Ψηλά Τακούνια από αδύναμα μάτια με δυνατό βλέμμα!!!

Σήμερα έχω την τιμή να παρουσιάσω μια κριτική για τα Ψηλά Τακούνια που γράφτηκε από ένα συγχωριανό μου, Εγκλουβησάνο την καταγωγή. Και είμαι βαθειά συγκινημένη γιατί ο Μίμης Κούρτης δεν διεκδικεί φιλολογικές δάφνες, καταθέτει από καρδιας όσα εισέπραξε από τους ήχους των τακουνιών...

Θεωρώ πως η προσέγγιση του Μίμη είναι από τις ωραιότερες που είχα την τύχη να απολαύσω...
Τη μοιράζομαι μαζί σας γιατί ο Μίμης Κούρτης είναι ποιητής!

Τζουστινάκι

Ηχος απο ψηλα τακουνια στο σπιτι μου.Ονειρο η πραγματικοτητα:Κλεινω τα ματια και βλεπω Λευκαδιτικα στενοσοκακα,που ο ηχος πολλων τακουνιων ,φορεμενων σε μικρα ποδια,μου δινουν την αισθηση οτι ακουω κρουστα σε ορχηστρα.Απο τη μια οι γλυκες κοριτσιστικες φωνες και τα γελια θυμιζουν θεατρικη παρασταση,που την διακοπτουν αλλες δυνατες μητρικες φωνες, που ανησυχουν μηπως γκρεμοτσακιστουν τα αμυαλα,αλλα και απο φοβο μην χαλασουν τα τακουνια του μοναδικου,ισως,ζευγαριου παπουτσιων.Τσιμεντενιο σανιδι το στενοσοκακο,που σε ολο το εργο οσφραινοσουν την επιθυμια των πρωταγωνιστριων να ανοιξουν τα φτερα τους για μεγαλους δρομους.,για λεωφορους.Η κορη μου και οι ανηψιες μου,φορωντας τα τακουνια των μαναδων τους,εφερναν στο μυαλο μου τις παλιες εικονες.Αυτα,ομως,τα ψηλα τακουνια,που απο ενα βιβλιο βγηκαν και περπατησαν στο σαλονι,στο διαδρομο,στην τραπεζαρια του σπιτιου μου,ξυπνησαν μεσα μου πολλα.Κι οσο ηταν ανοιχτες οι σελιδες του,νασου ξανα και ξανα ο ψηλοτακουνος ηχος,σωστη μουσικη συμφωνια,που δεν ηθελα να σταματησει.Τα αδυναμα ματια μου,πρωτη φορα φανηκαν χρησιμα,γιατι καθυστερησα να ξεφυλλισω το βιβλιο,κι ετσι η μουσικη ακουγοταν στα αυτια μου για μεγαλυτερο διαστημα.


Μα καποια στιγμη τελειωσε το διαβασμα.Εκλεισα το βιβλιο,εκλεισα τα ματια και στα αυτια μου ηχουσε ο χτυπος των τακουνιων.τωρα,ομως,πιο αδυναμοε.Τα ψηλα τακουνια ανοιξαν την πορτα του σπιτου,κι οπως ξεμακραιναν,χανονταν και ο ηχος που με συντροφευε τοσες μερες.[σχεδον μηνα,ειπαμε τα ματια...]Ανοιξα τα ματια,μα τα ψηλα τακουνια πουθενα.Ανοιξα και το βιβλιο μα δεν ακουστηκε ο ηχος τους.Τωρα το βλεπω στο ραφι της βιβλιοθηκης κι ενα γλυκοπικρο χαμογελο φωτιζει το προσωπο μου.Αραγε βγαινοντας απο το στενοσοκακο,στου πλατιους δρομους,θα βγαζουν τον ιδιο χαρακτηριστικο ηχο η θα καλυπτονται απο τον θορυβο:Οπως και ναχει,τα ψηλα τακουνια θα θορυβουν παντα στα καλντεριμια της ψυχης και θα θροιζουν γλυκα στα αυτια μου.

ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΜΟΥ.Δεν ειμαι φιλολογος,ουτε κριτικος βιβλιων.Ειμαι ,ομως,εραστης του διαβασματος.Η ταπεινη μου γνωμη εκφραστηκε απο το παραπανω κειμενο.Με ταξιδεψες ευχαριστα,με συγκινησες,με εκανες να αισθανθω αναγνωστικη αναταση.στοιχεια που καθιστουν εναν συγγραφεα πετυχημενο.Πιστευω πως αυτα τα τακουνια σε ανεβασαν ενα ακομα σκαλοπατι στη λογοτεχνικη κλιμακα.Ευχομαι καθε σου βιβλιο να σε ανεβαζει ψηλα, μεχρι να φτασεις στην κορυφη.Νοιωθω περηφανος που ειμαι συγχωριανος σου.Να εισαι γερη,να χαιρεσαι την οικογενεια σου και η εμπνευση να ειναι παντα στο πλαι σου.Τα φιλια και την αγαπη μου.