Καλά Χριστούγεννα!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Καθώς μεγαλώνω οι αναμνήσεις χτυπάνε ολοένα την πόρτα. Τότε στα παιδικά χρόνια  στη Λευκάδα που γιορτάζαμε ανέμελα τα Χριστούγεννα περικυκλωμένα από την αγάπη των δικών μας.

Η μητέρα είχε κυριολεκτικά ξετινάξει το σπίτι στην καθαριότητα από τη γιορτή του Αγίου Νικολάου, όπου γιόρταζε ο πατερούλης και όλη η Λευκάδα περνούσε από το σαλόνι μας να ευχηθεί στον εφημέριο των Αγίων Αναργύρων.

Τα υφαντά στρωσίδια φιγουράριζαν στο μωσαϊκό , ενώ τα βελούδινα βαριά τραπεζομάντηλα δήλωναν τη γιορταστικότητα των ημερών. Τα κρυσταλλένια βάζα ήταν γεμάτα λουλούδια και οι φοντανιέρες έγερναν από τα σοκολατάκια και τους τυλιγμένους κουραμπίεδες. Τα Χριστούγεννα χτυπούσαν την πόρτα μας, όλα ήταν έτοιμα να υποδεχτούμε τις μέρες των Γιορτών.

Χαιρόμουν να έρχομαι ιδρωμένη από το σχολείο στο σπίτι για να θαυμάζω με το παιδικό μου μυαλουδάκι την ευταξία και την επισημότητα του σπιτικού μας, που αυτήν την περίοδο βρισκόταν στο απόγειό του.

Το μόνο που με έκανε να παραπονιέμαι είναι πως δεν είχαμε αληθινό έλατο και βολευόμασταν με ένα πλαστικό δεντράκι, που το στολίζαμε με τρομερή φαντασία η αδελφή μου κι εγώ όταν αρχίσαμε να μεγαλώνουμε.

Αντίθετα, όταν πηγαίναμε στου θείου Παπα-Νίκου στα Περιβόλια, η θεία Δήμητρα είχε στολίσει ένα καταπράσινο κυπαρίσσι, που έλαμπε από χρώμα κι ομορφιά μέσα στην επίκτητη γλάστρα του. Ηταν φορτωμένο με κουτάκια τυλιγμένα από πολύχρωμα χρυσόχαρτα και ήταν τόσο γοητευτικό μέσα στην απλότητά του! Η μυρωδιά που έχυναν τα καταπράσινα κλαριά του ακόμη έρχεται στο νού μου παραπέμποντάς με σε μέρες ανέμελες κι ευτυχισμένες.

Προσωπικά ήμουν απίστευτα απασχολημένη πριν από τις Γιορτές. Από τη χορωδία του σχολείου όπου προβάραμε επί εβδομάδες τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μέχρι την αποστήθιση της απαγγελίας του Χριτουγεννιάτικου ποιήματός μου εν όψει της σχολικής γιορτής η ζωή μου κυλούσε σε ρυθμούς ενός ατέλειωτου πανηγυρισμού.

Η γιορτή όμως που πραγματικά με συγκλόνιζε ήταν εκείνη του Κατηχητικού. Πάντοτε συμμετείχαμε σε ένα θεατρικό που περιείχε τη Γέννηση του Χριστού ως μια γιορτή που σ΄άλλα παιδάκια έφερνε χαρά κι άλλα τα γέμιζε πίκρα γιατί ήταν φτωχά. Αυτά τα φτωχά παιδάκια που τις γιορτές κρύωναν, που δεν θα έπαιρναν δώρα, που δεν θα είχαν φώτα και ζαχαρωτά, αυτά τα παιδάκια άρχισαν να ορίζουν την ύπαρξή μου, από τη στιγμή της συνειδητοποίησης του κοινωνικού μου χώρου.

Μέσα βαθειά μου χαράχτηκε η έννοια της συμπαράστασης, της γενναιοδωρίας, της αγάπης προς τους αδύνατους, εκείνες τις αθώες εποχές της παιδικής ηλικίας, όπου η Λευκάδα είχε πολλές οικονομικά ασθενείς οικογένειες.

Θυμάμαι τον πατερούλη μαζί με τις κυρίες του ναού να ετοιμάζουν από καιρό τα δέματα για τις ανήμπορες οικογένειες, θυμάμαι τα φακελάκια με τα κατοστάρικα να κλείνονται ερμητικά με μια κάρτα για να δοθούν στους λιγότερους προνομιούχους. Και όλα να γίνουν με εχεμύθεια για να μην ξέρει ο κόσμος τα νιτερέσα των άλλων.

Η Κουλίτσα, η αγαπημένη φίλη της μητέρας, με έπαιρνε μαζί της να μοιράσουμε τα δέματα. Θυμάμαι με έστελνε εμένα να χτυπάω τις πόρτες κι εκείνη έμενε ξωπίσω να μην ξέρουν οι αποδέκτες. Κι εγώ , κουραζόμουν από το βάρος, τα χεράκια μου έτρεμαν. Η Κουλίτσα με περηγορούσε πως ο Θεούλης θα μου έστελνε πολύ περισσότερα δώρα...

Κι εγώ περίμενα τα δώρα του Θεούλη, που δεν ήρθαν ποτέ σε δέματα με κορδέλες. Κι όλο ρωτούσα τη μαμά πότε θα μου τα στείλει επιτέλους. Κι εκείνη έλεγε πως ήταν αλληγορικά τα λόγια της Κουλίτσας και πως τα δώρα του Θεού δεν τα βλέπεις, έρχονται στη ζωή σου κι εσύ αργά πολύ αργά όταν έχεις μεγαλώσεις, θα το καταλάβεις...

Τούτες τις Αγιες μέρες πολλοί συμπολίτες μας στη Λευκάδα έχουν ανάγκη. Κι ας μην το επιτρέπει η αξιοπρέπειά τους να το φανερώσουν. Υπάρχουν παιδιά που δεν θα λάβουν δώρα γιατί η οικονομική ανέχεια έχει χτυπήσει την πόρτα τους.

Είμαι σίγουρη πως η Μητρόπολη Λευκάδας, ο Δήμος και άλλοι φορείς θα έχουν προνοήσει να διευκολύνουν τις αδύναμες οικογένειες.

Εγώ μαζί με τα Καλά Χριστούγεννα ήθελα να σας ψυθυρίζω να κοιτάξετε τους διπλανούς σας, να τους συνδράμετε, να μη θεωρήσετε τίποτε δεδομένο αυτές τις χαλεπές γιορτές της Ελληνικής κρίσης .

Να γίνουμε μια γροθιά, να δώσουμε από το υστέρημά μας στα κρυφά χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φαρισαϊσμούς και φρούδα επιτήδευση. Να ξαναγεννηθούμε ως συνάνθρωποι εμείς που ίσως να ξεχάσαμε μέσα στην παραφορά της ευημερίας πως υπάρχουν φτωχά παιδιά αυτά τα Χριστουγεννα του χαλεπού έτους 2012!

Καλά Χριστούγεννα με γενναιοδωρία ψυχής προς τους πλησίον μας!

Το Σύννεφό μου δεν ξεχάστηκε

Μερικές φορές αναρρωτιέμαι πόσο όμορφη είναι η ζωή. Πόσο ανταποδοτική είναι η συγγραφή. Εκεί  στο πουθενά , νάτην πετιέται, νάτην πετιέται μια υπενθύμιση πως έγραψες ένα βιβλίο που χαράχτηκε βαθειά στα φυλλοκάρδια κάποιου κι ας έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε.

Ο λόγος για τον πρώτο μου μυθιστόρημα, που είναι βασισμένο στην πραγματική ιστορία του μητρικού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη. Τίτλος του «Πετάει, πετάει το Σύννεφο»(2003)  και ήταν το παρθενικό ταξίδι μου στη μυθιστορία με βάση τα απομνημονεύματα του γίγαντα-παππού μου.

Τα χρόνια κύλησαν μα φαίνεται πως η αληθινότητα της ιστορίας, το βάθος του συμβολισμού της, οι αναφορές στο ιστορικό πλαίσιο του εικοστού αιώνα συγκινούν ακόμη κάποιους αναγνώστες.

Ετσί σήμερα έλαβα ένα μήνυμα από ένα ώριμο κύριο στο φέισμπουκ που μου έγραψε τα κάτωθι.:

·         «Καλησπέρα σας! "Πετάει πετάει το σύννεφο". Το πρώτο βιβλίο που διάβασα της κας Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη. Μια εκπληκτική οικογενειογραφία, θα έλεγα, που διδάσκει ιστορία! Την απλή δική μας ιστορία, που τη βρισκεί κανείς μόνο στις αναμνήσεις του, σε παλιάς φωτογραφίες και, σε βιβλία όπως αυτό! Αν δεν το έχετε διαβάσει πρέπει να το διαβάσετε! Η ιστορία ενός Μεγάλου Ανθρώπου που πολέμησε, πάλεψε, αγωνισθηκε, μόχθησε για τα πιστεύω του, για την πατρίδα του, κυρίως όμως για την οικογένειά του! Ναι μια εξαίρετα δοσμένη, με απέρριτο λογοτεχνικό κάλος, οικογενειογραφία! Διαβάστε αυτό το βιβλίο! Κα Ιουστίνη σας ευχαριστώ για το ταξίδι, στον τόπο, και το χρόνο, αντάμα με τους ήρωές σας, κυρίως όμως που μου επιτρέψατε να αγγίξω έστω και νοερά το ράσο του παπα Κωστάγγελου.»

Πώς να μη νιώσω στα στήθη χαλασμό μετά από τη συγκινητική διαπίστωση ότι μετά από χρόνια το «Πετάει, πετάει το Σύννεφο» διαβάστηκε με τον πιό ευαίσθητο και διεισδυτικό τρόπο από ένα επαγγελματία δημοσιογράφο (όπως έμαθα εκ των υστερων) που έχει υψηλό αναγνωστικό κριτήριο και γνωρίζει από λογοτεχνία;

Ευχαριστώ τη φύση που μου έδωσε το χάρισμα της γραφής. Η επικοινωνία με τη γλώσσα μου και τους συνΕλληνες εδώ στην ξένη, είναι μια διαρκής πηγή ανατροφοδότησης της ίδιας μου της ύπαρξης!

Ιουστίνη Φραγκούλη

Demetrios Papakostas, an artist in development@ Galerie Espace

Tonite we were at the vernissage of Demetrios Papakostas, an artist who exhibits from December 5 to 11^th with Heather Midori Yamada all his newest works. The exhibition takes place at Galerie Espace, 4844, Boul. Saint-Laurent, Montréal, Québec H2T 1R5. Téléphone : 514.284.6720. I watched Demetrios growing and maturing into the art of painting and I am proud to say that his work really impresses me today. Dimitrios has not compromised in life, he took his dream seriously  and he developed himself into a talented contemporary artist of Montreal.

Justinaki

Demetrios Papakostas was born in Montreal in 1960.
Papakostas trained in the arts at the Visual Arts Centre and the Saidye Bronfman Centre for the Arts in Montreal with Heather Yamada, Nicole Lebel and prominent Canadian abstract artist Harold Klunder.
Demetrios has shown in group exhibitions at Galerie Beaux Arts des Ameriques, Gallery 3C, Galerie Klimantiris, Galerie L’Espace and the Filling Spaces show at Galerie de la Ville. He has promoted and organized several of his own open studios and exhibitions and initiated and organized a special mixed media event at his studio in collaboration with musician Gianni Bodo, consisting of a live painting and acoustic musical performance, which was appropriately named Paint it Black.
In both March of 2011 & 2012 Demetrios was selected by jury to participate in The Toronto Artist Project along with 200 other artists. His work was also selected through a juried process for a show entitled Weatherproof at Latitude 44 Gallery in Toronto Ontario.
In November of 2011 Papakostas became part of the group of artists of the Galerie Beaux-Arts des Ameriques in Montreal. He is also a teacher’s assistant to Heather Yamada at the Montreal Museum of Fine Arts and recently, some of his artwork were selected for a Quebec-made film, entitled “Sur le Rythme”. His work is present in several corporate and private collections.
Currently, Papakostas is represented by Galerie Beaux-Arts Des Ameriques in Montreal, Quebec Canada

 

 

 

 Demetrios, Justinaki and Ted at the vernissage

 Cubism was a phase

 Today he is a deeper thinker

 His cousin helped at the vernissage

 Justinaki with Dionyssia, the artist's wife

 Dionyssia supports her husband in his work

 Demetrios in front of some works of his

 With his teacher Heather

 I like him when he gets complicated and yet inspired

Margo Catsimatidis' birthday party

 

Στην καρδιά της Νέας Υόρκης η Μάργκο Κατσιματίδη γιόρτασε τα γενέθλιά της με ένα λαμπερό πάρτυ. Ο σύζυγός της Τζόν Κατσιματίδης μαζί με τα δυό παιδιά της την Αντρέα και τον Γιάννη οργάνωσαν μια λαμπρή γιορτή για τη γυναίκα, που έχει φέρει φώς κι αγάπη στη ζωή τους.

Εμείς διασκεδάσαμε την ωραία βραδυά, χορέψαμε και ευχηθήκαμε στη Μάργκο Χρόνια πολλά.

 

Και για όσους θέλουν να διαβάσουν ένα κείμενο για τη Μάργκο στην αγγλική, ιδού:

 

Margo's birthday was celebrated in a glamorous and yet  elegant way. Margo is the woman who helped John Catsimatidis build his empire. She is an active philanthropist and a cool mother. Her kids spoke of her in the most appreciative way at her party. She is a beauty with a great heart!!!

Margo Catsimatidis helped her husband, John Catsimatidis, turn Gristedes into a supermarket empire before starting her own businesses in print advertising and publishing. But the philanthropist said what drives her is knowing what it is like to have less.
“My philosophy is never forget where you came from. I grew up in a poor family, but even though we were poor, I knew there were people with less than we had,” said Mrs. Catsimatidis, 59 years old, who first came to New York as a teenager to dance with the Bolshoi Ballet. “And I always told myself if I got into the position where I could help, I would.”

Happy Birthday Margo!

Justinaki

 

Με την εοαρτάζουσα μας συνδέει μακρόχρονη φιλία

 Ο Τεντ και ο Τζόν συνεννοούνται εφ' όλης της ύλης

 Ο Τέντ πάντα τρυφερός

 Η Ανθούλα Κατσιματίδη κυνηγάει το όνειρό της να καταξιωθεί ως ηθοποιός

 Το Τζουστινάκι με το Τζόν, τον θεωρώ αδελφό μου

 Α Αντρέα Κατσιματίδη με το σύζυγό της Κρίστοφερ Κόξ, εγγονό του προέδρου Νίξον

 Είχαμε διάφορα ευτράπελα όπως φωτογραφιση στο έλκυθρο του Αη Βασίλη

 Με την οικογένεια του Τζόν εκ Νισύρου. Τα αγαπημένα του ξαδέλφια Μάνος και Ελένη

 Η Μάργκο ονειρευόταν να γίνει πρίμα μπαλαρίνα

 Ο Γιάννης Κατσιματίδης είναι ένας σοβαρός φοιτητής

 Η Μάργκο με τη λευκή τουαλέτα της έλαμψε δίπλα στον άντρα της

 Ο Τεντ και ο Γιάννης τα λένε

 Η Τρίσια Νίξον και ο Εντ Κόξ είναι γονείς του Κρίστοφερ Κόξ

 Ο εγγονός του Νίξον φέρει με περηφάνεια την πολιτική κληρονομιά της οικογένειας

 Ενα εντυπωσιασκό κέικ σαν το αυγό του Φεμπερζέ

Ρία Τζίμα, αφορμή περηφάνειας για την Ομογένεια του Καναδά

Καναδάς: Συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ της Ρία Τζίμα, της τρίτης ελληνικής καταγωγής δικαστού του Καναδά

24 Νοεμβρίου 2012 (13:12 UTC+2)

της ανταποκρίτριάς μας Ι. Φραγκούλη

Η Ρία Τζίμα είναι η τρίτη γυναίκα ελληνικής καταγωγής που επιλέχθηκε προσφάτως για τη θέση της δικαστού στον Καναδά, μετά τη Διονυσία Ζερμπίσιας από το Μόντρεαλ, και την Ανδρομάχη Καρακατσάνη που εκλέχθηκε δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου του Καναδά.

Η κα Τζίμα ορκίσθηκε για το νέο της θώκο στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο του Μπράμπτον στο Οντάριο, χαρίζοντας περηφάνια στην ελληνική ομογένεια του Καναδά.Με σπουδές και μεταπτυχιακά στα σπουδαιότερα πανεπιστήμια του Καναδά, η Ρία Τζίμα, μπήκε στην υπηρεσία του Θρόνου υπερασπίζοντας τα δικαιώματα των ιθαγενών του Καναδά. Απόλυτα συνειδητοποιημένη περί την πολιτιστική και θρησκευτική της ταυτότητα, κρατάει μέσα της άσβεστη την αγάπη για την Ελλάδα ακουμπισμένη στον πολυπολιτισμό του Καναδά, που της άνοιξε διάπλατα τις πόρτες.

Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μετά την ορκωμοσία της στο δικαστήριο του Μπράμπτον, η Ρία Τζίμα ξεδίπλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τις σκέψεις της για τις αξίες της Ελληνικότητας αλλά και την αγωνία της για την πατρική γη

.-Πώς νιώθετε ως η τρίτη ελληνικής καταγωγής δικαστής στη σύνθεση ενός καναδικού δικαστηρίου;-

«Είμαι πολύ συγκινημένη από τη σημασία αυτής της αναγνώρισης. Ως Καναδή ελληνικής καταγωγής, πάντοτε είχα την ανάγκη να μελετώ, να γιορτάζω και να μοιράζομαι την ελληνική παράδοσή μου με ένα σημαντικό και γεμάτο σεβασμό τρόπο. Μπορώ να πω ότι αυτή η πραγματικότητα είναι αποκλειστικό προνόμιο του Καναδά και είναι όμορφη.Ενώ η ποικιλία των πολιτισμών και των αξιών της διαφορετικότητας, ακόμη και σε μια χώρα όπως ο Καναδάς, έχει τις προκλήσεις της, η δυνατότητα για μια Καναδή να μοιραστεί την κληρονομιά της και τις αξίες της, αγγίζει τον πυρήνα του τι σημαίνει να ζούμε σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία των πολιτών. Όσον αφορά στο γεγονός πως είμαι η τρίτη γυναίκα δικαστής ελληνικής καταγωγής σε ένα από τα δικαστήρια του Καναδά, μπορώ να πω ότι οι άλλες δύο γυναίκες-δικαστές ήταν εξαιρετικά πρωτοπόρες, η καθεμιά στην εποχή της και αποτελούν αληθινά πρότυπα για μένα και για την ελληνική ομογένεια

.-Ποιές υποχρεώσεις γεννάει η θέση της δικαστού;

-Όπως είπα στο λόγο μου κατά την ορκωμοσία, το σύστημα δικαιοσύνης μας, ως ακρογωνιαίος λίθος της ελεύθερης και δημοκρατικής κοινωνίας μας, δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει αυτό το ρόλο, αν δεν υπήρχε η ακεραιότητα του δικαστικού σώματος. Δικηγόροι με τους πελάτες τους έρχονται στα δικαστήρια με ένα πλήρες φάσμα νομικών προβλημάτων και μάλιστα μέσα σε ανθρώπινο δράμα. Είναι οι δικαστές οι οποίοι καλούνται για να εκπροσωπήσουν το κράτος δικαίου, είναι οι δικαστές που αποδίδουν νόημα στους νόμους, είναι και οι δικαστές που με τις αποφάσεις τους επιτρέπουν τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και των ελευθεριών μας. Για να είναι επιτυχημένοι, οι δικαστές πρέπει να κατανοήσουν και να ενσωματώνουν τις αξίες της κοινωνίας. Αυτό είναι πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη εάν λάβουμε υπόψη την ποικιλομορφία των απόψεων εντός της ευρύτερης κοινότητας και την ανάγκη να εναρμονιστούν οι διαφορές. Μέσα από την ανεξαρτησία του πνεύματος και την κατανόηση των κοινών αξιών της κοινωνίας οι δικαστές μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Είναι, επίσης, πεποίθησή μου ότι η εμπιστοσύνη ενός δικαστή στο δίκαιο και στην εφαρμογή του νόμου ενδυναμώνεται μέσα από την ταπεινότητα του πνεύματος.

-Τί σημαίνει για σάς δικαιοσύνη;

-Η Δικαιοσύνη είναι ένα βασικό συστατικό της δημοκρατικής κοινωνίας μας. Μπορούμε να έχουμε όλους τους νόμους θα μπορούσε κανείς να φανταστεί κανείς γραμμένους στα βιβλία, αλλά πρέπει να τηρούνται, εφαρμόζονται και επιβάλλονται κι αυτό συμβαίνει μέσα από τη δικαστική εξουσία.-Υπήρξε προνόμιο ή μειονέκτημα το γεγονός ότι προέρχεστε από μια εθνική κοινότητα;-Ο Καναδάς είναι μια χώρα μεταναστών. Με την εξαίρεση των ιθαγενών κοινοτήτων του Καναδά, οι Καναδοί είτε προέρχονται από άλλη χώρα, ή αν είχαν γεννηθεί κάπου στον Καναδά, έχουν ρίζες από άλλη χώρα. Υπό το πρίσμα αυτό, θεωρώ ότι είναι δύσκολο να καταγράψω τη λίστα των πλεονεκτημάτων ή μειονεκτημάτων. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μεγαλώνοντας στη δεκαετία του '70 στο Μόντρεαλ, η έννοια του «αλλόφωνου», ήταν συνειδητή. Ωστόσο, η ετερότητα ήταν ένα καθοριστικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι ήμουν σε θέση να μελετήσω, γιορτάσω και να μοιραστώ τις ρίζες μου και να κατανοήσω την ταυτότητά μου ως Καναδή ελληνικής καταγωγής. Έχοντας μια ισχυρή αίσθηση της ταυτότητας, συνείδηση για τις ρίζες μου, και όντας περήφανη για την καταγωγή μου ,αυτό το σύμπλεγμα αποτέλεσε κομβικό σημείο για την επιτυχία, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά.

-Ποιά θέση έχει σήμερα η ελληνική παροικία στην πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ζωή του Καναδά;

-Πρέπει να είμαστε πολύ υπερήφανοι που οι Καναδοί ελληνικής καταγωγής αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της καναδικής κοινωνίας. Συμβάλλουν καθημερινά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλο το φάσμα των εργασιών και επαγγελμάτων, συμμετέχοντας με την επιχειρηματικότητα και τη ζωτικότητά τους στον Καναδά της ευημερίας. Επιτυχημένα παραδείγματα βρίσκονται παντού: από το Καναδικό Κοινοβούλιο, την πολιτική σε όλα τα επίπεδα, την ιατρική επιστήμη, την κυβέρνηση, τα υπουργεία, τα πανεπιστήμια, τις επιχειρήσεις, τη μουσική και τις τέχνες... στα σχολεία, στα διάφορα επαγγέλματα, σε μια σειρά από επιχειρήσεις, στις εκκλησίες μας και στις κοινότητές μας.. Εναπόκειται σε όλους μας να αναγνωρίσουμε και να αναδείξουμε την επιτυχία των ανθρώπων μας, να ενθαρρύνουμε και να διδάξουμε τις νεότερες γενιές της ελληνικής καταγωγής να αναζητήσουν το δικό τους δρόμο και να αξιοποιήσουν τις επιτυχίες εκείνων που ήρθαν πριν από μας.

-Ποιό είναι το μήνυμά σας προς τη νέα γενιά των Ελλήνων;

-Για μένα το ποίημα « Ιθάκη» του Καβάφη αποτελεί πλοηγό ζωής κι αυτό είναι το μήνυμα που πιστεύω ότι μπορεί να εμπνεύσει τους νέους Έλληνες. Είναι στο χέρι μας να ορίσουμε τα ταξίδια μας, να είμαστε τολμηροί και περιπετειώδεις, να αναλάβουμε προκλήσεις και να ζήσουμε αυτό το σπάνιο ενθουσιασμό που διεγείρει το πνεύμα και το σώμα μας. Αν είμαστε γονείς, έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε τα παιδιά μας, να τους δώσουμε την ευχή μας να αναζητήσουν το ταξίδι της ζωής που έρχεται με τις δικές του περιπέτειες. Χρειάζεται σκληρή δουλειά για να μείνουν σταθερά στην πορεία που χάραξαν, να μην εκτρέπονται από τους φόβους και τις άσχημες συγκυρίες. Ξέρω ότι έφτασα στο σημείο να γίνω δικαστής χάρη στην αμέριστη αγάπη των γονιών μου και το δικό μου πείσμα να ακολουθήσω το πάθος μου - το νόμο και την υπηρεσία στην κοινωνία

.-Πόσο σας επηρεάζει προσωπικά και επαγγελματικά ο απόηχος της κρίσης χρέους της πατρίδας;

-Είναι δύσκολο να γίνεσαι μάρτυρας των δυσκολιών που περνάει η Ελλάδα.. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι δυσκολίες στην Ελλάδα, είναι ένα δείγμα μιας πολύ βαθύτερης οικουμενικής κρίσης αξιών. Είναι οδυνηρό να καλείσαι διαρκώς να απαντάς στο ερώτημα των γειτόνων σου: «Τί συμβαίνει με την Ελλάδα;"Ωστόσο, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε και να λησμονούμε πόσα η Ελλάδα έχει να προσφέρει, ακόμη και σε αυτές τις πολύ δεινές στιγμές. Μερικές φορές, στις χειρότερες κακουχίες ανθεί η δημιουργικότητα και η παραγωγικότητα. Έτσι διαπνέομαι από αισιοδοξία. Νομίζω ότι τα ποιήματα του Ελύτη, σε μουσική Θεοδωράκη, από το «Άξιον εστί», « (ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ), και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, (Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ), σε συνδυασμό με την πίστη μου προς το Θεό, με κάνουν να ελπίζω ότι οι δυσκολίες στην Ελλάδα σταδιακά θα επιλυθούν και θα ξεπεραστούν. Θα χρειαστεί σκληρή δουλειά, θα πρέπει να ξανασκύψουμε στις βασικές αξίες και αρχές, και θα πάρει μεγάλη αφοσίωση στο στόχο, αλλά και τί επιτυγχάνεται χωρίς αγώνα στη ζωή;


Λεζάντα: Η νέα δικαστής του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου του Μπράμπτον Ρία Τζίμας (δεξιά) στην ορκωμοσία της μαζί με την δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Καναδά Ανδρομάχη Καρακατσάνη

© ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ και παραχωρούνται σε συνδρομητές μόνον για συγκεκριμένη χρήση.

Τα σκάνδαλα που ρίχνουν δύο δημάρχους στη μητρόπολη που λέγεται Μοντρεάλ

(Από τη στήλη μου Ιδιοχείρως στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης)

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Βρίθουν οι δήμοι του Μόντρεαλ και του Λαβάλ (πρόκειται για το δεύτερο μεγάλο νησί δίπλα από το νησί του Μόντρεαλ) σκανδάλων με επίκεντρο τα δημοτικά έργα. Μια άτυπη ανακριτική επιτροπή, η επιτροπή Σαρμπονό (που σημειωτέον δεν έχει δικαίωμα να υποβάλει αγωγές) φέρνει στο φώς μαρτυρίες που θα ανατριχιάσουν ακόμη κι αυτόν τον Ακη Τσοχατζόπουλο και άλλες ελληνικές πολιτικές παρεούλες της μίζας, με τις δοσοληψίες, τους χρηματισμούς και τις ατασθαλίες στα δημόσια έργα των δήμων του Μόντρεαλ και του Λαβάλ.

Οι κατηγορίες που εκτοξεύονται από πρώην μέλη της μαφίας των κατασκευαστικών έργων μιλούν για διαρκή χρηματισμό υπαλλήλων του δήμου αλλά και χρηματοδότηση προεκλογικών εκστρατειών των δημάρχων του Μόντρεαλ και του Λαβάλ,  προκειμένου οι εν λόγω εταιρείες να αναλάβουν την εκτέλεση των έργων.

Στα όρια της γελοιότητας του σάπιου πολιτικού συστήματος υπήρξε η κατάθεση  του μάρτυρα Ζίλ Σουπρενάντ, ενός συνταξιούχου μηχανικού, ο οποίος παραδέχτηκε ότι έλαβε 600.000 δολάρια μετρητά για να υπογράψει τα συμβόλαια των δημοτικών έργων με συγκεκριμένες εταιρείες. Μάλιστα, ο εν λόγω μάρτυρας επέστρεψε σε σακούλες μετρητά πάνω από 100.000 δολάρια ενώ ομολόγησε ότι έπαιρνε τις μίζες και έπαιζε τα λεφτά στο καζίνο.

Στην επιτροπή Σαρμπονό ακολούθησε η μαρτυρία κι άλλου μηχανικού, ο οποίος έφερε ενώπιον της ανάκρισης επιστροφές μετρητών δολαρίων από τις μίζες που είχε λάβει για να προωθήσει υπογραφές για δημοτικά έργα. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι οι μάρτυρες επιστρέφουν σε σακούλες τα μετρητά της μίζας γελοιοποιώντας ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, που επί χρόνια είχε δοσοληψίες με μετρητά κάτω απ΄το τραπέζι.

Την ίδια ώρα η αστυνομία του Κεμπέκ εισέβαλε στο σπίτι του δημάρχου του Λαβάλ Ζιλ Βαγιανκούρ , ενώ άνοιξε όλες τις προσωπικές του θυρίδες προκειμένου να βρεί στοιχεία για υπεράκτιες εταιρείες, που ακούγεται ότι κρύβουν πολλά εκατομμύρια για τον υπόλογο δήμαρχο.

Τη Δευτέρα υπό τον ορυμαγδό των σκανδάλων παραιτήθηκε ο δήμαρχος του Μόντρεαλ Ζεράλντ Τραμπλαί, ο οποίος ένιψε για μια ακόμη φορά τας χείρας του σε σχέση με τον χρηματισμό και την κάκιστη διαχείριση στην υπόθεση της ανάθεσης των δημοσίων έργων ανά τον δήμο του.

Ο δήμαρχος Τραμπλαί, μεγάλος φιλέλληνας και αγαπητός φίλος της παροικίας του Μόντρεαλ, διατείνεται πως δεν εγνώριζε ότι οι συνεργάτες του είχαν αλέιψει τα χέρια τους με το μέλι του χρηματισμού, προκειμένου να δώσουν τα δημοτικά έργα σε εταιρείες της μαφίας του Μόντρεαλ.

Από την άλλη, ο δήμαρχος του Λαβάλ Ζιλ Βαγιανκούρ, που επίσης κατηγορείται όχι μόνο ότι έκλεισε τα αυτιά στον χρηματισμό των υπαλλήλων του δήμου του αλλά ότι έπαιρνε και ο ίδιος μίζες, (ίσως να έχει παραιτηθεί μέχρι τη στιγμή που εκδίδεται η εφημερίδα), υπήρξε φίλος της Ελληνικής παροικίας του Λαβάλ καθώς πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Δήμου είναι ο Ελληνοκαναδός δικηγόρος Βασίλης Αγγελόπουλος.Και ο αδιαμφισβήτητος επί 23 χρόνια ηγέτης του Δήμου του Λαβάλ αναγκάστηκε σε ταπεινωτική παραίτηση πριν από λίγες μέρες.

Θα πρέπει να ομολογήσω ότι επί των ημερών του δημάρχου Ζεράλντ Τραμπλαί, το Μόντρεαλ γνώρισε μέρες ευημερίας και ανάπτυξης. Εγινε το μεγάλο έργο της νέας στέγης της ορχήστρας του Μόντρεαλ, στήθηκε το Tετράγωνο των Θεαμάτων όπου στήνονται όλα τα πολιτιστικά φεστιβάλ της πόλης , πραγματοποιήθηκαν  μεγάλα δημοτικά έργα υποδομής,  καθαρίστηκαν τα πάρκα, μπαλώθηκαν γέφυρες και δρόμοι που είχαν καταρρεύσει.

Την ίδια ώρα το Λαβάλ που ήταν ένα μικρό χωριό, επί της δημαρχίας του Βαγιανκούρ αναπτύχθηκε κι έγινε μια τεράστια πόλη με υποδομές, καθαριότητα, δρόμους και κοσμοπολιτισμό.

Μπορεί, υπό τις διοικήσεις των δύο δημάρχων να παίχτηκαν τεραστια παιχνίδια χρηματισμού, μπορεί να ήρθε στο φώς η συστημική σαπίλα των δημόσιων έργων, μπορεί να τραυματίσθηκε για πάντα η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων στις δημοτικές αρχές του τόπου.

Αλλά παρά τα ατοπήματα και τα ανομήματα, παράλληλα έγιναν έργα σημαντικά σε αμφότερους τους δήμους. Ο χρηματισμός προσαύξησε με το χρημαστισμό των ενδιαμέσων το κόστος των δημοτικών έργων, αλλά τα έργα αυτά πραγματοποιήθηκαν και είναι εκεί αδιάσειστα στοιχεία ενός αναπτυξιακού οργασμού.

Αυτή είναι η διαφορά με την διαφθορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Τα χρήματα σπαταλήθηκαν, μπήκαν στους λογαριασμούς κάποιων Ελλήνων πολιτικών και άλλων μιζαδόρων του κυκλώματος, αλλά ποτέ δεν παρήχθη έργο. Τούτη  είναι η τραγική ειρωνία του Ελληνισμού: ότι πλήρωσε με το αίμα του τις μίζες κι ακόμη τις πληρώνει χωρίς κανένα αντίκρυσμα!

Ω! Της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος μόνο για τις τσέπες!

Φιλοξενία στο The Food and Leisure Guide

Στη στήλη της για τους μπλόγκερς στο διαδικτυακό τόπο The Food and Leisure Guide
η συνάδελφος και πατριώτισσα εκ Λευκάδος Εύη Φέτση έγραψε ένα κολακευτικό κομμάτι για μένα, που με τη σειρά μου προτείνω ωραία μίνι γαλλικά ρεστοράν στην πόλη μου, το αγαπημένο Μοντρεάλ


The Food and Leisure Guide είναι ένας διεθής ιστότοπος που παρουσιάζει στους Ελληνες προτάσεις για φαγητό, κρασί και πούρο όχι μόνο ανά την Ελλάδα αλλά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής.

Προσεγμένα κείμενα και φροντισμένη παρουσίαση των προτάσεων είναι μια ωραία συνταγή για
το εύ ζήν.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

Justinaki


Από την Εύη Φέτση

Η Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πέρα από αγαπημένη blogger - το Τζουστινάκι μας δηλαδή- είναι επιτυχημένη συγγραφέας, δραστήρια δημοσιογράφος με μεγάλη συμμετοχή στα κοινά εκεί στον μακρινό Καναδά και για να το βάλω και λίγο πιο επί προσωπικού το θέμα είναι πάντα εκεί όταν την χρειάζεσαι για να σε στηρίξει έστω με δυο ζεστές κουβέντες από καρδιάς και με αυτό το χαμόγελο που ανοίγει τις πόρτες διάπλατες στο πέρασμα της.
Στο Justine's Blog γράφει για όλα όσα την αφορούν ή την προβληματίζουν. Από πολιτική μέχρι κοσμικά events και από προσωπικές ιστορίες που με κάνουν συχνά να δακρύζω μέχρι βόλτες στις γειτονιές του κόσμου, η Ιουστίνη έχει έναν τρόπο να ισορροπεί ανάμεσα στο σοβαρό και το χαριτωμένο που είναι εντελώς προσωπικός.
Το βιογραφικό της σε στυλ πιο formal δίνει το στίγμα.. " Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη είναι απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Δημοσιογραφεί από το 1983 και συγγράφει από το 2000 έργα διαφόρου στύλ και περιεχομένου, από βιογραφίες μέχρι μυθιστορήματα. Είναι ανταποκρίτρια στου ΑΜΠΕ στο Μοντρεάλ. Θωρείται ως η συγγραφέας της Ελληνικής Διασποράς, καθώς γράφει από το Μοντρεάλ και αντλεί τη θεματολογία της από αληθινές ιστορίες ανθρώπων της Ελληνικής Διασποράς. Πρόσφατο έργο της το μυθιστόρημα «Ερωτας στην Ομίχλη» από τις εκδόσεις Ψυχογιός, το οποίο βρίσκεται στις λίστες των ευπώλητων βιβλίων. Επίσης, τελευταίο της πόνημα είναι το παιδικό βιβλίο με τίτλο «Ο Πόλ και η Λάρα Ταξιδεύουν» (εκδόσεις Ψυχογιός), το οποίο περιέχει σιντί με τραγούδια σε μουσική του Δημήτρη Κατή.
Όμως για μας που την ξέρουμε έστω και λίγο η Ιουστίνη είναι κάτι παραπάνω από αυτά τα προφανή. Μια γυναίκα με πάθος που στην μακρινή και περίπλοκη διαδρομή της από την Λευκάδα στο Μόντρεαλ άφησε το στίγμα της από όπου κι αν πέρασε.

Στις γαλλικές μπουτίκ/ ρεστοράν του Μοντρεάλ οι γεύσεις είναι πρωτότυπες και μαγικές!
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Το Μοντρεάλ ως καλή γαλλόφωνη μητρόπολη της Βόρειας Αμερικής ειδικεύεται στην καλοφαγία. Τα εστιατόριά του, οι σέφ του και οι συνταγές τους συνιστούν ένα γευστικό παράδεισο.
Θα πρέπει να αναφέρω ότι η γευσιλαγνεία στο Μοντρεάλ χωρίζεται σε δύο σκέλη: στην επιρροή της γαλλικής κουζίνας αλλά και στην διείσδυση της βορειοαμερικάνικης και της πολυεθνικής κουζίνας. Τα σκήπτρα στη γαλλική κουζίνα τα κατέχουν οι γηγενείς κάτοικοι του Κεμπέκ/ Μοντρεάλ , ενώ οι Ελληνες κυριαρχούν στα steakhouses και γενικά στην πιό μοντέρνα άποψη περί εστίασης...
Το Μοντρεάλ έχει επιπλέον επιχειρήσει μια καινοτομία στη γαλλική κουζίνα, την έχει φέρει στα ανθρώπινα μέτρα απο πλευράς κόστους. Ετσι, εκτός από τα απλησίαστα (για το πορτοφόλι) γαλλικά ρεστοράν των μεγάλων σέφ, διαθέτει μια σειρά εστιατορίων με απίστευτα υψηλή γαλλική κουζίνα σε προσιτές τιμές.
Το εγχείρημα έχει στεφθεί με επιτυχία, καθώς τα εν λόγω μπουτίκ/ρεστοράν είναι μικρά και έχουν την πολιτική να μην διαθέτουν δική τους κάβα, αλλά να προσκαλούν τους πελάτες τους με τα δικά τους κρασιά. Η πολιτική ονομάζεται: Apportez votre vin! (Φερτε το κρασί σας).
Σήμερα θα παρουσιάσω έξι απο τα λατρεμένα μου μπουτίκ/ρεστοράν καθώς η τέχνη του δειπνείν με εμπνέει απολύτως κι επιμένω να την επικοινωνώ με κάθε τρόπο ως άποψη ζωής στη γαλλόφωνη πόλη μου.

Le Bleu Raisin
5237, rue Saint-Denis
Plateau-Mont-Royal / Montréal
514 271-2333
Βρίσκεται λίγο έξω από την καρδιά του γαλλικού δρόμου rue Saint-Denis, που καθορίζει τα σύνορα του λαϊκού γαλλικού τετραγώνου. Το απέριττα διακοσμημένο σικ εστιατόριο καλεί θαμώνες, που φέρνουν κρασιά από την κάβα τους. Τα δύο μενού, a la carte και υψηλής γεύσης από την άλλη, παρουσιάζονται επιτόπου στους πελάτες από την σερβιτόρα. Τα μενού αναγράφονται σε πίνακα επίσης και τα πιάτα φλερτάρουν ανάμεσα στην παράδοση και την τόλμη. Συνήθως τα βράδυα οι προτάσεις είναι γύρω από το ψάρι, αλλά υπάρχουν και απίστευτα πιάτα με κρέας από κυνήγι. Η ατμόσφαιρα είναι ζωντανή και θορυβώδης.


Christophe

1187 avenue Van Horne
Outremont (Québec) H2V 1K1
Tél.: (514) 270-0850

Το εν λόγω εστιατόριο που βρίσκεται στο αριστοκρατικό γαλλικό καρτιέ Outremont , είναι πάνω στον πιό ήσυχο δρόμο της περιοχής. Αγαπημένο για το καταπληκτικό του οσομπούκο (τύφλα νάχουν οι Ιταλοί) και την υψηλή ντεγκουστασιόν του, το εστιατόριο παίζει με το ελάφι, το οποίο σερβίρει σε πολλές παραλλαγές. Ιδιαίτερο πιάτο του είναι το ελάφι με πορτό και μαυροκέρασα. Ψηφίζω επίσης το φουά-γκρά τηγανισμένο με καραμελωμένα μπλούμπερις ως πρώτο πιάτο.Η ατμόσφαιρα είναι ελαφρώς χειμωνιάτικη και παραδοσιακή!

Colombe (La)

554, avenue Duluth Est
Plateau-Mont-Royal / Montréal
514 849-8844

Το «Περιστέρι» προτείνει πιάτα από φρέσκα υλικά εποχής με ραφιναρισμένη άποψη. Η κορυφαία στιγμή του σέφ έγκειται στο ψήσιμο των κρεάτων, που είναι τέλεια είτε πρόκειται για αρνί, χοιρινό ή πάπια. Τα κρέατα συνήθως συνοδεύονται από σάλτσες που παίζουν με τα φρούτα του Κεμπέκ (πετροκέρασα, μπλούμπερις, σύκα, αγριοκέρασα, αγριοφράουλες). Και οι προτάσεις στα ψάρια είναι αξιόλογες αλλά λιγότερο πρωτότυπες. Το σέρβις είναι εκπληκτικό και η ατμόσφαιρα άκρως ζεστή και συμπαθητική.

Pegase

1831, rue Gilford
Plateau-Mont-Royal / Montréal
514 522-0487

Ισως ο «Πήγασος» να αποτελεί το πιό αγαπημένο γαλλικό εστιατόριο για τους εκτός Μοντρεάλ καλεσμένους μας. Ο σέφ του μεγαλουργεί στο φουά-γκρά, δαμάζει τα μενταγιόν του ελαφιού, ψήνει τα κρέατα κάνοντάς τα να λιώνουν στο στόμα. Ο σέφ γνωρίζει να δουλεύει τα προίόντα της φύσης με πρωτοτυπία και μαεστρία γι αυτό έχει τιμηθεί με πολλά μετάλεια για την τελειότητα στη μαγειρική του.

Το εστιατόριο βρίσκεται στο Πετί Πλατό (τη συνοικία των καλλιτεχνών) , αλλά είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό στην κουλτουριάρικη γειτονιά της πόλης.

P'tit Plateau (le)
330, rue Marie-Anne Est
Plateau-Mont-Royal / Montréal
514 282-6342

Το Πτι Πλατό βρίσκεται στην καρδιά της καλλιτεχνικής συνοικίας και είναι το πιό αγαπημένο μου γιατί έχει ανοιχτή κουζίνα , φώτα σαν ζαχαρωτά και ζωντάνια νεανική. Βρίσκεται στο ισόγειο ενός χαριτωμένου σπιτιού και αναδύει τη φιλόξενη ατμόσφαιρα της οικογενειακής εστίας.

Υπάρχει μια γενναιόδωρη και καλή κουζίνα , εμπνευσμένη κυρίως από τη γαλλική κλασική μαγειρική. Δεν παίζουν πολλές γευστικές εκπλήξεις, αλλά η σταθερότητα στην ποιότητα των καλομαγειρεμένων γαλλικών πιάτων είναι αξεπέραστη. Το σέρβις είναι ευχάριστο και όχι ψυχαναγκαστικό. Νεαρά παιδιά εκπαιδευμένα να εξηγούν το μενού αναλυτικά και στη λεπτομέρειά του μετατρέπουν το δειπνείν σε γνωσοφαγία. Είναι πολύ δύσκολο να βρεί κανείς τραπέζι αν δεν κάνει κράτηση μιά εβδομάδα πιό πριν.

Ιδιοχείρως... Ο Ομπάμα δεν κέρδισε τις εκλογές, ο Μιτ τις έχασε

Ιδιοχείρως... Ο Ομπάμα δεν κέρδισε τις εκλογές, ο Μιτ τις έχασε

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

(Από τη στήλη μου Ιδιοχείρως στην ιστορική ομογενειακή εφημερίδα "Εθνικός Κήρυκας" της Νέας Υόρκης)

Ο Μιτ έχασε χθες τις προεδρικές εκλογές θριαμβευτικά , παρότι προσπάθησε να συσκευάσει εαυτόν στο πακέτο της οικογενειακής ευτυχίας με την ωραία σύζυγο, τους πέντε γιους και τα 30 εγγόνια του ακόμη και την τελευταία στιγμή στην πολυτελή σουίτα του ξενοδοχείου της Μασαχουσέτης μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες.
Ο Μιτ έχασε τις εκλογές ακόμη και στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Μασαχουσέτη, όπου υπηρέτησε ως κυβερνήτης των Ρεπουμπλικανών, προσφέροντας κοινωνική πολιτική και παροχές στην υγεία , καινοτομίες που κανένας άλλος προκάτοχός του Δημοκρατικός δεν είχε διανοηθεί να θεσμοθετήσει.
Ο Μιτ έχασε στο Νιου Χαμσάιρ, όπου έχει το πολυτελές εξοχικό του και όπου το 90% των ψηφοφόρων είναι λευκοί και μάλιστα μεσαίας τάξης, παρότι περνοδιάβηκε πολλές φορές από αυτή την πολιτεία.
Γιατί όμως έχασε αυτές τις εκλογές ο Μιτ, την ώρα που ο Ομπάμα μετά τη θριαμβευτική προηγούμενη νίκη του δεν κατάφερε να κάνει τίποτε ουσιαστικά με την αμερικανική οικονομία, ακολουθώντας τον εύκολο δρόμο τους τυπώματος των δολαρίων, αφήνοντας την ανεργία στα ίδια επίπεδα και με την ύφεση να συνεχίζει να μαστίζει τη βιομηχανική ζώνη της χώρας;
Ο Μιτ έχασε γιατί ήταν προδιαγεγραμμένος να χάσει από τα γεράκια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, τα οποία σχεδιάζουν τις ερχόμενες εκλογές με υποψήφιο τον Τζεφ Μπους, αδελφό του Τζορτζ Ντάμπλγιου και γιο του Τζορτζ Μπους.
Οι Ρεπουμπλικανοί τον άφησαν να τρέξει στην κούρσα παρότι ήταν αρκετά φιλελεύθερος για τα μέτρα ενός κόμματος, που πιστεύει στα πετρέλαια και στη χρήση της πολεμικής βιομηχανίας. Τον άφησαν σχεδόν μόνο του να πολεμήσει με την αδυναμία του να είναι ένας καλός και πειστικός ομιλητής, τον εγκατέλειψαν στις δύσκολες ερωτήσεις για τα έξυπνα φορολογημένα δολάρια της προσωπικής του περιουσίας.
Ο Μιτ όμως παράλληλα διέπραξε αμίμητα λάθη ο ίδιος με την καμπάνια του.
Από την αρχή της προεκλογικής εκστρατείας άφησε επί μήνες να πλανάται η υποψία για τη χαμηλή φορολογία των εισοδημάτων του αρνούμενος να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Κανένας Αμερικανός δεν θέλει τον πρόεδρό του να καλύπτεται από πέπλο αδιαφάνειας στα λεπτά ζητήματα της φορολογίας του εισοδήματος.
Ο Μιτ καθ’ όλη την προεκλογική του εκστρατεία ήταν συνεχώς ατσαλάκωτος, ακόμη κι όταν φορούσε τζιν. Η τσάκιση στα μανίκια των σπορ πουκαμίσων του έδινε την εντύπωση πως είναι τελειομανής της εμφάνισης, ένας Ντόριαν Γκρέι που αρνείται να γεράσει πιστεύοντας στην αιώνια ομορφιά του.
Ο Μιτ ήταν ανακόλουθος, καθώς ενώ ο ίδιος είχε εισαγάγει το δωρεάν σύστημα υγείας στη Μασαχουσέτη, τώρα το πολεμούσε μόνο και μόνο για να κοντράρει τον αντίπαλό του Μπαράκ Ομπάμα. Μόνο και μόνο για να προωθήσει μια παρωχημένης εποχής Ρεπουμπλικανική ατζέντα.
Ο Μιτ ήταν παγερά αδιάφορος για την κάτω του μέσου όρου τάξη των φτωχών και ανέργων. Δεν δίστασε να το πει και δίπλα στο μικρόφωνο, αφήνοντάς το μάλιστα ανοιχτό από τη βιασύνη του να ομολογήσει τα σχέδιά του για να είναι αρεστός στους κομματάρχες.
Ο Μιτ δεν έκανε τον κόπο ούτε να επισκεφθεί τη Νέα Υόρκη, που πλήγηκε από τον καταστροφικό τυφώνα «Σάντι». Ποιος τον συμβούλεψε πως έπρεπε να συνεχίσει ανεπηρέαστος την προεκλογική του καμπάνια;
Ο Μιτ δεν έφτασε ποτέ στον κόσμο ως ο ηγέτης που θα προωθούσε μια πολιτική για τον λαό, αντίθετα, παρουσίασε το πορτρέτο του επιτυχημένου επιχειρηματία τύπου Μπλούμπεργκ λες και το επενδεδυμένο στην Ευρασία (Μέση Ανατολή, Ινδία, Κίνα) αμερικανικό κεφάλαιο θα έσωζε την αμερικανική μεσαία τάξη, που καθημερινά βουλιάζει στα νερά της ανεργίας και του χρέους τής άλλοτε παντοδύναμης χώρας.
Ο Μιτ ήταν ένα χρυσό αγόρι κι όταν αντιπαρατέθηκε με το μαύρο αδελφό έχασε στα σημεία.
Τέλος, ο Ομπάμα δεν νίκησε σ’ αυτές τις εκλογές. Ξαναβγήκε Πρόεδρος των ΗΠΑ, επειδή ο αντίπαλός του ήταν προορισμένος να χάσει από το ίδιο του το κόμμα αλλά και από την προσωπική στρατηγική του.
Επιπλέον, η χρυσή ομάδα του μαύρου Προέδρου, έπαιξε μπάλα με τις μικρές προσδοκίες των μεγάλων πολιτειών προσφέροντας τοπικά δημοψηφίσματα για όλα τα θέματα σε όλα τα επίπεδα. Εξυπνη τεμαχισμένη πολιτική για τους στρατηγικούς στόχους, που του απέδωσε τη νίκη σ’ αυτές τις αμφιλεγόμενες εκλογές της 6ης Νοεμβρίου 2012.

Le Petit Macaron με την υπογραφή της Δέσποινας

Όλες οι γεύσεις αλλά και η δυνατότητα παραγγελίας γίνονται μέσα από τη σελίδα του

Le petit macaron στο facebook

Τα μακαρόν της Δέσποινας ξεχωρίζουν όχι μόνο για τη φρεσκάδα τους αλλά για το πάντρεμα των γεύσεων!
 

Le Petit Macaron par une Grande Patisseure!

Μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται στην έξαρση των αμερικανοειδών κάπκεικς με τις χιλιάδες θερμίδες, αλλά η Ευρώπη ονειρεύεται και γεύεται τα περίφημα μακαρόν, εκ Γαλλίας ορμώμενα. Είναι μικρά γλυκίσματα με λεπτεπίλεπτη γεύση παρμένη από χυμούς σοκολάτας, βανίλιας και φρούτων. Τα μακαρόν έγιναν γνωστά από την περίφημη πατισερί La Duree του Παρισιού.

Τώρα τα μακαρόν γίνονται στην Ελλάδα από τα μαγικά χέρια της Δέσποινας Αντύπα, η οποία τα συσκευάζει σε απίθανα αμπαλάζ. Η ιστορία της Δέσποινας και των μακαρόν είναι βγαλμένη από την Ελληνική κρίση χρέους και την ανεργία, γι αυτό είναι συγκινητική.

Η συνάδελφος Δέσποινα Αντύπα, που έχει εργασθεί ως δημοσιογράφος επί 21 χρόνια, τα τελευταία 15 εκ των οποίων στην Ελευθεροτυπία, βρέθηκε ξαφνικά χωρίς δουλειά πριν από έναν ακριβώς χρόνο. Το διάστημα που εργαζόταν είχε σπουδάσει για δυο χρόνια ζαχαροπλαστική και όταν έμεινε άνεργη αποφάσισε να δοκιμάσει την τέχνη που έμαθε στην πράξη.

"Επειδή θέλω πάντα να ασχολούμαι με κάτι, ξεκίνησα να φτιάχνω macaron για φίλους και γνωστούς, να τα προσφέρω στο σπίτι όταν έρχονταν για καφέ η να τα πηγαίνω σαν δώρο στις επισκέψεις" μας λέει η ίδια. Και συνεχίζει: "σιγά-σιγά άρχισα να διαπιστώνω ότι άρεσαν πολύ και μου ζητούσαν να τους φτιάξω για να κερνάμε κι εκείνοι τους δικούς τους φίλους. Έτσι αποφάσισα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για το παραδοσιακό αυτό γαλλικό γλύκισμα. Ξεκοκκάλισα αγγλικά και γαλλικά βιβλία, ξεψάχνισα το Ιντερνετ και έφτιαχνα ατέλειωτες ποσότητες μέρα και νύχτα μέχρι να τελειοποιηθώ. Έχοντας πάντα μέσα μου το γευστικό αποτύπωμακαι τις δομές, προσπαθώντας κάθε φορά να συνδυάσω ένα ξένο στην Ελλάδα γλυκό με δικές μας γευστικές μνήμες και συνήθειες χρησιμοποιώντας μοντέρνες τεχνικές της ζαχαροπλαστικής. Κάπως έτσι πρόεκυψε το macaron με σύκο μαυροδάφνη και τυρί ή το φιστίκι Aιγίνης ή το macaron με φρούτα του δάσους και μους γιαούρτι"

-Πως μπορεί κάποιος να προμηθευτεί τα macaron της; ρωτάμε τη Δέσποινα

"Κάθε παρασκευή γίνεται κατόπιν παραγγελίας" μας απαντάει. "Κυρίως για να μην χάνεται τίποτα από την ποιότητα και την φρεσκάδα τους. Είναι ένα πολύ ευαίσθητο και ντελικάτο γλυκό και θέλει την αντίστοιχη περιποίηση και φροντίδα. Αλλά και για έναν άλλο λόγο που ίσως σε πολλούς φαντάζει κάπως μεταφυσικός. Για μένα έχει σημασία να ξέρω για ποιον φτιάχνω κάτι. Τα λίγα πράγματα που μαθαίνω για τον πελάτη μου όσο συζητάμε την παραγγελία του, για παράδειγμα που μένει, αν δουλεύει, αν έχει μικρά παιδιά, αν είναι άντρας ή γυναίκα, ή η οποιαδήποτε άχρηστη πληροφορία που θα πάρω από εκείνον, σχηματίζει στο μυαλό μου μια εικόνα για αυτόν που για έναν ανεξήγητο ρόλο μετράει στο τελικό αποτέλεσμα. Τα macaron που θα φτιάξω εκείνη την ημέρα θα είναι μόνο για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Νομίζω λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που το φαγητό της μαμάς ξεχωρίζει πάντα από ένα ακριβώς ίδιο αλλά αγορασμένο"

Όλες οι γεύσεις αλλά και η δυνατότητα παραγγελίας γίνονται μέσα από τη σελίδα του

Le petit macaron στο facebook.

Τζουστινάκι

Spyros sweet Spyros

O Σπύρος πάντοτε φοράει Lacoste με παράσημα από το φαγητό προς το τέλος της μέρας!

 Ο Σπύρος είναι δεύτερος ξάδελφος του Τεντυ και τον γνωρίζω από τότε που γνώρισα και τον Τέντυ. Μας έκανε όλα τα χατίρια, μας πήγαινε όπου γουστάραμε, άκουγε όλες τις μικρές και τις μεγάλες φασαρίες μας, ήταν γλυκός και υπομονετικός μαζί μας.

Ο Σπύρος , σύζυγος της Ρίκας και πατέρας του Θωμά είναι ένας πούρος Μπουρανέλος, που δεν εγκαταλείπει τις συνήθειές του για κανένα λόγο. Τα πρωινά και τα απογεύματα πηγαίνει στο χρυσοχοείο του Cielo Venezia, που βρίσκεται στην κεντρική αγορά της Λευκάδας. Από κεί περνάει όλο το μεγαλείο της Μπουρανελιάς κι έτσι ο Σπύρος γίνεται αυτήκοος μάρτυς όλων των εξελίξεων ανά τη μικρή μας πόλη. Το βράδυ τρώει πάντα το φαγάκι του στης Μαργαρίτας ην ταβέρνα.

Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει ένα χόμπι, που τον κάνει ευτυχισμένο και παραγωγικό . Καλλιεργεί το μεγάλο κήπο των Καρυωτών και παράγει όλων των ειδών τα καλούδια. Από ντομάτες, μέχρι κολοκύθια, μελιτζάνες, φασολάκια, όλα τα προϊόντα της γής αντρώνουν με την αγάπη και την περιποίησή του.

Φέτος, είχε φυτέψει μίνι ντοματούλες, τόσο γλυκές σαν κεράσια. Οταν έφτασα στη Νικιάνα και τις δοκίμασα τρελλάθηκα με τη νοστιμιά και τη γλύκα τους. Τέτοια ντοματίνια δεν έχω φάει ούτε στην Κρήτη ούτε στην Κούβα, σε κανένα τροπικό προορισμό που έχω τρυγήσει με τα ταξίδια μου.

Ο Σπύρος μεγάλωσε τα καλοκαίρια και τον Αλεξ, τον οποίο πηγαινόφερνε ανάμεσα από Λευκάδα –Νικιάνα μυώντας τον στα αληθινά κόλπα της Μπουρανελιάς. Τώρα έχει γίνει ο αφοσιωμένος παππούς της γοητευτικής Ηλέκτρας και του αγαπημένου Αρμεν.

Η χαρά του είναι μέχρι σήμερα να κάνει όλα τα χατίρια των παιδιών χωρίς καμιά αντίρρηση. Γι αυτό κι εγώ ζητώ να μου ξαναφυτέψει ντοματίνια, γλυκά και μυρωδάτα σαν τη γή των Καρυωτών!

Justinaki

Ούνα φάτσα ούνα ράτσα! Στα σίγουρα

 

Με μια βραδυά γεμάτη μαγεία , χρώματα και θάλασσα ολοκληρώθηκε το 4^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ με την προβολή της ταινίας «Μεντιτερρανέο». Η Βάνα Μπάρμπα , νέα και θαλερή έκλεψε πάλι τις καρδιές μας κι ας την έχουμε δεί και ξαναδεί δέκα φορές σ’ αυτό το ναίφ φίλμ, που ενώνει την Ελλάδα με την Ιταλία.

Οι θεατές, ένα ιδανικό κοκτέιλ Ελλήνων και Ιταλών συγκινήθηκαν με την ταινία που κάποτε πήρε το Οσκαρ ξένης κινηματογραφίας. Η μουσική της μας ταξίδεψε στους οικείους ήχους των ιταλικών καντσόνε.

Τα χρώματα, οι ομορφιές των νησιών, η θάλασσα, οι ραχούλες, τα γαϊδουράκια, οι ζεστές σάρκες των γυναικών πέρασαν πάλι μπροστά από τα μάτια μας αφήνοντας στην καρδιά τη στάμπα της νοσταλγίας.

Ηταν μια βραδυά γεμάτη ανθρώπινες συνευρέσεις, υπέροχο Σαντορινιό κρασί και λιχουδιές με φύλλο από την τρομερή Μελίνα.

Η αύρα της Αύρας ήρθε πάλι απαλά να μας πάρει από το χέρι στο 4^ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, που υπόσχεται να μας ξανάρθει την επόμενη χρονιά με νέες και παλιές Ελληνικές ταινίες!

Τζουστινάκι

 Ο Θεόδωρος Τσαρούχας από την ΒΜΟ Bank χορήγησε το φεστιβάλ, δίπλα του η όμορφη σύζυγός του, η υπογράφουσα και οι φίλοι μου Μαρία και Νίκος Αργυρόπουλος

 Τα Πριφτάκια μου (Νίκος και Ματίνα) με τον Βασίλη Παπαευαγγέλου από την RBC που υπήρξε μέγας χορηγός του φεστιβάλ

 Τζουστνάκι ανάμεσα από μελαχροινή καλλονή Μαρία και ξανθιά καλλονή Γιούλα

 Ολα τα λεφτά ήταν η συμμετοχή των Καστοριανών. Αριστερόθεν δρ Θεόδωρος Χαλάτσης, δεξιά Γιάννης Διόπουλος και η διέυθύντρια του φεστιβάλ Αύρα Γεωργίου

 Με την διδάσκουσα νεοελληνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο McGill

 Δεξιόθεν προς τα αριστερά: Τζέιμς Κρομύδας, Αύρα , Γιάν, Ματίνα, Ειρήνη και κυρία Κρομύδα

 Τα Ιταλάκια ήρθαν να δούν το φίλμ: Ο αγαπημένος μου Γκάμπι, η Λάουρα και ο Γιάν

 Η Γιούλα και την πανέμροφη γιατρίνα κόρη της Γεωργία

 Τζουστινάκι και Ειρηνάκι

 Τζουστινάκι και Σαυράκι

 Η αγαπημένη μου Ιωάννα Τσουμπλέκα της Φιλίας με το ζεύγος Αργύρη

 Γεωργία και Φράνκο, επειδή ούνα φάτσα ούνα ράτσα!

 Ο Τούλιο, πατέρας των παιδιών ήρθε κι εκείνος στην προβολή

 Ο Τεντυ με την λατρεμένη του Πάολα

Κι εδώ με δύο καλλονές: την Αλεξάνδρα Βαλάση και τη Λίλυ Φακωτάκη