Νιόνιο σε φοβάμαι , Νιόνιο σ΄αγαπώ!!!

 

Πριν γείρει ο ήλιος εμείς του 70 οι διαδρομείς μαζί με εκείνους του 60 ξεχυθήκαμε στον κήπο του Μεγάλου Μουσικής γιά να ακούσουμε το Νιόνιο της νιότης μας. Η νύχτα ήταν υγρή, το κήπος ολάνθιστος και καταπράσινος σττην καρδιά της Αθήνας. Καθισμένοι στο γρασίδι σαν τις καλές εποχές της νεότητας περιμέναμε το Νιόνιο, που σεβάστηκε το χρόνο κι εμφανίστηκε εννιά και κάτι.

 

Φορούσε ένα μαύρο κοστούμι με μακρύ κομψό σακάκι, παρουσίασε τους καταπληκτικούς μουσικούς του (ψηφίζω το ντράμερ Καρύδη) κι άρχισε μετά να τραγουδάει σαν χείμαρρος όλα αυτά τα τραγούδια που αφορούν στην πολιτική ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, δίνοντας  προφητικό στίγμα για το παρόν και το μέλλον της.

 

Κωλοέλληνες και Πανέλληνες σε αντιδιαστολή, Η Πλατεία, Η θάνασιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, η Εθνική μας Μοναξιά, όλα τα τραγούδια που σημάδεψαν την καριέρα του και τις δικές μας μνήμες πέρασαν αβίαστα από τα χείλη του Νιόνιου που τραγούδησε απαλά, νοσταλγικά και αγαπητικά γιά το κοινό του.

 

Ανατόλίστηκε στον Μπάλλο του, στο Ντιρεντμεμ ντιρεμ, τζάζισε σε άλλα κομμάτια, ρόκεψε στις μπαλάντες του. Ο Νιόνιος ωριμότερος, σοφότερος, γλυκύτερος μας θύμισε πως η Ελλάδα έβγαλε μεγάλους τραγουδοποιούς.

 

Κι έκλεισε μπιζάροντας με τη Συννεφούλα, Μια Θάλασσα Πλατειά, όλα τα τραγούδια που λατρέψαμε και σιγοτραγουδούμε ακόμη στα όνειρά μας.

 

Η βραδυά του Νιόνιου ήταν μαγική εκεί στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, μια ανάσα από την ενοχλητική πολύβουη λεωφόρο...

 

Κι εμείς μένουμε πάντα εκδρομείς, δεν θα αλλάξουμε τώρα!!!

Τζουστινάκι

 Αποστόλης και Κίτσα καθ οδόν

 ο υπέροχος κήπος του Μεγάρου

 Τζουστινάκι στα πατώματα

 Νιόνιος τραγουδοποιός

 Κιθαρίστας

 Ηχος πλάγιος δεύτερος

Στην παράγκα του χειμώνα ήταν καλοκαίρι