάθη με επιχειρήματα κι όχι με απειλές, όταν ο λόγος τους καλεί σε αλληλοβοήθεια και καταλλαγή...

Τότε νιώθω περήφανη που είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη, γιατί η θρησκεία μου είναι ο πιό ουμανιστικός πολιτισμός  του κόσμου, γιατί ο άνθρωπος είναι επίκεντρό της κι ο Θεός αγναντεύει την ανθρωπιά με συγκατάβαση κι αγάπη. Η θρησκεία μου είναι λόγος αγάπης κι έργο αλληλοϋποστήριξης του ανθρώπινου γένους.

Γι αυτό σας λέω πως κάποιοι ιεράρχες ξανάφεραν την άνοιξη στη ζωή μου!