Α! Ο Πόντος πόσο με πληγώνει!

Της Ιουστίνης  Φραγκούλη-Αργύρη

Θα σου πώ μια ιστορία για τους Πόντιους και τον βαρύ τους πόνο να κρύβουν την ταυτότητά τους εκεί ψηλά στην Τραπεζούντα και την Κερασούντα, όσοι έχουν απομείνει και δεν ξερριζώθηκαν κατά τους μεγάλους και συνεχόμενους  διωγμούς των Νεοτούρκων.

Ημουν, λοιπόν, στο Παρίσι σε με κρεπερί. Και κοίταζα προσεκτικά το μενού, στεκόμουν αναποφάσιστη ποιά κρέπα θα παραγγείλω. Χαμένη στις σκέψεις μου,γλυκειά κι αφηρημένη, όπως περίπου πάντα.

Το μελαχρινό γκαρσόνι ήρθε τρείς φορές μα δεν με ρώτησε, δίσταζε να διακόψει το ταξίδι μου στο μενού, στις εικόνες έξω απο το παράθυρο. Την τέταρτη φορά πλησίασε και μου ζήτησε να μάθει ευγενικά αν είχα αποφασίσει ποιά κρέπα θα παραγγείλω.

Του είπα «μια κρέπα σοκολάτα» κι έτσι άρχισε η κουβέντα.

-Από πού είστε κυρία;

-Είμαι Ελληνίδα, εσείς;

-Τούρκος κυρία...

-Α γείτονες κι εχθροί, λοιπόν...

-Τους αγαπάμε τους Ελληνες εμείς κυρία...

-Το ξέρω πως μας αγαπάτε, απλώς η ιστορία έχει αποδείξει άλλα ...

-Κυρία κρατάτε μυστικό;

-Μυστικό, τί είδους μυστικό;

Κι εκεί άρχισε ο χείμαρρος μιας αφήγησης που με άφησε άφωνη καθώς δεν γνώριζα την ιστορία των Ποντίων, αυτών που έμειναν πίσω κι αναγκάστηκαν να εξισλαμισθούν. Δεν ήξερα πως εξακολουθεί ένα μέρος του Πόντου να κατοικείται απο παλιούς Πόντιους-Ελληνες με την επίστρωση της Τουρκοσύνης και με βαθύ τον πόνο μιας άλλης εθνικής ταυτότητας.

Ο  νεαρός Καμίλ μου μίλησε για το χωριό του, όπου οι περισσότεροι είναι κρυφοΕλληνες, κρυφοΧριστιανοί. Που έχουν καντήλια και εικόνες στα υπόγειά τους και προσεύχονται κρυφά Χριστούγεννα και Πάσχα.

Μου μίλησε για τη γιαγιά του, που ήταν κόρη άρχοντα μα έμεινε πίσω στη μεγάλη φυγή του 15, έμεινε γιατί ερωτεύθηκε ένα Τούρκο. Και αποκόπηκε απο την οικογένειά της που φόρτωσε σε κάρα τα υπάρχοντα και τόσκασε  νύχτα για την Ελλάδα. Κι απο τότε έκλαιγε ασυγχώρετη στον εαυτό της.

-Είμαι Ελληνας , κυρία βλέπετε; μου είπε. Και ανασήκωσε το πουκάμισό του κοιτάζοντας προσεκτικά μήπως τον βλέπουν. Στο δεξί του χέρι ήταν χαραγμένος  ένας σταυρός, ένας σταυρός-τατουάζ.

-Μα δεν φοβάσαι;

-Δεν θα ξαναπάω ποτέ στο χωριό μου, κυρία . Ποτέ δεν θα ξαναγυρίσω.

-Και δηλαδή βαφτίστηκες Χριστιανός;

-Θα βαφτιστώ, κυρία. Πηγαίνω τις Κυριακές στον Αγιο Στέφανο εδώ στο Παρίσι και νιώθω Ελληνας. Μαθαίνω και τη γλώσσα. Την έχω μέσα μου κυρία. Να σας πώς μερικές λέξεις;

-Ξέρω θα πεις τις τουριστικές λέξεις που όλοι ξέρουν...

-Εθνος Ανέστη, κυρία...

Και μια μέρα που θα κάνει λεφτά ο Καμίλ θα πάει στην Ελλάδα και θα γνωρίσει την πατρίδα του, την αληθινή καταγωγή του. Και θα βαφτιστεί Κυριάκος, γιατί αυτό ήταν το όνομα του προπάππου του, του πατέρα της γιαγιάς που αγάπησε και ξέμεινε στον τόπο της δικής της εξορίας.

Ο Καμίλ,που ίσως νάγινε Κυριάκος με πόνεσε με τα λόγια του, με σημάδεψε με τις σαϊτιές του πόνου για την καταπιεσμένη εθνική ταυτότητά του εκεί στο χωριό που μεγάλωσε στον Πόντο.

Κι εγώ βάλθηκα να διαβάσω τη ματωμένη ιστορία του Πόντου και των Ποντίων που εκδιώχθηκαν απο τον τόπο τους αναζητώντας καταφύγιο σε άλλους τόπους ξένους για πάντα ξένους!!!.

Α! Ο Πόντος πόσο με πληγώνει κάθε φορά που σκέφτομαι την ιστορία του Καμίλ!