Wednesday, March 16, 2016

Ο αδελφικός επικήδειος


 

Οι αδελφοί και συλλειτουργούντες του μακαριστού πατέρα μας έδωσαν το συγκινητικό παρόν στην εξόδιο ακολουθία του Σαββάτου, της οποίας προέστη ο Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος.

Εκ μέρους του ιερατείου της Λευκάδος τον  επικήδειο εκφώνησε ο π. Παναγιώτης Ζαβιτσάνος αναφερόμενος στην ιερατική ιστορία του πρωτοπρεσβύτερου Νικολάου Φραγκούλη , σκορπώντας όμως και πινελιές της προσωπικής του διαδρομής.

Ηταν ένας επικήδειος γραμμένος με αληθινότητα και εκπεφωνημένος με συγκίνηση απο τον διάδοχο του πατέρα μας στη διεύθυνση του Γηροκομείου Λευκάδος:

 

 

 

«τον εκ της σης σαρκός τραφέντα,

Ελεήμον Χριστέ

των αιωνίων Σου αγαθών αξίωσον

ικεσίαις της Θεοτόκου και των Αναργύρων Σου».

(Κοντάκιον Ρωμανού του Μελωδού. Εις τους πέντε άρτους. (Μεσοπεντηκοστής)).

 

 

Αισθάνομαι βαρύτατο το σημερινό ψυχικό φορτίο που μου ανέθεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας να απευθύνω λόγο, εκπροσωπώντας τον ιερό κλήρο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, για τον αείμνηστο πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Φραγκούλη, αφού τα χρόνια της ζωής μου είναι πολύ λιγότερα από τα χρόνια ιερωσύνης του π. Νικολάου. Ως ελάχιστο, όμως, δείγμα βαθυτάτου σεβασμού, ευγνωμοσύνης και αγάπης, καταθέτω αυτά τα  λόγια, για τον μακροβιότερο στα πρεσβεία κληρικό της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, αφού διηκόνησε τρεις αρχιερείς, τους αειμνήστους μητροπολίτες Δωρόθεο και Νικηφόρο και τον Σεπτό ποιμενάρχη μας κ. Θεόφιλο, σε μια πολυετή ιερατική πορεία εξήντα (60) ετών.

 Ο π. Νικόλαος ήταν  εργάτης του Ευαγγελίου του Χριστού, δίκαιος άνδρας, σεμνός και ευλαβής κληρικός, καλός οικογενειάρχης, αφοσιωμένος σύζυγος και στοργικός πατέρας. Έφυγε απ’ αυτή τη ζωή την Πέμπτη το πρωί, όμως δεν χάθηκε, αφού υπάρχει και θα προσευχόμαστε να υπάρχει για πάντα στη μνήμη του Θεού.

          Ο π. Νικόλαος Φραγκούλης γεννήθηκε στην Εγκλουβή Λευκάδας το  1929 από φτωχούς αλλά ευλαβείς γονείς, τον Απόστολο και την Κων/να. Άνθρωποι του μόχθου και της γης, μεγάλωσαν την οικογένειά τους σ’ αυτό το ορεινό αλλά γραφικό χωριό της Λευκάδας.  Ανατράφηκε πνευματικά στα πρώτα βήματά του, κοντά στην Εκκλησία του χωριού του. Εκεί διδάχτηκε την αγάπη για την Εκκλησία  και εμπνεύστηκε την ιερωσύνη. Την εγκύκλιο παιδεία του την έλαβε στο νησί μας, ενώ το 1957 απεφοίτησε από το Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Πατρών.

Νυμφεύθηκε τη σύντροφο της ζωής του Μαρία και απέκτησαν τρία παιδιά: τον Απόστολο, την Ιουστίνη και την Κων/να. Χειροτονήθηκε διάκονος στον Ι.Ν. Αγ. Χαραλάμπους Λευκάδος, στις 27 Δεκεμβρίου του 1956, από τον Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κυρό Δωρόθεο και πρεσβύτερος από τον ίδιο Επίσκοπο στον Ι.Ν. του Αγίου Νικολάου της πόλεώς μας, στις 18 Αυγούστου του 1957. Από της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο διορίστηκε ως εφημέριος στον Ιερό αυτό Ναό, των Αγίων Αναργύρων, όπου και παρέμεινε μέχρι της οικειοθελούς παραιτήσεώς του. Από τον Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κυρό Νικηφόρο στις 17-04-1970 έλαβε το οφφίκιο  του Σακελλάριου, στις 27- 5-1970 την Πνευματική Πατρότητα,  στις 16-12-1979 το οφφίκιο του Οικονόμου και στις 06-08-2004 το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου. Παραιτήθη από την ενεργό υπηρεσία στις 19-04-2010,  χωρίς όμως να αποσυρθεί από τα λειτουργικά του καθήκοντα, αφού με την ευλογία και την ευχή του Επισκόπου μας Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου, εξυπηρετούσε με τη θέλησή του – όταν μπορούσε- τις λατρευτικές ανάγκες της ενορίας του, αλλά και των άλλων ενοριών της πόλεώς μας.

Συμπλήρωσε εξήντα ολόκληρα χρόνια ιερατικής πορείας και προσφοράς, χωρίς να αποσυρθεί καθόλου, παρά μόνο τον τελευταίο χρόνο, κατά τον οποίο οι δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν.

Φιλακόλουθος, ιεροπρεπής, ακούραστος ζηλωτής του Ευαγγελίου του Χριστού, τηρητής των τοπικών εκκλησιαστικών παραδόσεων, βαθύς γνώστης του εκκλησιαστικού τυπικού, δημιουργός της μοναδικής πολυφωνικής εκκλησιαστικής χορωδίας, όλα αυτά αποτελούν γνωρίσματα του έργου και της προσωπικότητός του. Συνδύαζε με επιτυχία τον πνευματικό λόγο με το πηγαίο λευκαδίτικο χιούμορ.  Ενέπνευσε την ιερωσύνη σε νέα παιδιά, τα οποία σήμερα διακονούν την Εκκλησία από διάφορες θέσεις. Κοπίασε για τις ψυχές των ανθρώπων και την ευπρέπεια του Οίκου του Θεού. Αναστήλωσε και ανακαίνισε τον ενοριακό Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων και όλα τα παρεκκλήσια της ενορίας του, τον Άγιο Χαράλαμπο, την Αγία Μαρίνα, τον Άγιο Βασίλειο και τον Άγιο Ιωάννη εκ θεμελίων. Παρέλαβε ημιτελή τον Άγιο Βησσαρίωνα στη θέση «Αγία Κάρα», κατά το διάστημα εκείνο που μετά τον θάνατο του π. Νικολάου Κακαβούλη εξυπηρέτησε τον Μητροπολιτικό Ναό, και επί των ημερών του τον ολοκλήρωσε. Πρωτοστάτησε στην αναστήλωση του Ιερού Ναού του Αγίου Δονάτου του χωριού του, στην Εγκλουβή και καθιέρωσε την μεγάλη πανήγυρη στη μνήμη του. Η ιεροπρεπής παρουσία του στα σοκάκια της πόλεως, με το χαμόγελό του και τον καλοσυνάτο λόγο του, θα μείνει στη θύμηση των Λευκαδίων.

Το 1970 ο αείμνηστος Μητροπολίτης κυρός Νικηφόρος, τον κάλεσε κοντά του για μια ακόμη διακονία, τοποθετώντας τον Διευθυντή του ΟΙΚΟΥ ΠΡΟΝΟΙΑΣ, του Γηροκομείου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Στον ευαίσθητο αυτό χώρο της φροντίδας των γερόντων εργάστηκε με ζήλο πολύ και αυταπάρνηση, αφού κάτω από την προστασία του φιλοξενήθηκαν δεκάδες γεροντάκια από την πόλη  και τα χωριά του νησιού μας. Αποκορύφωμα της διακονίας του αποτέλεσε η θεμελίωση το 1994 της νέας πτέρυγας του Γηροκομείου και εν συνεχεία η λειτουργία της, υπερδιπλασιάζοντας έτσι τις θέσεις φιλοξενίας για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας και προσφέροντας φροντίδα μέσα σε σύγχρονες εγκαταστάσεις. Για το έργο του αυτό θα τον ενθυμούμαστε πάντοτε και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας θα τον ευγνωμονούν, αφού με τους δικούς του κόπους ανέστησε το μοναδικό Ίδρυμα στο νησί μας, αλλά και στις γύρω περιοχές, όπου φιλοξενήθηκαν και φιλοξενούνται μέχρι και σήμερα πάνω από τριακόσια άτομα.

Δίπλα του πάντα στέκονταν διακριτικά σαν λαμπάδα αναμμένη η πρεσβυτέρα του Μαρία. Μαζί παντού. Όχι μόνο στην οικογένεια, αλλά και στην ευρύτερη οικογένειά του, την ενορία. Αντιμετώπισαν μαζί φουρτούνες και τρικυμίες, γεύθηκαν όμως και τους ευλογημένους καρπούς της ιερωσύνης.

Προς τη δύση της ιερατικής του πορείας δέχθηκε αγόγγυστα τον σταυρό της απώλειας της αγαπημένης του κόρης Κων/νας αλλά και αυτόν της αγαπημένης του πρεσβυτέρας Μαρίας. Αντιστάθμισμα του πόνου και της απώλειας των αγαπημένων του προσώπων αποτελούν τα παιδιά του: ο Απόστολος και η Έφη, η Ιουστίνη και ο Θεόδωρος καθώς και τα αγαπημένα του εγγόνια, ο Αλέξανδρος και ο Νικόλαος. Χαιρόταν και καμάρωνε για την επιτυχή πορεία των παιδιών του αλλά και για την πρόοδο των αγαπημένων του εγγονών.

 Η οικογένειά του, η ενορία του, τα πνευματικά του παιδιά, η Μητρόπολή μας γεύθηκαν και θα γεύονται τους καρπούς των κόπων του.

Όλοι εμείς, ιδιαιτέρως οι νέοι κληρικοί της γενιάς μας, που ζήσαμε στο μεταίχμιο της παλιότερης και της νεώτερης γενιάς της τοπικής ιερατικής οικογένειας, αισθανόμαστε την ανάγκη να κρατήσουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας την γνησιότητα των παλαιοτέρων πατέρων της Μητροπόλεώς μας. Αποχαιρετούμε από τα πρόσκαιρα έναν ακόμη πατέρα σήμερα, σε μια εποχή ιδεολογικής και πνευματικής σύγχυσης, που ο κόσμος θέλει τον παπά έναν απλό υπάλληλο, διεκπεραιωτή μυστηρίων και τελετών, χωρίς να ενδιαφέρεται ή τουλάχιστον να υποψιάζεται την οδυνηρή πορεία του Σταυρού και την ανεκλάλητη χαρά της Αναστάσεως που ο παπάς ευαγγελίζεται.

Όμως τα λόγια αυτά είναι δικά μας, ανθρώπινα. Η κρίση ανήκει στο Θεό. Και ο π. Νικόλαος αυτή τη στιγμή βρίσκεται γυμνός μπροστά στην κρίση του Θεού, όπως κάποια ημέρα θα βρεθούμε όλοι μας κληρικοί και λαϊκοί. Και από εμάς δεν θέλει τίποτε άλλο, παρά μόνο τις προσευχές μας. Εμείς όλοι, κλήρος και λαός τα ακουμπούμε όλα στα πόδια του Χριστού και ευχόμαστε μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μας να είναι «αιωνία η μνήμη  του», όχι για τον κόσμο αυτό, στην ασθενική, ιδιοτελή και πολλές φορές ωραιοποιημένη μνήμη των ανθρώπων, αλλά πρωτίστως στη μνήμη του Θεού. γιατί αυτή έχει αξία, αυτή πρέπει να ποθούμε, γι’  αυτή πρέπει να αγωνιζόμαστε.  «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν  μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ. ΙΓ΄ 14) Γιατί η ζωή είναι ταξίδι. «Ταξιδιώτες είμαστε όλοι μας στην αίθουσα αναμονής αυτού του σταθμού που λέγεται Βίος, περιμένοντας την αμαξοστοιχία που θα μας μεταφέρει στον επόμενο σταθμό μιας μακρινής και κοπιαστικής διαδρομής. Για όλους δεν είναι το ίδιο τρένο που θα τους πάρει∙ όλοι όμως, άλλος αργά, άλλος γρήγορα, θ’  ανέβουμε μια μέρα σε κάποιο τρένο για να συνεχίσουμε την πορεία μας, που διακόψαμε πρόσκαιρα σ’  αυτόν το σταθμό». Για ένα ταξίδι χωρίς αποσκευές.  Γιατί όπως λέει και ο Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός στο κοντάκιό του που προανέφερα στην αρχή: «Αυτόν που από τις σάρκες Σου Χριστέ μου ελεήμων (εξήντα χρόνια) τράφηκε, αξίωσέ τον, των αγαθών Σου της χαράς, με τις πρεσβείες της Παναγίας (της Φανερωμένης) και των δικών Σου Αναργύρων» (Κοντάκιο Ρωμανού του Μελωδού εις τους πέντε άρτους (Μεσοπεντηκοστής)).

   
Αμήν !

 

Πατήρ Παναγιώτης Ζαβιτσάνος

1 comment:

  1. «Ταξιδιώτες είμαστε όλοι μας στην αίθουσα αναμονής αυτού του σταθμού που λέγεται Βίος,...


    Η Καλή Μνήμη
    συνεχίζεται...

    Ζωή σε σας.

    Πάντα με Αγάπη,

    Υιώτα και Δημήτρης
    Νέα Υόρκη

    ReplyDelete