Μια "Τρικυμία" απο τις εκδόσεις "Ωκεανός"!!!

Το νέο μυθιστόρημα με τίτλο "Η Τρικυμία" θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις "Ωκεανός" στα τέλη Μαίου.

Με την αδημονία της τελικής φάσης, το πολιτιστικό πολυπεριοδικό fractal.gr των παρουσιάζει μια προδημοσίευση του έργου.

Βαθειά ευγνώμων στην αδελφική φίλη βιβλιοκριτικό, συγγραφέα, ποιήτρια  Ελένη Γκίκα και τους συνεργάτες της.

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Απόσπασμα από το έργο «Η Τρικυμία» της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη, Εκδόσεις: Ωκεανός, 614 σελίδες

……………….

Με το φέρι έφτασε κι ένα παλιό ετοιμόρροπο τρίκυκλο, που το οδηγούσε ένας γέρος ψαράς γεμάτος ρυτίδες. Ήταν ο ίδιος εκείνος που τους είχε φέρει την ντουλάπα εδώ, και που τώρα ερχόταν για να φορτώσει τα λίγα τους πράγματα για την Αθήνα: ο Πέτρος άφηνε όλα του τα υπάρχοντα στη νησί, στο σπίτι και στο ιατρείο, εκτός από λίγα ρούχα, αναμνηστικά, και λίγες χαρτόκουτες βιβλία· και η Πολέτ δεν είχε άλλο από τα ρούχα της.

Η χαρά και η συγκίνηση δεν κρύβονταν στο πρόσωπο του αγροτικού γιατρού που μόλις είχε τελειώσει την απαιτούμενη υπηρεσία υπαίθρου. Ίσως πάντως η συγκίνηση να υπερτερούσε, και να ’κρυβε τη χαρά. Βοήθησε τον οδηγό τους να φορτώσει το τρίκυκλο, έσφιξε το χέρι όσων είχαν μαζευτεί τριγύρω του για να τον αποχαιρετήσουν —μαζί και ο παπάς με τη σύζυγό του, που του χαμογελούσαν και οι δυο ντροπαλά, ή ίσως πονηρά—, έπιασε και την ωχρή παλάμη της Πολέτ με τα αδύνατα αλλά γερά δάχτυλα, και επιβιβάστηκαν στο παλιό πλοίο.

Ήταν μια ωραία ημέρα, ό,τι έπρεπε για ταξίδι. Στο λιμάνι, τα αυτοκίνητα των καινούριων επισκεπτών κόρναραν και προσπαθούσαν να βρουν τον σωστό δρόμο για να φύγουν από κει, πηγαίνοντας προς τα χωριά ή απλώς έξω από τη Χώρα, στις νέες πανσιόν. Ηταν ανακατωμένα με όσους τουρίστες έρχονταν χωρίς μεταφορικό μέσο, με τα μπαγκάζια τους στο χέρι ή κρεμασμένα στις πλάτες, που ήδη είχαν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τους ντόπιους για την τιμή των ενοικιαζόμενων δωματίων.

Ήταν μια όμορφη φωτεινή  ημέρα για να ξεκινήσεις την καινούρια ζωή σου.
Οι γλάροι φώναζαν κοροϊδευτικά και ξεκούφαιναν τους πάντες. Ήξεραν πως οι ζωές των ανθρώπων ήταν μικρές, και μια στάλα ανόητες, και γεμάτες βάσανα και στενοχώριες, εκεί όπου έπρεπε να υπάρχει μόνο ανεμελιά και άλλο τίποτε.


Επέλεξαν το επάνω κατάστρωμα. Ο Πέτρος ήθελε να βλέπει το νησί έτσι όπως θα ξεμάκραιναν προς το πέλαγος. Πέρασε το χέρι του από τους ώμους της και την έσφιξε επάνω του. Οι μηχανές πήραν μπροστά, οι κάβοι λύθηκαν, ο καταπέλτης σηκώθηκε, οι ναύτες στο πλοίο και οι νησιώτες στην προκυμαία κινούνταν διαρκώς.

Όλα ήταν τέλεια, και καλώς καμωμένα. Ακόμα κι εκείνο το σμάρι των γλάρων που πέταγαν πάνω από το κεφάλι τους τσιρίζοντας και ζητώντας τροφή: κάποια παιδάκια άπλωναν με φόβο τα χέρια τους κρατώντας ένα μπισκότο ή ένα κομμάτι ψωμί· κάποιοι γελούσαν· κάποιοι στέκονταν αμίλητοι και κοιτούσαν το νησί που ρουφιόταν από τον ορίζοντα.

Άραγε θα υπήρχε ακόμη όταν δεν θα το έβλεπαν πια; Άραγε θα τους θυμόταν οι ντόπιοι; Είχαν αφήσει κάτι εκεί; κάτι από την ψυχή τους; ένα μικρό αποτύπωμα;

Τα μάτια του Πέτρου δάκρυσαν. Όχι πολύ. Αλλά τώρα έβλεπε θολά το περίγραμμα της παραλίας που άφηναν κι αυτό πονούσε λιγότερο.

Την έσφιξε κι άλλο επάνω του. Εκείνη δεν ανταποκρίθηκε: απλώς υπάκουσε στο κάλεσμα του μπράτσου του, όπως έκανε πάντα. Με το ελεύθερο χέρι του, έπιασε απαλά το κεφάλι της και το έβαλε να ακουμπήσει στον ώμο του. Η Πολέτ το δέχτηκε.

Κι έμειναν έτσι εκεί, στην κουπαστή του δεύτερου καταστρώματος, να αποχαιρετούν βουβά απο μέσα του ο καθένας το παλιό, μικρό, θολό νησί, το γεμάτο ψυχές, φωνές, λέξεις και πράγματα, που τους είχε κρατήσει ένα χρόνο μέσα στα μυστικά του.


Ο Πέτρος ανατρίχιασε. Κάτι μέσα του του έλεγε ότι δεν θα ξανάβλεπε αυτό το μέρος, ότι θα ταξίδευε για μακριά, πολύ μακριά, κι ότι θα ξεχνούσε ότι εδώ εξάσκησε για πρώτη φορά την ιατρική που τόσο αγαπούσε. Τώρα είχε άλλα σχέδια: δουλειά, πολλή δουλειά για το ιατρείο του.
Και μετά για την κλινική του.

Και μετά… α, ποιος ξέρει τι θα ’κανε μετά. Μετά, ίσως και να ξαναρχόταν πάλι εδώ, όταν κι αυτός θα είχε αλλάξει, και η Πολέτ, αλλά και το νησί.

Όλα αλλάζουν. Όλα. Κι όχι μόνο επειδή τα κοιτάμε εμείς. Όλα αλλάζουν επειδή όλα ζουν, επειδή όλα ανασαίνουν και υπάρχουν και μας επηρεάζουν και επηρεάζονται από μας.

Και τότε κάτι μέσα στη θάλασσα διέκοψε τους συλλογισμούς του. Τι ήταν;
Έσκυψε πάνω από την κουπαστή, και κοίταξε πιο εξεταστικά. Τίποτε δεν φαινόταν. Όχι — τώρα φάνηκε καθαρά. Και τώρα ξαναχάθηκε. Και τώρα… “Ω Θεέ μου, ένα πτερύγιο…” σκέφτηκε. Ένα πτερύγιο… καρχαρία…” Ανατρίχιασε πάλι, παρά τον ήλιο που τους έλουζε από παντού. Το πτερύγιο χάθηκε, και δεν ξαναφάνηκε. Πάνω στη θάλασσα χόρευαν λευκές και σκούρες μουτζούρες. Αέρας σηκώθηκε, και ανάδευσε τα κύματα. Το παλιό σκαρί ανέβηκε πάνω στην απότομα φουσκωμένη θάλασσα, στάθηκε στη ράχη της, κι έπειτα βούλιαξε πάλι, χαμηλά, για να ξανασηκωθεί αμέσως μετά και να μείνει για λίγο εκεί, ψηλά, αποκτώντας μια καινούρια οπτική πάνω στα πράγματα. Ο άνεμος άρχισε να λυσσομανά λες και κάποιος είχε ανοίξει απροειδοποίητα το κουμπί ενός τιτάνιου ανεμιστήρα. Ο ουρανός σκοτείνιασε, και ο ήλιος κρύφτηκε.

Ο Πέτρος ένιωσε να παγώνει μονομιάς, και τύλιξε προστατευτικά τα χέρια του γύρω από την Πολέτ. Το κατάστρωμα ανεβοκατέβαινε, φωνές ακούγονταν, και άνθρωποι έτρεχαν να κρυφτούν στο μεγάλο σαλόνι. Ψεκάδες νερού πετάγονταν μέχρι εκεί ψηλά. Και το πλοίο έγερνε και βογκούσε αβοήθητο στο πέλαγος.

«Μπουρίνι», της είπε μόνο, και μαζί της κατέβηκε τη σιδερένια σκάλα, για να χωθούν μαζί με τους άλλους στο απάνεμο σαλόνι.

Άδικα κατέβηκαν: η καταιγίδα ήταν μικρή, περαστική, και πιο πολύ παιχνιδιάρα παρά επικίνδυνη. Τους άφησε πολύ γρήγορα μόνους, να πλέουν πάνω στην ξανά ήρεμη θάλασσα, λες και ήθελε μονάχα να τους κάνει τα καπρίτσια της, να τους δείξει τι μπορούσε όντως να τους αναστατώσει.

Το μέτωπο του Πέτρου έκαιγε τώρα. Μια βαθιά, άγρια ανησυχία άστραψε μέσα του, που τον έσπρωξε να την αγκαλιάσει εκεί, μέσα στο σαλόνι του πλοίου, ανάμεσα στους άλλους επιβάτες που έδειχναν μισοαναστατωμένοι και μισοανακουφισμένοι. Την άρπαξε, την έσφιξε, και τη φίλησε στα χείλη.

«Δεν θέλω να σε χάσω», της είπε ξέπνοα. «Δεν θέλω να χαθείς. Έχουμε…»

Δεν τελείωσε τη φράση του. Η Πολέτ σήκωσε το δείκτη της και τον έβαλε στα χείλη του. «Σώπα», του είπα. «Σώπα. Όλα θα πάνε καλά».

Ο Πέτρος την πίστεψε μέσα στη δυσπιστία του. Ναι: όλα θα πήγαιναν καλά. Θα πήγαιναν τέλεια.
Μα ως πότε;
 

Οπισθόφυλλο

Η Πολέτ κι ο Πέτρος θα γνωριστούν σε ένα ελληνικό νησί. Εκείνη, εξωτική σαν Ινδιάνα, είναι Ελληνίδα απο τον Καναδά και βρίσκεται εκεί για καλοκαιρινές διακοπές. Ο Πέτρος είναι ο αγροτικός γιατρός του νησιού, γόνος εύπορης οικογένειας των Αθηνών.

 

Ο έρωτάς τους κεραυνοβόλος, θα τους σαρώσει σαν καταιγίδα, θα τους ενώσει  σε μια σχέση που μοιάζει μοναδική, μια σχέση που θα περάσει μέσα σε τρικυμίες και νηνεμίες συναισθημάτων…

 

Η Πολέτ, βαθιά ερωτευμένη, θα εγκαταλείψει για πάντα τον τόπο της γέννησής της, το μακρινό Μόντρεαλ, πιστεύοντας στην αιώνια Αγάπη που της υπόσχεται ο Πέτρος.

 

Όμως ο έρωτάς τους θα σκοντάψει στην οικογένεια του Πέτρου και θα πνιγεί στην τρικυμία των δικών του κρυφών αδυναμιών…

 

Η Πολέτ, κυνηγημένη από μια σειρά μοιραία γεγονότα, θα επιστρέψει στον Καναδά. Εκεί, από πόλη σε πόλη, θα κρύβεται και θα κρύβει το παρελθόν της… παλεύοντας με την τρικυμία που στοιχειώνει τη ζωή της!

 

Ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε βιωματική αφήγηση, γραμμένο με  ιδιαίτερη μαεστρία, που θα σας συγκλονίσει!

 

Βιογραφικό Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση.
Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας.
Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ).
Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (μέχρι Μάιο 2015) και διαφόρων εντύπων. Απασχολείται ταυτόχρονα στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα The Huffington Post.
Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF).

Συγγραφικό έργο:
Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (Εκδόσεις Εξάντας, 2000), (The Lonely Path of Ιntegrity, Exandas Publishers, 2002). Πετάει, πετάει το σύννεφο (μυθιστόρημα, Eκδόσεις Ψυχογιός, 2003), Στις Αγορές του Κόσμου, Επώνυμες Ευκαιρίες και Μικρές Αναλώσιμες Ιστορίες (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2004), Η Παρακαταθήκη – The Legacy (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2005),  Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (μυθιστόρημα ,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006). Ημερολόγιο Αβάνας- Η Κούβα στο Λύκόφως του Κάστρο ( Εκδόσεις Ηλέκτρα 2008), Γιά την Αγάπη των Αλλων (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2009),Ο Πόλ και η Λάρα ταξιδεύουν (παιδικό βιβλίο με μουσικό cd, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), Ερωτας στην  Ομίχλη (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), επανέκδοση Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (Εκδόσεις Αρμός, Δεκέμβριος 2013), «Ξυπόλυτες στην Αμμο» (εκδόσεις Αρμός 2014)
 

Το Πάσχα της καρδιάς μου!

Παρόλο που ο ήλιος έχει βγεί ζεστός και λάμπει στους ουρανούς του Μόντρεαλ φέρνοντας μια ελπίδα άνοιξης, τούτες τις μέρες τις Πασχαλινές ο νούς μου γυρνάει πίσω στη Λευκάδα των λουλουδιών και των αρωμάτων.

 

Θυμάμαι εκείνα τα ανέμελα παιδικά χρόνια, όταν έκλειναν τα σχολεία παραμονές της Μεγάλης Εβδομάδας. Κι ορμούσαμε στο σοκάκι παίζοντας μέχρι τελικής πτώσεως λες και δεν θα ερχόταν ποτέ η επόμενη μέρα για να ξαναπαίξουμε. Μας φώναζε η μάννα μου να συμμαζευτούμε για να πάμε στις ακολουθίες της μεγάλης Εβδομάδας κι εμείς παθαίναμε μελαγχολία που μας έκοβε στη μέση της ασυδοσίας.

 

Κι όμως φορούσαμε τις φουστίτσες μας , γυαλίζαμε τα παππουτσάκια μας και οδεύαμε στην εκκλησιά του πατέρα, θλιμμένες για τη διακοπή του παιχνιδιού. Οταν φτάναμε στο ναό η διάθεσή μας άλλαζε μεμιάς. Είχαμε κιόλας λησμονήσει τη μικρή δυστυχία μας.  Παίρναμε στα χέρια το βιβλιαράκι των ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας και παρακολουθούσαμε μέσα απο τη λυρική υμνωδία το Θείο Πάθος.

 

Ο Νυμφίος, τα Ωσαννά, η προδοσία του Ιούδα, η ανηφορική πορεία στο Γολγοθά, η Σταύρωση «Σήμερον κρεμάται επι ξύλου ο εν ύδασιν την γήν κρεμάσας...» , όλες οι σκηνές περνούσαν κινηματογραφικά στις μικρές φαντασίες μας, καθηλώνοντάς μας στους ανεπανάληπτους ύμνους τους τραγικού οδοιπορικού.

 

Κάθε που επιστρέφαμε τις νύχτες αργά στο σπίτι κλαίγαμε με την αδελφή μου για την αδικία που είχε συμβεί στο θεό μας. Ζούσαμε εκείνες τις στιγμές λές κι ήταν προσωπική μας υπόθεση το Θείο Δράμα. Αναθυμάμαι τα μαξιλαράκια μας υγρά απο τα δάκρυα της πρώιμης συνείδησης πως η ζωή δεν θα μας χαριζόταν αφού δεν χαρίστηκε ούτε στο Χριστό!

 

Σάββατο του Λαζάρου πάντοτε πηγαίναμε με τον πατέρα μας στο φιγουράτο υποδηματοπωλείο της πόλης να ψωνίσουμε τα καινούρια παπούτσια της Πασχαλιάς. Η Κωνσταντίνα διάλεγε τα πιό περίεργα που υπήρχαν. Εγώ πιό κλασική περιοριζόμουν σε άσπρα με φιογκάκι για να ταιριάζουν με όλα. Το επόμενο ζευγάρι παπουτσιών θα ήταν τα καλοκαιρινά πέδιλα και δεν είχα την πολυτέλεια να μπερδευτώ με σχέδια και χρώματα που δεν ήξερα με τι φοριούνται.

 

Εκείνη με κορόιδευε χα!χα!χα! που δεν είχα φαντασία. Κι εγώ που δεν θα μπορούσε να φορέσει τα τρίχρωμα παπούτσια της με όλα τα φουστάνια. Αλήθεια, το Πάσχα δεν ραβόμασταν στην αγαπημένη μας μοδίστρα. Αγοράζαμε απο τους Νεωτερισμούς φουστόμπλουζες με ελαφρά ζακετάκια σε απαλά ανοιξιάτικα χρώματα. Ηταν σαν ένας ενδιάμεσος σταθμός πριν απο την καλοκαιρινή κολεξιόν, που είχε πάντα φουστανάκια πρόχειρα κι επίσημα, ραμμένα απο μοδίστρες.

 

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η πιό γεμάτη μας μέρα. Απ΄το πρωί στην Αποκαθήλωση μέναμε με τις κυρίες της Εκκλησίας και στολίζαμε τον Επιτάφιο με λουλούδια απο τους κήπους των γυναικών. Με τα μικρά μας χεράκια αποτελούσαμε ένα διαμεσολαβούντα κρίκο μιας αλυσίδας ανάμεσα στα μπουκέτα των λουλουδιών και τα έμπειρα δάκτυλα των κυριών που διακοσμούσαν τον Επιτάφιό μας. Είχαμε αγωνία να γίνει ο καλύτερος, να τον θαυμάσουν όλοι στην περιφορά της Αγοράς.

 

Τα εγκώμια μας έκαναν να κλαίμε για το θρήνο της Παναγιάς.Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνο πού έδυ σου το Κάλλος; Πού να ξέραμε πως ήταν πρόβα ενός προσωπικού θρήνου που θα άρχιζε με την αγαπημένων προσώπων που έφυγαν πρόωρα.

 

Τη Μεγάλη Πέμπτη η μάννα μας έβαφε τα αυγά και τα στόλιζε στις μεγάλες πιατέλες με περηφάνεια που είχαν βγεί κατακόκκινα χωρίς σημάδια. Το Μεγάλο Σάββατο εκείνη ξυπνούσε απο νωρίς κι έσπαζε το κομμάτι, ένα πήλινο αγγείο που πετούσαν οι νοικοκυρές απο το παράθυρο για να φύγει το κακό πνεύμα. Μπάμ! ακουγόταν ταυτόχρονα απο όλα τα σπίτια στη γειτονιά ενώ η Φιλαρμονική μας ξύπναγε με το πένθιμο εμβατήριό της.

 

Το μεσημέρι κατηφορίζαμε με τον πατέρα στην Αγορά για να αγοράσουμε λαμπάδες και σοκολατένια ζωάκια. Ο αδελφός μου διάλεγε ένα απλό γαλάζιο κερί, ενώ εμείς οι δυό παίρναμε τις πιο περίτεχνες και στολισμένες με φιογκάκια και λουλούδια. Ο αδελφός μας αγόραζε το πιό στρουμπουλό αυγό, ενώ εμείς οι δυό κάτι ψιλοδίνικα λαγουδάκια.

 

Η Ανάσταση μας τρόμαζε με τα μπουρλότα και τις φωτοβολίδες. Τρέχαμε να κρυφτούμε κάτω απο το φουστάνι της μάννας μας. Και οι Κυριακές του Πάσχα ήταν αφιερωμένες στο σπίτι του θείου μας στην εξοχή,επειδή εκείνοι έψηναν το αρνί στη σούβλα και του έβαζαν το κόκκινο αυγό στο στόμα πάνω στον πράσινο αγρό με τις κόκκινες παπαρούνες.

 

Πόσο θάθελα να ξαναζήσω αυτές τις μαγικές στιγμές που ασκούν στην ύπαρξή μου μια καταλυτική ηρεμία. Στριφογυρνάνε στη μνήμη μου διαλύοντας τις κατοπινές σκιές της!

 Justinaki

 

Ο Θοδωρής του Ακυρωμένου Ανταγωνισμού!

 Αυτές οι ιστορίες με φόντο το μαυροπίνακα στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο του Μαρκά με ανανεώνουν καθώς σκύβω βαθειά σε ήχους πλάγιους της ζωής μου. Σήμερα τιμητική έχει ο Θοδωρής ο Μαυρομμάτης, ένα αγόρι που θα μπορούσα να πώ ότι υπήρξε σχεδόν μοιραίο στην μαθητική ζωή μου, καθώς αντιπροσώπευσε εν πολλοίς την αρχή των σεξιστικών διακρίσεων στη ζωή μου.

Ο Θοδωρής ήταν ψηλός και γεματούλης, φορούσε χοντρά μυωπικά γυαλιά και ήταν γενικά συγκρατημένος. Καθόταν σε μια ωραία μονοκατοικία στην πλατεία Ζαμπέλη και προερχόταν απο τις καθαρά αστικές οικογένειες της Λευκάδας, καθώς ο πατέρας του διατηρούσε εμπορικό κατάστημα στην αγορά. Η επαγγελματική ιδιότητα του ιδιοκτήτου εμπορικού καταστήματος περιείχε μια λάμψη κι ένα στίγμα ταξικής ανωτερότητας εκείνες τις εποχές στη μετεμφυλιακή Λευκάδα.

Ο Θοδωρής ήταν καλός μαθητής, όχι με την φωναχτή έννοια του όρου, αλλά μάλλον μέσα απο την ικανότητά του να λύνει μαθηματικές ασκήσεις και να είναι στιβαρός στις απαντήσεις του, τις οποίες έδινε μόνο όταν του απευθυνόταν ο λόγος απο τους δασκάλους.

Ο Θοδωρής ως μοναχογιός είχε μια σεμνότητα αλλά και μια ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση. Περιστοίχιζε εαυτόν πάντοτε με τους συμμαθητές των αστικών οικογενειών της πόλης και σπάνια τον έβλεπες να παίζει με παιδιά που δεν γνώριζε απο μικρός. Ηταν ο ορισμός του περιορισμένου στον κύκλο του αγοριού κι ίσως αυτό να οφειλόταν στην αυστηρότητα του οικογενειακού του περιβάλλοντος.

Ο Θοδωρής , λοιπόν, άθελά του με έμαθε πως ήμουν κορίτσι και ως κορίτσι είχα λιγότερα δικαιώματα απο ένα αγόρι. Δεν το έκανε ηθελημένα, αλλά του έλαχε ο ρόλος να είναι ο αντίποδάς μου στα μαθήματα και ο πολυαγαπημένος μαθητής των δασκάλων.

Οταν τα παιδιά στη Β Δημοτικού με ψήφισαν ως αρχηγό της τάξης (τα παιδιά ήταν αθώα, δεν καταλάβαιναν απο τις διαφορές του φύλου), θυμάμαι πως η δασκάλα μας, η αείμνηστη κα Ελπίδα Ρομποτή, είπε ότι εκείνη ως αρχηγό της τάξης θα ψήφιζε ένα αγόρι κι αυτό θα ήταν ο Θοδωρής Μαυρομμάτης.

Αν κι οκτώ ετών, θυμάμαι πόσο σφίχτηκε η ψυχούλα μου και γύρισα σπίτι κλαίγοντας, παραπονούμενη στον πατέρα μου για το σχόλιο της κας Ελπίδας, που –σημειωτέον- δεν μου πήρε τον τίτλο της αρχηγού, απλώς μου αφόπλισε τη μικρή αλαζονία που είχα νιώσει.

Βέβαια, ο πατέρας μου ποτέ δεν με άφησε να νιώσω υποδεέστερη επειδή ήμουν κορίτσι και μάλιστα επιδεικτικά στις σχολικές λειτουργίες μου ανέθετε να απαγγέλλω το «Πιστεύω» και το «Πάτερ Ημών» εν μέσω ενός κοινωνικού συστήματος που θεωρούσε τα κορίτσια «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Ο Θοδωρής δεν θα έλεγα πως ήταν φίλος μου, μάλλον αδιάφορος φάνταζε στα παιδικά μου μάτια. Φορούσε πάντα ωραίες αποκριάτικες στολές και ήταν καλοντυμένος  ως παιδί εμπόρου υφασμάτων και ρούχων.Κι ούτε μια στιγμή δεν είχα νιώσει ανταγωνισμό μαζί του γιατί ήταν γλυκός και υποστηρικτικός στην αυλή των παιχνιδιών.

 Το Θοδωρή τον λάτρεψα κυριολεκτικά στην ΣΤ Δημοτικού, όταν γνώρισα το αληθινό πρόσωπο του σεξισμού. Ο τότε δάσκαλος κάλεσε παραμονές της 28^ης Οκτωβρίου τον πατέρα μου και του εξήγησε πως παρότι είχα σε όλα τα μαθήματα άριστα θα έκανε σημαιοφόρο τον Θοδωρή (με λιγότερα άριστα) γιατί δεν μπορούσε να παραδώσει τη σημαία σε ένα κορίτσι. Σε μένα έδωσε τη θέση της προσωρινής σημαιοφόρου.

Ο Θοδωρής κρατώντας τη σημαία κατά την παρέλαση εκείνη την 28^η Οκτωβρίου ένιωθε τόσο, μα τόσο άβολα. Μου ζήτησε συγγνώμη, τονίζοντάς μου ότι εκείνος αντιλαμβανόταν πως θα έπρεπε να είχα χρησθεί εγώ ως σημαιοφόρος του σχολείου. Κι όλο σίμωνε κοντά μου κι όλο στεναχωριόταν που μου είχε γίνει τέτοια αδικία κι εκείνος ήταν το αναπόδραστο πρόβατο της εύκολης λύσης.

Φυσικά, ποτέ μέσα μου δεν συγχώρησα σε ολόκληρη τη σχολική επιτροπή την κοινωνική περιφρόνηση, που οφειλόταν καθαρά στο γυναικείο μου φύλο κι ορκίσθηκα έκτοτε να γίνω ΙΣΗ με τα αγόρια, ΙΣΗ σε κάθε έκφραση της ζωής μου.

Ο Θοδωρής έγινε μαθηματικός, επέστρεψε στη Λευκάδα κι έκανε μια ωραία οικογένεια με τρία  κορίτσια. Τον συναντώ συχνά και τον εκτιμώ περισσότερο καθώς όταν μας βλέπει με τις άλλες συμμαθήτριες έχει τη γαλαντοσύνη να μας λέει: «Καλώς τις κατά δέκα χρόνια νεότερες συμμαθήτριές μου».

Πρόσφατα τον είδα στην κηδεία του πατέρα μου και κατάλαβα ως τα τρίσβαθά μου πως ο Θοδωρής κι εγώ είμαστε καμωμένοι απο την ίδια ύλη, πως δεν υπάρχει κανένα σκιώδες παρελθόν ανάμεσά μας. Κι αν ήταν να διαλέξω σήμερα, στον Θοδωρή θα έδινα τη σημαία του σχολείου, όχι γιατί είναι αγόρι αλλά για το σωστό λόγο.

Ο Θοδωρής είναι ένας τρυφερός άνδρας που σέβεται την ιστορία του και αναγνωρίζει το βαθύ δέσιμο με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του. Η σχέση μας σήμερα είναι  ένα σφιχταγκάλιασμα που δεν έχει να κάνει με επιδόσεις, σημαίες και άλλα εξωτερικά χαρακτηριστικά.

Ο Θοδωρής ο Μαυρομμάτης είναι ο γενναιόδωρος φίλος μου που με συναντάει απρόσμενα και μου ψιθυρίζει αγαπημένα: «Τόξερα εγώ πως εσύ θα γινόσουν κάτι ξεχωριστό».

Για όλα αυτά που υπήρξες και είσαι στη ζωή μου εκεί στο μικρό νησί της αιώνιας επιστροφής, σ΄ευχαριστώ Θοδωρή. Ισως εξαιτίας σου έμαθα να παλεύω για την ισοτιμία και την ίση μεταχείριση στη ζωή.

Παντοτινά φίλη σου

Ιουστίνη

 

Τα εσπεριδοειδή της Κύπρου στο Τορόντο !!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τα εσπεριδοειδή της Κύπρου θα έχουν την τιμητική τους στο Τορόντο σε μια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 11 Απριλίου στο «The Westin Bristol place Toronto Airport», από τις 11:00 έως 13:30.

Η ευεργετική επίδραση των πορτοκαλιών, των μανταρινιών, των λεμονιών, των νερατζιών και όλων των κιτροειδών φρούτων με γεύση και άρωμα Κύπρου θα εμπεδωθεί σε μία παρουσίαση φρουτογνωσίας στην καναδική μεγαλούπολη με χυμούς, κοκτέιλς αλλά και δροσερές σαλάτες.

Η παρουσίαση των  προϊόντων και παραγώγων  «Snak a fruit» του συνεταιρισμού επεριδοειδών της Κύπρου «Cyprofresh Citrus» θα πραγματοποιηθεί με τη χορήγηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης

11.00 – 11.15 Προσέλευση προσκεκλημένων (Θα προσφέρονται χυμοί από φρούτα του προγράμματος ως καλωσόρισμα)

11.15 – 11.30 Παρουσίαση των προϊόντων από τον Ανδρέα Πυθαρά, διευθύντοντα σύμβουλο της CYPROFRESH.

11.30 – 12:00 Συνέντευξη τύπου από τον Christian Sarraino, εισαγωγέα των προίόντων στον Καναδά  και τον διευθύντοντα σύμβουλο της CYPROFRESH , Ανδρέα Πυθαρά.

12:00 – 12:30 Επίδειξη γεύσεων (Ο chef του ξενοδοχείου θα προετοιμάσει σαλάτες με βάση τα προϊόντα του προγράμματος)

12:30 - 13.30 Μεσημβρινό με γεύσεις βασισμένες στα εσπεριδοειδή της Κύπρου.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με την κυρία Κασπίρη στο 6942475599 και στο email: samara@economotechniki.gr

Την εκδήλωση θα καλύψει το ελληνοαμερικάνικο κανάλι NGTV το οποίο εκπέμπει στις ΗΠΑ και τον Καναδά.

Με σέλφις ο πρωθυπουργός του Καναδά στην παρέλαση του Ελληνισμού στο Μόντρεαλ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

 

Παρουσία του Καναδού πρωθυπουργού Τζάστιν Τρουντό πραγματοποιήθηκε χθές στο Μόντρεαλ η παρέλαση για την εθνική επέτειο υπό πολικές θερμοκρασίες , γεγονός που δεν έκαμψε όμως τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν.

Το πρωί με λειτουργία και δοξολογία υπέρ των πεσόντων αγωνιστών του 1821 ξεκίνησαν στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας οι εορταστικές εκδηλώσεις για την Εθνική Παλιγγενεσία στο Μόντρεαλ χοροστατούντος του πρωτοπρεσβύτερου αρχιμανδρίτη π. Δημήτριου Αντωνόπουλου και άλλων Ελλήνων κληρικών της πόλης.

Με τελετάρχη τον βουλευτή της Εθνοσυνέλευσης του Κεμπέκ Γκί Ουελέτ , παρόντος του Καναδού πρωθυπουργού Τζάστιν Τρουντό,  του πρέσβη της Ελλάδας στον Καναδά Γιώργου Μαρκαντωνάτου, του Γενικού Προξένου Νίκου Σιγάλα, επισήμων του Κεμπέκ , του Καναδά και μελών της ελληνικής παροικίας πραγματοποιήθηκε αργότερα η λαμπρή παρέλαση στη λεωφόρο Ζάν Ταλόν του  Μόντρεαλ για την επέτειο της εθνικής ανεξαρτησίας , όπου συνέρρευσαν πάνω απο 3.000 παρατηρητές.

Τα παιδιά των ελληνικών σχολείων ντυμένα με τις παραδοσιακές ελληνικές στολές, αλλά και οι ενήλικες υπό τις σημαίες των εθνικοτοπικών συλλόγων αψήφισαν το πολικό ψύχος, που με τον αέρα έφτανε τους -16C, σκορπίζοντας ανατριχίλα.

Ωστόσο, ο λαμπρός ήλιος και ο εθνικός ενθουσιασμός  υπήρξαν σύμμαχοι της μαζικής παρέλασης των Ελληνικών σχολείων, των Ελληνικών Κοινοτήτων και  των εθνικοτοπικών συλλόγων που γιόρτασαν με  συνθήματα την επέτειο της 25ης Μαρτίου και το έπος του 21.

Την παρέλαση παρακολούθησαν μεταξύ άλλων ο βουλευτής της Εθνοσυνέλευσης του Κεμπέκ Τζέρρυ Σκλαβούνος, η αντιδήμαρχος του Μόντρεαλ Μαίρη Ντέρος, ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας του Μόντρεαλ Νίκος Παγώνης και άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι της Ελληνικής παροικίας.

Μετά το τέλος της παρέλασης οι Ελληνες της πόλης παρακάθησαν σε εορταστικά γεύματα ανά τους εθνικοτοπικούς συλλόγους απολαμβάνοντας τον μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά, που καλεί το έθιμο της ημέρας.

Οι εορτασμοί έκλεισαν με τη δεξίωση που παρέθεσαν από κοινού ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Νίκος Σιγάλας και ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Νίκος Παγώνης προς τιμήν  του Ελληνισμού στο Ελληνικό Κέντρο του Μόντρεαλ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι φέτος η εθνική παρέλαση των Ελλήνων στην λεωφόρο Ζαν Ταλόν είχε ιδιαίτερη κάλυψη στα μέσα ενημέρωσης, καθώς κεντρικό πρόσωπο ήταν ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό, ο οποίος διατηρεί ιδιαίτερα στενή σχέση με τον Ελληνισμό του Παρκ Εξτένσιον , όπου εκλέγεται βουλευτής. Οπως είπε η εκπρόσωπος τύπου του πρωθυπουργού σε τηλεοπτικό σταθμό «Ο πρωθυπουργός οργανώνει το πρόγραμμά του προκειμένου να είναι πάντα παρών στην εθνική παρέλαση των Ελλήνων».

Παράγοντες της ελληνικής παροικίας, επίσης,  σημειώνουν πως ο Τζάστιν Τρουντό δεν έχει χάσει καμία παρέλαση της εθνικής επετείου  του Ελληνισμού εδώ κι έξι χρόνια που εκλέγεται βουλευτής στην περιοχή.

Ο Τζάστιν Τρουντό δε δίστασε να βγάλει σέλφις με παράγοντες της παροικίας αλλά και με τον απλό κόσμο, δείχνοντας το νεανικό και χαλαρό πρόσωπο της εξουσίας!

 

Εν αναμονή της έναρξης

Τσολιαδάκια σε αντίσταση

Σέλφι του πρωθυπουργού με τον πατέρα Δημήτριο Αντωνόπουλο του Ευαγγελισμού

Η αντιδήμαρχος Μαίρη Ντέρος, και οι δημοτικοί σύμβουλοι Τζίμ Μπέις και Καρυδόγιαννης παρελαύνουν

Σέλφι με τον πρόεδρο Νικόλα Παγώνη και το δημοτικό σύμβουλο Τζίμ Μπέη

Στην εξέδρα των επισήμων απο αριστερά: ο γενικός πρόξενος Νίκος Σιγάλας, ο τελετάρχης της παρέλασης Γκί Ουελέτ, ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό, ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος Παγώνης και ο πρέσβης της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Γιώργος Παρκαντωνάτος

 Οι μικροί τυμπανιστές