Ο Κώστας που έλειπε συχνά απ΄τη ζωή...

Έφυγε ο Κώστας Πολυχρονόπουλος, ο παιδικός μου φίλος απο τη Λευκάδα με τον οποίο περάσαμε χρόνια αθωότητας, γέλιου και άδολης φιλίας. Εφυγε νικημένος απο τον καρκίνο μετά από άνιση μάχη πολλών ετών.

Ο Κώστας ήταν γειτονόπουλο όχι ακριβώς απο το δικό μας το σοκάκι, καθώς έμενε στο σοκάκι της Λισάβως και του Ηλία, δηλαδή πέντε στενά πιό νότια. Ωστόσο, λόγω της αδελφής του της Ντίνας που ήταν συμμαθήτρια του αδελφού μου του Αποστόλη αλλά και λόγω των συχνών επισκέψεων στο σπίτι των θείων μου είχαμε καταφέρει να χτίσουμε μια ιδιαίτερη φιλία.

Η φιλία μας δεν ήταν αυτή καθαυτή παιχνίδια στη γειτονιά, δηλαδή κρυφτό, κυνηγητό και τέτοια. Αυτά τα εξαντλούσε στη δική του γειτονιά ο Κωστάκης. Εμείς είχαμε χτίσει ένα διάλογο αστειότητας, έχοντας εφεύρει μεταξύ μας κάποιους τρελούς κωδικούς επικοινωνίας.

Είχαμε κατασκευάσει με τη φαντασία μας ένα κόσμο απο ανθρώπους που είχαν μπομπόνια, δεν ξέρω γιατί μας είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ αυτή η ιδιατερότητα της ανθρώπινης φύσης και μέσα σ’ αυτόν πλάθαμε αστείες ιστορίες.

Και περπατούσαμε στην αγορά μαζί να πάμε στου Στρατηγάκη για αγγλικά που βρισκόταν στην πλατεία, δηλαδή πολύ μακριά απο το σπίτι για τα παιδικά μας ποδαράκια και λέγαμε μεταξύ μας ιστορίες Μπομπόνων. Και ξεγκαρδιζόμασταν στα γέλια, μη με ρωτήσεις γιατί. Ο Κώστας είχε αυτή την ικανότητα να μου βγάζει τον αστείο εαυτό μου σε μια εποχή που κυκλοφορούσα με αρκετή σοβαρότητα. Στο τέλος λεγόμαστε μεταξύ μας Μπομπόνες. Ο Μπομπόνας και η Μπομπόνα.

Θυμάμαι όταν μας άκουγαν οι άλλοι να αυτοαποκαλούμαστε ‘μπομπόνες’ δεν καταλάβαιναν κι έτσι εμείς απομακρυνόμασταν απο το πλήθος και ζούσαμε τα μαγικά μυθεύματα των μπομπόνων μας.

Ναι ο Κώστας ήταν ιδιαίτερος και αγαπούσε να λείπει απο τη ζωή όπως κι εγώ τελικά. Βλέπεις,τα παιδιά βρίσκουν τρόπους να δραπετεύουν απο την πραγματικότητα όταν αυτή τα ενοχλεί και τα πληγώνει.

Ο Κώστας μεγάλωσε, πήγε στο Αρρένων, εγώ πήγα στο Θηλέων. Χαθήκαμε απο τις συχνές συνευρέσεις μας καθώς αυτός ο διαχωρισμός των σχολείων άνοιξε ακόμη περισσότερο το κενό ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια της εφηβείας.

Ο Κώστας μπήκε στο Πολυτεχνείο των Αθηνών καθότι ήταν άριστος στα θετικά μαθήματα αλλά άργησε να το τελειώσει διότι αγάπησε την άνετη φοιτητική ζωή. Πιστεύω πως περισσότερο ήταν αυτή η ανάγκη του να μείνει μακριά απο τα ωραία ίδια της Λευκάδας.

Ωστόσο, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην κορυφή της οικοδομικής ανάπτυξης του νησιού κι έτσι οπισθοχώρησε επιστρέφοντας στο γενέθλιο τόπο. Πολλές φορές όταν τον συναντούσα τα καλοκαίρια μου έκανε παράπονα για το ασφυκτικό περιβάλλον της μικρής πόλης, αλλά μου έλεγε πως υπήρχε ο Μύλος, ο Αη Γιάννης κι αυτή η ανάσα εξισορροπούσε το έλλειμμα της μεγάλης πόλης.

Ο Κώστας είναι αδελφός της Ντίνας που έχει τον υπέροχο μύλο Ορλώφ στην παραλία των Μύλων , εκεί που πετούν οι αητοί, τα κάιτς, εκεί που το καλοκαίρι συγκεντρώνεται η ζωή των καλοκαιρινών σπόρτς. Ο Κώστας λάτρευε το ηλιοβασίλεμα, αγαπούσε την αγριάδα της θάλασσας, ρουφούσε τις μουσικές μιλώντας με παλιούς του φίλους.

Ο Κώστας επιπλέον ήταν φίλος με τον άλλο αγαπημένο μου το Στάθη Λάζαρη, το Γοργονούλη της καρδιάς μας. Κι όταν τα καλοκαίρια σμίγαμε στη Λευκάδα γελούσαμε μέχρι τελικής πτώσεως οι τρείς μας, ανέμελοι για όλα τα κακά που θα μας συνέβαιναν.

Πρώτα έφυγε η Πεταλούδα μου κι εκείνοι την έκλαψαν βαθειά στα φυλλοκάρδια τους, ύστερα έξαφνα αναχώρησε ο Στάθης ο Γοργονούλης και να τώρα ο Κωστάκης είπε να πάει να τους ξαναβρεί.

Ο Κώστας ήταν απο τα πλάσματα που ξεχώριζες για την απόλυτη εσωτερικότητα, την ομορφιά του χαρακτήρα, την ακεραιότητα, το έξυπνο χιούμορ και την ανθρωπιά.

Δεν τον πέτυχα το περασμένο μακρύ καλοκαίρι στην πόλη αλλά έμαθα πως χειροτέρευε από την ασθένεια. Δεν ήθελα να πάω να τον βρω και να πληγωθώ με όσα του συνέβαιναν. Ηξερα πως το τέλος ήταν εγγύτατο, αλλά προτίμησα να τον θυμάμαι όμορφο, αψηλό, ανέμελο με μια τούφα να πέφτει άχαρα στο μικρό του μετωπάκι, όπως τότε που παίζαμε μικροί.

Μπομπονάκο μου, να δώσεις χαιρετίσματα στην Πεταλούδα, στο Γοργονούλη και να μη μας ξεχνάτε... Γιατί εμείς δεν σας ξεχνάμε ούτε μία μέρα, να το ξέρεις.

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου

Η παιδική σου φίλη η Μπομπόνα

Ιουστίνη για τους υπόλοιπους!