Μαριέττα Καρφάκη: Πρότυπο Αγωνίστριας στη Ζωή

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Υπάρχουν μερικά πρόσωπα που σημαδεύουν τnν ύπαρξή σου, που αυξάνουν την αγωνιστικότητά σου, που αποτελούν πρότυπα κι ας μην είναι στη δημόσια αρένα. Πρόκειται για τους καθημερινούς ανθρώπους που με το παράδειγμά τους σιωπηλά χωρίς επίδειξη,  χαράσσουν πορεία για τη ζωή τους επηρεάζοντας και τη δική σου ζωή.

Ενα τέτοιο πρόσωπο υπήρξε η Μαριέττα Καρφάκη, η μητέρα της αγαπημένης και πολύτιμης φίλης μου Μαριάννας, η συνεργάτις του πατερούλη, η συνομιλήτρια της μαμάς, η φίλη, το μέλος της ευρύτερης οικογένειας, που έφυγε πετώντας με τα φτερά του αγγέλου στην αιωνιότητα πριν απο λίγο .

Η Μαριέττα Καρφάκη ήταν μια απλή γυναίκα του χωριού που ήρθε με τον Γεράσιμο Καρφάκη, τον καλοκάγαθο σύζυγό της στη Λευκάδα απο τους Σφακιώτες για να προσφέρει στα παιδιά της ένα καλύτερο αύριο. Απο μια οικογένεια χωρίς περιουσιακά στοιχεία στο γενέθλιο τόπο, κατέβηκαν γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 60 στη Χώρα άφοβοι για όσα θα εύρισκαν μπροστά τους.

Στην αρχή μάζευαν ελιές και είχαν ως κύρια ενασχόληση τη γεωργία, την τέχνη που έμαθαν απο μικρά παιδιά στο χωριό τους. Η Μαριέττα και ο Γεράσιμος νοίκιασαν ένα σπίτι στον Παντοκράτορα κι έτσι συνέχισε τις γυμνασιακές σπουδές του ο γιός τους Αποστόλης, ενώ η μικρή τους κόρη η Μαριάννα άρχισε να φοιτάει στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας, όπου φοιτούσα κι εγώ.

Δεν ξέρω πολλά απο τα πρώτα χρόνια της ζωής τους στη Λευκάδα, μόνο γνωρίζω πως η μικρή Μαριάννα με την απίστευτη γρηγοράδα και την εξυπνάδα της γρήγορα κατέκτησε τη θέση της καλής μαθήτριας στο μικρό αλλά  ξενόφοβο κοινωνικό σύνολο του αστικού δημοτικού. Η Μαριάννα έγινε μέρος της τάξης, ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η προέλευσή της ούτε κατατάχθηκε στα παιδιά του χωριού. Η μάννα της της καλλιέργησε την αυτοπεποίθηση και τη λεβεντιά μέσα της κι αυτά έγιναν τα όπλα της προσαρμογής της σε κάθε περιβάλλον στο μέλλον.

Λίγα χρόνια αργότερα η Μαριέττα προσλήφθηκε ως οικονόμος στο Γηροκομείο Λευκάδας, όπου ο πατερούλης υπηρετούσε ως διευθυντής απο τις αρχές του 70. Η Μαριέττα έγινε ο στυλοβάτης του Γηροκομείου,έγινε το πρόσωπο όπου ο πατερούλης ακουμπούσε όλη του την εμπιστοσύνη.

Η εργατικότητά της, η τελειομανία της, ο δυναμισμός της, η μαγκιά της την έκαναν απαραίτητη συνεργάτιδα του πατερούλη, που παρότι ήταν εκ φύσεως δύσπιστος, απέκτησε ένα σύμμαχο στον αγώνα της τιμιότητας.

Μαζί με τον παπα-Φραγκούλη η Μαριέττα σε ένα δίδυμο εργατικότητας και προσφοράς, δούλεψαν για να προάγουν το Γηροκομείο που το πήραν σε νηπιακή κατάσταση (ο πατερούλης το έθεσε σε λειτουργία με διευθύντρια τη δεσπονίδα τότε Γλυκερία) αλλά σύντομα εκείνη εγκατέλειψε τη Λευκάδα κι έτσι έμειναν οι δυό τους να τρέχουν σε καθημερινή βάση το Ιδρυμα της Μητρόπολης που είχε πολλαπλές υποχρεώσεις. Το καίρο καθήκον τους  μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό ήταν να βοηθούν τους ηλικιωμένους αλλά και να προσελκύουν γέρους της Λευκάδας, που τότε αρνούνταν να δεχθούν τη φροντίδα ενός Γηροκομείου.

Η Μαριέττα αεικίνητη , ακούραστη, μοναδική είχε θέσει τον εαυτό της στην υπηρεσία του Γηροκομείου Λευκάδας. Ταυτίστηκε με την αυταπάρνηση και τη θυσία που δεν ανταμείβεται με μισθούς και χρήματα. Εγινε αναπόσπαστο μέρος ενός ιδρύματος που με το όραμα του παπα-Φραγκούλη αναπτύχθηκε κι επεκτάθηκε με της δημιουργία της νέας πτέρυγας, που αποτελεί σήμερα καμάρι για την κοινωνία της Λευκάδας.

Η συνεργασία των γονιών μας στο Γηροκομείο μας έδεσε με τη Μαριάννα κι έτσι γίναμε κολλητές φίλες στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, όπου διαβάζαμε μαζί, παίζαμε μαζί και ξένοιαστες απολαμβάναμε την εφηβεία μας.

Η Μαριέττα είχε κατορθώσει ήδη να σπουδάσει τον γιό της τον Αποστόλη δάσκαλο κι έτσι ο πρώτος στόχος της είχε ήδη επιτευχθεί. Μαζί με τον λατρεμένο της άντρα τον Γεράσιμο κατόρθωσαν να αγοράσουν οικόπεδο στον ελαιώνα και να χτίσουν ένα ωραίο σπίτι, που έγινε το πατρικό της Μαριάννας μου.

Στο μεταξύ, η Μαριάννα μπήκε στο Πολυτεχνείο και η Μαριέττα εργαζόταν πυρετωδώς για να απολαμβάνει η κόρη της την καλύτερη φοιτητική ζωή στην Αθήνα. Λίγο αργότερα έχασε τον Γεράσιμο κι έμεινε να θρηνεί την απώλεια του λατρευτού της συζύγου. Τη θυμάμαι απαρηγόρητη τα πρώτα χρόνια για το θάνατό του, και μετά ποτέ να μην ξεχνάει να τον αναφέρει στις κουβέντες μας.

Η Μαριέττα ευτύχησε να δει την κόρη της Μαριάννα Καρφάκη πολιτικό μηχανικό με κεντρικό γραφείο στη Λευκάδα, ευτύχησε να μεγαλώσει το εγγόνι της τον Ξενοφώντα Γρηγόρη και να τον παραδώσει επιστήμονα στην κοινωνία. Εζησε τη χαρά να δεί τη Μαριάννα της να χτίζει τις πολυκατοικίες της Μαριαννάπολης και να δρέπει δάφνες στο χώρο της δομικής κατασκευής σε ολόκληρο το νησί μας.

Οταν πιά αποσύρθηκε απο την εργασία της στο Γηροκομείο, η Μαριέττα  ξανάγινε η ακάματη μαννούλα και γιαγιά, η υπέροχη μητέρα που με χαρά προσέφερε στην καθημερινότητα της κόρης της.

Θα σε θυμάμαι Μαριέττα για πάντα, θα σε θυμάμαι γιατί ο πατερούλης μου σε χρησιμοποιούσε ως παράδειγμα ζωής, ως υπόδειγμα δυναμικής γυναίκας, ως αγαπημένη συνομιλήτρια και συνοδοιπόρο στις χαρές και τις λύπες της οικογένειας.

Θα σε θυμάμαι γιατί υπήρξες πρότυπο ισότητας σε μια εποχή που οι γυναίκες έκαναν νοικοκυριό στα σπίτια. Θα σε θυμάμαι γιατί έφτιαξες την παιδική μου φίλη να φεγγοβολά από την έμφυτη αισιοδοξία σου.

Καλό ταξίδι, να δώσεις χαιρετίσματα στον Πατερούλη, στη μαμά, στην Πεταλούδα. Και να μου φιλήσεις τον κυρ-Γεράσιμο που θα σε περίμενε στην τεράστια αγκαλιά του να σε υποδεχτεί.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει!