Μισός αιώνας για το Σύλλογο Λευκαδίων Μόντρεαλ

Προχθές Παρασκευή πέρασα απο τη λέσχη του Συλλόγου Λευκαδίων στην Ogilvy. Ηταν Παρασκευή, μα ήταν λίγοι στα τραπέζια τα στολισμένα με σπιτικά φαγητά των γυναικών. Ηταν όσοι απέμειναν απο ένα δυναμικό σύλλογο που κυριάρχησε στην παροικία του Μόντρεαλ επί μισόν αιώνα υπό την ονομασία: «Σύλλογος Λευκαδίων Αριστοτέλης Βαλαωρίτης».

Μας κάλεσαν στο τραπέζι με τη φιλόξενη διάθεσή τους, μας πρόσφεραν κεράσματα. Ο φίλος μας ο Σπύρος ο Κατωπόδης δεν μας άφηνε να φύγουμε αν δεν μας τράταιρνε μια μπύρα, έστω μια μπύρα.

Κι έτσι καθώς μιλούσαμε περνούσαν απο μπροστά μου τα όσα λίγα έζησα στο Σύλλογο Λευκαδίων, τα όσα περισσότερα έζησαν εκείνοι, που τον δημιούργησαν πριν απο 50 χρόνια.

Γνώρισα για πρώτη φορά το Σύλλογο όταν επισκέφθηκα το Μόντρεαλ (ενώ ζούσα ακόμη στην Ελλάδα) το 1989. Ηταν 25^η Μαρτίου και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη απο Λευκαδίτες και φίλους τους που γιόρταζαν την Εθνική Επέτειο. Η μυρωδιά του τηγανητού μπακαλιάρου και της σκορδαλιάς ήταν διάχυτα στην ατμόσφαιρα μαζί με μια αύρα νοσταλγίας για την πατρίδα.

Οι περισσότεροι «μεγάλοι» ήταν τότε πενηντάρηδες, γεμάτοι όρεξη για ζωή, για γλέντι, για δημιουργία. Ηταν νέοι στην ψυχή και καμάρωναν τα παιδιά τους που χόρευαν με τις λευκαδίτικες στολές στο χορευτικό του συλλόγου. Ηταν χαρούμενοι, ενθουσιώδεις, ομιλητικοί, περιποιητικοί, φιλόξενοι.

Εβλεπες πως είχαν κρατήσει ατόφιες τις αρετές της μικρής πατρίδας. Εμάς μας πήρε απο το χέρι και μας πήγε η θεία Διονυσία, η μακαριστή αδελφή του πεθερού μου που ήταν μέλος του γυναικείου τμήματος και καμάρωνε για το Σύλλογο και για τα ανήψια μας. Γραφτήκαμε μέλη του Συλλόγου Λευκαδίων εξ αρχής κι ας μην είχα εγκατασταθεί ακόμη μόνιμα στο Μόντρεαλ.

Εκεί συνάντησα την παλιά μου συμμαθήτρια, τη Λίτσα Φωτεινού, που παντρεύτηκε το Σπύρο Κατωπόδη διακόπτοντας τις λυκειακές σπουδές στη Λευκάδα. Την είδα δυναμική και χαρούμενη με τα δυο παιδιά της να ζει την απόλυτη χαρά της συνεύρεσης του συλλόγου. Την είδα να ανθίζει μέσα απο τη συλλογική συνείδηση και τη συνεισφορά της στα κοινά. Και τη θαύμασα που βρήκε τρόπο να απολαμβάνει μακρόθεν τη νοσταλγία για τη Λευκάδα με μια γλυκειά παραφορά, που έγινε λατρεία για τον μικρό μας τόπο.

Το γυναικείο τμήμα του Συλλόγου με την Μαρία Μαραγκού, τη Λίτσα Φωτεινού-Κατωπόδη, τη Μαρία Γαλάνη, τη θεία Διονυσία Λάζαρη και τις άλλες υπέροχες κυρίες  μεγάλωνε και θριάμβευε. Εγινε η ψυχή του Συλλόγου, όλες οι γιορτές και τα πάρτυ διοργανώνονταν απο τις θαυματουργές γυναίκες που εξακολουθούν να δουλεύουν ακάματα μέχρι σήμερα.

Εκεί γιορτάζαμε τον απόηχο των Χριστουγέννων με τον Αλεξανδρίνο στα πρώτα του χρόνια. Ο Σύλλογος στόλιζε το δέντρο του και κάθε χρόνο μοίραζε παιχνίδια στα παιδιά. Ω! Ήταν τόσο αγνή αυτή η συνεύρεση, τόσο συγκινητικά αθώα. Να μαζεύονται τα παιδιά κάτω απο το δέντρο της Λευκάδας και να νιώθουν τη σύνδεση της κοινής πατρίδας έστω κι αν ήταν ακόμη νωρίς να διαμορφώσουν συνείδηση.

Το τσούγκρισμα του Πασχαλινού Αυγού ήταν μια ακόμη εθιμική συνήθεια του Συλλόγου. Αλλά η κορυφαία στιγμή ήταν και παραμένει το γιορταστικό γεύμα της 25^ης Μαρτίου την Κυριακή της εθνικής παρέλασης. Από εκεί περνούσαν και περνούν όλοι για μια τζούρα σκορδαλιά για μια πέτσα τηγανητού μπακαλιάρου. Τα τελευταία χρόνια ετήσιος επισκέπτης της γιορτής είναι ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό, ο οποίος εκλέγεται στην περιοχή και λατρεύει τους Λευκαδίτες του Μόντρεαλ.

Αναθυμούμαι τις ετήσιες χοροεσπερίδες απο τις οποίες δε λείψαμε αφότου έγινα μόνιμη κάτοικος Μόντρεαλ. Σε μια απ΄αυτές καλεσμένος ήταν ο συμπατριώτης μας ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης με τη γυναίκα του επίσης ηθοποιό Μαρία Ζαχαρή, που έκαναν τις μέρες μας ιδιαίτερες εδώ στο φθινόπωρο της πόλης.

Με το γυναικείο τμήμα του Συλλόγου των Λευκαδίων Μόντρεαλ διοργανώσαμε και την πολύκοσμη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του συμπατριώτη μας Ηλία Γεωργάκη «Ορφέως 2» στο Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο.

Τώρα ο Σύλλογος έχασε τους παλαιούς των ημερών γιατί μεγάλωσαν. Αλλοι έφυγαν στον ουρανό, άλλοι ζούν μακριά και δεν μπoρούν  να μετακινηθούν εύκολα. Αλλοι μένουν επί μεγάλα χρονικά διαστήματα στο γενέθλιο τόπο.

Και τα παιδιά κι εκείνα σκόρπισαν. Καθένα στις υποχρεώσεις του, στις οικογένειές τους, στις καριέρες τους. Οι δρόμοι δείχνουν προς άλλες κατευθύνσεις.

Ο Σύλλογος Λευκαδίων κρατιέται πλέον απο τους λίγους, τους γενναίους ρομαντικούς των παλαιών ημερών. Οπως όλοι οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι –άλλωστε- βιώνει το τέλος εποχής.

Το Σάββατο, ωστόσο,  γιόρτασε με μια λαμπρή χοροεσπερίδα τα 50 χρόνια της ύπαρξής του. Εμαθα ότι ήταν μια ζεστή βραδυα με τη συμμετοχή της νεολαίας κι αυτό είναι παρήγορο και γεμάτο υποσχέσεις. Ελπίζω ο «Αριστοτέλης Βαλαωρίτης» να συνεχίσει την πορεία του, γιατί -παρότι απομακρύνθηκα- η καρδιά μου χτυπάει δυνατά όταν περνάω κάτω απο τα μεγάλα παράθυρα της Ogilvy.

Χρόνια πολλά στους στυλοβάτες του Συλλόγου Λευκαδίων Μόντρεαλ. Σας είμαστε υπόχρεοι, έχετε πράξει πολλά για μας!

 Ιουστίνη Φραγκούλη