Ο Γιάννης Πάριος, ο τροβαδούρος της Αγάπης στο Μόντρεαλ!

Θα τον θυμάμαι το Γιάννη Πάριο για πάντα. Οχι μόνο γιατι μας μεγάλωσε με τα υπέροχα ερωτικά τραγούδια του, όπου σε κάθε λέξη έβαζε τόσο αναστεναγμό και παύσεις για να γλυστράνε οι λέξεις βαθειά στα φυλλοκάρδια μας, να καταγράφονται, να ταυτίζονται με τα συναισθήματα του κοινού.

Οχι μόνο γιατί τίμησε τα νησιώτικα τραγούδια ξαναφέρνοντάς τα ολόφρεσκα στη νέα γενιά, εντάσσοντάς τα στη νέα χορευτική μουσική...

Θα τον θυμάμαι για μια συνέντευξη που ως εκ παραδρομής του έκανα εκείνα τα χρόνια της δημοσιογραφικής δόξας στην Ελλάδα, όπου άνθιζαν τα έντυπα του Κοσκωτά κι έπαιρνα τότε τις μεγάλες μουσικές συνεντεύξεις  για την εφημερίδα 24 Ωρες.

Θα κυκλοφορούσε ο νέος του δίσκος «Το Τρελλό Φορτηγό» σε συνθέσεις του Μάριου Τόκα. Η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της τότε δισκογραφικής εταιρείας του, μου έστειλε το δίσκο πριν την κυκλοφορία του. Επαιζα το βινύλιο ένα εικοσιστετράωρο, ρούφαγα τη μουσική, τα λόγια, την ερμηνεία. Αχόρταγη, τρελλή κι αλλοπαρμένη με αυτό το μουσικό θαύμα, ζήτησα να πάρω συνέντευξη απο τον περίπου τότε νεοεμφανιζόμενο Κύπριο συνθέτη, Μάριο Τόκα.

Κανόνισα το ραντεβού, συναντήθηκα με τον αέρινο Μάριο της μουσικής, τον λάτρεψα για όσα είχε να μου πεί. Εγραψα μια απο τις ωραιότερες συνεντέυξεις της ζωής μου, την παρουσίασα στον αρχισυντάκτη μου και μου απάντησε (χωρίς να τη διαβάσει) ότι «ποιός ξέρει το Μάριο Τόκα, τον Γιάννη Πάριο έπρεπε να συνεντευξιάσεις... Το περιμένω το κομμάτι μέχρι το τέλος της εβδομάδας».

Τη συνέντευξη του Μάριου την έδωσα σε μια φίλη μου που την υπέγραψε καταθέτοντάς την τότε στο δικό της μέσον. Εκλαψα μέσα μου βαθειά, αλλά έχτισα μια δυνατή και διαχρονική φιλία με τον Μάριο Τόκα, που λάτρεψε το γραπτό μου , μένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του μακρινός, διακριτικός, αγαπημένος φίλος.

Ετσι κανονίστηκε η συνέντευξη με τον Γιάννη Πάριο εν ριπή οφθαλμού. Ο μεγάλος ερμηνευτής ήταν στο απόγειό του, τραγουδούσε –θυμάμαι – στα Αστέρια της παραλίας. Εφτασα εκεί καταπονημένη με το μικρό μου DCV ηττημένη απο την απόρριψη της συνέντευξης του Μάριου Τόκα. Για μένα ο Γιάννης Πάριος δεν είχε ανάγκη απο λόγια, η καριέρα του ήδη υποστήριζε τη νέα ερμηνευτική του πορεία.

Είχα ετοιμάσει τις τυπικές ερωτησεις μου,είχα αποφασίσει να κρατήσω πόζα, λες και μου έφταιγε ο Πάριος που ήταν το ιερό τέρας της δημοσιότητας έναντι της προσωπικής μου επιλογής. Εφτασα καθυστερημένη, εκείνος ήταν στα καμαρίνια.

Ηταν ευγενικός, ταπεινός θα έλεγα, σεμνός. Απαντούσε σαν μικρό παιδί, κοιτάζοντάς με στα μάτια να δεί –θαρρείς-αν μου άρεσαν οι απαντήσεις του. Είχε εκείνη τη σεμνότητα του άβγαλτου (κι ας ήταν φτασμένος)  που ξεκίνησε απο χαμηλά και ποτέ δεν ξέχασε. Του είπα την ιστορία για το Μάριο. Σχολίασε : «Δεν άφησαν να δημοσιευθεί συνέντευξη του Γίγαντα;Ιεροσυλία!»

Τον λάτρεψα για το ήθος του, τη γνησιότητά του, τον απλό του λόγο ευθυγραμμισμένο με τα βιώματά του και τις συνθήκες της εποχής. Εκτοτε δεν τον ξαναείδα, η ζωή με έφερε στο Μόντρεαλ κι εκείνον τον πήγε απο επιτυχία σε επιτυχία.

Τώρα στις 16 Μαίου, θα έχω την ευκαιρία να τον ξαναδώ, να του ξαναπάρω συνέντευξη και προπάντων να τον απολαύσω στη συναυλία που θα δώσει στο θέατρο Ριάλτο του Μόντρεαλ. Περιμένω να ακούσω τις λέξεις να πέφτουν στην ψυχή μου, να τη συντρίβουν σαν τρελλό φορτηγό. Περιμένω να ερμηνεύσει τα τραγούδια των στίχων  όπως μόνο εκείνος γνωρίζει να το κάνει.

Γιάννη Πάριε είσαι Μύθος!