Ο Σπύρος κι ο Σπύρος...

Μεγάλωσα στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, καθώς απο τη γέννησή μου ο πατερούλης εφημέρευε εκεί, μαζεύοντας στο ιερό νεαρούς μαθητές, που ήθελαν να γίνουν βοηθοί του. Από το ιερό των Αγίων Αναργύρων πέρασαν δεκάδες ιερόπαιδα, στα οποία εμφυσήθηκε η αγάπη για την Ορθοδοξία και την εκκλησιαστική παράδοση.

Ο πρώτος βοηθός που καταγράφει η παιδική μου μνήμη ήταν ο Σπύρος Φλογαίτης, ο σημερινός καθηγητής της Νομικής Αθηνών, τον οποίο ο πατέρας μου λάτρευε για την αφοσίωσή του στην εκκλησία, για την οξυδέρκειά του αλλά και για την επιμέλειά του στα μαθήματα.

Ο Σπύρος, που ήταν μεγαλύτερος απο εμάς κατά μερικά χρόνια, ήταν το ίνδαλμα του πατερούλη και ο δικός μας εφιάλτης, καθώς ευκαίρως ακαίρως αποτελούσε το παράδειγμα προς μίμηση ολόκληρης της οικογένειας.

Κάθε θρίαμβος του Σπύρου στο σχολείο, κάθε περίπτωση αριστείας του γινόταν το μεσημεριανό θέμα του τραπεζιού, με τον πατέρα μας να επαναλαμβάνει ως μόνιμο ρεφραίν: «Ο Σπύρος έγινε σημαιοφόρος, πρέπει κι εσείς ν΄ακολουθήσετε τα βήματά του.  Ο Σπύρος είναι επιμελής, ο Σπύρος παίρνει διαρκώς επαίνους στο σχολείο, ο Σπύρος...ο Σπύρος...»

Εγώ με τα παιδικά μου μάτια παρατηρούσα αυτό το λεπτοδίνικο πλασματάκι με τα κοντά παντελονάκια και τα κοντοκουρεμένα μαλλιά κι ένα είδος δέους μεγάλωνε μέσα μου. Θαυμασμός μεγάλος για το Σπύρο αλλά κι ένα ηθικό χρέος να γίνω σαν εκείνον. Να ακολουθήσω το παράδειγμά του, να αριστεύσω σε όλα. Ηταν σχεδόν επιταγή η υποχρέωση της αναπαραγωγής εκείνης της Φλογαϊτέικης αριστείας.

Στο γυμνάσιο- αν θυμάμαι καλά- ο πατέρας του Σπύρου, δικηγόρος το επάγγελμα, μετακόμισε με όλη την οικογένειά του στην Αθήνα για να δώσει μεγαλύτερες ευκαιρίες στα παιδιά του, που ήταν δύο κορίτσια και ο Σπύρος.

Ο Σπύρος έγινε κάπως μακρινός, αλλά οι καλοκαιρινές του επισκέψεις στη Λευκάδα και την εκκλησία μας, οι συνομιλίες του με τον πατέρα μας, επανέφεραν κάθε χρόνο εκείνο το υποδειγματικό παιδί στο κέντρο των επιδιώξεων της οικογένειας, βάζοντας τον πήχυ όλο ψηλότερα.

Ο Σπύρος σπούδασε Νομική, πήρε υποτροφία για τη Σορβώνη, έλαβε δύο ντοκτορά ταυτοχρόνως και γενικά έγινε αυτό ακριβώς που προσδοκούσε ο πατερούλης. Και πάντα, μα πάντα όταν σμίγουμε τα καλοκαίρια στο μικρό μας τόπο, του θυμίζω πόσο τραυματικό ήταν το υψηλό του παράδειγμα στα αθώα χρόνια της παιδικότητάς μου.

 

Ο έτερος Σπύρος, ο Αρβανίτης, ακολούθησε τα βήματα του Φλογαίτη στο ιερό των Αγίων Αναργύρων. Ηταν ένα λεπτό ψηλό αγόρι με απόλυτα σεμνό ύφος, που περνούσε με ευκολία απο το θυμιατό στο ψαλτικό βοηθώντας σε όλα τα σημεία της λειτουργίας.

Ο Σπύρος ήταν ο λατρεμένος του πατερούλη. Εσταζε μέλι το στόμα του για το αγόρι, που έμεινε ορφανό στα 12 χρόνια του και υποστήριξε με τρομερή συνέπεια την οικογένειά του. Ο Σπύρος δεν ήταν απλώς το ίνδαλμα του καλού μαθητή, δεν ήταν ο αριστούχος, ήταν ο έφηβος που κουβαλούσε στην πλάτη του την υποχρέωση της επιβίωσης. Για τον πατέρα μου αποτελούσε  υπόδειγμα υπευθυνότητας, ωριμότητας και σεβασμού. Ηταν το έτερο παράδειγμα της παιδικής μας ηλικίας.

Για τον Σπύρο Αρβανίτη έτρεφα μια ιδιαίτερη αγάπη και θαυμασμό όχι για την αριστεία του τόσο όσο για τη συνεπή στάση του απέναντι στην αδικία της ζωής του. Ηταν και η μακαρίτισσα η μητέρα του ένα πλάσμα εξωτικό που δεν έλειψε ποτέ απο το Κυριακάτικο εκκλησίασμα των Αγίων Αναργύρων, ήταν και η υπέροχη αδελφή του η Μαρία και ο αδελφός του ο Παυλάκης, που με έκαναν να νιώθω πως ανήκαν στην οικογένειά μας.

Ο Σπύρος είχε εκείνο το παράξενο περπάτημα, το οποίο αντέγραψα μετά πιστότητας, θεωρώντας πως ήταν θεϊκά πρωτότυπο , αφού το έκανε ο ήρωάς μου. Γρήγορα οι γονείς μου ανησύχησαν και με πήγαν στον ορθοπεδικό, ο οποίος διέγνωσε πως είχα πλασματική ρεμβοποδία. Μου πήρε χρόνια ασκήσεων για να απαλλαγώ απο το παράξενο περπάτημα, τα πέλματα προς τα μέσα να μπερδεύονται και να πέφτω διαρκώς...

Ο Σπύρος γύρω στα 14 χρόνια του έφυγε για να υπηρετήσει το ναό του Αγίου Νικολάου. Αδειασε η εκκλησία με την αποχώρησή του απο το δικό μας ιερό. Δεν είχα πιά ένα πρότυπο να θαυμάζω, ο ψηλόλιγνος μακρινός φίλος μου μας είχε εγκαταλείψει. Αλλά πάντα έμεινε μέσα μου σαν πολύ δικός μου άνθρωπος γιατί ο πατερούλης συνέχιζε να τον αγαπάει και να τον θαυμάζει για τον παιδικό ηρωισμό του.

Ο Σπύρος σπούδασε Νομική, επέστρεψε στη Λευκάδα, έγινε συμβολαιογράφος . Τον συναντώ συχνά στην αγορά ή σε εκκλησιαστικές συνευρέσεις και δεν περνάει ούτε μια στιγμή που να μη θυμάμαι τις μέρες του στο ιερό του πατερούλη. Ο Σπύρος Αρβανίτης αποτέλεσε είδωλο των παιδικών μου χρόνων για εκείνη την υπεροχή του στο σχολείο, τη σεμνότητά του στη συμπεριφορά και την απόλυτη αφοσίωσή του στην πατρική του οικογένεια.

Ο Σπύρος (Φλογαϊτης) και ο Σπύρος (Αρβανίτης) διαμόρφωσαν εν μέρει τα πρότυπά μου, καθώς υπήρξαν τα αγαπημένα ιερόπαιδα του πατερούλη, για τα οποία καμάρωνε μέχρι το τέλος της ζωής του!

ΥΓ. Ηθελα να διευκρινίσω πως η πάθηση των ποδιών ονομάζεται επιστημονικά ραιβοποδία, αλλά εγώ την είχα μάθει ως ρεμβοποδία και μου έμεινε ανεξίτηλη αυτή η λάθος λέξη... Μα εγώ την υπερασπίζομαι!!!!