Πλατεία «ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ» στη Λευκάδα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Χθες παρακολούθησα την εκπληκτική ταινία «Maria by Callas” του Tom Volf και έμεινα έκθαμβη απο το ταλέντο και τη λάμψη της μεγάλης ντίβας. Ο σκηνοθέτης χωρίς να γίνει δραματικός περιγράφει με ντοκουμέντα τη Μαρίας Κάλλας, την πορεία της στην καριέρα και την προσωπική της ζωή.

Μια ταινία γεμάτη αληθινά αποσπάσματα απο παραστάσεις της ντίβας, με προσωπικές της στιγμές τόσο με τον σύζυγό της μαέστρο, Μπατίστα Μενεγκίνι όσο και με τον έρωτα της ζωής της, Αρίστο Ωνάση.

Ολα τα κείμενα της ταινίας είναι δικές της γραφές όπως προκύπτουν απο τα ημερολόγιά της αλλά και απο τα γράμματά της σε στενούς φίλους της. Λόγια που αποκαλύπτουν τα συναισθήματά της απέναντι στην κακή δημοσιότητα που έλαβε όταν ακύρωσε κάποιες παραστάσεις αλλά και λόγια μιας γυναίκας θλιμμένης που προτίμησε την καριέρα έναντι της οικογένειας.

Η σχέση της με τον Ωνάση, η προδοσία του, η επαναπροσέγγισή του, η θλιβερή μοναξιά της προκύπτουν απο τα ντοκουμέντα κι όχι απο εικασίες βιογράφων παντός είδους.

Θα σταθώ στην αποκαλυπτική σκηνή της στο πατάρι του φεστιβάλ Λευκάδας το 1964 όπου η Μαρία Κάλλας τραγουδάει μια άρια απο την “Cavalleria Rusticana “ τη συνοδεία του Κυριάκου Σφέτσα στο πιάνο.

Είναι μαγική η σκηνή, καθώς δε γνώριζα πως είχε μαγνητοσκοπηθεί αυτό το συγκλονιστικό μομέντο στην ιστορία της καριέρας της.Εγώ μικρό κοριτσάκι πέντε ετών με τη μητέρα και τον αδελφό μου γίναμε αυτόπτες μάρτυρες μιας ιστορικής στιγμής της μουσικής αλλά και της Λευκάδας.

 Η ίδια θα δηλώσει αργότερα πως εκεί στο πατάρι της πλατείας Λευκάδας το 1964 ήταν η πρώτη φορά που προσπάθησε να τραγουδήσει ενώπιον κοινού αφότου είχε κάνει μια μεγάλη παύση λόγω της σχέσης της με τον Ωνάση.

Θεωρώ πως ο Δήμος της Λευκάδας έχει την ιερή υποχρέωση να δείξει σε δημόσια προβολή την εν λόγω ταινία προσκαλώντας το σκηνοθέτη στη Λευκάδα στις Γιορτές Λόγου και Τέχνης του 2019 και πως ο Δήμος θα πρέπει να ονομάσει την κεντρική πλατεία της Λευκάδας ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ.

Το επόμενο Φεστιβάλ Γιορτών Λόγου και Τέχνης οφείλει να είναι αφιερωμένο στη μεγάλη ντίβα, που ανέβηκε στο πατάρι της ταπεινής πλατείας το 1964 προσδίδοντας λάμψη και φως στη μεταπολεμική Λευκάδα της φτώχειας και της ανέχειας.

Το όνομά της Casta Diva θα είναι για πάντα συνυφασμένο με τη Λευκάδα!