Φτιάξε το δικό σου βιβλίο! απο τον οίκο Ελευθερουδάκης

Σε μια εποχή που οι εκδοτικοί οίκοι συρρικνώνουν την παραγωγή τους ένεκα κρίσης, η Σοφίκα Ελευθερουδάκη είχε τη λαμπρή ιδέα να δημιουργήσει ένα νέο εκδοτικό οίκο αυτοέκδοσης, όπου ο καθένας μπορεί να τυπώσει το βιβλίο του είτε πρόκειται για μυθιστόρημα είτε για ποίηση είτε ακόμη για άλμπουμ αναμνήσεων.

 «Φτιάξε το δικό σου βιβλίο»:

‘Απευθύνεται τόσο σε λογοτέχνες όσο και σε καθημερινούς ανθρώπους που θάθελαν να φυλάξουν τις πολύτιμες αναμνήσεις τους τυπωμένες σε βιβλίο:

Μυθιστορήματα, ποίηση, παραμύθια...

· Μία μαμά που θέλει να φτιάξει ένα «βιβλίο/τετράδιο» με τις ζωγραφιές των παιδιών της για δώρο Χριστουγέννων .

· Ενα ημερολόγιο τοίχου (12 μήνες) με φωτογραφίες των παιδιών/του ζευγαριού κλπ τοποθετημένες π.χ. τις Κυριακές.

· Σημειώσεις καθηγητών

· Σημειωματάριο ταξιδιού (travel notes)

· Αναμνήσεις – φωτο – σημειώσεις για δώρο στις κολλητές που είσαστε μαζί μια ζωή.

· Οι συνταγές της γιαγιάς/ της μαμάς / του ιδιαίτερου τόπου

· Portfolios καλλιτεχνών

· Αποχαιρετιστήριο πάρτυ για συνταξιούχο με αναμνήσεις από συνεργάτες

· Σημειώσεις και φωτο διπλωματών πρός όλους εκείνους που γνώρισε κατά την διάρκεια μιάς καριέρας.

· «Αυτοβιογραφία» γονιών/παππούδων για τα παιδιά/εγγόνια. Ο εκδοτικός οίκος μπορεί να βοηθήσει και στην συγγραφή.

· Ιστορίες της ιδιαίτερης πατρίδας...

Για περισσότερες πληροφορίες και ραντεβού με τον εκδοτικό οίκο:

eleftheroudakispublications@gmail.com, ή στο 210 3317609

Οταν η φακή Εγκλουβής αποδεικνύει την ιδιαίτερη τελειότητα της γεύσης και της υφής της!

Ολα ξεκίνησαν απο το εστιατόριο Παπαδάκης, όταν ο ιδιοκτήτης του Μανώλης μας έφερε μια ωραία χρυσή φακή και μας είπε ότι προέρχεται απο το Τσοτύλι και είναι σχεδόν σαν εκείνη της Εγκλουβής.

Βεβαίως, εξανέστην, όχι απο πατριωτισμό αλλά απο την πείρα της μαγειρικής. Μαγειρεύω τη φακή Εγκλουβής όσα χρόνια βάζω κατσαρόλα και γνωρίζω πως φακή τέτοιας υφής δεν υπάρχει πουθενά. Είναι το χώμα του οροπεδίου της Εγκλουβής που παράγει αυτό το θαύμα

Ετσι πρότεινα να κάνουμε ένα διαγωνισμό. Εγώ μαγείρεψα με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο και τα δύο είδη φακής. Και κάλεσα αγαπημένα πρόσωπα που είχαν σχέση με τη γεύση αλλά και με τη Λευκάδα.

Πρώτα σερβιρίστηκε ηφακή Τσοτυλίου. Οι καλεσμένοι την καλογεύτηκαν και την βρήκαν λευκή και χυλωμένη.

Μετά σερβιρίστηκε η βασίλισσα φακή της Εγκλουβής. Με πολύχρωμους μικρούς καρπούς, χυλωμένη , νόστιμη άρεσε επίσης στους συνδαιτημόνες.

Η δημοσιογράφος των γεύσεων και του κρασιού Νίκη Μηταρέα κράτησε τα μπόλ με τα δύο είδη φακής κι έκανε τις συγκρίσεις με ιερή προσοχή. Δεν άργησε να αποφανθεί πως η δεύτερη φακή είχε ιδιαίτερη νοστιμιά, είχε προσωπικότητα και απόπνεε ένα γοητευτικό άρωμα. «Αυτή θα πρέπει να είναι η φακή Εγκλουβής» αποφάσισε με σιγουριά.

Ως μαγείρισσα οφείλω να ομολογήσω πως η φακή του Τσοτυλίου είναι λευκή, βραστερή και χυλώνει ωραία. Ωστόσο, της λείπει η νοστιμιά κι επιπλέον γίνεται πουρές όταν είναι χυλωμένη.

Η φακή Εγκλουβής ξεχωρίζει γιατί χυλώνει ενώ ο καρπός κρατάει το φλοιό του. Αυτό είναι το πιό ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, περισσότερο κι απο το χρώμα της ή την ικανότητα να βράζει γρήγορα.

Η βραδυά πλαισιώθηκε με σαλάμι αέρος Λευκάδας και με παστές σαρδέλες Λυγιάς που ήρθαν ειδικά απο το νησί για να συμπληρώσουν την γευστική περιπέτεια.

Ηταν μια βραδυά σταθμός στην προσωπική μου περιπέτεια περί τη μαγειρική. Και μια βραδυά περηφάνειας για την φακή Εγκλουβής!

Τζουστινάκι

Σαν την δαντέλα στο γιακά, σαν το σειρήτι στο βελούδινο φουστάνι!!!

Στην Κούβα των καλοκαιριών μας!!!

Αγαπημένη μου Πεταλούδα,

Πάνε 11 ολόκληρα έτη, μια δεκαετία κι ένα ακόμη που έφυγες απο κοντά μας, πετώντας με τα φτερά της πεταλούδας στο άπειρο ύψος του ουρανού. Πέταξες κροταλίζοντας τα φτερά σου, πέταξες κάνοντας ένα εκκωφαντικό θόρυβο που ακόμη με κυνηγάει τις νύχτες στα όνειρά μου.

Χειμώνες και καλοκαίρια πέρασαν και θα περνούν χωρίς εσένα. Χριστούγεννα λευκά στο Μόντρεαλ με ένα τοσοδούλι δεντράκι για να μη στεναχωριέται ο Αλέξανδρος πως δεν γιορτάζουμε τη λαμπρότερη μέρα του χρόνου. Ποτέ δεν ξαναστήσαμε αληθινό έλατο, γιατί εσύ μόνο ήξερες να λατρεύεις το άγριο άρωμά του.

Κάθε Δεκέμβριο που ανάβουν τα φώτα των Χριστουγέννων εγώ πονάω μέσα μου βαθειά, γνωρίζοντας πως δεν θα καταφθάσεις στο αεροδρόμιο μετά το κλείσιμο των σχολείων. Πως δεν θα έχω πάλι να σου διαλέξω δώρο, πως δεν θα κάνουμε σχέδια για ένα εξωτικό ταξίδι στο νότο. Πως δεν θα μαγειρέψουμε μαζί τη γαλοπούλα της χαράς, πως δεν θα ξενυχτήσουμε παίζοντας μπιρίμπα παραμονή του Νέου Χρόνου.

Ξέρεις, απο εκείνες τις πρώτες γιορτές της απουσίας σου κρύψαμε όλα τα τραπουλόχαρτα, τα εξαφανίσαμε από προσώπου γής για να μην αντηχούν τα γέλια της νίκης σου, τα ατέλειωτα χαχανητά της επιβολής σου. Τα χώσαμε σε μια ντουλάπα μαζί με όλες τις αναμνήσεις της κοινής εμπειρίας για να μην πονάμε. Κι όμως πονάμε όλο και περισσότερο.

Τα καλοκαίρια στο Μόντρεαλ έχασαν το χρώμα τους, έγιναν μονότονα και βαρετά. Οι λίμνες σου και οι δικές μας πήραν πήραν ένα σταχτί χρώμα σαν τις ψυχές μας. Μόνο όταν πετάει η πεταλούδα γύρω μας ξαναβαφτίζονται στο γαλάζιο, το πράσινο , το ασημί της ομορφιάς τους.

Και ο Αλέξανδρος σε αποζητάει περισσότερο απο ποτέ. Σε αποζητάει και σε αναζητάει. Σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρεθούμε μου λέει πάντα πώς αν ήσουν κι εσύ μαζί μας θάταν αλλοιώτικα, θάταν πιό ζωντανά. Εσύ για να υπογραμμίζεις με το χιούμορ σου τις ατέλειες και να υπερτονίζεις με την πληθωρικότητά σου τις ομορφιές.

Φέτος μου αποκάλυψε ότι αν κάνει κόρη θα ήθελε να την ονομάσει Κωνσταντίνα, Costance γιατί σε σένα οφείλει το ευ ζήν. Εσύ του έμαθες τραγούδια, τον ταξίδεψες με παραμύθια, τον έντυσες, τον χτένισες, τον τάισες, τον πήγες βόλτες στου Αμερικάνου, τον ξεμυάλισες, με τα παιχνίδια σου, τον άφησες να μένει αργά τις νύχτες στη Λευκάδα του καλοκαιριού. Εσύ, εσύ τον έφτιαξες δυνατό, τρυφερό και γενναιόδωρο.

Πλουμιστή μου Πεταλούδα,

Πέρασα πάλι και πάλι μπροστά απο το νοσοκομείο Αλεξάνδρα, εκεί που το λεπτό κορμάκι σου τρυπιόταν απο τις σήριγγες της χημειοθεραπείας, εκεί όπου το αίμα της μετάγγισης έπεφτε αργά στις αρτηρίες σου, εκεί που τα μεγάλα πράσινα σου με κοίταζαν με απορία ρωτώντας με γιατί;

Κι όμως εγώ θάπρεπε να σε ρωτήσω γιατί άφησες τον εαυτό σου να νικηθεί απο την ασθένεια; Γιατί παραδόθηκες άνευ όρων; Γιατί με εγκατέλειψες ολομόναχη σ΄αυτόν τον κόσμο να κυνηγάω τις πεταλούδες γύρω μου μήπως σε βρώ; Γιατί;

Ο Τεντ και ο Αλέξανδρος είναι τα δύο τρίτα του συνόλου μου που λέγεται οικογένεια, είναι η προέκτασή μου. Αλλά εσύ ήσουν κομμάτι αναπόδραστο της ύπαρξης και της ζωής μου, ήσουν το τελείωμα, κάτι σαν δαντέλα στο γιακά , κάτι σαν σειρήτι στο κόκκινο βελούδινο φουστάνι. Πώς να σου εξηγήσω τί ήσουν εσύ για μένα;

Από τότε που έφυγες νιώθω ακρωτηριασμένη, ναι αυτή είναι η σωστή εκτίμηση της κατάστασης. Σα νάχασα το χέρι μου, το πόδι μου, το μάτι μου. Σα νάμεινα μισή. Είναι παράξενο που δεν ήμασταν δίδυμες κι όμως εσύ είχες γίνει σιαμαία επέκταση του σώματος και του μυαλού μου.

Δεν σε ξεχνάω ούτε μια στιγμή, δεν παραλείπω να σου βάζω λάδι στο καντήλι , να σου το ανάβω για να καίει κρατώντας σου συντροφιά τις νύχτες. Και στο σπίτι μου πάντα βρίκσεται αναμμένο το αρωματικό κερί της μνήμης σου, με γεύση κολοκύθας για το φθινόπωρο, κανέλλας για το χειμώνα, λεβάντας για την άνοιξη, βιολέτας για το καλοκαίρι.

Σ’ αγαπώ και μου λείπεις μέχρι τον ουρανό. Τόσο όσο ακριβώς σε αγαπούσα !

 Η αδελφή σου

Αλκηστις Πρωτοψάλτη και Ελευθερία Αρβανιτάκη: Δύο κορυφαίες φωνές στο Μόντρεαλ!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Δυό γυναικείες φωνές, δυό ελληνικές παρουσίες θα πλημμυρίσουν με την ερμηνεία και το μπρίο τους την αίθουσα του Ριάλτο την 1^η Οκτωβρίου.Η παράσταση αρχίζει στις 7.30 αλλά οι πόρτες ανοίγουν στις 7μ.μ

 Πρόκειται για δυό εμηνεύτριες που έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στην ελληνική μουσική σκηνή, δύο γυναικείες φωνές που είχαν σημαδέψει την ακμάζουσα και εξελισσόμενη μέχρι πρότινος ελληνική δισκογραφία.

Η Ακληστις Πρωτοψάλτη, την οποία γνωρίζω προσωπικά, καθώς είχα συντονίσει τη φωτογράφισή της και τη συνέντευξή της στο Πάρίσι το σωτήριον έτος 1988, οπότε έκανε πρεμιέρα η εφημερίδα «24 Ωρες», είναι μια διαχρονική αξία στο τραγούδι, που δεν παύει να μεταλλάσσεται μέχρι σήμερα.

Τη θυμάμαι με αθλητικό λούκ να ερμηνεύει  τα τραγούδια του Δήμου Μούτση σε στίχους των μεγάλων ποιητών στο δίσκο «Τετραλογία». Κι αργότερα σμίγει με το Διονύση Σαββόπουλο στη "Ρεζέρβα" καθώς και με άλλους έντεχνους συνθέτες.

Ωστόσο, η στιγμή της Αλκηστης ήρθε με το ¨Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ" του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Ακολούθησαν δίσκοι φωτιά με αποκορύφωμα το «Σαν Ηφαίστειο που ξυπνά». Το «Δικαίωμα» είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας της στη μπαλάντα. Τραγούδια του δίσκου έχουν περάσει μέσα στο καθημερινό μας γίγνεσθαι ως μότο της ανθρώπινης ζωής.

Η Ακληστις δεν αρκέσθηκε ποτέ στις επιτυχίες της. Απλώθηκε σε λαϊκά, μπαλάντες, ελαφρά, τραγούδησε ακόμη και λάτιν όταν ήταν η εποχή τους.

Αυτό που την καταξιώνει όμως είναι η σκηνική της παρουσία, το απόλυτο δόσιμό της στην παράσταση όταν τραγουδάει και ξεσηκώνει τον κόσμο με τη φωνή και την ζωτικότητά της.

Αντίποδας στη συναυλία του Μόντρεαλ είναι η Ελευθερία Αρβανιτάκη , η ήρεμη δύναμη της αναβίωσης του ρεμπέτικου. Τη γνωρίσαμε με την Οπισθοδρομική Κομπανία και την παρακολουθήσαμε να ακροβατεί ανάμεσα απο το λαϊκό και τη μπαλάντα στηρίζοντας με το ταλέντο της και τους δύο μουσικούς τρόπους.

Για μένα η κορυφαία της στιγμή ήταν και θα παραμείνουν οι δισκογραφικές δουλειές της με το Σταμάτη Σπανουδάκη στο «Κοντραμπάντο» και την «Τανιράμα». Η Ελευθερία στράφηκε στη  τζάζ, πολλή τζάζ τόσο που έφτασε να τραγουδήσει με την ιέρεια της, την Σεζάρια Εβόρα στο Λυκαβηττό, γράφοντας ιστορία.

Την Ελευθερία Αρβανιτάκη την έχω δεί πολλάκις στη σκηνή αλλά δεν της έχω πάρει ποτέ συνέντευξη. Μάλιστα, κάποτε σε μια εκπομπή της ΕΡΤ φιλοξενηθήκαμε διαδοχικά η μιά μετά την άλλη και είχαμε μια διαπροσωπική κουβέντα. Αλλα ως εκεί.

Πρέπει να πώς ότι η συναυλία της Αλκηστης Πρωτοψάλτη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη την 1η Οκτωβρίου με ιντριγκάρει πολύ.Με ενθουσιάζει , καθώς οι δυό αγαπημένες γυναικείες φωνές θα προσφέρουν  την μαγική ερμηνεία τους και την ευαισθησία τους σε μας τους ακροατές που αναζητούμε αυθεντική ελληνική μουσική στη Βόρεια Αμερική.

Ανυπομονώ να βρεθώ στην πιό εστέτ συναυλία της χρονιάς.

Συγχαρητήρια στους διοργανωτές που εκτός απο τον αγαπημένο Γιώργο Νταλάρα, τη Γλυκερία και την Ελένη Βιτάλη (25 Σεπτεμβρίου στο Μόντρεαλ) , τολμούν να διοργανώσουν μια συναυλία ευαισθησίας, στυλ και ελληνικού μπιτ.

Εισιτήρια προπωλούνται στο Delfi Variety και στο θέατρο Rialto!

Αγαπώ!


Με την Αλκηστι στο Παρίσι

Φωτογραφίες Βαγγέλη Ρασσιά

Σε μια εποχή που άρχιζε να ακμάζει η δημοσιογραφία με τα έντυπα του Κοσκωτά, κι ενώ ήμουν χρεωμένη με τις μεγάλες συνεντεύξεις των καλλιτεχνών στην εφημερίδα 24 Ωρες, η πρόταση να συνοδεύσω στο Παρίσι την Αλκηστι Πρωτοψάλτη για μια εξτραβαγκανς φωτογράφιση υπήρξε θεόπεμπτη.

Ετσι κινήσαμε μια μεγάλη ομάδα με αρχηγό τον εξαιρετικής τέχνης και αισθητικής φωτογράφο , Βαγγέλη Ρασσιά. Η Αλκηστις με την ομάδα του κομμωτή και του στυλίστα της μεταμορφώθηκε σε ντίβα, φωτογραφήθηκε στην Αψίδα του Θριάμβου, κάτω απο τον Πύργο του Αίφελ, πίσω απο την Παναγία των Παρισίων απο το μαγικό φακό του Βαγγέλη Ρασσιά.

Με την Αλκηστι μιλήσαμε εφ’ όλης της ύλης σε μια συνέντευξη-ποταμό κάτω απο τα φώτα του λατρεμένου Παρισιού. Μου είπε για τις μέρες της Αλεξάνδρειας, για την εγκατάσταση στην Αθήνα, για την αθλητική της δραστηριότητα, για τα πρώτα μουσικά της βήματα, για τις μπαλάντες που περιείχε ο νέος της τότε δίσκος.

Μου είπε, είπε, είπε... Κι έγραφα ακατάπαυστα, χειμαρρωδώς  ένα κείμενο απο τα ωραιότερα της καριέρας μου. Ισως μια μέρα να τη βρώ εκείνη τη συνέντευξη και να την φέρω στο μπλόγκ μου. Θάναι μια λαμπρή μέρα του Παρισιού!

 Η Αλκηστις στην Γέφυρα του Αλεξάνδρου Φ

 Υπομονετικά να παίρνει χίλιες πόζες για τη φωτογράφιση

 Με φόρεμα ντίβας νύχτα στην Αψία του Θριάμβου

 Να τρέχει στις κε

Πάνω στο μπαλκόνι της Παναγίας των Παρισίων. Στα πόδια της απλώνεται το Παρίσι

Μετρώντας το καλοκαίρι με παγωτά !!!

Εμείς μεγαλώσαμε ανέμελα στην επαρχία χωρίς πολλά εξωτερικά ερεθίσματα τις δεκαετίες του 60 και του 70.  Εμείς είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ΕΒΓΑ και την τοπική ΘΑΥΜΑ που διέθεταν τα παγωτά σε τεράστιους καταψύκτες έξω απο τα καφενεία. Οι επιλογές μας ήταν τρείς: παγωτό κρέμα ξυλάκι, παγωτό κρέμα με σοκολάτα ξυλάκι και παγωτό λεμόνι (μάλλον γρανίτα θα ήταν τώρα που το σκέφτομαι). Αργότερα προστέθηκε το κυπελάκι που περιείχε παγωτό βανίλια με ολίγα ψημένα αμυγδαλάκια. Και πολύ αργότερα ήρθε στη ζωή μας  το παγωτό πύραυλος, που ήταν η απογείωση της γεύσης. Τα ξυλάκια παγωτά κόστιζαν 1,5 δραχμή και ο πύραυλος 3.5 δραχμές.

Ετσι μεγαλώναμε τα καλοκαίρια στη Λευκάδα προσπαθώντας να φάμε όσα περισσότερα παγωτά. Με τα μπάνια και τα παγωτά μετρούσαμε τα καλοκαίρια μας. Οποιος είχε φάει τα περισσότερα παγωτά και είχε κάνει τα περισσότερα μπάνια ήταν ο νικητής του καλοκαιριού.

Εννοείται ότι στη δική μας οικογένεια πάντοτε νικητής αναδεικνυόταν ο Αποστόλης γιατί η Κωνσταντίνα κι εγώ ήμασταν μίζερες με το φαγητό και πιό ντελικάτες με τα γλυκά και τα παγωτά. Πάντως, για να σταθούμε κοινωνικά στον περίγυρο της γειτονιάς προσπαθούσαμε να καταβροχθίσουμε ένα παγωτό κάθε απόγευμα μετά την υποχρεωτική μεσημεριανή σιέστα. Ηταν ένα σκέτο μαρτύριο που μόνο μεταξύ μας καθομολογούσαμε, αλλά έτσι ήταν. Η κοινωνική καταξίωση κοστίζει ακριβά, το μάθαμε αυτό καλά και εγκαίρως στη γειτονιά μας στη Λευκάδα.

Αργότερα, φοιτήτρια στην Αθήνα που η όρεξη είχε πάρει άλλη κατεύθυνση , λάτρεψα τα παγωτά. Τα αγάπησα γιατί είχαν σχέδια , γεύσεις, χρώματα, ονόματα. Ναι είχαν περίτεχνα ονόματα, πες μελμπά, σικάγο, μπανάνα σπλίτ και άλλα εξωτικά τέτοια.

Ως επαρχιωτάκι προσγειώθηκα στα εξωτικά παγωτά με ένα τεράστιο τραύμα. Μάλιστα, στις περίφημες αθηναϊκές καφετέριες της εποχής Πάμελας, Παυλίδης, Φλώκας, Αίγλη΄παίρναμε τους καταλόγους και ρωτούσαμε την επεξήγηση των περίεργων παγωτών με τις πολλές γεύσεις, τη σαντιγύ και τα αμύγδαλα τα περιχυμένα με σοκολάτα και βύσινο.

Τα γκαρσόνια ντυμένα επισήμως με ύφος 40 καρδιναλίων μας κοιτούσαν περιφρονητικά γιατί δεν γνωρίζαμε το πες μελμπά και τα τοιαύτα. Στο ύφος τους διέκρινα την απόρριψη του επαρχιωτισμού μας και η νεανική καρδούλα μου στενευόταν πολύ. Αλλά η φιλενάδα μου η Κική με την πρακτική σκέψη έλεγε πως τα γκαρσόνια πληρωνόνταν για να μας εξηγούν τον κατάλογο κι έτσι έκανε ειρήνη με την απόρριψη.

Πολύ αργότερα ήρθαν στην Ελλάδα τα παγωτά με τις πραγματικά σπιτικές γεύσεις. Νομίζω το papagalino’s ήταν απο τα πρώτα της εποχής. Τώρα ήμουν δημοσιογράφος της ευζωίας και μου εξηγούσαν οι σέφ με τον αναλυτικότερο τρόπο τί περιείχαν. Ενιωθα να παίρνω την εκδίκησή μου απέναντι σε εκείνα τα γκαρσόνια της περιφρόνησης του αθώου επαρχιωτισμού μου.

Χθες φάγαμε με τον αδελφό μου ένα εξαιρετικό παγωτό στο Διόνυσο με θέα την φωτισμένη την Ακρόπολη. Και μέσα μου ξεπήδησαν όλες τούτες οι μέρες παγωτού που μετρούσαν κάποτε τα καλοκαίρια μου πιεστικά και αλύτρωτα!

Justinaki

Ενας γάμος, η οικογένεια, μια αγκαλιά!

Χθές ζήσαμε ένα ξεχωριστό γάμο, εκείνον της Κορίνας μας με τον αγαπημένο της καρδιάς της, τον Παναγιώτη. Ηταν ένα αυθεντικό πάρτυ χαράς, στο οποίο σμίξαμε πολλά απο τα πρωτοξάδελφα της οικογένειας Κακαβούλη αλλά και της ευρύτερης οικογένειας.

Η Κορίνα μας ήταν όμορφη και λαμπερή μέσα στο μοδάτο νυφικό της με επιρροές απο τους  Dolce e Gabbana, ο Παναγιώτης έλαμπε απο ευτυχία. Οι νεαροί φίλοι τους είχαν πλημμυρίσει το χώρο του κτήματος στον οποίο έλαβε χώρα η τελετή του γάμου και μετά η γαμήλια δεξίωση. Η μουσική ήταν ένα γιορτασμός της δεκαετίας του 60 και του 70 παρότι οι νεόνυμφοι ανήκουν αμιγώς στη δεκαετία του 90 ως προς τα ακούσματα.

Οι λαμπάδες και τα στέφανα ήταν στο μπέζ χρώμα του λιναριού, το ίδιο και οι κομψές μπομπονιέρες. Το φαγητό και το σέρβις ήταν άψογα εκεί στο καλοστημένο σκηνικό του κτήματος στο Κορωπί.

Πρέπει να πώ ότι βλέποντας την υπέρκομψη Κορίνα να βαδίζει στο εκκλησάκι πιασμένη απο το χέρι του πατέρα της, πρωτοεξαδέλφου μας Κώστα Κακαβούλη, βομβαρδίστηκα απο μια συγκλονιστική επίθεση αναμνήσεων. Θυμήθηκα την κοκέτα γιαγιά της, τη θεία Κορίνα που μας ετοίμαζε τα μοναδικά της εδέσματα τις Κυριακές στο σπίτι της στην Αγία Παρασκευή, όπου σμίγαμε εμείς οι επαρχιώτες φοιτητές απο Λευκάδα. Θυμήθηκα τις μυρωδιές που αναδυόνταν απο την κουζίνα της, στεφανωμένες με άρωμα κανελλογαρύφαλλου.

Θυμήθηκα τον παππού της και αδελφό της μητέρας μου, το θείο Τιμόθεο, που είχε μια τεράστια προστατευτική αγκαλιά, έτοιμη να μας περικλείσει όλους , να μας συμβουλέψει, να μας βοηθήσει στα δύσκολά μας. Ο θείος Τιμόθεος είχε ένα μοναδικό τρόπο να τρυπώνει στις ζωές μας σαν φύλακας-άγγελος. Ηταν το αποκούμπι μας στην Αθήνα του χάους ...

Θυμήθηκα τον ιστό της αγάπης που περιέβαλλε την οικογένεια Κακαβούλη, μια οικογένεια κυριαρχημένη απο την προσωπικότητα του παππού μας παπα-Κώστα Κακαβούλη.

Και χάρηκα χαράν μεγάλην που το Κορινάκι μας, τρίτη γενιά της οικογένειας Κακαβούλη, τίμησε τα πρωτοξάδελφα του πατέρα της απο τη Λευκάδα καλώντας μας όλους ανεξαιρέτως στο γάμο της.  Η Κορίνα έδωσε πνοή πάλι στον ιερό δεσμό της οικογένειας απο το Σύβρο.

Εύχομαι στην όμορφη νύφη μας και στον καλοδεχούμενο γαμπρό της να ζήσουν μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα και αγάπη. Μια ζωή που θα προσυπογράφεται απο τους δεσμούς της οικογένειας.

Καλορρίζικοι αγαπημένοι μας!

Justinaki

Το γραφικό εκκλησάκι έξω απο το οποίο έγινε η τελετή του μυστηρίου

Νύφες ...

Ο Κώστας Σκληρός διατήρησε σχέσεις με την οικογένεια Κατωπόδη εκ Βουρνικά, ανήψια της θείας Κορίνας απο τον αδελφό της

Ξαδέλφία και νύφες

Αιρετικό σέλφι μετά της φωτογράφου

Η βαφτιστήρα μου είναι καλλονή

Η αδελφή της νύφης η Ζωή με τον γλυκύτατό σύντροφό της Αβραάμ

Οι καλλονές της οικογένειας ανήκουν στην επωνυμία Σουλάκος

Αγορια για φίλημα

Το υπέροχο ζευγάρι μας

Τεντ και Νικόλας με Λιτσοπάπιτσα

 Οικογένεια θείου Αλέκου με ολίγον Κωτσοπάτσον

 

 Με τον θείο Αλέκο, το μοναδικό επιζώντα απο τα οκτώ παιδιά του παπα-Κώστα Κακαβούλη

 

 

 

Ο ξάδελφος Κωτσομότσος με την γυναίκα του και τη συμπεθέρα

 

 

Ανδροπαρέαααααααααααααα 

Στης Αργυρώς το γευστικό παράδεισο

Στην καρδιά της Αθήνας, εκεί στα σκαλάκια του Λυκαβητού με το μάτι να αγναντεύει την Ακρόπολη πέρα μακριά στο βάθος, έχει στήσει τον γευστικό της Παράδεισο η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου με το σύζυγό της, Μανώλη . Το εστιατόριο «Παπαδάκης» γνωστό στην αθηναϊκή γαστριμαγρική αγορά για μια περίπου δεκαετία δεν παύει να γοητεύει με την αυθεντικότητα των γεύσεων και τα ωραία ελληνικά πιάτα.

Χθές είχαμε την ευκαιρία ως προσκεκλημένοι της Νίκης Μηταρέα, που εξειδικεύεται στη δημοσιογραφική γευσιγνωσία και την οινογνωσία, να περιηγηθούμε ένα μεγάλο μέρος του μενού, που άφησε στα μάτια και τον ουρανίσκο τις καλύτερες εντυπώσεις.

Menu degustation λοιπόν στο Παπαδάκης, που ξεκίνησε με τον ανεπανάληπτο λευκό ταραμά συνοδεία σπιτικού ψωμιού που ψήνεται επιτόπου, με τα απίστευτα γλυκά ντοματάκια της Κρήτης , τη σαλάτα με τα πολυσπόρια, την έξοχη ρεβυθοσαλάτα, τα ντολμαδάκια με  άρωμα Αργυρώς.

Τα κύρια πιάτα που ήταν μοιρασμένα σε ψάρι με σελινόριζα, ψάρι με σπανακόρυζο γοήτευσαν την γευστική μας απαίτηση, ενώ το αστακουδάκι απο τα νερά της Λευκάδας ολοκλήρωσε ένα υπέροχο μενού. Η σάλτσα για τον αστακό ήταν ανεπανάληπτη.

Τα επιδόρπια, κυρίως σπιτικά παγωτά σε διάφορες γεύσεις, αλλά και πορτοκαλόπιτα με παγωτό καθώς και μια συγκλονιστική νουγκατίνα, υπογράμμισαν το αξίωμα πως τα καλά εστιατόρια ξέρουν να κλείνουν τα υψηλής γευστικής αισθητικής γεύματα με τα καλύτερα,

Απο το μεσημεριανό γεύμα κρατάω την οπτική αισθητική, τις εξαιρετικές γεύσεις αλλά και την κουβέντα με τον Μανώλη, που μιλούσε με πάθος για τα υλικά του και με γνώση για το αντικείμενό του.

Αυτά να γευόμαστε στην Αθήνα και να μην τελειώνει ποτέ και πουθενά η ομορφιά του τόπου και των γεύσεων των καμωμένων απο τα υπέροχα ελληνικά υλικά.

Συγχαρητήρια στην Αργυρώ και το Μανώλη.

Ευχαριστήρια στη Νίκη Μηταρέα που μας ξεναγεί στα καλύτερα των Αθηνών!

Justinaki

Παπαδάκης
Βουκουρεστίου 47 και Φωκυλίδου, Κολωνάκι [Χάρτης]

210 3608621