Γεννήθηκα Ελληνίδα...

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Με μεγάλη συγκίνηση αποδέχτηκα επί τη Εθνική Επετείω της 25^ης Μαρτίου  τον τίτλο της Ελληνίδας της Χρονιάς, ένα τίτλο που μου απένειμε η μεγαλώνυμη Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ, χαρίζοντάς μου την ύψιστη τιμή να φέρω στους ώμους μου την μέγιστη ευθύνη της Ελληνικής μου υπερηφάνειας.

Γεννήθηκα Ελληνίδα, μεγάλωσα Ελληνίδα, πλάσθηκα Ελληνίδα. Και έφθασα στο Μόντρεαλ το 1989, όπου έσμιξα με την Ελληνική παροικία επί τριάντα χρόνια τώρα. Εκεί στην πατρίδα όλα ήταν δεδομένα,είχα με σφραγίδα γέννηση καταγωγή την ελληνική μου ταυτότητα. Δεν χρειαζόταν να τη διακηρύσσσω, ήταν απόλυτα δική μου.

 Μα  όταν έφτασα στον ξένο τόπο ένιωσα πραγματικά μέχρι το μεδούλι μου την ευθύνη και την υπερηφάνεια της Ελληνικής μου υπόστασης. Ενιωσα το βάρος της καταγωγής μου,κατάλαβα βαθιά  τον πλούτο του πολιτισμού μας,  το σύνολο των αξιών που μας καθόρισαν ως γένος εδώ και 2500 χρόνια.

Πραγματικά αττενίζοντας τον ξένο τόπο, τα στοιχεία της κλασσικής ελληνικής αρχιτεκτονικής, τις ξένες λέξεις με την ελληνική ρίζα, τις ελληνικές ιδέες, αντιλαμβανόμουν αργά και σταθερά πως δεν ήμουν μια απολογούμενη μειονότητα στο μεγάλο μωσαίκό του Καναδά. Ενιωθα την υπερηφάνεια της ιστορίας μου, της οποίας τα αποτυπώματα αναγνώριζα παντού γύρω μου.

Κι άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο βαρύ είναι το φορτίο του να είσαι Ελληνας. Να κουβαλάς στο κορμί και στο μυαλό  σου την ιστορία σου, αυτήν που δίδαξε στους λαούς τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελευθερία.

Και είναι ο  Ελληνικός πολιτισμός αυτός που ανέδειξε το διαιώνιο κάλλος της αρχιτεκτονικής και της τέχνης, αυτός που μίλησε για την κάθαρση των ψυχών στην τραγωδία, αυτός που έστειλε ανεξίτηλα διαχρονικά μηνύματα με τα φιλοσοφικά κείμενα, αυτός που ανέπτυξε τεχνολογία δυσερμήνευτη ακόμα και σήμερα (μηχανισμός Αντικυθήρων, ακουστική θεάτρων κλπ), αυτός που ανέδειξε τον αθλητισμό σαν ένα ανέβασμα σε ανώτερες πνευματικές καταστάσεις που αντικαθιστούν τα υλικά τείχη, αυτός που μίλησε για ιδέες όπως ελευθερία, ψυχή, άνθρωπος κ.α., αυτός που ανέπτυξε τη μοναδική γλώσσα του πλανήτη, αυτός που θυσίαζε το υλικό στο βωμό του πνευματικού (ή ταν ή επί τας), αυτός που μετέτρεψε βαρβάρους σε Έλληνες και τόσα άλλα.

Στο Μόντρεαλ τα 30 χρόνια της παραμονής μου έμαθα πολλά, έμαθα να συνυπάρχω με άλλους λαούς, να σέβομαι την ιστορία τους, να τιμώ το δικό τους πολιτισμό. Αλλά περισσότερο έμαθα να βαθαίνω τον προσωπικό πλούτο της ελληνικής καταγωγής μου, να σκύβω βαθειά στις ρίζες του κλασσικού Ελληνισμού αλλά και της λυρικής Ορθόδοξης θρησκείας μας.

Τώρα ακούω το τροπάριο «Τη Υπερμάχω» και ανατριχιάζω, παρακολουθώ τις Κυριακές την εκκλησιά και μαζεύω τις πολύτιμες λέξεις που πέφτουν απο τις υμνωδίες της Ορθόδοξης τελετουργίας σα διαμάντια για το λεξιλόγιό μου. Μένω εκστατική με τα κείμενα των πατέρων της Εκκλησίας μας γραμμένα κυρίως στην ελληνιστική γλώσσα, περισυλλέγοντας ιδέες ουμανιστικές και αναπτυγμένες φιλοσοφικές προσεγγίσεις για το μυστήριο της ύπαρξης.

Ακούω τα τραγούδια της πατρίδας, τα αργά τσάμικα και λυγάω από συγκίνηση. Μετράω μιά μια τις λέξεις του πόνου, του μισεμού, της αγάπης στα δημοτικά τραγούδια μας που κάποτε περιφρονούσα αφοσιωμένη στους Beatles και τους Rolling Stones. Αισθάνομαι το ρυθμό σα ν’ αναβρύζει απο μέσα μου κι ας τάκουγα επιδερμικά στις σχολικές επετείους.

 Ναι στο Μόντρεαλ μεταμορφώθηκα σε περήφανη  Ελληνίδα κι όσο κι αν είναι το βαρύ το μέγεθος της ιστορίας μου,  νιώθω ανάλαφρη. Και νιώθω να πετάω όταν γιορτάζουμε εδώ τις εθνικές επετείους, το περήφανο ΟΧΙ εναντίον του Φασισμού,  την απελευθέρωση του Γένους μας με την Επανάσταση του 1821, την κραυγή της Ελευθερίας, την αρχή της διάλυσης της  Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Καθώς αντίκρυζα τους Συνέλληνες του Μόντρεαλ να μου αποδίδουν την ύψιστη τιμής της Ελληνίδας της Χρονιάς , ένιωσα ταπεινή συνοδοιπόρος στον κοινό αγώνα  στο Μόντρεαλ που συνοψίζεται στο να διασώσουμε την ταυτότητά μας και να την αναπτύξουμε με σθένος μέσα στην πολυπολιτισμική κοινωνία του Καναδά ανατρέφοντας τα παιδιά μας με το βάρος και την ευθύνη της ιστορίας μας.

Τους ευχαριστώ που με τίμησαν και υπόσχομαι να κρατάω πάντα ψηλά τη σημαία της εθνικής καταγωγής και ιστορίας μας. Κανένας διεθνισμός δεν θα με πείσει πως η περηφάνεια της καταγωγής είναι αμαρτία και στίγμα.