Το Φίλτρο της Αγάπης!

Οταν ήμουν νέα περιφορνούσα βαθιά την Αγάπη του Αγίου Βαλεντίνου. Θεωρούσα πως ήταν μια ευκαιρία για μιά ακόμη εμπορική εκμετάλλευση της ανθρώπινης φύσης και το τόνιζα ευκαίρως-ακαίρως στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και τις αναλύσεις μου.

Ηταν βλέπεις άπειρη η αγάπη που με είχε βομβαρδίσει από μικρή μέσα στην οικογένεια αλλά κι έξω απ΄αυτήν καθώς μεγάλωνα στη μικρή μου πόλη ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς. Οντας μάλιστα η κόρη του παπα-Νίκου απολάμβανα ακόμη κι την αγάπη των ενοριτών μας, που μας θεωρούσαν σχεδόν δικά τους παιδιά.

Οσο για τον Ερωτα, κι αυτός ήταν μια καθημερινότητα καθώς από το τέλος της εφηβείας πολλά αγόρια με φλερτάριζαν συστηματικά, κάνοντάς με να νιώθω περίπου σα βασίλισσα. Και συνέχισε μέχρι σήμερα αυτή η υπέροχη στάση του άλλου φύλου απέναντί μου, πολύ γενναιόδωρη εκ μέρους τους.

Ετσι μεγάλωσα μαζεύοντας σα μέλισσα την Αγάπη και περιφρονώντας τον Αγιο Βαλεντίνο και την εμπορικότητά του. Μέχρι που έφτασα σαράντα ....

Ναι στα σαράντα κατάλαβα ότι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου έχει τη δική της σημαντικότητα ανάμεσα στις άλλες πολλές γιορτές του εμπορίου.

Του Αγίου Βαλεντίνου, λοιπόν, χρεωνόμαστε να γιορτάσουμε τον Ερωτα και την Αγάπη. Κι επειδή ο Ερωτας είναι μια φευγαλέα υπόθεση ορισμένων μηνών στην αρχή της κάθε σχέσης (ακόμη και της φιλικής) γιορτάζουμε την Αγάπη.

Είναι η μέρα που αποτελεί ευκαιρία να θυμηθούμε τον υπέροχο ύμνο της Αγάπης, γραμμένο από τον Απόστολο Παύλο και αναρτημένο στο διαμέρισμα της Αθήνας με τα καλλιγραφικά γράμματα της κυρίας Λίτσας Σταύρου. Ε! Ναι η μαμά μας έστειλε στη μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας με παρακαταθήκη την Αγάπη, που είναι μεγαλύτερη κι από την ίδια τη ζωή:

 « Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

....

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...»

Ετσι , λοιπόν, με ακολούθησε η Αγάπη στην ενήλικη ζωή μας. Και κάθε μικρό ατόπημα εναντίον της Αγάπης είχε την δική του επίπτωση μέσα στα σωθικά του μυαλού και της ψυχής μου. Η Αγάπη ήταν και εξακολουθεί να είναι ο πλοηγός  στη δύσκολη πορεία του βίου μου. Είναι το μέτρο με το οποίο ζυγίζω αυστηρά τη φιλία ακόμη και τις επαγγελματικές και συλλογικές σχέσεις.

Ετσι, λοιπόν, του Αγίου Βαλεντίνου γιορτάζουμε όλοι όσοι νιώθουμε την Αγάπη να αποτελεί ορίζοντα ύπαρξης και βίου. Ολοι  όσοι χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου. Ολοι όσοι συμμεριζόμαστε τις επιτυχίες του πλησίον. Ολοι όσοι ελπίζουμε, υπομένουμε, αντέχουμε τα δεινά που φέρνει ο χρόνος.

Τώρα που είμαι μεγάλο κορίτσι νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη στους γονείς μου που με δίδαξαν αυτή την υπέροχη Χριστιανική, ουμανιστική Αγάπη. Αυτήν που πετάει πάνω απο τον Ερωτα και προσγειώνεται με κόκκινα χρώματα στην άκρη του μυαλού μου επιτρέποντάς μου να φιλτράρω την ανθρώπινη ύπαρξη με ένα τρόπο που έχει σχήμα καρδιάς και χαμογελάει στα κόκκινα τριαντάφυλλα αλλά και στα πιό περίτεχνα σοκολατάκια.

Η Αγάπη δεν εξαιρεί... περικλείει,
η Αγάπη δεν ασχημονεί...μεγαλοθυμεί,
η Αγάπη δεν είναι κτήμα των Ερωτευμένων αλλά όλων μας.

Χρόνια πολλά !

Justinaki