Η Διλογία της Λευκάδας ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη!

Με μεγάλη χαρά και συγκίνηση σας ανακοινώνω σήμερα ότι το Γραφείο Τύπου Νέας Υόρκης και δή η νέα σύμβουλος Τύπου κα Αθανασία Παπατριανταφύλλου με καλεί στη Νέα Υόρκη , την Παρασκευή , 18 Δεκεμβρίου 6-8 μμ για την παρουσίαση της Διλογίας της Λευκάδας : Ψηλά Τακούνια για Πάντα και Ξυπόλυτες στην Αμμο (Εκδόσεις Αρμός) , στο Σταθάκειο Πολιτιστικό Κέντρο.

Για την πραγματοποίηση της παρουσίασης θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά την κα Σια Παπατριανταφύλλου , το συνάδελφο δημοσιογράφο Δημήτρη Φιλιππίδη, την Ομοσπονδία Σωματείων Νέας Υόρκης και τον πρόεδρό της Πέτρο Γαλάτουλα για τη φιλοξενία στο Σταθάκειον.

Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την αγαπημένη φίλη μου Μαρία Ζωϊτά , που με πάθος προετοιμάζει την εκδήλωση, την Ελένη Πάλμου που τρέχει με τις προσκλήσεις και την Στέισι Δημακάκος για την φιλική συμμετοχή της.

Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους υπέροχους πανελίστες μου, την Margo Catsimatides, τον εκδότη Δημήτρη Ρομποτή, τον δημοσιογράφο Δημήτρη Φιλιππίδη και την εκπληκτική ηθοποιό Ανθούλα Κατσιματίδη, που θα διαβάσει αποσπάσματα απο τα βιβλία.

Χίλια γλυκά ευχαριστώ στο Σύλλογο Λευκαδίων καθώς και την πρόεδρο του κα Γεωργία Σιδέρη, που συμμετέχουν στην εκδήλωση με όλες τις δυνάμεις τους.

Είστε όλοι σας προσκεκλημένοι μας! Μη χάσετε το ραντεβού μας!

 

Η Διλογία της Λευκάδας ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη

 

Η γνωστή  συγγραφέας της Βορειομαερικάνικης Διασποράς, Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη παρουσιάζει τα πρόσφατα μυθιστορήματά της Ψηλά Τακούνια Για Πάντα και Ξυπόλυτες  στην Αμμο, (Η Διλογία της Λευκάδας) 

 την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015, 6-8 μ.μ στο Γραφείο Τύπου της Νέας Υόρκης.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Γραφείου Τύπου της Νέας Υόρκης με την ευγενική υποστήριξη των Λευκαδίων της Νέα Υόρκης.

Τη Διλογία της Λευκάδας θα προλογίσουν ο δημοσιογράφος Δημήτρης Φιλιππίδης, ο εκδότης Δημήτρης Ρομποτής, ενώ τη συγγραφέα θα παρουσιάσει η εκδότρια/επιχειρηματίας Μάργκο Κατσιματίδη.

Αποσπάσματα του έργου θα διαβαστούν απο την Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιό Ανθούλα Κατσιματίδη.

Τον συντονισμό της εκδήλωσης θα έχει η σύμβουλος του Γραφείου Τύπου Αθανασία Παπατριανταφύλλου.

Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει κοκτέιλ γνωριμίας και υπογραφή βιβλίων απο την Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη.

 

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου, 6-8 μ.μ. στο Σταθάκειο Πολιτιστικό Κέντρο

Federation of Hellenic Societies of Greater New York, Inc.

Address: 22-51 29th St, Astoria, NY 11105 Phone:(718) 204-6500

 

 

Βιογραφικό Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη

 

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση.

Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας.

Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ).

Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, και διαφόρων εντύπων. Απασχολείται ταυτόχρονα στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα The Huffington Post.

 

Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF).

 

 

 

 

Είναι Νωρίς για Δάκρυα Στέλλα!!!

 

Η γιορτή του Αγίου Στυλιανού του Παφλαγόνος ήταν μεγάλη υπόθεση γιά το σπίτι μας, καθότι η εικόνα του Αγίου, προστάτου των παιδιών καμάρωνε στο προσκυνητάρι των γυναικών. Ο πατερούλης στους Αγίους Αναργύρους γιόρταζε με τιμές τον Αγιο Στυλιανό και παράγγελνε αρτοκλασία υπέρ υγείας των παιδιών του και των παιδιών όλου του κόσμου.

Εμείς με τη μαμά και την αδελφή μου μπαίναμε πάντοτε από την πίσω πόρτα των γυναικών, γιατί το πρωτόκολο τόθελε να μπαίνουν από πίσω οι γυναίκες και από την κύρια πόρτα καμαρωτά οι άνδρες. Ετσι, καθήμενες στο επιτροπικό , παρατηρούσαμε την εικόνα του Αγίου Στυλιανού, που κρατούσε ένα βρέφος στην αγκαλιά του.

Γύρω από την εικόνα , εσωτερικά του τζαμιού, κρεμόνταν διάφορα ασημένια μωρά, παιδικές ταυτότητες, παπουτσάκια και άλλα τινά, που μου επέσυραν την προσοχή. Οταν ρωτούσα τον πατερούλη, εκείνος έλεγε ότι ήταν τάματα στον Αγιο για να γιατρευτούν κάποια άρρωστα παιδάκια. Στην ατίθασση φαντασία μου έπλαθα δεκάδες ιστορίες με τον Αγιο Στυλιανό.

Η γιορτή του Αγίου Στυλιανού συνέπιπτε και με τη γιορτή του Στέλιου Πάλμου, του συμμαθητή μας, που έγινε καραβόλυκος αλλά τώρα κατέληξε στη γειτονιά πάλι με ένα μίνι μάρκετ. Η μαμά του Στέλιου έφτιαχνε κι εκείνη αρτοκλασία προς τιμήν του μικρού της γιού.

Ο Στυλιανός ο Παφλαγών , όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί ο πατερούλης ήταν ένα παιδί, που δεν είχε πολλά λόγια αλλά είχε μια τεράστια καρδιά. Δεν έκανε ποτέ φασαρία, δεν τον έβλεπες να παίζει και να φωνάζει στη γειτονιά.Ακόμη και σήμερα που διατηρεί το μίνι-μαρκετ στο άλλο στενό κάθεται με τις ώρες με τον πατερούλη και μιλάνε επί παντός επιστητού, καθώς ενδιαφέρεται τα μάλα περί την πολιτική και τις ραγδαίες εξελίξεις της.

Ο γιορτασμός του Αγίου Στυλιανού αποκτούσε μια άλλη πιό επίσημη διάσταση καθότι γιόρταζε και η Λιάνα η κόρη της κυρίας Ελπίδας Ρομποτή, της δασκάλας μας. Ερχόταν στον εσπερινό και φούσκωνα από περηφάνεια, που η κυρία μας γιόρταζε στο ναό μας την κόρη της.

Αργότερα, έμαθα ότι από τον Αγιο Στυλιανό προέρχεται και το όνομα Στέλλα, αυτό που με έκανε να ζηλεύω τον ήχο του όταν άκουγα το τραγούδι: «Είναι νωρίς γιά δάκρυα Στέλλα, όσο μπορείς ακόμα γέλα, ώρα την ώρα θα βραδιάσει θάρθει η ζωή και θα περάσει!... Μου τόπαιζε στο πικάπ ο κολλητός του αδελφού μου, που δεν με κάλεσε στο εφηβικό του πάρτυ γιατί ήμουν μικρή σαν εκείνη τη Στέλλα.

Και πονούσα πολύ απο την απόρριψη, πονούσα που ήμουν μικρή για πάρτυ, για δάκρυα, για όλα. Και το 45άρι έπαιζε αλύπητα στο πικάπ του γείτονα και φίλου του αδελφού μου με το δικό μου μαρτύριο να κορυφώνεται κι ας μην με έλεγαν Στέλλα.

Στέλιο έλεγαν και τον πρώτο μαθητή στον οποίο δίδαξα αγγλικά. Ηταν ο γιός της γειτόνισσας Κάκιας (Κατερίνας) , γιόρταζαν μαζί τις ονομαστικές τους εορτές κι εγώ πήγαινα Λυσιμαχίας 2-4 με τα γλυκά μου ανημερα του Αγίου Στυλιανού,τιμώντας εκείνο τον πρώτο μαθητή μου.

Η ζωή μου πέρασε εφαπτόμενα απο Στέλιους και Στέλλες, αλλά ποτέ αυτό το όνομα δεν υπήρξε μέρος της στενής οικογένειας παρότι ο πατερούλης έκανε λαμπρό εορτασμό για το πανηγύρι του Αγίου Στυλιανού.

Οι παιδικές μνήμες με κατακλύζουν καθώς αναθυμάμαι το δεύτερο εικονοστάσι της εκκλησίας μας αφιερωμένο στον Αγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα (εκ Παφλαγονίας ορμώμενο γαρ)  να είναι στολισμένο με  όλα τα χρυσάνθεμα και τα αγριολούλουδα της εποχής εκπέμποντας άρωμα φθινοπώρου.

Μέρες αξέχαστες, μέρες πολύτιμες που δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά. Κι εγώ μεγάλωσα δεν είμαι πιά η «Στέλλα, όσο μπορείς ακόμα γέλα!!!». Τα γέλια έχουν γίνει βαριές σκιές και απουσίες!!!

Τζουστινάκι

Κατερίνα, Κατερινάκι...

 

 

Στη φωτογραφία αριστερά: Κατερίνα Χαλκιοπούλου (δίπλα από τον μικροσκοπικό τσολιά) , πίσω η Σοφία Ζαβιτσάνου και τελευταία εγώ. Ολες μας ντυμένες περήφανες Αμαλίες! 

 

Συνεχίζοντας τις ιστορίες μιας τάξης, σήμερα θα σταθώ στο κοριτσάκι που συντρόφευσε τα χρόνια μου στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας. Είναι η Κατερίνα Χαλκιοπούλου, αρχιτεκτόνισσα εν Λευκάδι σήμερα, το Κατερινάκι που έμοιαζε και μοιάζει σαν μικρό κορίτσι έτσι που το πρόσωπο και το σώμα της παραμένουν αναλλοίωτα απο τα χρόνια.

Με την Κατερίνα δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ήρθαμε τόσο κοντά να γίνουμε κολλητές, ένα απο τα ζευγαράκια των συμμαθητριών του σχολείου. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη μετά την Γ’ Δημοτικού και μάλλον προέκυψε επειδή καθόμασταν στο ίδιο θρανίο εκ συμπτώσεως.

Η Κατερίνα ήταν λεπτοδίνικη και μικροσκοπική. Αν μου έλεγες να σου την περιγράψω θα την σχεδίαζα σαν ένα κοριτσάκι με φουντωτές φουστίτσες και καραμελένια όψη, με δύο τεράστια καστανά μάτια και ανακατεμένα σπαστά μαλλάκια. Το ύφος της ήταν σοβαρό, η φωνή της έβγαινε σαν τραγούδι με ένα ιδιαίτερο συριστικό σίγμα που σφύριζε ανάμεσα απο τα άσπρα δοντάκια της.

Μάλλον ήταν προσωπική κατάκτηση να γίνει φίλη μου γιατί η Κατερίνα δεν ξανοιγόταν σε πολλές σχέσεις. Μπορεί να ήταν κάπως κοντινή με την Αθανασία Κατωπόδη που αργότερα έφυγε για το Σικάγο, αλλά μέχρις εκεί. Κι αυτό επειδή ήταν γειτόνισσες.

Αλλά εμένα με γοήτευε ο τρόπος που έλυνε τα προβλήματα της αριθμητικής , το αποφασιστικό και γρήγορο ύφος της και η απέραντη σεμνότητά της μέσα στην τάξη. Ηταν απο τα παιδιά που μπορεί και να μην τιμωρήθηκε ποτέ με ξυλιές ή με απομόνωση στη γωνία. Δεν έδινε δικαιώματα, ήταν πολύ συγκρατημένη σε όλα της. Ηταν η επιτομή του καλού κοριτσιού που η περήφανη φύση του δεν ήθελε να προκαλεί επιπλήξεις.

Εμένα φυσικά με γοήτευε αυτή η κλειστή και σοβαρή πλευρά του χαρακτήρα της. Το ότι δεν αφηνόταν να παρασυρθεί απο τίποτε, σε σχέση με μένα που διαρκώς παρασυρόμουν απο τα πάντα, ήταν το σημείο που θαύμαζα στην Κατερίνα.

Η σχέση μας τονώθηκε ή μάλλον απογειώθηκε όταν αποκτήσαμε και οι δύο τηλεφωνικές συσκευές. Στη Λευκάδα του 60 δεν υπήρχαν πολλά σπίτια με τηλέφωνο του ΟΤΕ. Ετσι,  αφού συζητούσαμε περί παντός επιστητού  ακατάπαυστα σε όλο το δρόμο της επιστροφής απο το σχολείο, μετά ταράζαμε το τηλέφωνο, με αφορμή τις λύσεις των μαθηματικών προβλημάτων.

Ε, ναι! Ο έρωτας και των δυό μας ήταν εκείνα τα βιβλιαράκια που περιείχαν τα 1001, 2001 , 3001  προβλήματα αριθμητικής. Απαιτούσαν συνδυαστική ικανότητα, γνώση των πράξεων της άλγεβρας και πάθος. Τα αγοράζαμε απο τον βιβλιοπώλη της γειτονιάς και τα λύναμε περίπου σαν σταυρόλεξα. Η γρηγορότερη κέρδιζε την αποδοχή της άλλης.

Η Κατερίνα για το Γυμνάσιο μετακόμισε στην Αθήνα. Ηταν μια λυπημένη εποχή για μένα, καθώς η Χαλκιοπούλου Αικατερίνη δεν θα ήταν πιά μαζί μου. Εκείνη με την οικογένειά της, την κυρία Γεωργία , τον μπαμπά της και τον μικρό Ανδρέα επέλεξαν την εσωτερική μετανάστευση, που ήταν η μόδα και η ανάγκη της εποχής.

Τα καλοκαίρια έκτοτε χαθήκαμε γιατί η Κατερίνα είχε μεταμορφωθεί σε ένα άλλο κορίτσι με τσαγανό και επαναστατικότητα μέσα της. Ενιωθα πως με αντιμετώπιζε σαν ανώριμη μαθήτρια γυμνασίου, μια καθωσπρέπει κοπέλα της Λευκάδας όταν επέστρεφε στις διακοπές της. Αλλά δεν στεναχωριόμουν γιατί τώρα στη ζωή μου είχε παρεισφρύσει ο σίφουνας που λεγόταν Μαριάννα Καρφάκη.

Η Κατερίνα σήμερα είναι μια επιτυχημένη αρχιτεκτόνισσα στη Λευκάδα, παντρεμένη με το Νότη Κατωπόδη, αδελφό της Νέλλης και με κόρη την Γεωργιάννα. Οι σχέσεις μας είναι μακρινές, αλλά χαίρομαι να τη βλέπω να διατηρεί τη νεότητά της, την ομορφιά της κι εκείνο το υπέροχο συριστικό σίγμα ανάμεσα απο τα μικρά δόντια της.

Χρόνια σου πολλά Κατερινάκι, με υγεία και δημιουργικότητα.

Τζουστινάκι

Μέρες Σαρανταλείτουργου στη Λευκάδα

Το Σαρανταλείτουργο, που αρχίζει απο τις 15 Νοεμβρίου και τελειώνει 24 Δεκεμβρίου είναι μια βαθειά άσκηση του σώματος και του πνεύματος στη νηστεία. Είναι μια σοφά μελετημένη Προχριστουγεννιάτικη περίοδος δεήσεως υπέρ υγείας των προσφιλών προσώπων κατά τις 40 μέρες των λειτουργιών που ξενικούν στις 5 τα χαράματα και τελειώνουν στις 7.

Για μας τα παιδιά το Σαρανταλείτουργο στο πατρικό μας στη Λευκάδα ήταν μια αστείρευτη πηγή χαράς και εμπειρίας. Οι ενορίτισσες περνούσαν με τη σειρά τους κάθε απόβραδο απο το σπίτι να αφήσουν το ζυμωμένο πρόσφορό τους και τα ονόματα των προσφιλών προσώπων για τη λειτουργία της επόμενης μέρας. Και η μαμά δεν προλάβαινε να σερβίρει τσάι του βουνού και να μιλάει ατέλειωτα με εκείνες τις υπέροχες κυρίες της ζωής μας, που κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας σαν μέλη της οικογένειας.

Ναι, η δική μας οικογένεια ποτέ δεν περιορίστηκε στα πέντε της μέλη, διευρυνόταν το πρωί με τους συγγενείς απο το χωριό και τα απόβραδα με τις αγαπημένες ενορίτισσες του πατερούλη.

Ο πατερούλης ξυπνούσε στις 4 το πρωί, άκουγα το ξυπνητήρι καθώς το δικό μας δωμάτιο των κοριτσιών ήταν δίπλα απο το δωμάτιο των γονιών μας. Ετοιμαζόταν όσο πιό αθόρυβα μπορούσε και γλιστρούσε μέσα στο αξημέρωτο σκοτάδι να πάει στους Αγίους Αναργύρους. Συνήθως έβρεχε εκείνες τις εποχές στη Λευκάδα επί 40 μέρες και η δική μου η καρδούλα πονούσε που τον ένιωθα να βγαίνει έξω στη βροχή με το σκοτάδι πίσσα γύρω του και τη βροχή να τρέχει ποτάμια στους δρόμους , στις στέγες, στα πεζοδρόμια.

Πιό πολύ λυπόμουν, όμως,  τους βοηθούς του, που ανήλικα παιδιά ξυπνούσαν αξημέρωτα να πάνε στο Σαρανταλείτουργο να βοηθήσουν στη λειτουργία.   Θα αναφέρω μερικά παιδιά που μου έρχονται στη μνήμη: Τον Γιώργο Πατίτσα, τον Ειρηναίο Κοντογεώργη, τον Πέτρο Κόγκα, που μεγάλωσαν κάτω απο τη σκέπη του πατερούλη και της Εκκλησίας μας και που τα αγαπούσαμε σαν αδέλφια μας.

Μία χρονιά-καλοθύμητα- ο αδελφός μου ο Αποστόλης, ο οποίος ήταν ανυπότακτος εκ φύσεως, αποφάσισε να αποδείξει στον πατέρα μου ότι είχε τη γενναιότητα να γίνει βοηθός του για  το Σαρανταλείτουργο. Εγινε συμφωνία ενώπιον όλης της οικογένειας, εγώ προέβαλα την αντίρρηση πως ο Αποστόλης δεν τόχε με το πρωινό ξύπνημα, αλλά η μαμά μου είπε να σιωπήσω γιατί είχε εμπιστοσύνη στο μοναχογιό της.

Περάσαμε μια ταραγμένη περίοδο 40 ημερών, καθώς ο καημένος ο Αποστόλης δεν μπορούσε με τίποτε να ξυπνήσει στις 4.30 (η μαμά του έδινε και μισή ώρα χάριτος). Η μαμά πήγαινε κάθε πέντε λεπτά και τον φώναζε μέσα στην ησυχία του αξημέρωτου πρωινού κι εκείνος ήταν αδύνατον να σηκωθεί από το κρεβάτι έστω και μετά απο τόσες φωνές. Εμείς με την Κωνσταντίνα ζούσαμε τη βιαιότητα της πρωινής έγερσης του αδελφού μας, αλλά δεν μιλούσαμε.

Δεν μιλούσαμε ούτε παραπονιόμασταν έστω κι εκείνη την τραυματική περίοδο της πρωτοβουλίας του αδελφού μας να είναι βοηθός Σαρανταλείτουργου. Δεν παραπονιόμασταν γιατί ζούσαμε στιγμές πραγματικής ευτυχίας. Ο πατερούλης επέστρεφε στο σπίτι γύρω στις 6.30 και πήγαινε να αναπληρώσει τον ύπνο μου. Κι εμείς οι σουσουράδες ξυπνούσαμε γύρω στις 7 αφού η μαμά είχε κατέβει να μας φτιάξει πρωινά και τρυπώναμε στο κρεβάτι του πατερούλη.

Κι εκείνος μας έλεγε ιστορίες της γιαγιάς και του παππού απο το πατρικό χωριό, την Εγκλουβή. Κι όταν τελείωναν οι ιστορίες μας έστελνε να ψάξουμε στη μεγάλη τσέπη του ράσου του να βρούμε τα αντιδωρα. Κρατούσε ένα για τη μαμά και τρία για μας τους υπόλοιπους. Κι εμείς τα καταβροχθίζαμε και ήταν το νοστιμότερο ψωμάκι της ζωης μας.

Γύρω στις 7.30 ντυνόμασταν για το σχολείο, παίρναμε τις σάκες μας και κατεβαίναμε στην τραπεζαρία όπου η μαμά μας είχε ετοιμάσει πρωινό. Ηδη πριν αναχωρήσουμε για το σχολείο είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι συνδαιτημόνες της οικογένειας. Οι αγαπημένοι συγγενείς απο το χωριό και οι γενναίες βλάχες της Αιτωλοακαρνανίας που έρχονταν μέσα στο κρύο με τα πόδια για να πουλήσουν χόρτα και ζαρζαβατικά στις γειτονιές της Λευκάδας. Η μαμά αγόραζε απο τα καλούδια τους και τις καλούσε για ένα τσάι, να ζεσταθούν λίγο τα χεράκια και τα ποδαράκια τους στη σόμπα του σπιτιού.

Το απόγευμα που γυρνούσαμε απο το σχολείο η μαμά μας έδινε το υπόλοιπο πρόσφορο απο τη λειτουργία και το μοιράζαμε στη γειτονιά για ευλογία.

Οι μέρες του Σαρανταλείτουργου μου έμαθαν να θαυμάζω τον πατερούλη για την αυτοπειθαρχία του και τη μαμά για την γενναιότητα της ψυχής της. Μου έμαθαν ότι το «Αγαπάτε Αλλήλους» ανήκει σε μια βαθειά ουμανιστική θρησκεία, αξεπέραστη για τις αρχές της που είναι η Χριστιανική.

Τζουστινάκι

Πετάει ,Πετάει το Σύννεφο: στον απόηχο του Εγκέλαδου το σωτήριον έτος 2003

'

Ηταν το πρώτο μου μυθιστόρημα. «Πεταει, Πετάει το Σύννεφο,  βασισμένο στα απομνημονεύματα του μακαριστού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη. Και θέλαμε να το γιορτάσουμε γιορτή μεγάλη στη Λευκάδα, όπου η ζωή του είχε γραφτεί σαν μια μεγάλη περιπέτεια.

Ετσι, είχαμε οργανώσει μια τεράστια παρουσίαση στο Δημαρχείο της Λευκάδας. Ηταν  Αύγουστος του 2003 και θα οδεύαμε με ένα μίνι-βαν στο νησί. Η είδηση για τον καταστροφικό σεισμό μας βρήκε ακριβώς πριν ξεκινήσουμε. Το ραδιόφωνο περιέγραφε σε δραματικούς τόνους την κατάσταση στη Λευκάδα του εγκέλαδου. Δεν γνωρίζαμε τι να περιμένουμε.

Αλλά εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας και βρεθήκαμε σε μια πόλη πληγωμένη από το φόβο. Με αποκομμένο το δρόμο της ανατολικής παραλίας της προς τη μαρίνα, με αποκλεισμένο το δρόμο της δυτικής ακτής προς τον Αγιο Νικήτα, με τον κόσμο αλαφιασμένο στους δρόμους.

Και το δημαρχείο είχε βρεθεί στο έλεος της καταστροφής και δεν υπήρχε αίθουσα για την εκδήλωση. Αλλά εμείς απτόητοι, οργανώσαμε την πιό πρωτότυπη και σπουδαιότερη παρουσίαση βιβλίου πανω σε ένα τεράστιο καϊκι. Με την παρουσία πολιτικών που δεν δείλιασαν (Γρηγόρης Νιώτης, Ελένη Φωτόπουλος) , με την παρουσία της οικογένειας και πολυαγαπημένων φίλων διασχίσαμε το κανάλι κάνοντας βόλτες στα Πριγκηπονήσια, δηλώνοντας την αφοβία μας απέναντι στο φυσικό συμβάν.

Ο τρόμος του σεισμού εκκρεμούσε στην ξηρά αλλά εμείς στο πλοίο απολαύσαμε κάθε στιγμή της συγκλονιστικής παρουσίασης του βιβλίου «Πετάει, Πετάει το Σύννεφο» αγκυροβολημένοι μπροστά απο τη Μαδουρή.

Στιγμές σεισμού που σημάδεψαν τη μνήμη φυτεύοντας πρωτόγνωρες συγκινήσεις.

Ακολουθεί το ρεπορτάζ της εκδήλωσης στη μετασεισμική Λευκάδα του Αυγούστου 2003.

 

Πετάει, πετάει το σύννεφο' εν πλώ
Ημερομηνία καταχώρησης 19-Aug-2003
ΛΕΥΚΑΔΑ.- Σε πείσμα του Εγκέλαδου που χτύπησε το νησί της Λευκάδας ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Απόδημου Ελληνισμού Γρηγόρης Νιώτης, η αντιδήμαρχος του Μόντρεαλ, υπεύθυνη πολιτισμού Ελένη Φωτοπούλου και ο δημοσιογράφος Κώστας Βλάχος παρουσίασαν το βιβλίο της Λευκαδίτισσας απόδημης συγγραφέως Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη «Πετάει, πετάει το σύννεφο» (Εκδόσεις Ψυχογιός) εν πλώ περιοδεύοντας τα Πριγκηπονήσια της Λευκάδας.

Οι πρώτοι συνειδητοί μετασεισμικοί τουρίστες στη Λευκάδα ήταν ο πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής Γρηγόρης Νιώτης (αριστερά), η απόδημη Λευκαδίτισσα συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, η αντιδήμαρχος του Μόντρεαλ Ελένη Φωτοπούλου, οι οποίοι μαζί με τον εκ Λευκάδος ορμώμενο δημοσιογράφο Κώστα Βλάχο αντιστάθηκαν στα σημεία των καιρών παρουσιάζοντας το "Πετάει, πετάει το σύννεφο"(TGA)

Η κουπαστή ενός καϊκιού αποτέλεσε το χώρο παρουσίασης του βιβλίου της Ιουστίνης Φραγκούλη. Ενα σύννεφο εν πλώ κι άς πετάει! (TGA)

Η εκδήλωση που τελούσε υπό την αιγίδα των Γιορτών Λόγου και Τέχνης του Δήμου Λευκάδας πραγματοποιήθηκε γιατί ‘όπως δήλωσε η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη: «Το πνεύμα μας ως Λευκαδιτών δεν μπορεί να καμφθεί απο ένα σεισμό που έτσι κι αλλοιώς απέδειξε ότι δεν φτάνει για να καταβάλει το νησί της ομορφιάς και της διανόησης σε κανένα επίπεδο».

Ο πρόεδρος της Διακομματικής Απόδημου Ελληνισμού Γρηγόρης Νιώτης σημείωσε ότι αισθάνεται ασφαλής στο νησί της Λευκάδας που αποδείχθηκε ότι είναι θωρακισμένο απέναντι στην ακραία γεωλογική έκρηξη σημειώνοντας ότι επέλεξε να παρουσιάσει το βιβλίο εν πλώ μπροστά απο τη Μαδουρή, το νησί του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, το οποίο αποτελεί το εικαστικό θέμα του εξωφύλλου του βιβλίου της απόδημης Λευαδίτισσας Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη. Μιλώντας για το ίδιο το βιβλίο είπε ότι πρόκειται για ένα λογοτεχνικό έργο χτισμένο με την αρχιτεκτονική της αρχαίας τραγωδίας καθώς αρχίζει με σιγανούς ρυθμούς και κορυφώνεται στο τέλος προσφέροντας στον αναγνώστη την πολυπόθητη κάθαρση.

«Ο ήρωας του βιβλίου , ο παπα-Κωστάγγελος είναι ο αρμός της πατριαρχικής οικογένειας της προπολεμικής Ελλάδας, που χτίζει τον κόσμο του και τον μεταγγίζει στις επόμενες γενιές. Κι όταν η μεταπολεμική γενιά της Ελλάδας τον αμφισβητεί, εκείνος δείχνει την προσαρμοστικότητα και την κατανόηση όπως προκύπτει απο την αγάπη και την καταλλαγή» είπε ο Γρηγόρης Νιώτης παρουσιάζοντας το «Πετάει, πετάει το σύννεφο».

Πρόκειται για ένα βιβλίο με συνοπτικό και ταυτόχρονα κλασικό λόγο που αγκαλιάζει δύο κόσμους, εκείνο της προπολεμικής και μεταπολεμικής Ελλάδας , που αγγίζει τις βιωματικές αναφορές όλων μας. Είναι ένα μυθιστόρημα που ενώ ξεκινάει απο το μικρό τόπο της Λευκάδας και τον ήρωα παπα-Κωστάγγελο , απλώνει τα φτερά του στο παγκόσμιο χωριό. Οι συμβολισμοί του είναι εκπληκτικοί και σίγουρα η Ιουστίνη Φραγκούλη συγκαταλέγεται με αυτό το έργο της στους μεγάλους λογοτέχνες» κατέληξε ο πρόεδρος της Διακομματικής Απόδημου Ελληνισμού λέγοντας: «Μακάρι στο τέλος της ύπαρξής μας να βρούμε κι εμείς το συννεφάκι μας που θα μάς απογειώσει σε ένα άλλον κόσμο».

Η αντιδήμαρχος και υπεύθυνη πολιτισμού του Δήμου του Μόντρεαλ είπε ότι «η Ιουστίνη Φραγκούλη είναι η τέλεια απόδειξη της πραγματικότητας που λέγεται Μόντρεαλ καθώς είναι συγγραφέας που αντλεί την έμπνευσή της απο δύο κόσμους. Ηρθα στη Λευκάδα για να γνωρίσω τη γενέτειρά της, το νησί που αποτελεί την κινητήριο δύναμη του λόγου και τη αισθητικής της και θα έπαιρνε πολύ περισσότερο απο ένα σεισμό για να με καθηλώσει μακριά απο αυτήν την υπέροχη πραγματικότητα».

Η Ελένη Φωτοπούλου υποσχέθηκε ότι το «Πετάει, πετάει το σύννεφο» θα παρουσιαστεί στη γαλλική και αγγλική του έκδοση στο Δημαρχείο του Μοντρεάλ, όπως άλλωστε συνέβη και με το πρώτο βιβλίο της Ιουστόνης Φραγκούλη-Αργύρη «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου», που αποτελεί την επίσημη βιογραφία του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος.

Ο γνωστός λευκαδίτης δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού «Κηφισσός» Κώστας Βλάχος τόνισε ότι η Ιουστίνη Φραγκούλη ξεπέρασε τον κόσμο της Ελλάδας μεταφέροντας στο παγκόσμιο τοπίο την ηθογραφία της πατρίδας της μέσα από τις μεταφράσεις του βιβλίου «Πετάει, πετάει το σύννεφο» σε διάφορες γλώσσες του κόσμου. «Αυτή είναι η αρετή της, πως το λογοτεχνικό της έργο δεν έχει σύνορα» κατέληξε ο Κώστας Βλάχος.

Στις εκδηλώσεις για την προβολή του βιβλίου στη Λευκάδα παραβρέθηκε ο εκδότης του βιβλίου Θανάσης Ψυχογιός, ο οποίος ανήγγειλε ότι μετά απο μια ανοδική πορεία τριών μηνών, προετοιμαζεται η τρίτη επανέκδοσή του που μεταφράζεται σε 9.000 αντίτυπα.

                                                             
                                                         ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ακολουθούν οι φωτογραφίες από την πρωτότυπη παρουσίαση. Είναι όλες της Καίτης Κακαβούλη!

 

Δεν σας φοβόμαστε! Δεν σας μισούμε!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Περπατώντας στους δρόμους του Παρισιού πέρισι μετά την δολοφονική επίθεση στο Charlie Hebdo, είχα την αίσθηση του φόβου που είχε κατεβεί σαν σύννεφο ζώνοντας την πόλη του φωτός.  Αστυνομικά αυτοκίνητα στους δρόμους και μπλόκα σηματοδοτούσαν τον τρόμο των Παριζιάνων.

Στα σινεμά ιδιωτικοί αστυνομικοί μας έψαχναν τις τσάντες και ο αέρας του Σηκουάνα μύριζε μπαρούτι. Ο Αλέξανδρος μαζευόταν νωρίς στο σπίτι, το ίδιο και οι φίλοι του. Ολα «τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» ενός προαναγγελθέντος τρομοκρατικού χτυπήματος.

Ναι , το Παρίσι γνώριζε καλά πως η επόμενη επίθεση στηνόταν κάπου εκεί στις υποβαθμισμένες γειτονιές των Μουσουλμάνων. Και οι αρχές-υποτίθεται- έκαναν ελέγχους και κόντρα ελέγχους σε πρόσωπα που είχαν σχέση με το Ισλαμικό παρακράτος.

Η επίθεση στο τραίνο της Γαλλίας το περασμένο καλοκαίρι με τους αμερικανούς στρατιώτες να την ακυρώνουν λόγω της εξοικείωσής τους με τον αντιτρομικρατικό αγώνα, απέτρεψε μια ακόμη τραγωδία. Αλλά ο ισλαμοφασιστικός οίστρος απεργαζόταν ένα νέο χτύπημα, πιό σοφιστικέ απο όλα τα προηγούμενα. Και πηγαινοερχόνταν οι τρομοκράτες Παρίσι-Βρυξέλλες χωρίς κανείς να τους υποπτεύεται.

Ωσπου χθες έπιασαν τα πόστα στο Παρίσι. Στο γήπεδο με παρουσία του προέδρου Ολάντ, στο εστιατόριο,στην  αίθουσα συναυλιών, οι τρομοκράτες χτύπησαν σαν καμικάζι ζωσμένοι τα φουσέκια τους.  120τόσοι νεκροί  απο θρησκευτοφασιστικό μένος των νεαρών Ισλαμιστών. Και οι ίδιοι ήρωες της δικής τους αυταπάτης.

Αιματοβαμμένη η Ευρώπη και οι Σύριοι να μπαίνουν ανεξέλεγκτα με καραβιές στην Ελλάδα χωρίς κανένα απολύτως έλεγχο. Ανάμεσά τους κρύβονται και τρομοκράτες, έτοιμοι να σχεδιάσουν το επόμενο χτύπημα στην Ευρώπη ή την Αμερική.

Τους συμπονώ τους πρόσφυγες και τους λυπάμαι. Αλλά πρέπει να σταματήσει η εισροή τους στην Ελλάδα, γιατί καθώς η Ευρώπη θα κλείσει τα σύνορά της, αυτοί θα μείνουν στη χώρα της ανθρωπιστικής κρίσης. Με τρομοκρατικές φωλιές ανάμεσά τους. Και η χώρα μας θα  γίνει το φυτίλι του πολέμου που σέρνεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Οχι, δεν θα συμμεριστώ την άποψη ατόμων που είναι άκρως συναισθηματική καθώς κυριεύονται απο τον οίκτο για τους πρόσφυγες χωρίς να ζυγίζουν στη ζυγαριά της λογικής τα γεγονότα.

Ούτε θα φοβηθώ τους ισλαμοφασίστες, μήτε θα τους μισήσω.

Θα λυπηθώ βαθειά γιατί οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι δεν είδαν τη φωλιά του φιδιού που σκόρπισαν στο δυτικό κόσμο. Θα λυπηθώ γιατί το Ισλάμ εξακολουθεί είναι μια ανθρωποκτόνα θρησκεία 6 αιώνες μετά την δημιουργία της.

Αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα δεν είναι απόρροια  ενός απλού θρησκευτικού φανατισμού.. Πρόκειται για το φυλετικό μίσος των Ισλαμιστών ενάντια στο δυτικό κόσμο της ευημερίας και της προόδου.

Η λερναία ύδρα πρέπει να αποκεφαλιστεί τώρα. Με όπλα και πόλεμο. Δεν θα ανεχτούμε να ζούμε  πλέον με το φόβο του Ισλαμοφασισμού. Ας γίνει επιτέλους η Ευρώπη ένας Ηρακλής !!!

Γι αυτή την ανθρωποκτόνα θρησκεία θα κλάψω!!!

 ποτίζουν τα παιδιά με μίσος, τα στέλνουν στη Δύση για να εκδικηθούν την ευημερία. Οχι, δεν θα νιώσω τύψεις για την ευημερία της Δύσης, που αποκτήθηκε μετά απο αιώνες δουλειάς. Θα κλάψω για το Ισλάμ , μια θρησκεία που επαγέλλεται 6 αιώνες μετά την ίδρυσή της τις μαζικές δολοφονίες για χάρη του Αλλάχ!

Γι αυτή την ανθρωποκτόνα

Συναυλία Γιώργου Νταλάρα-Γλυκερίας με την υπογραφή της Ελένης Βιτάλη

Ο Γιώργος Νταλάρας είχε χρόνια να φανεί στη Μοντρεάλη. Αλλά πέρισι μας αποζημίωσε με το αφιέρωμά του στο ρεμπέτικο τραγούδι και φέτος έρχεται να προσθέσει μια νέα συναυλία παίρνοντας μαζί του δύο λαϊκες φωνές, την Ελένη Βιτάλη και τη Γλυκερία. Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου το κορυφαίο τρίο της ελληνικής λαϊκής μουσικής σκηνής θα εμφανιστεί στο Theatre St Denis στην πόλη του Μοντρεάλ.

Για τον Νταλάρα τα λόγια περιττεύουν. Πρόκειται για τον διαχρονικό ερμηνευτή της ελληνικής μουσικής που ανάστησε το ρεμπέτικο και πάντρεψε τη μπαλάντα με το λαϊκό τραγούδι, που πέρασε απο τα επικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στα λάτιν και στα χορευτικά του Χιώτη και της Μαίρης Λίντα με την άνεση του αλαφροπερπατήματος.

Η Γλυκερία είναι γνωστή επίσης για τη λαϊκή φωνή της και το κέφι που ξέρει να σκορπάει στις συναυλίες και την πίστα.

Για μένα η ξεχωριστή παρουσία είναι εκείνη της Ελένης Βιτάλη. Με βαθειά γνώση του δημοτικού τραγουδιού, με μια φωνή πελώρια, έρχεται να προσθέσει την αναζήτησή της στη λαϊκή μουσική, στεφανώνοντας τη συναυλία με τη μοναδική χροιά της ατόφιας λαίκής της ύπαρξης.

ΜΟΝΤΡΕΑΛ, ΚΑΝΑΔΑΣ
Πέμπτη, 26 Νοεμβρίου
Theatre St-DenisΠάντως, ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελένη Βιτάλη και η Γλυκερία, είναι τρεις μεγάλοι ερμηνευτές, τρεις φωνές που έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν τη δική τους ιστορία. Ερχονται στη Βόρεια Αμερική σε ένα νέο σύνολο να μας θυμίσουν τραγούδια σταθμούς στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και να σηματοδοτήσουν το σήμερα!
 
Με την προσωπική του ιστορία ο καθένας, την πείρα τους, την απαράμιλλη τέχνη τους και το μοναδικό ταλέντο τους, θα μας χαρίσουν με την αστείρευτη φλόγα τους για τραγούδι, μια συναυλία που θα σείσει κυριολεκτικά την πόλη μας.

 Ένα πρόγραμμα που μας ταξιδεύει στον χρόνο, μας ξαναφέρνει στον νου γλυκιές αναμνήσεις από χρόνια ξέγνοιαστα, ήχους αγαπημένους και στίχους αξέχαστους σε μια μουσική δια δρομή γεμάτη εναλλαγές και όμορφες εκπλήξεις. Οι τρεις τους σε αυτή τη μοναδική συνύπαρξη, θα «χαρίσουν» και θα «μοιραστούν» όσα καλά έχουν συνδεθεί μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια και θα μας «κεράσουν» εκπλήξεις μέσα από τη φωνή της ψυχής τους.
 
Μαζί τους μια σπουδαία ορχήστρα από σολίστες μουσικούς που στηρίζουν και φωτίζουν με το παίξιμό τους τα τραγούδια: Γιώργος Παπαχριστούδης (πιάνο, διεύθυνση ορχήστρας), Γιώργος Μάτσι κας (μπουζούκι), Γιώργος Ρόκας (μπουζούκι), Δημήτρης Λάππας (κιθάρα, μπουζούκι), Νίκος Ζέρβας (πλήκτρα), Χρήστος Ζέρβας (κιθάρα), Κωνσταντίνος Φωτιάδης (κιθάρα), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Πόλυς Πελέλης (μπάσο), Ντάσσο Κούρτι (ακορντεόν), Ζήσης Σκλαβουνάκης (βιολί), Αποστόλης Βαγγελάκης (πνευστά), Πέτρος Πελέλης (κρουστά), Γρηγόρης Συντρίδης (τύμπανα).
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γιώργος Νταλάρας
Ενορχηστρωτική επιμέλεια: Γιώργος Νταλάρας, Γιώργος Παπαχριστούδης, Στέλιος Φωτιάδης, Δημήτρης Λάππας.
 

Μόντρεαλ, Πέμπτη, 26 Νοεμβρίου

Theatre St Denis

Ανδριανός Μαρής: Ο μεγάλος οραματιστής του Ελληνισμού της Μοντρεάλης

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

 Εφυγε πλήρης ημερών ο Ανδριανός Μαρής, ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρούν της ιστορίας της Ελληνικής παροικίας της Μοντρεάλης και αργότερα της Ελληνικής Κοινότητας, επεκτείνοντας τη δράση της στην ευρύτερη περιοχή έξω απο το νησί.

Ο Ανδριανός Μαρής γεννήθηκε στην Ανδρο το 1925 και εγκατέλειψε τα εγκόσμια στο Μόντρεαλ το 2015, έχοντας συμπληρώσει τα 90 του χρόνια. Αφησε πίσω του ένα μεγαλειώδες έργο και μαζί αντικρουόμενες γνώμες για την εποχή της διοίκησής του.

Ο Αδριανός τελείωσε το δημοτικό σχολείο στην Άνδρο το 1937 και το γυμνάσιο στην Αθήνα το 1944. Από το 1947-1949, φοίτησε στο κολλέγιο Pittman’s της Αγγλίας, στον κλάδο οργάνωσης επιχειρήσεων. Από το 1947-1952, εργάστηκε σε ναυτιλιακή εταιρεία στο Λονδίνο και τον Πειραιά. Μετανάστευσε στον Καναδά, φθάνοντας στο Μόντρεαλ, το Φεβρουάριο του 1952. Το Δεκέμβρη του 1952 γνωρίζεται με άλλους νεομετανάστες και από κοινού, ιδρύουν μια ελληνική βιβλιοθήκη επί της Mansfield, στο κέντρο του Μόντρεαλ.

Ο χώρος αυτός γίνεται συχνά το κέντρο έντονων συζητήσεων, αντιπαραθέσεων και διαμάχης μεταξύ των μεταπολεμικών νεομεταναστών και των προπολεμικών παλαιών μεταναστών, που επέμεναν να κρατούν μακριά τους νεότερους από τον κύριο κορμό της οργανωμένης παροικίας. Διακαής πόθος και επιθυμία όλων ωστόσο, ήταν η αναδιοργάνωση και βελτίωση του Ελληνικού σχολείου ΣΩΚΡΑΤΗΣ, που την εποχή εκείνη στεγαζόταν στο υπόγειο χώλ της Αγίας Τριάδας.

Το 1952-1953, φοίτησε στο πανεπιστήμιο του McGill στο τμήμα εμπορικής. Από το 1953 ασχολήθηκε με την βιομηχανία επίπλων και με επιχειρήσεις ακινήτων στο Μόντρεαλ.

 Την πρώτη Ιουλίου του 1955, αρραβωνιάζεται με τη Μαίρη Καμπάνη και στις 29 Δεκεμβρίου παντρεύονται στην Αθήνα. Αποκτούν δύο παιδιά, το Νίκο το 1956, και το Γιώργο το 1958. Το 1962, γνωρίζεται με τον αρχιεπίσκοπο Αθηναγόρα στον οποίο και εκφράζει τις ανησυχίες του για την κατάσταση και το αβέβαιο μέλλον του τότε ελληνικού σχολείου στο Μόντρεαλ. Η παροικιακή του δράση και προσφορά αρχίζει ουσιαστικά το 1967, όταν γίνεται μέλος του Σώματος των Κυβερνητών της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ..

Η 1η Νοεμβρίου του 1982, αποτελεί σταθμό στην ιστορία της Ελληνικής Παροικίας του Μόντρεαλ. Επί προεδρίας Αδριανού Μαρή πραγματοποιείται το μεγάλο όνειρο. Αρχίζει να χτίζεται ο σύγχρονος και πανέμορφος χώρος του Κοινοτικού Κέντρου της Ελληνικής Κοινότητος Μόντρεαλ, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και επίμονες επιθέσεις αρνητικών παροικιακών παραγόντων.

Το 1985 επιτυγχάνεται η πολυπόθητη ένωση των δύο Κοινοτήτων, του Μόντρεαλ και της Νότιας Ακτής. Την ίδια χρονιά (1985), αρχίζει και η οικοδόμηση του κοινοτικού κέντρου της Νότιας Ακτής, της εκκλησίας του Άη-Γιάννη και του σχολείου ΣΩΚΡΑΤΗΣ IV.

Το 1986, πραγματοποιούνται τα επίσημα εγκαίνια του Ελληνικού Κοινοτικού Κέντρου του Μόντρεαλ με την παρουσία της τότε υπουργού πολιτισμού της Ελλάδας, αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη. Από αυτήν την περίοδο η Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ, με την οργάνωση της τα απίστευτα έργα της, εγκαταστάσεις, τρίγλωσσα σχολεία, εκκλησίες, ιδρύματα και υπηρεσίες της, αρχίζει να γίνεται πλατιά γνωστή, ως πρότυπο οργάνωσης του Ελληνισμού της Διασποράς.

Προσωπικά γνώρισα τον Ανδριανό Μαρή το 1988, πριν ακόμη εγκατασταθώ μόνιμα στη Μοντρεάλη. Τον θαύμασα για το πάθος και την οργανωτικότητά του εξ αρχής. Τον φοβήθηκα για την συγκεντρωτικότητά του και για την έλλειψη ανοχής απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους .

Ο Ανδριανός Μαρής θα μείνει στην ιστορία της Ελληνικής Κοινότητας του Μοντρεάλ όχι μόνο για το μεγαλειώδες πολυσυλλεκτικό Κοινοτικό κτίριο ούτε για την ένωση με την Κοινότητα της Νότιας Ακτής, που προκάλεσε τη χρόνια κρίση με την εκκλησιαστική αρχή.

Ο Ανδριανός θα μείνει στην ιστορία γιατί συνέλαβε εξ αρχής το σχέδιο να ενώσει την προπολεμική με την μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων μεταναστών κάτω απο την Ελληνική Κοινότητα. Η δημιουργία της Βιβλιοθήκης στην Mansfield το 1952, η εγραφή χιλιάδων νεομεταναστών ως μελών της έρριξαν το κατεστημένο των παλαιομεταναστών που είχαν ορθώσει τείχος άρνησης και αποκλεισμού των μεταπολεμικών Ελλήνων αφιχθέντων. Η αποδοχή των μεταπολεμικών μεταναστών στην Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ ήταν σύλληψη και έργο του Ανδριανού Μαρή.

Ο ίδιος, συνεργάσθηκε απόλυτα με τον τότε ιερατικό προϊστάμενο του Αγίου Γεωργίου, σημερινό μητροπολίτη Τορόντο κ. Σωτήριο για την ομαλή μετάβαση των σχολείων «Σωκράτης» στη γαλλική γλώσσα. Η υπογραφή της εν λόγω συμφωνίας όμως ανήκε στον πρόεδρο της ΕΚΜ, Δημήτρη Μανωλάκο.

Το παρολίγον σχίσμα μεταξύ της Ελληνικής Κοινότητας και της Μητρόπολης Καναδά απο τα μέσα του 80 μέχρι τα μέσα του 90 , η κραυγαλέα αντιπαράθεση στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα την ενότητα της ελληνικής παροικίας του Μόντρεαλ.

Ο Ανδριανός Μαρής υπήρξε ορματιστής της ένωσης του Ελληνισμού, κάτι που ο ίδιος πλήρωσε προσωπικά με πολύ ακριβό τίμημα. Ηταν ο εμπνευστής της μεγάλης ιδέας της εξάπλωσης της οργανωμένης ελληνικής κοινότητας στην ευρύτερη περιοχή της Μοντρεάλης (Νότια Ακτή, Λαβάλ), πράγμα που προκάλεσε εμπάθειες και εχθρότητες εδώθεν κακείθεν του ποταμού Αγίου Λαυρεντίου.

Για μένα ο Ανδριανός Μαρής υπήρξε πρότυπο ηγέτη, ο παθιασμένος άνθρωπος γύρω την επιβίωση του Ελληνισμού στις ξένες πατρίδες. Οι συχνές συζητήσεις μας τα τελευταία χρόνια που τον επισκεπτόμουν σπίτι του περιστρεφονταν γύρω απο αυτό το βασανιστικό ερώτημα: «αν θα κατορθώσουμε ως Ελληνισμός να μεταλαμπαδεύσουμε το πνεύμα μας στις επόμενες γενιές. Αν τα παιδιά μας θα μιλούν τη γλώσσα, αν θα γνωρίσουν σε βαθος τη λαμπρή Ελληνική ιστορία μας.»

Διασκέδαζα τους καφέδες μας και τις ατέρμονες κουβέντες μας με εκείνον και με τη Μαίρη του. Η Μαίρη του στύλος της ύπαρξής του, βράχος ακλόνητος στα τελευταία χρόνια των ανήμπορων γηρατειών.

Η Μαίρη που λάτρεψε τον Ανδριανό , τον πίστεψε, τον στήριξε, υπέμεινε τις ατέρμονες ώρες της απουσίας του όταν ήταν ενεργά αναμειγμένος στα κοινά, που  έγινε ο κυματοθραύστης των παραπόνων μιας ολόκληρης Ελληνικής παροικίας.

Ο Ανδριανός υπήρξε ορόσημο για την Ελληνική παροικία της Μοντρεάλης και προσωπικό μου ίνδαλμα στις μεγάλες ιδέες περί Ελληνισμού.

Το σώμα του αδύναμο και φθαρτό υπέκυψε στο θάνατο, αλλά το πνεύμα του θα υπερίπταται της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλης για πάντα. Θα είναι και θα παραμείνει στην ιστορία ως το κύριο σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης γενιάς, της μεταπολεμικής γενιάς των Ελλήνων μεταναστών της Μοντρεάλης.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει.Αιωνία η Μνήμη σου Αγαπημένε μας!

*** Με βιογραφικές πληροφορίες από το Κογκρέσοτου Κεμπέκ

Με άρωμα πράσινου μήλου, Benetton, Balmain...

 

Εδώ από αριστερά: Σοφία Μαργέλη, Αγαθή Φίλιππα και πλάι μου η Σταυρούλα Καββαδά

 

Πίσω μου η Κικού Σπηλιά

Τις είδα να ποδοπατούνται τις νεαρές Ελληνίδες για ένα ρούχο Balmain στην γκαρνταρόμπα τους. Τι είδα και ενθουσιάστηκα που γνωρίζοντας πως οι περισσότερες ζούν με περιορισμένα οικονομικά, έχουν τη μαγκιά να βάζουν σε προτεραιότητα τα λούσα και το στύλ. Και δεν με πείραξε καθόλου-μα καθόλου- που αντί να κλαίγονται για την ανεργία και την ανέχεια της χώρας, εκείνες περίμεναν στα σκαλοπάτια του H&M για ένα ρούχο του μεγάλου γαλλικού οίκου μόδας δια χειρός Κινέζων! Εστω κι έτσι.

Και ανέτρεξα στα φοιτητικά μου χρόνια κι αναθυμήθηκα μέρες λαμπρές των νεανικών μου πόθων. Εκείνα τα χρόνια ζούσα στο φοιτητικό διαμέρισμα με τον αδελφό μου τον Απόστολο, στην οδό Λυσιμαχίας 1-3 ,στις εκβολές της Καλλιρρόης. Και ο πατερούλης μας έστελνε κοινά λεφτά για το ενοίκιο, που ήταν 3.500 δραχμές –αν θυμάμαι καλά- και 1500 στον καθένα για τα προσωπικά μας έξοδα. Με αυτόν τον προϋπολογισμό ήμασταν υποχρεωμένοι να ζήσουμε, να φάμε και να κάνουμε τις βόλτες μας, να πιούμε τους καφέδες μας και να διασκεδάσουμε.

Οταν έπαιρνα τα κολλαριστά χαρτονομίσματα η καρδιά μου φτερούγιζε απο επιθυμία... Να κατέβω στο Σύνταγμα, στο κατάστημα Egg, που βρισκόταν στο υπόγειο και πουλούσε τα πιό μοντέρνα παντελόνια και μπλουζάκια σε φοιτητικές τιμές. Ναι,  Egg με τα μπάγκι κοτλέ σε πρωτοποριακά σχέδια και χρώματα κατάπινε απο την πρώτη μέρα τον ένα τρίτο του επιδόματος.

Λίγο αργότερα άνοιξε το Benetton , το ιταλικό μαγαζί με τα απίστευτα πλεκτά, τα φουστάνια, το στύλ της Ιταλίας. Αλλά ήταν ακριβό, πολύ ακριβό για τον προϋπολογισμό μου. Κάθε μάλλινο πουλοβεράκι κόστιζε 500 δραχμές , μαζί με τη ζακετούλα ένα χιλιάρικο. Αλλά εγώ χαμένη στην παραφορά των χρωμάτων δεν υπολόγιζα τίποτε. Σκέτος οδοστρωτήρας! Κατέβαινα στο Σύνταγμα και χτυπούσα τα τουίν σετς σα να μην υπήρχε άυριο. Και ξέμενα με ένα πεντακοσάρικο για τον υπόλοιπο μήνα. Και έτρωγα ελάχιστα γιατί εκτός απο τα φαγάκια που έστελνε η μαμά απο τη Λευκάδα, δεν περίσσευαν λεφτά για περαιτέρω... Αλλά φορούσα τα φούξια και τα λαχανί και τα μπλέ ρουαγιάλ και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Καμάρωνα όχι στους γύρω μου αλλά στον εαυτό μου που τον έβλεπα να γυαλίζεται στον καθρέφτη με τα ωραία ρουχαλάκια. Κι απο κάτω μονότονα κι επαναλαμβανόμενα  ένα τζινάκι Levi’s 401.

Τα καλοκαίρια στη Λευκάδα που έχυνε υγρασία φορούσα εκείνες τις πολύχρωμες ζακετούλες της Benetton. Μύριζαν πράσινο μήλο, γιατί η μαμά τις έπλενε με το συγκεκριμένο μαλακτικό. Κι ο Τεντ τις κρατούσε στα χέρια του και πνιγόταν απο το φρέσκο άρωμα της νοικοκυροσύνης της μαμάς. Κι εγώ του έδινα απο μία όταν έφευγε για να με θυμάται εκεί στον μακρινό και κρύο Καναδά που θα πήγαινε αρχές Σεπτέμβρη.

Ο Τεντ αγάπησε τις αρωματισμένες ζακετούλες μου κι εγώ κατασπαταλούσα τα ελάχιστα λεφτά μου στη Benetton πάλι και πάλι. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ που ο καλοκαιρινός μου έρωτας είχε άρωμα πράσινου μήλου. Ούτε μετάνιωσα που ξόδευα τα χρήματά μου στα ωραία ρούχα.

Δεν μου αφαίρεσαν το παραμικρό απο την πολιτική μου σκέψη, τη μαχητικότητα και τη μαγκιά.

Γι αυτό σας λέω, μην κρίνετε τα κορίτσια που τρέχουν στις ουρές για ένα Balmain!

 Τζουστινάκι!!!